«Κάσιεν! Βαράω τόση ωρ....»τα λόγια της κόπηκαν. Εκείνος μόλις είχε βγει από το μπάνιο. Τυλιγμένος μόνο με μια πετσέτα της έδωσε την οπτική θέα του κορμιού του σε όλο της το μεγαλείο. Ήταν γυμνασμένος και το κορμί του ως επί το πλείστον καλυμμένο με τατουάζ ενω το μέταλλο που ήταν περασμένο πάνω στις ρωγες του την έφερε ανατριχίλα.

«Θεέ μου , συγνωμη !» Φώναξε εκείνη δυνατά και γύρισε κατακόκκινη...
«Χαλάρωσε! Δεν έχεις ξαναδεί άντρα σε αυτή τη κατάσταση;» της είπε κι εκείνη έκανε λίγα βήματα προς το κρεβάτι. Άρπαξε ένα μαξιλάρι και το πέταξε προς τα πίσω χωρίς να βλέπει.
«Είσαι ηλίθιος!»
«Κι εσύ...» τον άκουσε να λέει και σταμάτησε. Ξάφνου τον ένιωσε πίσω της «κι εσύ είσαι απίστευτη όταν κοκκινιζεις ...» Τελείωσε την φράση του τόσο κοντά που η Καταλινα μπορούσε να μυρίσει την μέντα στην αναπνοή του.
Απομακρύνθηκε και γέλασε. Ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει.
«Περίμενε να ντυθώ ένα λεπτό και φύγαμε!» Της είπε ήρεμος
«Τελείωνε Κας !» Αποκρίθηκε εκνευρισμένη
«Ήρεμα γυναίκα! Μια φόρμα βάζω!»Εκείνη γέλασε αυθόρμητα.
«Ορίστε ! Ο δάσκαλος είναι έτοιμος! Η μαθήτρια;»

Η Καταλινα γύρισε. Φορούσε μια αυτή φόρμα και από πανω ένα αμανικο . Τα μαύρα του μαλλιά ήταν ακόμα βρεγμένα και τον αγριοκοιταξε
«Είσαι με τα καλά σου ; Έτσι θα βγεις έξω;» Τον ρώτησε κι εκείνος ανασηκωσε τους ώμους.
«Δεν παθαίνω τίποτα. Είμαι συνηθισμένος εγώ... Πάμε;»
«Πάμε..»
Βγήκε πρώτος και εκείνη ακολούθησε.
«Καλησπέρα κύριε, δεσποινίς..»Αποκρίθηκε η Τόνια.
«Τι συμβαίνει;"την ρώτησε ο Κασιεν .
«Τίποτα κύριε. Η Κλαιρ είπε πως αρρώστησε η κόρη της οπότε θα αναλάβω εγώ το δείπνο. Τι ώρα θέλετε να το ετοιμάσω;» Ο Κασιεν την κοίταξε σκεπτικός , έπειτα κοίταξε την Καταλινα
«Δεν θα χρειαστεί. Όταν τελειώσουμε θα φτιάξω κάτι εγώ. Μπορείς να φύγεις και να έρθεις αύριο δεν θα σε χρειαστώ άλλο»
Η υπηρέτρια του χαμογέλασε. Το χαμόγελο της όμως ήταν αρκετά πονηρό και η Καταλινα αισθάνθηκε περίεργα.
«Τι μας κοιτάζεις έτσι; Σου είπα μπορείς να αποσυρθεις!» Η Τόνια βγήκε απότομα από την ονειροπόληση της και κατέβασε το κεφάλι.
«Μάλιστα κύριε. Με συγχωρείτε...» έφυγε και η Καταλινα περπάτησε προς τη πόρτα
«Εσύ που νομίζεις ότι πας τώρα;» της είπε κι εκείνη γύρισε και τον κοίταξε άγρια
«Έξω! " απάντησε και άνοιξε την πόρτα
«Νομίζω πως δεν θα αντέξω ούτε άλλη μια ώρα!» Μονολόγησε και την ακολούθησε
Την ειδε να περιμένει στο τελείωμα της σκάλας.
«Γιατί έφυγες έτσι μου λες ;»
«Θεώρησα πως ίσως ήθελες να πεις κάτι παραπάνω στην Τόνια και ήμουν εμπόδιο»
«Είσαι σοβαρή; Τι να έχω να της πω δηλαδή;»
«Που σκατα θες να ξέρω; το βλέμμα της ούρλιαζε πονηραδα! Ένιωσα πως πρέπει να φύγω και έφυγα...!»
Ο Κασιεν σχημάτισε ένα στραβό χαμόγελο στο πρόσωπο. Την πλησίασε κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας και της έκλεισε το μάτι
«Και είναι λόγος αυτός να νευριάζεις;» Ρώτησε με την απαλή φωνή που έκανε τα πόδια της να χάνονται κι εκείνη κοκκινισε ξανά. Πήρε ακριβώς ότι χρειαζόταν σαν απάντηση από εκείνη και έπιασε το χέρι της
«Έλα πάμε!» την τράβηξε και την οδήγησε σε ένα μέρος που έμοιαζε με θερμοκήπιο. Τράβηξε την συρόμενη πόρτα και την έβαλε μέσα.
«Ουάου!! Ούτε φαίνεται ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα στην πίσω αυλή!» Είπε και κοίταξε γύρω της. Στόχοι, οργανα γυμναστικής,γυάλινα δοκάρια μαχαίρια όπλα τα οαντα υπήρχαν εκεί μέσα...
«Δεν φοβάστε μήπως κάποιος μπει και τα πάρει;» Τον ρώτησε και ο Κασιεν γέλασε δυνατά
«Το βράδυ αυτό το μέρος γεμίζει με ηλεκτρισμό Καταλινα. Όποιος προσπαθήσει κάτι θα καταλήξει ψητος...αν με καταλαβαίνεις!» Εκείνη ξεροκαταπιε και τα βήματα της την οδήγησαν σε ένα πάγκο γεμάτο μαχαίρια και λεπτές λεπίδες χωρίς χερούλια. Έπιασε την μια από αυτές και άφησε το κρύο μέταλλο πάνω στο δέρμα της...
Εκείνος την κοίταξε και ένα γλυκόπικρο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του
«Σου αρεσουν ;»
«Είναι απίστευτες... Ο τρόπος με τον οποίο νιώθεις αυτό το πράγμα πάνω στο δέρμα σε εξιτάρει... Είναι απλά μαγικό...» είπε και πήρε μια δεύτερη λεπίδα
«Ναι άφησε τα όμως κάτω πριν χτυπήσεις και μετά ποιος ακούει τον Λάντον...Είναι νωρίς για αυτά!»
Εκείνη άφησε την λεπίδα και τον κοίταξε
«Και για πιο πράγμα είναι η ώρα Λοιπόν;»
«Για τα βασικά... Από στόχο ας πούμε πως τα πας;»
«Κάτσε να θυμηθώ!!»Του απάντησε ειρωνικά και σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος. Ο τρόπος με τον οποίο την κοιτούσε αύξησε την θερμοκρασία του κορμιού της και η ζεστή ατμόσφαιρα μέσα στο μέρος δεν βοηθούσε.
«Έχει κλιματισμό εδώ μέσα;»
«Ναι ... Αν ζεσταίνεσαι βγάλε τη μπλούζα για να ξεκινήσουμε» Αν και τα λόγια τους την φάνηκαν κάπως η πολυδιάστατη φωνή του ήταν φυσιολογική .
Η Καταλινα έπιασε την άκρη από την φούτερ και την τράβηξε ψηλά. Το μαύρο τοπακι που φορούσε από μέσα αποκάλυψε τους όμορφους κοιλιακούς της και ο Κασιεν γύρισε προς τον πάγκο αποφεύγοντας να κοιτάξει παραπάνω.

«Όποια κι αν ήσουν ήξερες να φροντίζεις το σώμα σου πάντως..» Είπε και πήρε τα εξαρτήματα από το όπλο. Άρχισε να τα βιδωνει κι εκείνη πήγε κοντά του χωρίς να απαντήσει στον σχολιασμό του. Υπήρχε ήδη αρκετή ένταση στην ιδιάζουσα αυτή ατμόσφαιρα που κατάφεραν να δημιουργήσουν.
«Θα μου μάθεις να πυροβολώ;»Τον ρώτησε και εκείνος ενεψε
«Ναι , στην αρχή με ένα μικρό εύκολο όπλο κι έπειτα θα πάμε στα πιο μεγάλα. Στα πιο σκοτεινά όπλα...»
«Πώς γίνεται ένα όπλο να είναι σκοτεινό δεν σε καταλαβαίνω...»
«Όταν θα κάτσεις και θα δεις μέσα από την Διόπτρα σου η οποία θα βλέπει μέσα από ένα άλλο γυαλί...το οποίο θα οδηγεί σε άλλο και άλλο και θα καταλήγει στο κεφάλι του θύματος θα καταλάβεις τι εννοώ σκοτεινό...» είπε κι εκείνη ξεροκαταπιε .
«Λοιπόν κρατά αυτό!» Είπε και της έδωσε ένα Σμιθ των 9 χιλιοστών
«Είναι....»
«Ωραια αίσθηση;»
«Ανατριχιαστικη θα έλεγα...»
«Δεν εβρισκες ανατριχιαστικες τις λεπιδες και βρισκεις αυτό;» Ρώτησε κι εκείνη ανασήκωσε τους ώμους.
Ο Κασιεν γέλασε. Πάτησε έναν διακόπτη και απέναντι ακριβώς άναψε ένα φως . Δίπλα του υπήρχε ένας μεγάλος στόχος σε μορφή ανθρώπινου σώματος
«Δεν θα σου ζητήσω να πετύχεις το κεφάλι με την πρώτη. Προσπάθησε όμως να φτάσεις κοντά...»είπε και σταύρωσε τα χέρια κοιτώντας την
«Τι; Έτσι; χωρίς καν να μου δείξεις τα βασικά;»
«Ναι Καταλινα έτσι... Θέλω να πατήσεις το μαύρο κουμπί το οποίο βγάζει την ασφάλεια και να στοχεύσεις... Πριν το κάνεις όμως αυτό...»
Πήρε ένα ζευγάρι κίτρινα ακουστικά από τον πάγκο και της τα έδωσε
«Φόρεσε τα ..»
«Εσύ;»
«Εγώ δεν έχω ανάγκη...» Εκείνη ξεφυσηξε. Τα φόρεσε και απασφαλισε το όπλο. Κοίταξε μέσα από το μικρό στόχο και πάτησε τη σκανδάλη
Η σφαίρα δεν ακούμπησε καν το στόχο. Καρφώθηκε στον ειδικά σχεδιασμένο τοίχο προκαλώντας μια τρύπα.
«Υπέροχα!!»Αναφώνησε και γύρισε προς το μέρος  του κουνώντας το όπλο  πάνω κάτω.
«ΕΊΣΑΙ ΤΡΕΛΉ; ΜΗΝ ΤΟ ΓΥΡΝΆΣ ποτέ ΠΑΝΩ ΣΕ ΚΆΠΟΙΟΝ ΧΩΡΊΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΑΣΦΑΛΕΙΑ!» Αποκρίθηκε τρομοκρατημένος και πήρε το όπλο...
Εκείνη γέλασε...
«Το βρίσκεις αστείο... Μάλιστα. Λοιπόν δες πως γίνεται...έλα δω !» Την άρπαξε από την μέση και την γύρισε ώστε να βλέπει το στόχο. Κόλλησε το κορμί του στο δικό της . Έπιασε την γυμνή της μέση και την έστριψε άκρως αριστερά.
«Θέλω να κρατήσεις το όπλο σχηματίζοντας ορθή γωνιά με τα χέρια σου ...Να έτσι..." Την έκλεισε μέσα στα χέρια του και έφτιαξε τα δικά της . Η ζεστασιά του κορμιού τύπου αυξήθηκε δεν πέρασε απαρατήρητη από τον Κασιεν «Τώρα θέλω να αναπνευσεις βαθειά και κοιτάξεις ξανά και να ρίξεις...»
Η Καταλινα ένιωθε αρκετά πιεσμένη με εκείνον από πίσω της . Το χερι της άρχισε να τρέμει και η ανάσα της έγινε πιο γρήγορη..
«Μήπως σου φέρνω νευρικότητα Καταλινα ;» την ρώτησε
«Όχι φυσικά..»
«Ωραία, ρίξε!»Με την προτροπή του εκείνη έριξε και η σφαίρα κατέληξε πάλι στον τοίχο...
«Δεν βγάζουμε άκρη...»μονολόγησε ο Κασιεν και επέστρεψε στον πάγκο ψάχνοντας για κάποιο άλλο όπλο «Είναι νωρίς αλλά είμαι σίγουρος πως θα μας πάρει αιώνες!! Δεν νομίζω πως το κατεχ....» Η λαλια του κόπηκε όταν ακούσει τρεις συνεχόμενους πυροβολισμούς. Γύρισε έντρομος προς το μέρος της και έπειτα κοίταξε το στόχο... Στο κεφάλι του στόχου υπήρχαν τρεις τρύπες....
«Είδες τι μπορώ να κάνω χωρίς να με ενοχλείς;» Του είπε περιπαικτικά. Αν και δεν πίστευε ποτέ πως θα καταφέρει αυτό που της ζητούσε, μόλις εκείνος γύρισε συγκεντρώθηκε και ακολούθησε μόνη πλέον όσα της είπε. Το γεγονός πως πέτυχε και τις τρεις σφαίρες ήταν τρομακτικό για την ίδια αλλά συνάμα της έφερε έξαψη...
«Αν είδα λέει....»απάντησε εκείνος χαμηλόφωνα και την πλησίασε. Σταμάτησε μπροστά της και άνοιξε την παλάμη.
«Δώσε μου το όπλο...»
«Γιατί; Θέλω να ρίξω ξανά...»
«Φτάνει για σήμερα...»
«Είπα θέλω να ρίξω ξανά!!!»
«ΚΑΤΑΛΙΝΑ! ΔΩΣΕ ΜΟΥ ΤΟ ΌΠΛΟ!»
Ο Κασιεν έκανε ένα ελιγμό για να της το πάρει κι εκείνο εκπυρσοκροτησε και η σφαίρα καρφώθηκε στο δοκάρι.
Η ένταση της στιγμής έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα...
«ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ!!» Φώναξε δυνατά και την έπιασε από την μέση με το ένα χέρι , με το άλλο πέταξε όλα τα εξαρτήματα που υπήρχαν στο πάγκο στο έδαφος και την ανέβασε πάνω . Την τράβηξε από τα μπούτια, κόλλησε το τρίγωνο της πάνω του και την φίλησε παθιασμένα...

Το φιλί ήταν τόσο έντονο και τόσο εκρηκτικό που δεν άφηνε περιθώρια για ανάσες. Το πιο συγκλονιστικό από όλα όμως, ήταν πως όχι μόνο εκείνη ανταπέδωσε αλλά γραπωσε τα χέρια της γύρω του και τον τραβούσε συνεχώς κοντα της ακόμα κι αν δεν υπήρχε άλλη απόσταση για να κλείσουν...
«Φιλα με λοιπόν...τι περιμένεις;»
«Ξέρεις πως δεν μου επιτρέπεται...Γιατί συνεχίζεις να παίζεις με τη φωτιά ξέροντας πως θα σε κάψει;»
«Ίσως γιατί μ'αρέσει να παίρνω ρίσκα...»
«Εγώ δεν είμαι ρισκο μωρό μου...Είμαι ο ίδιος ο θάνατος...»
«Απλά φίλα με γαμωτο σου !!!»
Τα λόγια αυτη τη φορά δεν της έφεραν πόνο... Η δική της φωνή ήταν καθαρή αλλά ο άντρας που απαντούσε ακουγόταν βαθειά... έσφιξε λίγο τα βλέφαρα και τον τράβηξε ακόμα πιο κτητικα. Δάγκωνε και ρουφουσε τα χείλη του σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν σκεφτόταν. Το απαγόρευσε στον εγκέφαλο της. Ζούσε την στιγμή και θα την ζούσε στο έπακρο. Αυτός ο άντρας ήταν φωτιά. Κι εκείνη... Εκείνη ήθελε να την κάψει.
Όλη η σκηνή έπαιζε σαν μελωδία στο μυαλό της. Ο Κασιεν γινόταν  πιο λαιμαργος κι εκείνη δεν χόρταινε με τίποτα την ακόρεστη επιθυμία που γεννήθηκε στα σωθικά της .
Ένα δυνατό φύσημα ήταν αρκετό. Ο αέρας που τσιριξε και έφτασε στα αυτιά του τον έκανε να συνειδητοποιεισει την πράξη του.
Απομακρύνθηκε απότομα και ξεκόλλησε τα χείλη της από πανω του.
«Καλή είσαι αλλά δεν θα πάρω...Οτι εγινε διεγραψε το απο τον ηδη χαλασμενο σου εγκεφαλο !»της είπε και δίχως να τον ενδιαφέρει που την αφήνει πίσω άνοιξε την συρόμενη πόρτα και έφυγε.…

Σας φιλώ...