Έσφιξε το σεντόνι ανεπαίσθητα στα δάχτυλα της και κοίταξε ευθεία. Δεν έβλεπε απολύτως τίποτα. Το πατζούρι, που θα ορκιζοταν ότι το ειδε ανοιχτό όταν μπήκε, ήταν κι αυτό κλειστό. Ήξερε όμως πως δεν ήταν μόνη. Άκουγε μια βαριά, σιγανή ανάσα , που έμοιαζε με τραυματισμένου ζώου ακριβώς απέναντι.

"Ποιος είναι εκεί;" κατάφερε και ρώτησε τρομαγμένη αλλά όπως ακριβώς το φαντάστηκε δεν πήρε απάντηση. "Είπα ποιος είναι εκεί!" ξαναρώτησε και η ανάσα ακούστηκε πιο γρήγορη ενώ αμέσως μετά ένα βογγητο, την έλουσε στον ιδρώτα.

Ένα άγγιγμα στο πόδι και εκείνη τσιριξε . Το τράβηξε προς τα πάνω, αγκάλιασε τα γόνατα της και με στραμμένο το βλέμμα ευθεία, προσπαθούσε να δει έστω και κάτι, από αυτό που έχει να αντιμετωπίσει. Το άγγιγμα όμως δεν άργησε να γίνει ξανά και αυτή τη φορά τον ένιωσε στα  χέρια. Πανικόβλητη, γεμάτη φόβο, άρχισε να τα κουνάει υστερικά γύρω από το κορμί της για να απωθήσει τον άνθρωπο με τη βαριά ανάσα αλλά εκείνος την άγγιξε ξανά.

"Σώσε με..." Ένας ψίθυρος πέρασε και χάιδεψε το αυτί της . Η Καταλινα σώπασε κοιτάζοντας συγκλονισμένη το κενό, ενώ το σώμα ξεκίνησε να κουνιέται σε ένα ρυθμό μπρος πίσω από μόνο του  "Σώσε με μωρό μου..."άκουσε ξανά και κατεβάζοντας τα πόδια όρμησε προς το σκοτάδι. Τίποτα...
Δεν υπήρχε κάνεις...

"Θεούλη μου τρελαίνομαι ..." ψέλλισε ψάχνοντας για το διακόπτη . Μόλις τον βρήκε και τον πάτησε, το φως δεν ήρθε. Τον ανοιγοκλεισε αρκετές φορές ώσπου ένα κύμα αέρα, κούνησε τα μαλλιά της.

"Μόνο εσύ μπορείς... Βρες το κλειδί. Βρες εμένα...." με κομμένη την ανάσα και καταλαβαίνοντας πως ο ήχος προερχόταν από πίσω της , γύρισε αργά αργά. Ένα ξαφνικό φως , μια τσιριδα από άντρα και ένα ουρλιαχτό την γονάτισαν. Έκλεισε τα μάτια φωνάζοντας δυνατά και η ίδια για να σβήσει τις κραυγές του από το κεφάλι της.

"ΦΥΓΕ!! ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; ΦΥΓΕ ΦΎΓΕ ΦΎΓΕ!!!"

"Δεσποινίς;Δεσποινίς;;"

Ξάφνου, η φωνή της Τόνιας επισκίασε κάθε ήχο και το φως απλώθηκε στο δωμάτιο καθαρίζοντας την ατμόσφαιρα . Η Καταλινα άπλωσε τα χέρια στο πάτωμα, προσπαθώντας να συρθεί και κατέληξε ανάσκελα. Τα βλέφαρα της τρεμοπαιζαν, τα χείλη κουνιοντουσαν μόνα τους ενώ το σώμα της άρχισε να κάνει ανεξέλεγκτους σπασμούς.

"ΚΑΤΑΛΙΝΑ; ΘΕΟΥΛΗ ΜΟΥ!!!"

Η Τόνια έτρεξε  στο δωμάτιο του Λαντον . Άρπαξε μια μαύρη βαλίτσα που της άφησε στο γραφείο του και έβγαλε από μέσα μια ηρεμιστική ένεση. Δρώντας όσο πιο γρήγορα γινόταν, επέστρεψε και την βάρεσε στο λαιμό της. Το κορμί της Καταλινα άρχισε να τρέμει μα δευτερόλεπτα αργότερα τυλίχθηκε στην γαλήνη. Τα βλέφαρα της άνοιξαν, η αναπνοές της ηρέμησαν και κοιτάζοντας το ταβάνι, μιλούσε ασυνάρτητα.

"Δεσποινίς είστε καλά; Θα καλέσω αμέσως τους κύριους! Μείνετε εκεί που είστε!" Μόλις η Τόνια έφυγε, η Καταλινα έσπασε ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη της. Τα δάχτυλα ξεκίνησαν να γράφουν με αόρατο μελάνι στο πάτωμα και εκείνη έμοιαζε με τρελή.

"Δεν θα αργήσω... Ένα μικρό κόκκινο κουτί, μια στάλα έρωτα και μια υπόσχεση. Το φως που έζησε και έσβησε στα μάτια, θα γεννηθεί ξανά και ο βασιλιάς θα ανέβει στο θρόνο..."

"Καταλινα ; Για το Θεό τι λες;" Η φωνή της Τονιας την διέκοψε. Η νεαρή υπηρέτρια, τη βοήθησε να σηκωθεί, την ξάπλωσε στο κρεβάτι και της έφερε νερό.

"Είσαι καλύτερα;"ρώτησε βλέποντας την να επανέρχεται "Τρόμαξα τόσο πολύ. Σε άκουσα να φωνάζεις και όταν ήρθα, σε βρήκα σε κατάσταση αμόκ. Μιλούσες μόνη και πήγαινες πέρα δώθε!" Η Καταλινα τη κοίταξε απαθεστατη

"Ευχαριστώ αλλά όλα είναι καλά. Μια κρίση σαν όλες τις άλλες είναι..."

"Μα όλα αυτά τα περίεργα πράγματα που έλεγες; Την τόσο τρομακτικό..."

"Δεν θυμάμαι καν τι έλεγα Τόνια. Όπως ξέρεις η περίπτωση μου είναι πολύ ιδιαίτερη. Θα προτιμούσα να ξεκουραστώ αν δε σε πειράζει"

"Φυσικά και δεν με πειράζει,  ίσα ίσα θα σας κάνει καλό. Περίεργη νύχτα η σημερινή, πρώτα το ρεύμα και ο φόβος στη κουζίνα, και έπειτα αυτό...Ελπίζω σύντομα να ξημερώσει μια ήρεμη μέρα "

"Κι εγώ, δε σε χρειάζομαι κάτι όμως...Μπορείς να φύγεις"

Η υπηρέτρια κοντοστάθηκε για λίγο

"Θέλεις κάτι άλλο Τόνια;"

"Όχι απλά...Να ... Σκεφτόμουν μήπως θα θέλατε να σας πάω στο δωμάτιο σας. Είστε στου Κυρίου Κάσιεν και ..."

"Όχι. Προτιμώ να μείνω εδώ και φυσικά αν δημιουργηθεί θέμα, εσύ θα κάνεις πως δεν ξέρεις τίποτα. Έγινα σαφής;"

Κάτι στο τρόπο ομιλίας της , στο ψυχρό της βλέμμα και στην σκληρή ηρεμία του προσώπου , προκάλεσαν στη Τόνια άγχος. Ίσως και φόβο.

"Όπως επιθυμείς. Αν χρειαστείς κάτι, χτυπά εκείνο το κουδουνάκι και θα έρθω εντάξει;"

Η Καταλινα αρκέστηκε σε ένα και μόνο νεύμα . Η νεαρή κοπέλα βγήκε και μόλις έμεινε μόνη, έσκυψε προς τα μπροστά και έτριψε τα δάχτυλα των ποδιών της . Μια απρόσμενη ανάμνηση που γεννήθηκε στο μυαλό της και ήταν ξαπλωμένη στο πάτωμα, σε συνδυασμό με το σοκ που υπέστη ο οργανισμός,  επανέφεραν ένα μέρος της μνήμης της και δεν ήταν καθόλου χαρούμενη. Η σύγχυση της , τα νεύρα και ο θυμός, είχαν φτάσει στο ζενίθ.

"Οχτώ πτώματα λοιπόν...  Τόσα πρέπει να μετρήσω στο τέλος..." μουρμουρησε σκεπτόμενη όλα όσα ξεπήδησαν στο μυαλό της...

Σας φιλώ... Βγήκε μικρό αλλά ήθελα να βάλω όλες τις αναμνήσεις της στο επόμενο μαζεμένες. Θα ανέβει σε λίγα λεπτά:)