Παρόν

"Τι σκέφτεσαι;" την ρώτησε ήρεμος πλέον. Εκείνη χάιδεψε το γυμνό του στήθος, και βόλεψε καλύτερα το κεφάλι της πάνω του.

"Θέλεις την αλήθεια;"

"Αν είσαι ικανή να την πεις..." για ακόμα μια φορά της μίλησε αινιγματικά κι εκείνη ξεφυσησε.

"Κάτι λείπει..." του είπε εν τέλει. "Αισθάνομαι περίεργα..." και όντως αισθανόταν. Στο δικό της μυαλό, όλα είχαν διαφορετική οπτική σε σχέση με την αλήθεια. Ο Κάσιεν ήταν ο κακός που φυλακισε τον Ίαν αλλά και πάλι, κάπου υπήρχε κενό...

Ο Ίαν σηκώθηκε. Ήταν οι τελευταίες τους στιγμές πριν πατήσει το κουμπί και διαλύσει τον εγκέφαλο της. Πρίν κάνει πράξη το σχέδιο του να τη στείλει στο πατέρα του κομμάτι κομμάτι όπως ακριβώς υποσχέθηκε στον εαυτό του εξ αρχής. Κι εκείνος όμως, ένιωθε περίεργα. Δεν ειχε σκοπό να τη πηδήξει. Όχι φυσικά έπειτα από όσα είδε να της κάνει ο Κάσιεν στο δωμάτιο της. Τον προειδοποίησε να συνέλθει. Εκείνο το τηλεφώνημα του έδωσε μια τελευταία ευκαιρία κι εκείνος τη πέταξε στα σκουπίδια.

"Ίαν; Γιατί με πόνεσε που κάναμε έρωτα;" Τον ρώτησε σιγανά. "Γιατί ήθελα τόσο πολύ να βάλω τα κλάματα;  μου βγαίνει ένα παράπονο που δεν μπορώ εξηγήσω.. " επέμενε εκείνη μα σαν τον άγγιξε στη πλάτη εκείνος έγειρε λίγο πιο μπροστά . "Δεν έχω ολόκληρη τη μνήμη μου ακόμα αλλά...Αυτό... Αυτό για μένα ήταν;"

Πέρασε τα ακροδάχτυλα της πάνω στη γυμνή του πλάτη, αγγίζοντας ένα από τα τατουάζ του. Όχι οποιοδήποτε τατουάζ... Έδειχνε μια λεπίδα καρφωμένη στη πλάτη κι από κάτω έγραφε "La Reina"

"Όχι. Δεν ήταν για σένα..." της είπε σοβαρός θέλοντας να κρύψει την ουσία... Για εκείνον , η πισώπλατη μαχαίρια που του χάρισε, άξιζε να αποτυπωθεί στο κορμί του . Δεν ήταν όμως ακόμα η ώρα να της αποκαλύψει την αλήθεια... Θα το έκανε λίγο πριν πατήσει το κουμπί... Κανονικά σχεδίαζε να το εξ αρχής αλλά αφέθηκε και ήταν έξαλλος με τον εαυτό του.

"Που πας ;" Τον ρώτησε βλέποντας τον να σηκώνεται.

"Πάω έξω. Όταν επιστρέψω, έχουμε να μιλήσουμε..." τόσο η ψυχρότητα στη φωνή όσο και το βλέμμα του που απέφευγε το δικό της ,προκάλεσαν αυτόματα πονοκέφαλο. Ο Ίαν έφυγε κι εκείνη έκλεισε τα μάτια. Μια ανάμνηση... Σκέφτηκε αμέσως μα εκείνη, δεν έμοιαζε με τις άλλες. Ήρθε συνοδευόμενη από ένα τρομακτικό πόνο στο κεφάλι.

"Ίαν..." ψέλλισε προσπαθώντας να σηκωθεί. Πιάστηκε από το κάγκελο του κρεβατιού και γονάτισε. Τα μάτια της μαύρισαν και μπροστά στο μαύρο τους , πετάχτηκαν εικόνες που τη συγκλόνισαν...

"Είναι νεκρη;"

"Αναίσθητη είναι Λιαμ ! Σκάσε πια !"

"Τώρα;"

"Ίαν; Ίαν γιατί δε μιλάς;"

Ο Ίαν είχε καθίσει στο κρεβάτι και απλά κοιτούσε το κορμί της. Ο Κάσιεν από την άλλη, στεκόταν στη πόρτα. Οι υπόλοιποι κοιτούσαν για να πάρουν την έγκριση αλλά κανένας από τους δύο δεν έβγαζε άχνα... Ο κάθε ένας από αυτούς πάλευε με τους δικούς του εφιάλτες. Ο Κάσιεν με εκείνο το σ'αγαπώ που δεν ήξερε κατά πόσο ήθελε να ακούσει από τα χείλη της ,και ο Ίαν με την ίδια του τη ψυχή.

"Ίαν; Ίαν γαμω το ! Τι διάολο να κάνω να αρχίσω;" φώναξε ο Λαντον.

Εκείνος αποτραβηξε το βλέμμα από το κορμί της και τον κοίταξε.

"Ξεκίνα..." είπε και σηκώθηκε.

"Που πας;" του είπε ο Κάσιεν πιάνοντας τον από το μπράτσο να ο Ίαν το τράβηξε δυνατά.

"Στο διάολο. Μόλις η επέμβαση τελειώσει, πετάξτε την στο δρόμο που είπαμε"

Έφυγε από το δωμάτιο...
Η Καταλινα έβλεπε τον ίδιο της τον εαυτό πεσμένο κάτω. Ο Λαντον την γύρισε. Μαζέψε τα μαλλιά και έβγαλε τα εργαλεία του. Είδε να της κάνουν ζωντανή την επέμβαση. Να της βάζουν το τσιπ στο πίσω μέρος του κεφαλιού, είδε τον Κάσιεν να δακρύζει. Τον Λουκ να χάνεται και τον Λιαμ λυπημένο...

"Όχι όχι όχι..." ψέλλισε καθώς η μνήμη της άρχισε να επιστρέφει. Κομμάτια καλά κλειδωμένα έπαιρναν ζωή μπρος στα μάτια της ώσπου όλα, της φανέρωναν την αλήθεια...

Με μάτια κατακόκκινα από τη πίεση που ασκούνταν στον εγκέφαλο της , σύρθηκε μέχρι το μπάνιο. Μπήκε και ψάχνοντας σαν τη τρελή βρήκε ένα φαρμακείο.

"Γαμημένο!" Φώναξε πιέζοντας από το πόνο τα βλεφαρα . Πλέον όλα έλαμψαν στα μάτια της. Κάτι που ο Ίαν, δεν είχε καταφέρει να προβλέψει... Η Καταλινα άνοιξε με τα χιλια ζόρια το φαρμακείο. Κοιτάμε μέσα και βλέποντας πως υπήρχε ένα νυστέρι σε αποστειρωμένο σακουλάκι γέλασε... Γέλασε εκείνη σαν διάολος αυτή τη φορά.

"Θα σας διάλυσω...και πρώτο από όλους εσένα..." ψέλλισε και σκύβοντας προς τα μπροστά, έχωσε με θάρρος το νυστέρι στο κεφάλι της. Σκάλισε το σημείο και προσπαθώντας να κρατήσει τη κραυγή για να μην την ακούσει ο Ίαν, το έβγαλε. Το κοίταξε λαχανιασμενη και έπειτα σηκώθηκε. Το άφησε στο νιπτήρα και άνοιξε το νερό να τρέχει προσπαθώντας να μη κοιτάξει στον καθρέφτη. Έπλυνε σχολαστικά το πρόσωπο της με παγωμένο νερό για κρατηθεί ξύπνια από το σοκ που υπέβαλε το κορμί της και τελειώνοντας, δήλωσε το βλέμμα στο καθρέφτη.

"Καλώς ήρθες πίσω Καταλινα Ραμίρεζ..." ψέλλισε κοιτάζοντας βαθειά μέσα στα ίδια της τα μάτια. Το κορμί μπορεί να έτρεμε από το σοκ , το κεφάλι της μπορεί να αιμορραγουσε από τη πληγή, αλλά πλέον είχε βρει τον εαυτό της. Κι αυτό, ήταν τρομακτικό...

Ακουσε την εξώπορτα και πήρε μια βαθειά ανάσα κοιτάζοντας γύρω της για κάποιο φονικό όπλο ώσπου γέλασε.

"Με το ίδιο το νυστέρι..." είπε και το κράτησε σφιχτά στη χούφτα της ψάχνοντας στο βαλιτσάκι και για άλλα. Όσο περισσότερο έμενε σε αυτή τη κατάσταση άλλο τόσο ξεπηδουσαν στο μυαλό της στιγμές... Στιγμές μαζί του , με τον Κάσιεν, με τα δίδυμα... με όλους. Στιγμές αληθινές. Όχι σαν όλες εκείνες τις ψεύτικες. Στιγμές που τη θυμωναν...
"Στο ορκίστηκα... Σου είπα πως θα ήμουν πάλι σου και το εννοούσα!" Ξέσπασε λυπημένη αλλά και γεμάτη οργή συνάμα.
Μπορεί να είχε μια ανοιχτή πληγή στο πίσω μέρος του κεφαλιού της ,μπορεί να πέθαινε στο πόνο, αλλά η Καταλινα δεν το έβαζε κάτω. Ποτέ της δε το έκανε... Πότε δεν παρέδωσε τα όπλα. Ήταν έξαλλη. Εξαγριωμένη... Ήταν επικίνδυνη... Του έδωσε την ευκαιρία να πατήσει τη σκανδάλη στο μέτωπο της , όταν ένιωσε πως ότι έκανε δεν ήταν σωστό
και εκείνος επέλεξε να παίξει. Έκανε λάθη;Ίσως... Ακόμα όμως και στο θάνατο, ήταν ξηγημενη. Θα τον δεχόταν από το δικό του χέρι... Τότε . Γιατί πλέον είχε αλλάξει ο σκοπός της.

Άνοιξε τη πόρτα και τον είδε να στέκεται απέναντι της. Κοίταξε πρώτα τα χέρια της και έπειτα το κοκκινο ρυάκι αίματος που έτρεχε στο λαιμό. Της χαμογέλασε.

"Δεν περίμενα να το κάνεις αυτό..." της είπε πονηρά κι εκείνη πέταξε  με ολη της τη δύναμη το νυστέρι προς το μέρος του ,αφήνοντας του δώρο  μια ελαφριά χαρακια στο μάγουλο. Ο Ίαν έπιασε το αίμα και γέλασε.

"Αδύναμη... Είσαι τόσο..."

"ΣΚΑΣΕ !" Του φώναξε και στηρίζοντας τα χέρια στο τοίχο προσπάθησε να πάει λίγο πιο κοντά.
"Πώς μπόρεσες;" τραυλισε μέσα στο πόνο της αλλά εκείνος τη χλευασε. Έβγαλε από τη πλάτη του μια λεπίδα, και την κοίταξε.

"Αφού το τσιπ δεν έκανε τη δουλειά, υποθέτω πρέπει μόνος να σου βγάλω το κεφάλι..."

Η Καταλινα ένιωσε τη ζάλη από την αιμορραγία να κλείνει τα μάτια της και πάτησε τις φωνές.

"ΑΝ ΉΘΕΛΑ ΤΟ ΝΥΣΤΕΡΙ ΘΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΚΑΡΦΩΘΕΙ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ ΔΙΑΟΛΕ!" Φώναξε δυνατά  και έπειτα γέλασε και η ίδια... Έβαλε το χέρι στη πλάτη, και έβγαλε το δεύτερο σακουλάκι. Δαγκωσε την ειδική εσοχή και φτύνοντας το χαρτί, έβγαλε ένα δεύτερο από μέσα.

"Δεν με άφησες..." ξεκίνησε να λέει κρατώντας σφιχτά το νυστέρι αλλά εκείνος στεκόταν ατάραχος λίγα μέτρα μακριά. "Δεν με άφησες να ολοκληρώσω... Τώρα πια, όλα τελείωσαν Ίαν Γκαρσία. Τώρα πολύ απλά, θα πεθάνεις..."

Εκείνος έβγαλε ένα τρομακτικό γέλιο

"Νομίζεις πως στη κατάσταση σου μπορείς να...." πριν ολοκληρώσει, εκείνη κούνησε τα δάχτυλα σαν αστραπή και το νυστέρι καρφώθηκε στο μπράτσο του. Έβρισε από μέσα της. Είχε στοχεύσει λαιμό αλλά ζαλιστηκε.

Ο Ίαν τράβηξε το αιχμηρό αντικείμενο και το πέταξε στο έδαφος.

"Τόσες στιγμές Ίαν... Τόσα πολλά που τα πέταξες χωρίς να με αφήσεις να σου εξηγήσω..."

"ΠΑΨΕ!" Της είπε και πλέον ο θυμός είχε ζωγραφίστει και στο δικό του πρόσωπο.

"Εισαι νεκρός για μένα..." του είπε βάζοντας ξανά το χέρι της στη τσέπη.

"Μάλλον εσύ θα πεθάνεις ψιψινα ..." της απάντησε  μα ένα ξαφνικό βουητό επισκίασε κάθε ήχο. Τα παράθυρα έσπασαν, καπνοί γέμισαν το δωμάτιο και τα μάτια του θολωσαν. Είδε κάποιον να την αρπάζει πριν λιποθυμήσει , να τη βγάζει έξω και τους καπνούς να πληθαίνουν...

"Δεν τελειώσαμε Ραμίρεζ...." κατάφερε να πει πριν πέσει αναίσθητος...

Σας φιλώ....
Το πρώτο βιβλίο έφτασε στο τέλος!!!

Πάμε για το Mind Games 2:Her turn !

Δεν ξέρω αν καταφέρω να το στρώσω σήμερα γιατί έχω κεφάλαια για ανάπτυξη στον Υπολογιστή αλλά θα βάλω τα δυνατά μου !

Να είστε όλοι καλά!!!