«Όσο ζεις κάτω από αυτή τη στέγη καλό είναι να μάθεις κάποια πράγματα... Θα ορίσω μέρες και ώρες ώστε ο καθένας μας να σε εκπαιδεύσει. Μην αρνηθείς. Δεν μπορείς και δεν έχεις επιλογή. Δεν θα αφήσω να τριγυρίζεις εδώ μέσα ξέροντας πως δεν έχεις ιδέα πως να κρατάς ένα όπλο...»
«Έχουμε ένα πρόβλημα Κας ...» Πεταχτηκε ο Λίαμ και σηκώθηκε.
«Πρόβλημα;»Τον ρώτησε γεμάτος περιέργεια
«Πώς θα την φωνάζουμε;» Είπε και εκείνη σηκώθηκε
«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΤΟΙΚΙΔΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΣΕ ΠΆΡΕΙ!!» Φώναξε δυνατά
«Ωραία κοπελιά... πες μας το όνομα σου τότε!»Της είπε ειρωνικά κι εκείνη κοκκινισε από θυμό
«Λέω να σε ονομάσουμε Καταλινα ! » Ακούστηκε ξαφνικά η φωνή του Κρίστιαν και επικράτησε σιωπή στην τραπεζαρία. « Γιατί δεν μιλάει κάνεις ρε ; Είναι ωραίο όνομα και πιστεύω πως της ταιριάζει! Όταν και άμα βρει την μνήμη της το διορθώνουμε μετά! Έκτος αυτού κοιτάξτε την ! Είναι δεν είναι 25 .. Κατάμαυρα μακριά μαλλιά και μάτια που σκοτώνουν, δεν έχω ξαναδει άνθρωπο με τόσο ανοιχτόχρωμα καφέ μάτια ! Μοιαζουν με κιτρινα από μακριά. Ενώ το κορμί...Το αφήνω απλά ασχολίαστο... Νομίζω πως το όνομα Καταλινα της ταιριάζει...Θυμίζει εκρηκτική λατινα!”»
Ο Κάσιεν τον κοίταξε σκεπτικός και έπειτα γύρισε προς εκείνη...
«Τον άκουσες! Τι λες λοιπόν;» Ρώτησε και όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω της .

«Ας είναι... » Είπε και σηκώθηκε
«Ονομάζομαι Καταλινα λοιπόν,άγνωστη ηλικία, άγνωστη ταυτότητα, ανύπαρκτες δεξιότητες, μηδαμινές γνώσεις για το ποια είμαι... Δυστυχώς ξέρω στα σίγουρα πως είμαι τρελή για να αποφασίσω να μείνω αλλά όπως όλοι ξέρουμε δεν έχω επιλογή...»

Τα μάτια τους γυαλισαν...
Ο Κάσιεν ικανοποιημένος της χαμογέλασε.
«Μπορείς να κάτσεις λοιπόν Καταλινα, το γεύμα θα σερβιριστεί και έπειτα μπορείς να αποχωρήσεις... Θα σου δώσω μια ημέρα κενη... Έπειτα ξεκινάς προετοιμασία με όλους μας. Μόλις καταφέρουμε να μάθουμε ποια πραγματικά είσαι και πως έφτασες εδώ μπορείς να φύγεις... Αν θελήσεις να βγεις μπορείς να το κάνεις αλλά θα έχεις πάντα κάποιον από εμάς μαζί για λόγους ασφαλείας...Δεν ξέρουμε αν σε ψάχνει κάποιος και θα ήταν επικίνδυνο να κυκλοφορείς μόνη σου . Μέχρι τουλάχιστον να μάθεις να αμυνεσαι. Δεν είμαστε εχθροί σου ...Αυτό πρέπει να το καταλάβεις »
Εκείνη τράβηξε την καρέκλα της κοντά στο τραπέζι. Ο Λίαμ έκανε λιγάκι πιο δεξιά και την τοποθετησε  ανάμεσα σε εκείνον και τον Λουκ .
«Είστε οχτώ αλλά οι καρέκλες είναι δέκα...» Ειπε και κάθισε .
«Όπως βλέπεις καλό είναι να έχουμε περισσότερα πάρα λιγότερα... Φαντάζεσαι να έπρεπε να σε βάλω να κάτσεις πάνω στα πόδια μου ;»
«Ε!!! Μπορούσε να κάτσει και στα δικά μου !» Είπε ο Ράιαν
«Τι λες ρε μαλακά! Γιατί τα δικά μου τι έχουν;»πετάχτηκε και ο Ντέρεκ
«ΣΚΑΣΜΟΣ !!!» Ο Κάσιεν φώναξε κι εκείνη γέλασε αυθόρμητα προκαλώντας το βλέμμα τους για ακόμα μια φορά...
«Ελάτε να φάμε σαν άνθρωποι μια φορά στη ζωή μας ...»  Πάτησε το κόκκινο κουμπί που υπήρχε κάτω από το τραπέζι .

Λεπτά αργότερα οι πόρτες άνοιξαν. Δυο νεαροί άντρες μπήκαν μέσα σέρνοντας από ένα καρότσι έκαστος και άρχισαν να σερβίρουν…
Το γευμα ήταν ηρεμο.Ολοι είχαν τα κεφαλια κάτω και ετρωγαν. Ολοι εκτός από τον Κάσιεν που είχε το δικό του βλέμμα κολλημενο πάνω της. Η Καταλινα , όπως ήταν πια το καινουριο της όνομα  ένιωσε αβολα. Δεν είχε όρεξη και αυτό φάνηκε . Καθολη την διαρκεια του δειπνου έπαιζε με το πηρουνι της και ανα τακτα χρονικα διαστηματα σήκωνε το βλέμμα της και κοιταζε το καινουριο περιβαλλον γύρω της.
Μόλις τα πιατα αδειασαν , εκείνη ήρθε πάλι στο επικεντρο. Καποιοι από αυτούς μιλουσαν με τον διπλανο τους ενω ο Κάσιεν κοίταξε τον Λάντον.
«Νομιζω ήρθε η ώρα να κοιμηθουμε. Χρειαζομαστε ξεκουραση… » Ο Λάντον σηκώθηκε. Μόλις είδε το γεμάτο της πιατο ,της έριξε μια απογοητευτικη μάτια.
«Πρεπει να φας Καταλινα...» Το όνομα της βγήκε πολύ φυσικά από τα χείλη του. Εκείνη κούνησε αρνητικα το κεφάλι.
«Δεν έχω όρεξη. Προτιμώ να ξαπλωσω λιγακι» Απάντησε και ο Λάντον της απλωσε το χέρι του. Εκεινη το κοίταξε διστακτικα.
«Μην το κοιταζεις, πιαστο και έλα να σε πάω στο δωματιο» Μπορεί στην τραπεζαρια να είχε φασαρια καθώς τα δίδυμα άρχισαν πάλι να μαλωνουν άλλα μέσα στο χαμο ένιωθε δυο μάτια να την καινε. Ο Λάντον ακολούθησε το βλέμμα της και είδε πως έβρισκε του Κάσιεν.

«Ελα σηκω. Μην σε τρομαζει το υφος του. Παμε να ξαπλωσεις» εκείνη βγήκε από το ληθαργο και το έπιασε. Σηκώθηκε και βγηκαν έξω από την τραπεζαρια.
Περπάτησε ξανά στο μακρύ διάδρομο αυτή τη φορά συνοδευόμενη από τον Λάντον ο οποιος έδειχνε προβληματισμενος.
«Με βάρδιες θα με πηγαίνετε στο δωμάτιο; Μπορεί να έχω απώλεια μνήμης αλλά θυμάμαι αρκετά καλά το δωμάτιο μου ...»Σχολίασε διστακτικά
«Ο μόνος λόγος που σε πηγαίνω μέχρι εκεί Καταλινα, είναι για να βεβαιωθώ πως είσαι καλά... Δεν έβγαλες μιλιά σε όλο το γεύμα και πρόσεξα πως υπήρχαν στιγμές που έκανες κάτι περίεργους μορφασμους. Όπως ειδες και οπως σου εξήγησε ήδη ο Κάσιεν είμαι γιατρός..”
«Να φανταστώ είναι ο αρχηγός εδώ μέσα;”»Τον ρώτησε εκείνη και ο Λάντον γέλασε
«Δεν υπάρχουν αρχηγοί ανάμεσα μας . Ξέρω πως από την συμπεριφορά του ίσως αυτό φαίνεται αλλά είμαστε όλοι ίσοι. Ας πούμε απλά πως ο Κάσιεν έχει μια μοναδική ικανότητα να σκέφτεται και να πράττει σωστά. Δεν λέγεται ηγεσία, λέγεται σεβασμός...» Η Καταλινα αναστέναξε..
Το φως στο σπίτι ήταν λιγοστό  και ο ουρανός έξω από τα παράθυρα μαύρος , κοίταξε στο βαθος του διαδρομου και πρόσεξε πως υπηρχαν μερικά κόκκινα φωτάκια  που αναβοσβηναν ..
«Τι είναι αυτά;» Είπε και ύψωσε το χέρι της
«Αυτά είναι κάμερες ασφαλείας...Δεν τις βλέπεις σαν μέγεθος αλλά το φωτάκι κάνει εξαιρετικη δουλειά. Υπάρχουν σε ολόκληρο το σπίτι εκτός φυσικά από τα δωμάτια μας . Ζούμε σε ένα επικίνδυνο κόσμο. Μπορεί να μην έχουμε ανταγωνιστές και εχθρούς αλλά ποτέ δεν ξέρεις... Μην σε ανησυχεί εσένα»
Δεν ρώτησε τίποτα άλλο μέχρι που έφτασαν έξω από την πόρτα της ...
«Λοιπόν.Ένα λεπτό να τσεκάρω τα μάτια σου και είσαι ελεύθερη...»της είπε και έβγαλε πάλι το μικροσκοπικό φακό. Εκείνη δεν έφερε αντίδραση. Μόλις τα είδε χαμογέλασε
«Είσαι μια χαρά. Να ξέρεις πως θα δουλέψουμε σκληρά για να μάθουμε τι σου συνέβη...» Της άνοιξε την πόρτα και εκείνη κοντοστάθηκε
«Να ρωτήσω κάτι τελευταίο;» Είπε κοιτάζοντας τον παρακλητικα
«Βεβαίως»
«Στο διάδρομο...εννοώ από όσο βλέπω δηλαδή υπάρχουν 9 δωμάτια! Ξέρω πως μπορεί να παραλογιζομαι αλλά δεν καταλαβαίνω..» Ο Λάντον της χαμογέλασε γλυκά
«Όπως και στη τραπεζαρία έτσι και στο υπόλοιπο σπίτι υπάρχουν παραπάνω δωμάτια. Εδώ έχουμε 9. Κατά καιρούς έχουμε καλεσμένους Καταλινα. Στο σύνολο τα δωμάτια του σπιτιού είναι δεκατρία... Έχουμε και στο υπόγειο μερικά. Θα τα μάθεις σιγά σιγά...»
«Σωστά... σιγά σιγά..» αποκρίθηκε και τους χαμογέλασε πίσω
«Έχεις όμορφο χαμόγελο,να το κάνεις πιο συχνά...»
Ένα πράγμα που την έκανε να αισθάνεται άβολα ανάμεσα τους ήταν η ομορφιά τους ... Ο Καθένας ακόμα και ο Ράιαν που τον θεωρούσε ανώριμο είχε τη δική του γοητεία...
«Μην κοκκινιζεις. Ένας Θεός ξέρει τι θα ακούσεις από τα δίδυμα όταν σε βγάλουν για προπόνηση,κοίτα να συνηθίσεις ... Δυστυχώς η ευτυχώς μπορεί να μην θυμάσαι ποια είσαι αλλά αυτό δεν σε κάνει λιγότερο όμορφη...»
Ξαφνικά ακούστηκε ένας βήχας και η Καταλινα έβγαλε περίεργη το κεφάλι της έξω από την πόρτα. Ο Λάντον γύρισε και είδε τον Κάσιεν να τους κοιτάζει
«Δεν θέλω να διακόψω το φλερτ σου αλλά θα ήθελα να της μιλήσω...» Είπε σοβαρός
«Είσαι τρελός ρε ; Δεν φλερταρα! Απλά..»
«Ναι ναι ... Απλά.... Καταλαβαμε Λάντον, δεν χρειάζεται να απολογηθείς για κάτι..»
«Λοιπόν, εμένα με συγχωρείτε. Ούτος ή άλλος τελείωσα. Τα μάτια της είναι μια χαρά... Καλό βράδυ Καταλινα ...»Είπε και έφυγε
Θεωρούσε πως ο Κάσιεν ήταν ο πιο περίεργος από όλους. Κατάφερνε με την συμπεριφορά του να της δημιουργεί πληθώρα αρνητικών και απροσδιοριστων  συναισθημάτων. Κάθε φορά που την κοίταζε στα μάτια , απέφευγε το βλέμμα του όπως ο διάολος το λιβάνι.
«Τι ήθελες να μου πεις ;» Τον ρώτησε όταν έμειναν πλέον μόνοι. Εκείνος μπήκε ακαλεστος στο δωμάτιο και η Καταλινα τον αγριοκοίταξε
«Ήθελα να ξεκαθαρίσω κάτι χωρίς να είναι οι υπόλοιποι μπροστά . Κλείσε την πόρτα...» Η φωνή του έκανε πάλι το θαύμα της και εκείνη σκεπτική τον άκουσε.
«Ωραία λοιπόν, και τώρα που την έκλεισα τι θέλεις να ξεκαθαρίσεις ;» Ο Κάσιεν πήγε κοντά της . Άρχισε να κάνει μικρά, σταθερα βήματα προς το μέρος της κι εκείνη πισωπατουσε ώσπου ακούμπησε τοίχο.Κόλλησε τις παλάμες των χεριών του στον τοίχο πίσω της και φυλάκισε το κεφάλι της ανάμεσα τους .
«Θα σταματήσεις να το κάνεις αυτό;» του είπε εκείνη χαμηλόφωνα. Η επιβλητική του παρουσία έκρυβε ακόμα και το φως της λάμπας. Χαμήλωσε και ακούμπησε με την άκρη της μύτης του το μάγουλο της κάνοντας ένα μικρό κύκλο
«Τι κάνω δηλαδή;» Ρώτησε λαγνα.
«Με κάνεις και νιώθω άβολα! Έρχεσαι τόσο κοντά διαρκώς ενώ όταν μου μιλάς με αυτή τη σέξυ φωνή σου νομίζω ότι ακούω άντρα σε ροζ γραμμή!!! Απομακρυνσου Κας ...»
Ο τρόπος με τον οποίο το όνομα του ρολαρε στην γλώσσα της και βγήκε απ τα χείλη της του δημιούργησε έναν περίεργο κόμπο στο λαιμό. Γύρισε την πλάτη και περπάτησε γρήγορα μέχρι τη πόρτα .…
«Τέλος πάντων... Ήρθα απλά για να σε ενημερώσω πως μας βρήκες σε περίεργη φάση. Κανονικά θα φεύγαμε τα ξημερώματα αλλά με τα καινούρια δεδομένα είναι αδύνατο. Θα αφήσω πίσω όμως.....» Σταμάτησε για λίγο και την κοίταξε
«Έχεις καμία ιδιαίτερη προτίμηση σε κανένα;»Ρώτησε
«Βρε δεν πας στο διάολο λέω εγώ!!» Του απάντησε και χωρίς να του δώσει περαιτέρω σημασία τον έσπρωξε και  κατευθύνθηκε προς το κρεβάτι. Έπιασε το τοπακι που φορούσε και το έβγαλε. Συνέχισε ξέροντας πως είναι μέσα στο δωμάτιο και έβγαλε και το παντελόνι. Ήθελε να του δείξει πως δεν την νοιαζει τίποτα. Ένιωθε την ανάγκη να τον απωθησει με τον πιο σοκαριστικο τρόπο πετυχαινοντας τα αντιθετα αποτελεσματα.
«Για μια γυναίκα που δεν ξέρει τι της γίνεται, που δεν ξέρει το όνομα της και ποια είναι,πολύ εύκολα γδυνεσαι μπροστά σε έναν άγνωστο άντρα...»

«Για έναν άντρα που ξέρει τι του γίνεται.Που ξέρει το όνομα του , ποιος είναι... Πόσο δύσκολο είναι να κλείσει μια γαμημένη πόρτα και να με αφήσει ήσυχη από το με παίρνει μάτι σαν τον ανώμαλο;» Η Καταλινα σταμάτησε , περπάτησε μέχρι την πόρτα και την άνοιξε διαπλατα. Τον κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω και γέλασε
«Μπορεί να είμαι εγκεφαλικά ανάπηρη αυτή τη στιγμή αλλά αυτό δεν σημαίνει πως είμαι καμία κλαψιαρα γυναικουλα... Σπάω, πονάω ταραζομαι και νευριάζω. Το βρίσκω λογικό. Άδειασε μου την γωνιά λοιπόν...Α! Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου ....”Αποκρίθηκε και πήγε ξανά προς το μέρος του,  γύρισε πλάτη, πήρε τα ρούχα πάνω από το κρεβάτι και ξεκινησε μηχανικα να τα διπλωνει..
Δύο μπορούν να παίξουν αυτό το παιχνίδι, σκέφτηκε και γύρισε κοιτάζοντας τον.
«Θα ήθελα να μείνω με τον Λάντον..» Είπε στο τέλος...
Ο Κάσιεν την προσπερασε, βγήκε από το δωμάτιο,  έκλεισε την πόρτα χωρίς να πει τίποτα και έφυγε...

«Είσαι τρελή γαμώτο;Πώς του μιλάς έτσι; Θεέ μου ! Γιατί δεν κρατάω αυτό το στόμα κλειστό! Το ξέρω ... Θα μου φυτέψουν μια σφαίρα στον ύπνο μου και όλα θα τελειώσουν! « Αρχισε να κόβει βόλτες με τα εσώρουχα πάνω στο παχύ χαλί και παραμιλουσε συνεχώς.
«Ενώ ότι γδυθηκα!!! Ουφφφ Ξεπερναω τα όρια... Δεν καταλαβαίνω τι παθαίνω αλλά δεν μου αρέσει καθόλου! Πρέπει να βρω έναν τρόπο να φύγω από δω μέσα... Να πάω σε ένα γαμημένο νοσοκομείο! Αυτό είναι! Μόνο εκεί θα μάθω τι έχω...»
Φόρεσε ένα μαύρο αμανικο φαρδύ μπλουζάκι που είδε νωρίτερα στη ντουλάπα και ξάπλωσε. Έμοιαζε ανδρικό αλλά δεν έδωσε σημασία. Έφτανε μέχρι τα γόνατα και ήταν υπέροχο για τον ύπνο...
«Είμαι σίγουρη πως πήραν τη φωτογραφία και το σημείωμα. Τα κρατούσα γαμώτο !» Μονολόγησε για ακόμα μια φορά και γύρισε στο πλάι...
Το γεγονός πως μετά από όλα όσα της αποκάλυψαν κρατούσε πάραυτα μια σταθερή στάση την προβλημάτιζε. Ήταν στυγνοι δολοφόνοι...Κι εκείνη θα ζούσε πλέον ανάμεσα τους ..
Καταβαθος ήξερε γιατί έμεινε...Δεν είχε κανένα. Δεν γνώριζε τίποτα για τον εαυτό της και το κυριότερο, αν όντως είχαν δίκιο και κάποιος την έψαχνε; Αν όντως βρισκόταν σε κίνδυνο και όχι από αυτούς; Αποφάσισε να πάρει το ρίσκο και να μείνει...
Άπλωσε το χέρι της και έκλεισε το φως από το λαμπατερ.
«Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα...» Είπε και έκλεισε τα μάτια της…

Σας φιλώ...