Pov Pip
Ik kijk even snel door het kleine raampje van de deur. Hij staat daar nog steeds. Het is nog geen dag officieel uit, of hij probeert me alweer terug te krijgen. Maar na alles wat hij mij geflikt heeft wil ik hem geen kans meer geven, omdat ik toch al weet dat hij opnieuw dezelfde fout gaat maken. En hij belooft dan, iedere keer maar weer dat hij zijn best gaat doen, omdat hij alleen van mij houd. Maar dat is gelul. Volgens mij heeft hij namelijk geen enkele gevoelens voor mij, en gebruikt hij me voortdurend alleen maar om ruzie te maken. Ik voel me spijtig. En nee, ik heb geen medelijden met hem maar met mezelf. Dat ík gewoon elke keer maar weer het hem vergaf... Ik schud mijn hoofd, en kijk zenuwachtig om me heen. Dan open ik deur nogmaals een stukje open. "Donder op, Stijn!" Sis ik zo zachtjes mogelijk. Ik heb namelijk echt totaal geen zin dat mijn buurvrouw onze ruzie opmerkt. Ze is wel een schat van een dame, maar kan soms wel erg nieuwschierig zijn. Zo stond ze vorige keer ineens in mijn badkamer toen ik luidkeels stond te zingen onder de douche. Volgens haar leek het net of ik vermoord werd, omdat het blijkbaar dus zó vals was. Ik glimlach kleintjes weer bij die gedachte. "Lieverd, alsjeblieft vergeef het me." Zegt hij net zo zacht. "Nee, dat zeker niet. Ik heb je genoeg kansen gegeven, en ik heb je ook duizenden keren lopen waarschuwen, dat op een dag ik je niet meer wil vergeven. En die dag was gister." Ik krijg weer tranen in mijn ogen die ik snel weg knipper. "Laat me in iedergeval binnenkomen. Ik wil gewoon met je praten." Hij kijkt me smekend aan, maar ik schud mijn hoofd. "Mooi niet. Je zet geen stap meer in mijn huis. En nu wegwezen!" Stijn kijkt even naar de bos rosen, en laat die dan op de grond vallen. Hij draait zich om. "Wacht. Ik heb nog wat van je," roep ik. Snel ren ik naar mijn slaapkamer en kom terug met het dikke fotoboek van mij en Stijn. "Deze hoef ik niet meer. Verdwijn uit mijn leven. Alsjeblieft." Ik druk hem het boek in zijn handen en loop dan weer terug naar mijn eigen appartement. Ik doe de deur dicht en ga daar dan met mijn rug tegenaan staan. Ik adem diep in, en dan weer uit.
Pov Stijn
Ik sta verbijsterd in de hal van het flatgebouwtje. Gaf ze nou zojuist echt óns fotoboek terug? Ik slik. Mijn hart klopt zo snel, dat het pijn doet. Ze denkt echt dat het klaar is. Maar ik weet dat ze nog gevoelens voor me heeft, en ik heb hetzelfde gevoel voor haar. Ik zal er echt álles aan doen om haar terug te krijgen. En verdwijnen uit haar leven? Nee, dat zal ik zeker niet. De allermooiste en liefste vrouw opgeven voor paar domme fouten? Ik denk het niet.
Ik loop de straat weer op, en word door elke voorbijganger even aangestaard. Ik haal mijn schouders op en loop weer verder. "Stijntje?" Hoor ik ineens iemand roepen. Ik draai me om en sta oog in oog met haar. Chayenne. Shitzooi. Ik had haar nog zo gezegd dat het voor één keer was. "Wat moet je van me?!" Roep ik boos. "Nou zeg, lullie, doe is even normaal. Ik kom alleen even zeggen dat ik er naar uitkijk... Je weet wel, ons volgende afspraakje?" Ik trek mijn wenkbrauw op. "Ben ik niet duidelijk genoeg geweest of zo? Het was voor één keer!" Ik trap een steentje weg. "Dat heb je niet gezegd," roept ze verontwaardigd. "Ja wel, Chayenne, alleen wil je het niet horen. Flikker op, en zoek lekker een andere vent." Ze schud even boos haar hoofd, en dan loopt ze met grote passen weg.
Terug aangekomen in mijn hotelkamer ga ik nadenkend in mijn stoel zitten. Dan sla ik ons fotoboek open, en barst in tranen uit.