Το ρολόι έδειχνε μεσάνυχτα. Άνοιξε τα μάτια της υπό τον ήχο των χτυπηματων που έσκασε στα αυτιά της και κοίταξε γύρω της. Ήταν στο δωμάτιο της. Δεν θυμόταν πως κατέληξε εκεί, αλλά οι αναμνήσεις απ όσα αναβίωσε ήταν αρκετά νωπές ακόμα στο μυαλό της.

"Τον σκότωσαν..." ψέλλισε μα καθώς ο ήχος δυνάμωνε, αναπηδησε στο κρεβάτι. "Θεούλη μου ! Τον κρατάνε στο υπόγειο!" Πέταξε έντρομη τα σκεπάσματα, και βγαίνοντας έτρεξε στη κουζίνα. Στο σπίτι επικρατούσε ησυχία αλλά εξ αρχής δεν νοιάστηκε για το αν θα έξι κανένας ξύπνιος. Ήταν αρκετά μπερδεμένη, αρκετά τρομοκρατημένη από τις μνήμες που επέστρεψαν. Άνοιξε το πρώτο συρτάρι και βγάζοντας ένα μεγάλο κουζινομαχαιρο , εστίασε στην λεπίδα του.

"Για να σε δω ..." είπε στον εαυτό της και πετάγοντας το ψηλά, το έπιασε ακριβώς από τη λεπίδα πέφτοντας. Τοσο οι μνήμες όσο και οι ικανότητες άρχισαν να ξυπνούν. Ικανοποιημένη, πλησίασε τη κόκκινη βαριά κουρτίνα που έκρυβε  από πίσω τη πόρτα του υπόγειου. Έβαλε το μαχαίρι μέσα στο σορτς και την άνοιξε. Κατέβηκε τα σκαλιά, και αποφάσισε να μην ανάψει το φως. Κατά έναν περίεργο τρόπο, ήξερε ακριβώς πόσα βήματα έπρεπε να κάνει και που να πατήσει.

Στο δεκατο πέμπτο βήμα σταμάτησε. Άπλωσε το χέρι στη πόρτα και άγγιξε τα γράμματα...

"El rey..." μουρμουρησε δακρυσμένη μα σαν κατέβασε το χέρι της, ένιωσε μια ζάλη. Τα πόδια της άρχισαν να τρέμουν, και πριν πέσει  ακούμπησε το κορμί της στη πόρτα...

"Πρέπει να μας φέρεις με κάθε κόστος το τσιπ Καταλινα!"

"Προσπαθώ Πάμπλο! Είσαι ανίκανος να το δεις ;"

"Εδώ και ένα μήνα μιλάς σαν να έιμαι ένας ξένος! Τι διάολο έπαθες; Ποια Η εγκεφάλου σου έκαναν εκεί μέσα;"

"Ανοησίες λες !"

"Όχι Καταλινα! Σε ξέρω καλύτερα από το καθένα! Σου γυάλισε κανένας εκεί μέσα; Είσαι έξι μήνες στην αποστολή, και κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή γίνεσαι όλο και πιο ψυχρή! Ο πατέρας μου περιμένει!"

"Σου εξήγησα πως ο αδερφός σου κρατάει το τσιπ κάπου κρυφά. Πλησίασα κάποιον από αυτούς , το πιο κοντινό του άνθρωπο αλλά δεν έχει ιδέα!"

"Προσπάθησε περισσότερο  Τότε! Έπρεπε ήδη να είχες σκοτώσει τον Ίαν  και να είχες επιστρέψει με το Τσιπ!"

"Δε μπορώ να τον σκοτώσω! Είναι απροσπέλαστος! Κι αν δε μάθω που έχει κρύψει το τσιπ ,δεν τον αγγιζω! Νεκρός, δεν θα μας δώσει πληροφορίες Πάμπλο!"

"Ωραία...Θα το κάνουμε αλλιώς. Βρες το τσιπ , και φύτεψε το στο κεφάλι του. Εγώ από δω θα αναλάβω τα υπόλοιπα!"

Η Καταλινα άρχισε να γελάει σαν υστερική

"Αστείο σου φάνηκε;"

"Εσύ τι λες ; Καταρχήν δεν έχεις γνώσεις όπως εγώ. Κανένας σας εκεί μέσα δεν μπορεί να διαχειριστεί αυτό το τσιπ εκτός από μένα. Δεύτερον, θέλει επέμβαση! Δε μπορώ να το εισχωρήσω στον οργανισμό του !"

"Δεν ξέρω τι θα κάνεις. Πάντως τελείωνε και έλα πίσω. Εξ αρχής δεν μου άρεσε η ιδέα να πας μόνη σου. Εκτός αυτού..."

"Μην αρχίζεις τις ρομαντικές αηδίες!"

"Μου έλειψες ρε Καταλινα κακο είναι;"

"Σου είπα πως ότι είχαμε ήταν καθαρό σεξ Πάμπλο! Στο ξεκαθάρισα από την αρχή..."

"Δε με απασχολεί. Ακόμα κι έτσι, θέλω το σεξ μου πίσω!"

Εκείνη γέλασε.

"Σε κλείνω. Πρέπει να μπω ξανά στην έπαυλη. Θα δω τι θα κάνω. Πάντως ο Ίαν, είναι πως να το πω... Θα έλεγα μοναδικός στο είδος του. Τολμώ να πω ότι ξεπερνάει και εμένα. Ίσως γι αυτό δυσκολεύομαι. Τα φιλιά μου στο πατέρα σου ,και πες του πως όταν η Κατ αναλαμβάνει αποστολή  δεν αποτυγχάνει ποτέ..."

****

"Με ποιο  μιλούσες γατούλα;"

"Ίαν; Τι διάολο κάνεις τέτοια ώρα ξύπνιος;"

"Ρώτησα κάτι πρώτος νομίζω..."

"Ωραία λοιπόν. Με τον αδερφό σου..."

"Ακόμα παίρνει;"

"Εννοείται. Προσπαθώ να του εξηγήσω πως δεν μένω μαζί σας ,πως εγκατέλειψα την αποστολή αλλά επιμένει. Έχω υποψίες πως ψάχνει το τσιπ επειδή ήξερε ότι το έχεις..."

"Όσο και να ψάξει..."

"Δεν θα το βρει. Το ξέρω..."

"Ακριβώς μικρή μου γάτα..."

"Ίαν κοφτο!"

"Ακόμα μου αντιστέκεσαι..."

"Αν σου κάτω τι θα μου δώσεις;" του είπε κι εκείνος ξέσπασε σε γέλια.

"Ότι ζητήσεις..." της είπε σοβαρευοντας

"Κάνε όνειρα Γκαρσία! Ήθελα απλά να δω την απάντηση σου. Και τώρα Κάνε στην άκρη για έβγαλε ψυχρά έξω και..."

Πριν τελειώσει, της εβαλε μια τρικλοποδια και κρατώντας την από τη μέση τη ξάπλωσε στην άμμο.

"Είσαι τρελός; Σταμ..."

Ένα φιλί.... Ένα φιλί που δεν έμοιαζε με τα υπόλοιπα σφράγισε τα χείλη της. Τα χέρια του ταξίδεψαν κατά μήκος του κορμιού της , και βγάζοντας ένα ξεψυχισμενο αναστεναγμό, τον έπιασε και τον πίεσε στο κορμί της.

"Θα σκοτωθούμε..." του είπε πάνω στο φιλί.

"Θα αξίζει;" τη ρώτησε βάζοντας το χέρι κάτω από τη μπλούζα της.

"Θα δείξει το τέλος..." απάντησε και άρχισε να τον γδυνει ...

***

Με κοφτές γρήγορες ανάσες, βάζοντας το χέρι της για στήριγμα στο τοίχο, έψαξε για το διακόπτη και άνοιξε το φως.

"Τι έκανα θεέ μου ;" μουρμουρησε σκεπτόμενη όσα αναβίωσε. Πότε πριν δεν είχε κάποια ανάμνηση από το δικό της παρελθόν και με βάση τη τελευταία, ο Ίαν για εκείνη ήταν απλά μια αποστολή. Ήταν όμως; σίγουρα αυτή η ανάμνηση ήταν πριν φύγει με τον Κάσιεν. Δεν υπήρχε όμως λογική εξήγηση. Αν ήταν πράκτορας του ίδιου του του πατέρα, τότε γιατί δεν έκανε τη δουλειά της σωστά; Με βάση όσα έζησε, τότε εκείνη η ανάμνηση από την αποβάθρα ήταν σωστή. Όντως πλησίασε το Λιαμ για να εισχωρήσει στην ομάδα. Ο Κάσιεν όμως; Ποιος ο ρόλος του τελικά; Τον αγάπησε; Τον έπαιζε; Έκανε το ίδιο και με τον Ίαν;

Ξαφνικά ένιωσε αηδία με τον εαυτό της μα σαν το καλοσκεφτηκε, κατάλαβε πως κάποιος από όλους αυτούς ήταν ο καλός. Κάποιος ο κακός. Κάποιος το θύμα και κάποιος ο θύτης. Ήταν σίγουρη πως είχε σχέση με τον Κάσιεν αλλά πως γίνεται να έδωσε το κορμί της στον Ίαν;

Τα πόδια της έχασαν τη ισορροπία τους. Μέσα στην περισυλλογή των σκέψεων, βυθίστηκε σε ακόμα μια ανάμνηση...

"Δε μπορώ!" Είπε και τον έσπρωξε από πάνω της.

"Ανάθεμα σε Κατ ! Δε μπορείς να τρέξεις μακριά μου και το ξέρεις!"

"Ίαν...; Ξέρεις πολύ καλά πως ο Κάσιεν κι εγώ..."

"Γάμησέ τα όλα για μια νύχτα! Δοκίμασε τον απαγορευμένο καρπό και πάψε να μιρλιαζεις! Σε γουστάρω από τη πρωτη στιγμή που πάτησες το πόδι σου εδώ μέσα! Δεν έχω ξαναδεί γυναίκα με τέτοιο τρόπο. Μου τη δίνεις! Θέλω κάνοντας σου έρωτα να σε πνίξω κι όλας!"

Την έπιασε από το καρπό, την κόλλησε στο κορμί του και χάιδεψε τα οπίσθιά της.

"Μια νύχτα θέλω μόνο. Αυτή τη νύχτα. Τώρα. Σήμερα. Θέλω να μπω μέσα σου..."

Η Καταλινα ένιωσε ένα κούνημα στο κορμί και ανοίγοντας τα μάτια βρέθηκε αντιμέτωπη με αλλα δύο που την κοιτούσαν τρυφερά 

"Λουκ ;" είπε κι εκείνος άνοιξε διάπλατα τα μάτια.

"Μας ξεχωρίζεις καλά βλέπω αν και προτιμάς να περνάς τη μέρα σου με τον Λιαμ..." της είπε και τη σήκωσε από το πλατύσκαλο. "Πάμε στο δωμάτιο σου. Καλύτερα να μη μάθει κανένας πως ήσουν εδώ..."

Την πήρε αγκαλιά, την ανέβασε πανω και τη ξάπλωσε. Δεν ειχε καμία σχέση με εκείνο το ψυχρό άντρα που συνήθιζε να είναι από τη μέρα που το γνώρισε.

Χάιδεψε το πρόσωπο της , και σκύβοντας της άφησε ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο.

"Κοιμήσου Καταλινα. Είναι αργά..."

"Λουκ περίμενε!" Του φώναξε πριν φύγει και εκείνος γύρισε προς το μέρος της.

"Έχεις κάτι διαφορετικό πάνω σου..." είπε ξάστερα χωρίς περιστροφές.

"Ιδέα σου είναι. Ο ίδιος μαλακας είμαι μην αγχώνεσαι..." της είπε βγαίνοντας, και εκείνη έμεινε να αναρωτιέται για ακόμα μια φορά τι διάολο συνέβαινε...

Σας φιλώ...