Ένα μαύρο φόρεμα αγκάλιαζε το κορμί της , το ανοιχτό ντεκολτέ άφηνε ακάλυπτα κατά ένα μεγάλο μέρος τα στητα της στήθη ενώ οι μαύρες γόβες τράβηξαν όλα τα ανδρικά βλέμματα με το που μπήκε στο χώρο. Πλησίασε το μπαρ αγνοώντας τη λαιμαργία τους και κοίταξε προκλητικά το μπάρμαν.

"Έναν 'αργό θάνατο' και γρήγορα" του είπε κι εκείνος αποσβολωμένος από την ομορφιά της γύρισε προς το μπαρ για να ετοιμάσει το κοκτέιλ της.

"Δεν σε έχω ξαναδεί εδώ..." άκουσε έναν άντρα και γυρίζοντας του χαμογέλασε 

"Ίσως έρχεσαι λάθος ώρες..."

"Δε το νομίζω..."

"Δεν έχω χρόνο για ηλίθιες ερωτήσεις με ηλίθιες απαντήσεις. Ψάχνω κάτι συγκεκριμένο...Αν νομίζεις πως μπορείς να με βοηθήσεις τότε μπορείς να μιλάς..."

"Ωωω ήρεμα γατούλα!"

"Έχω όνομα ξέρεις... μα αν επιμένεις να με αποκαλείς με τη χαρακτηριστική λέξη αυτού του τετράποδου, τότε θα με κάνεις να νευριάσω και δε το θες..."

Εκείνος πέταξε σπίθες.

"Γυναίκα διάολος...Μάλιστα. Με λένε Λιαμ λοιπόν, πες μου τι ψάχνεις κι αν το ξέρω τότε..."

"Ψάχνω τον Βασιλιά..." τον διέκοψε κι εκείνος έχασε το χρώμα του.

"Δεν σε πιάνω κούκλα..." είπε έπειτα από λίγα λεπτά.

"Εγώ πάλι νομίζω πως με πιάνεις πολύ καλά. Έχω μια πρόταση για εκείνον..."

"Πρόταση;"

"Ζωής και θανάτου θα έλεγα... Αν κρίνεις πως έχουν βαρύτητα τα λόγια μου, ενημέρωσε τους άλλους 8 , και θα σε περιμένω στην αποβάθρα απόψε στις 4 το χάραμα. Είτε εσένα,  είτε εκείνον..."

Εκείνος άλλαξε δέκα χρώματα από όσα του είπε, σκεπτόμενος φυσικά πως για να ξέρει για αυτούς, κάποια είναι...Κάποια αρκετά επικίνδυνη...

"Ε ψιτ! Γατούλα..." φώναξε βλέποντας την να κατεβάζει το κοκτέιλ μονορούφι και να φεύγει. Μόλις εκείνη γύρισε , ο Λιαμ πέρασε τη γλώσσα πανω απο τα χείλη του και της χαμογέλασε.

"Στις 3 να είσαι εκεί..." είπε μόνο, κι εκείνη γυρίζοντας τη πλάτη έφυγε...

Η Καταλινα ξύπνησε καταιδρωμενη. Δεν ήταν εύκολο να βλέπει τον εαυτό της να δρα και να μιλάει σαν να είναι μια άλλη γυναίκα ενώ το πρόσωπο του Λιαμ , της γέννησε καινούρια ερωτήματα. Ήξερε; Η μήπως όλα ήταν ένα καλοστημένο παιχνίδι της φαντασίας της ; Έφτιαξε να μαξιλάρι κοιτάζοντας το ρολόι. Τρεις πάρα δέκα...

Έπειτα από την άκαρπη συζήτηση που είχε με τη Τόνια, όλες τις οι σκέψεις χόρευαν δε ένα τρελό χορό δίχως τέλος. Ένιωθε κουρασμένη ψυχικά. Όλοι αρνιοντουσαν το πασιφανές...

Τον El REY .... που ήταν; Ποιος ακριβώς ήταν; κατά πόσο το όνειρο  που είδε είχε ρίζα και κορμο ;

Ένιωσε την έντονη επιθυμία να κοιτάξει το πρόσωπο της στο καθρέφτη και πετώντας τα σκεπάσματα σηκώθηκε. Πλησίασε το τζάκι, ανέβηκε οανω στην μαρμάρινη προέκταση και αντίκρισε το είδωλο της. Εστίασε στα μάτια, στα φρύδια, στα χείλη...

"Καταλινα ...." ψέλλισε αχνά και άγγιζοντας κάθε σπιθαμή προσπάθησε να ενώσει την εικόνα που έβλεπε με την γυναίκα του ονείρου της. Ξάφνου έβαλε άνευ λόγου το χέρι πίσω από το κεφάλι. Το έχωσε στα μαλλιά της και άρχισε να ψαχουλευει το κρανίο της. Δεν ήξερε τι ψάχνει αλλά ένιωσε πως κάτι υπήρχε εκεί μέσα. Αδυνατώντας να εντοπίσει κάποιο ξένο σώμα κατέβηκε εκνευρισμένη. Έβρισε τη ζωή της και άνοιξε τη μπαλκονόπορτα. Από την ώρα που έφυγε ο Κάσιεν με το Λιαμ ,περίμενε να κοιμηθεί η Τόνια και φυσικά κατέβηκε στο υπόγειο. Η πόρτα όμως ήταν κλειδωμένη. Έπιασε το κάγκελο,  αναστέναξε και χαμήλωσε το κεφάλι.

"Γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ;" αναρωτήθηκε και μια αστραπιαία σκέψη την έκανε να χαμογελάσει. "Αυτό είναι!" Μπήκε γρήγορα μέσα  κάνοντας ησυχία , βγήκε από το δωμάτιο της και πήγε στου Κάσιεν. Αν αυτός ήταν η πηγή κάθε της κρίσης, τότε ίσως εκεί να έβρισκε τις απαντήσεις που ζητούσε.

Η αίσθηση πως κάνει κάτι το οποίο απαγορεύεται , δεν άργησε να φανεί με το που πάτησε το πόδι της μέσα. Πάνω στο αστρωτο κρεβάτι , είχε ένα αφημένο μαύρο μακό μπλουζάκι. Η Καταλινα το άγγιξε με τα δάχτυλα της. Ήταν τόσο περίεργο... Όλος ο χώρος ήταν άψογα καθαρός, τα πράγματα στη θέση τους , το πάτωμα έλαμπε, αλλά το κρεβάτι έμοιαζε σαν να τη καλεί. Σαν να ήξερε πως θα πάει. Παρά τα όσα έγιναν, εξ αρχής ένιωθε πως αυτός ο άντρας ήταν αληθινά επικίνδυνος... Ίσως και προκλητικά επικίνδυνος. Άφησε την επιθυμία να γίνει πράξη και βγάζοντας τη μπλούζα της , φόρεσε τη δική του και ξάπλωσε.

"Τόσο... Τόσο..."έψαχνε την κατάλληλη ακριβώς λέξη για να χαρακτηρίσει όσα ένιωθε μα η μόνη που τριγύριζε στο μυαλό της , ήταν μια...
"Τόσο οικεία...." ψέλλισε γυρίζοντας στο πλάι. Τράβηξε αγκαλιά το μαξιλάρι του , άδειασε τις σκέψεις  και τον ζωγράφισε στα μάτια της .

"Γιατί σε άφησα να μου κάνεις έρωτα Κάσιεν;" αναρωτήθηκε φωναχτά "Γιατί κάθε φορά που αναφέρω εκείνο το όνομα σκοτεινιαζει το πρόσωπο σου ; Γιατί με τραβάς τόσο γαμημένα πολύ;"

Έκλεισε τα βλέφαρα. Δεν ειχε πάρει κανενα από τα δύο χάπια του Λαντον και έξω η καταιγίδα είχε κοπάσει. "Ίαν.... El REY.... Κάσιεν, Λιαμ ... Λαντον  ... Βασιλιάδες... Δέκα καρέκλες. Εννιά δωμάτια....Όπλα... Θυμήσου...." ψέλλιζε ότι της ερχόταν στο κεφάλι ώσπου τα μάτια της τράβηξαν ξαφνικά το κόκκινο πανί, και η ταινία των αναμνήσεων άρχισε να παίζει μονάχη της ....

"Ήρθες..."

"Φυσικά και θα ερχόμουν και προς ενημέρωση σου , ήρθα μόνος"

"Δε φοβάσαι;"

"Από σένα; Σε έχω για πρωινό μωρό μου... Όποιος κι αν σε έστειλε, ότι και να θες , πάντα θα είναι ένα βήμα μπροστά..."

"Είσαι σίγουρος;"

"Πολύ. Τέρμα όμως τα λόγια . Ποια είσαι και τι θες;"

"Βιάζεσαι λίγο;"

"Δεν έχω χρόνο για να τον σπατάλησω σε μια γυναικούλα..."

Η Καταλινα τιναξε με δύναμη το πόδι της ,περνώντας ξυστά από το κεφάλι του και ο Ίαν γέλασε μα βλέποντας δύο λεπίδες να βγαίνουν μέσα από τα μανίκια της σοβαρεψε αμέσως.

"Ξέρω πως δεν με έφερες εδώ για να μου δείξεις τα ταλέντα σου. Όπως επίσης ξέρω, πως ο μόνος άνθρωπος που θα τολμούσε να στείλει κάποιον είναι ο πατέρας μου σωστά; Λέγε γιατί με κάλεσες γατούλα.... Συνήθως όλοι αυτοί οι ηλίθιοι προχωράνε σε μια κατά μέτωπο επίθεση..."

Η Καταλινα χαμογέλασε πονηρά. Πέταξε με αστραπιαία ταχύτητα τις λεπίδες κι εκείνες εξυσαν το τζιν του προκαλώντας ακόμα περισσότερες τρύπες. Καρφωθηκαν λίγα εκατοστά πίσω του ,  ομως ο Ίαν  δεν έδειχνε ίχνος ταραχής.

"Με καθυστερείς...Και δε μου αρέσει αυτό... Πίστεψε με , αν σηκώσω τα παιχνιδάκια σου ,μπορώ να κάνω μεγαλύτερη ζημιά στο όμορφο πρόσωπο σου...."

Εκείνη καγχασε...

"Απλά έκανα ένα τεστ ... Δεν πίστευα πως ένας άνθρωπος μπορεί όντως να είναι τόσο αναίσθητος στο φόβο όσο μου είπαν. Οι υποψίες σου είναι σωστές. Ο Εμιλιο Γκαρσία επέλεξε την καλύτερη. Τη ταχύτερη. Την πιο έξυπνη αναμεσα σε όλους, δίνοντας της ένα συμβόλαιο θανάτου. Το δικό σου φυσικά..."

"Κάτι καινούριο; Όλοι έχετε θέσει πολύ ψηλά το προσωπικό σας πήχη αλλά κανείς δε γύρισε στο πατέρα μου ζωντανός..."

"Κανείς, εκτός από μένα Ίαν Γκαρσία. Γιατί δε σκοπεύω να πεθάνω... Όχι ότι μπορείς, αλλά θα είχε πλάκα. Έχω μια πρόταση λοιπόν για σένα..."

"Πρόταση; ενδιαφέρον..."

"Αρκετά θα έλεγα... Θέλω να φύγω  από το Μεξικό. Ξέρω πως είστε 9. Αν με δεχθείς, και κρίνεις πως ειμαι καλύτερη και απο τον πιο άξιο άντρα σου, θέλω να μείνω στην ομάδα...."

Ο Ίαν έβαλε τα γέλια μα ξαφνικά, μια λεπίδα εσχισε το μάγουλο του από το πουθενά αφήνοντας τον σοκαρισμένο.

"Δεν αστειεύομαι Rey...." του ψιθυρίσε πονηρά ενώ εκείνος κρατούσε το ματωμένο του μάγουλο...

Η Καταλινα  άρχισε να ανασαίνει βαριά , με δυσκολία  ώσπου η ανάσα της κόπηκε μαχαίρι και πετάχτηκε. Το μόνο που είδε όμως ήταν σκοτάδι.... Όλο το σπίτι ήδη τυλιγμένο στο σκοτάδι...

Σας φιλώ....