"Όχι Κάσιεν! Πρέπει να καταλάβεις πώς είναι αρκετά σημαντικό αυτό για μένα!"

"Γαμωτο σου Καταλινα! Άκουσε τον για μια φορά...Ο Κάσιεν έχει δίκιο"

"Βουλωσε το Λαντον ! Αυτή είναι η επιθυμία μου , αυτός ο σκοπός και θα τον σεβαστείτε!"

Η Καταλινα κατέβασε το ουίσκι της μονορούφι , έριξε ένα βλέμμα στον Λιαμ που την κοιτούσε μαζί με τους άλλους δύο εκνευρισμένος, και άναψε ένα τσιγάρο

"Κάποτε είπες, πως ήμουν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή σου και τώρα φέρεσαι σαν σκύλα! Επιλέγεις να πας ολομόναχη μαζί του στην αποστολή ξέροντας πόσο επικίνδυνο είναι κι αυτός ούτε που το βλέπει..."

"Δεν με απασχολεί Κάσιεν..." Η Καταλινα κοίταξε τον Λαντον και τον Λιαμ και τους παρακάλεσε να βγουν έξω από το δωμάτιο. Μένοντας μόνη μαζί του ,πήγε κοντά . Άπλωσε το χέρι της στο πρόσωπο του και τον χάιδεψε.

"Φοβάμαι Κατ...Ο Ίαν σε πολιορκεί από  τη πρώτη μέρα..."

"Λες βλακείες. Με σιχαίνεται και το ξέρεις!"

"Όχι! Τον ξέρω καλύτερα από όλους...Ειναι τσιμπημενος ! Μείνε μακριά του για το καλό όλων!"

"Θα ηρεμήσεις;"

"Καταλινα στο ορκίζομαι πως αν σε αγγίξει..."

"Σςςς πάψε αγάπη μου. Τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί ανάμεσα μας...Είμαι δική σου και έχε μου λίγη εμπιστοσύνη..."

"Σε εσένα έχω...Σε εκείνον όμως;"

"Τα ίδια έλεγες και για τον Λιαμ ,και για τον Λαντον ... Ξέρω να προσέχω. Ξέρω να φυλαγομαι ... Δεν θα ενδωσω ποτέ στον Ίαν..."

******

"Είσαι έτοιμη;" ρώτησε εκείνος σφίγγοντας το όπλο. Η Καταλινα εγλυψε τη λάμα από την καλά ακονισμενη της λεπίδα και του χαμογέλασε 

"Πιο έτοιμη από ποτέ. Θέλουμε είκοσι νεκρούς,  το μαγικό τσιπ , το συμβόλαιο και δρόμο. Σωστά;"

"Πόσο γαμημένα σέξυ γίνεσαι όταν το κάνεις αυτό;"

"Ήρθαμε για την αποστολή. Συγκεντρώσου Ιαν !"

"Ωωωω έλα τώρα. Κάνω όσα και οι 8 μαζί! Τίποτα δεν θα πάει στραβά αν χάσουμε λίγα λεπτά!"

"Είπα όχι. Η αποστολή είναι το παν. Μόλις πάρουμε όσα χρειαζόμαστε, τότε μπορούμε να το γιορτάσουμε!"

"Αυτό ακούγεται ενδιαφέρον..."

"Μη σου μπαίνουν ιδέες!"

"Ακόμα μου αντιστέκεσαι αλλά να δω για πόσο θα αντέξεις... Νομίζεις δεν βλέπω το στήθος σου να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα; Δεν αισθάνομαι την έξαψη στο κορμί σου κάθε φορά που είμαστε κοντά; Δες καθαρά γατούλα... Μόνο βασίλισσα μπορείς να είσαι..."

******

"Ουάου!!" Αναφώνησε γεμάτη αδρεναλίνη μόλις έφτασαν στη ταράτσα του κτηρίου.

"Αυτό ήταν το κάτι άλλο! Και το κάναμε οι δύο μας !"

"Πάμε να φύγουμε , θα κρατήσω εγώ το τσιπ για να μη χαθεί και δίνουμε ραντεβού στον υπόγειο σταθμό!"

"Περίμενε!"

Λίγο πριν εκείνη πηδήξει σαν τη γάτα από τις πλάνες εξωτερικές  σκάλες του κτηρίου, ο Ίαν την άρπαξε και τη φίλησε.

"Τώρα αυτό τι ήταν;"

"Αυτό μωρό μου ήταν ότι ακριβώς σου φάνηκε! Τρέχα τώρα μικρή! Ραντεβού σε δέκα στο σταθμό!"

*******

"Λιαμ; Τι διάολο κάνεις τέτοια ώρα έξω;"

Η Καταλινα έβγαλε τα πόδια της από τη θάλασσα και τον κοίταξε

"Παίζεις επικίνδυνα...Ξέρεις πόσο σε νοιάζομαι, είμαστε μαζί σε αυτή την ομάδα καιρό και θεωρώ πως εγώ σε έφερα. Αυτό που κάνεις όμως μόνο μπελάδες θα φέρει..."

"Τι κάνω; Είσαι καλά; Μήπως καπνισες πάλι καμία από εκείνες τις αηδίες;"

"Σήμερα στη τραπεζαρία, σε έπιασα να τον κοιτάζεις αρκετές φορές..."

"Δε σε καταλαβαίνω. Ποιον ;"

"Έλα τώρα Κατ! Θα μας σκοτώσεις όλους! Ο Ίαν δεν παίζει πόσο μάλλον ο Κάσιεν. Αν ανοίξει ένας πόλεμος ανάμεσα τους θα βρεθούμε όλοι στο κενό!"

"Λες χαζομάρες. Ειλικρινά..."

"Κοίτα να δεις... Όταν αποφασίσατε με τον Κάσιεν να κρατήσετε τη σχέση σας κρυφή, δεν είχα θέμα. Το ήξερα εγώ και ο Λαντον και έφτανε. Έχω την υποψία όμως πως ο Ίαν έχει καταλάβει. Δεν είναι ηλίθιος Καταλινα ... Είμαστε 8 άντρες, με τον υψηλότερο δείκτη ευφυίας και πίστεψε με , εκείνος κάνει για όλους μας. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν έκατσε με το πατέρα του και έφτιαξε τη δική του κλίκα. Ήταν πάντοτε ένας βασιλιάς από μόνος του. Ένα μυαλό από ατσάλι, ικανότητες που δεν υπήρχαν σε έναν άνθρωπο μαζί. Δεν το βλέπεις; Είναι ο πιο επικίνδυνος άνθρωπος που μπορείς να τα βάλεις..."

"Καταρχήν δεν συμβαίνει τίποτα ανάμεσα μας. Όσο για τον έχει καταλάβει, δε το νομίζω. Σήμερα καταφέραμε οι δυο μας και πήραμε κάτι που θα χρειαζόταν 50 ανθρώπους.  Δένουμε σαν ομάδα αυτό είναι όλο..."

"Δεν το βλέπεις...Δυστυχώς όμως δεν είναι έτσι. Δεν έχω ξαναδεί γυναίκα να κάνει όσα εσύ. Έχεις την ειδικότητα σου, αλλά είσαι καλή σε όλα και αυτό, ο Ίαν το βλέπει. Αν δεν κάνετε επίσημη τη σχέση σας με τον Κάσιεν, για ξεφύγουν τα πράγματα Κατ. Και εγώ, δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να διαλέξω στρατόπεδο..."

"Λες βλακείες. Τίποτα δε θα συμβεί ανάμεσα σε μένα και εκείνον. Δύο άνθρωποι τόσο ίδιοι δεν καταφέρνουν να είναι ποτέ μαζί..."

"Εγώ πάντως σε προειδοποίησα. Καλό βράδυ Καταλινα ..."

******

"Μα καλά είσαι σοβαρός; Δεν βγάζω τις μωβ μου κουρτίνες!"

"Δεν μπορώ να σε καταλάβω... Είσαι ψυχικά διαταραγμένη, αυτό είναι σίγουρο αφού μου μοιάζεις, το μωβ όμως; Είναι αστείο μωρό μου ! Εσένα θα σου ταίριαζε μόνο το μαύρο"

"Ίαν κόψε. Δεν ειμαι το..." εκείνος με ένα και μόνο βήμα, πήγε κοντά . Εκείνη ξεροκαταπιε

"Θα γίνεις..."

"Ποτέ..."

"Όταν θα  νιώσεις και θα δεις πως ανήκεις σε μένα και εγώ σε σένα, τότε ξέρεις που είναι το δωμάτιο μου..."

Εκείνη πήρε απόσταση. Καθάρισε το λαιμό της και άρχισε να λαδώνει τις λεπίδες της.

"Γιατί επέλεξες το υπόγειο;"

"Δύσκολη ερώτηση...Αλλά θα σου πω. Είμαι στις καλές μου βλέπεις..."

"Εσύ ποτέ δεν θα είσαι στις καλ ..." ξάφνου σώπασε . Πάντοτε η προπόνηση με τον Ίαν ήταν δύσκολη από κάθε άποψη αλλά νιώθοντας  το γυμνό του κορμί στη πλάτη της , της κόπηκε η ανάσα.

"Σε επηρεάζω και ανατριχιασες;"
Εκείνη έμεινε σιωπηλή... Ο Ίαν έσκυψε στο λαιμό της , έκανε στην άκρη τα μαλλιά και τη δάγκωσε.

"ΑΟΥΤΣ!" ξεφωνησε αμέσως πετώντας το μαχαίρι της κάτω. Ήταν η πρώτη φορά που κόπηκε με το ίδιο της το μαχαίρι. Ο Ίαν έσκυψε και το μάζεψε. Το κάρφωσε με δύναμη στο πάγκο κι εκείνη αναπηδησε.

"Μένω γιατί πάντα ήμουν μόνος ακόμα κι αν είχα πλάι μου το κόσμο όλο..." ξεκίνησε να ψιθυρίζει "Να είσαι πιο προσεκτική με τις λεπίδες σου Καταλινα ... Δεν είναι παιχνίδια..."

Αφήνοντας ένα φιλί στον ώμο της , άφησε στο πάγκο μια γάζα και έφυγε...

*******

Το ξημέρωμα τη βρήκε να κοιμάται αγκαλιά με το μαξιλάρι του Κάσιεν. Το μυαλό της , είχε βυθιστεί στις σκέψεις αλλά δεν κατάφερε να βρει την άκρη. Το μόνο πράγμα που σκεφτόταν, ήταν πως με κάποιο τρόπο ενέδωσε στο βασιλιά... Ο Κάσιεν το έμαθε και μετά; Εκείνο το μετά δεν έφτασε ποτέ...

Αναρωτιόταν όμως...
Γιατί αν εκείνος ήταν πίσω από όλα, να της ζήτησε να θυμηθεί; Πόσο μακριά θα έφτανε για να εκδικηθεί την απιστία της; Κι αν δεν ενέδωσε; Αν ο Ίαν έκανε κάτι κακό; Και που ήταν; Πως γίνεται ένας άνθρωπος με τα δικά του προσόντα να πιάστηκε από τους άλλους; Κι αν δεν πιάστηκε; Αν εκείνος ήταν από πίσω; Με τι όφελος όμως; Και γιατί τον είδε να ζητάει βοήθεια; Πλέον η φωνή του , ήταν ξεκάθαρη στο μυαλό της όσο και η εικόνα του. Ο Κάσιεν , ήταν πανέμορφος, ο Ίαν όμως.... Ο Ίαν είχε εκείνο το υπερβολικά σκοτεινό βλέμμα. Είχε εκείνο το πέπλο που τον κάλυπτε και δεν έβλεπες τίποτα πέρα από την εικόνα του δολοφόνου. Ενός δολοφόνου, με πρόσωπο αγγέλου...

Όσο ελκυστικός κι αν ήταν όμως, κάτι εξακολουθούσε να λείπει...

Πλέον ήταν πεπεισμένη πως πίσω από όλο αυτό το καραγκιοζιλίκι υπηρχε κάτι πιο βαθύ, πιο μεγάλο... το θέμα όμως ήταν πως δεν καταλάβαινε. Μια απιστία, ακόμα κι αν έγινε, δεν θα ήταν λόγος για να κάνουν κακο στον Ίαν εκτός κι αν ζήλευαν. Εκτός κι αν έψαχναν την αφορμή να τον εκθρονισουν κι εκείνη ήταν το κλειδί. Γιατί ο Κάσιεν όμως της έβγαζε τόσο όμορφα και άγρια συναισθήματα; και γιατί εκείνη είχε απώλεια μνήμης; Γιατί ξύπνησε μόνη σε ένα σοκάκι φοροντας μόνο ένα κόκκινο φόρεμα; Αν κι εκείνη ήταν τόσο δυνατή, πως έφτασε σε αυτή τη κατάληξη και από ποιον ; Ποιος έλεγε άραγε αλήθεια; Το μυαλό; Το ένστικτο; Η άγνοια; Η γνώση; Τι από όλα αυτά ήταν αληθινό και υπαρκτό;

Άνοιξε τα μάτια της και κοίταξε τον ήλιο. Οι κουρτίνες, τα παντζούρια αλλά και η μπαλκονόπορτα ήταν ανοιχτά. Το δροσερό αεράκι έμπαινε, χάιδευε το πρόσωπο της ενώ δημιουργούσε παράλληλα και μια γαληνια ατμόσφαιρα. Δίχως να κουνηθεί, πεταρισε τα βλέφαρα της κουρασμένη.

Μπορεί να μην είχε ξεκαθαρίσει το τοπίο  αλλά το σίγουρο ήταν ένα.

Έπρεπε να μείνει μακριά από τα χάπια. Να βρεις ολόκληρηρωτικα τον εαυτό της , και μόλις όλα επανέλθουν να πάρει το νόμο στα χέρια της.
Μέχρι τότε όμως ... Μέχρι τότε θα τους χρησιμοποιούσε όλους, σαν πύλες. Σαν πόρτες που αν τις ανοίξει θα βρει και κάτι δικό της μέσα...

Δεν είχε ιδέα αν ο Ίαν ήταν καλά. Που ήταν κι αν ήταν ζωντανός. Έπρεπε όμως να κρατήσει τα λίγα που θυμήθηκε κρυφά και να το ψάξει μόνη. Στη περίπτωση της , δεν είχε σε κανέναν εμπιστοσύνη, ούτε καν στον ίδιο της τον εαυτό...

Σας φιλώ....