Δύο χρόνια πριν , Γουαδαλαχαρα Μεξικό.

"Πάμπλο νομίζω, πως ήρθε η ώρα. Σε λίγο η κατάσταση θα βγει εκτός ελέγχου"

"Το ξέρω πατέρα. Θεωρώ πως η Καταλινα είναι η μόνη μας επιλογή αν και το ξέρεις πολύ καλά πως δεν θέλω να βάλω σε κίνδυνο, τον καλύτερο μας άνθρωπο"

"Ούτε οι εγώ. Μόνο εκείνη όμως μπορεί να ανταπεξέλθει και να βρεθεί στο ύψος του αδερφού σου και αυτό δεν αλλάζει. Είναι αδίστακτη. Αυτό, είναι το μεγαλύτερο ατού αυτής της γυναίκας. Φώναξε την. Η συζήτηση τελείωσε και η απόφαση πάρθηκε! Ο πόλεμος, θα αρχίσει εκ των έσω"

Ο Εμιλιο Γκαρσία, κάθισε αναπαυτικά στην πανάκριβη πολυθρόνα του , ο Πάμπλο έφυγε, ενώ λίγο μόλις λεπτά αργότερα, εκείνη μπήκε μέσα.

"Καινούρια αποστολή;" ρώτησε αμέσως.

"Πάντα ετυμολογη..." σχολίασε εκείνος.

"Απλά προτιμώ να περνάω κατευθείαν στο ψητό. Το ξέρεις πως δε παίζω. Δε γουστάρω τα παιχνίδια και είμαι ευθύς άνθρωπος. Θέλω μόνο το φάκελο..." βολεύτηκε στη καρέκλα απέναντι του κι εκείνος έτσι με προς το μέρος της ,έναν καφέ χαρτοφύλακα. Μόλις εκείνη τον άνοιξε , ένιωσε μια έκπληξη αλλά παρέμεινε σοβαρή.

"Ο ίδιος σου ο γιος λοιπόν. Μάλιστα..." την το μόνο που είπε.

"Δεν είναι τοσο απλό...Δεν θέλω μόνο εκείνον. Θέλω να πας. Να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του , να παραμείνεις μαζί του ένα εξάμηνο, και μετά να επιστρέψεις"

"Ο λόγος παραμονής;" Τον διέκοψε

"Έμαθα πως ετοιμάζεται για μια αποστολή μεγάλης σημασίας. Όπως ήδη ξέρεις, αποφάσισε χρόνια πριν να φύγει από το πλευρό μου και να φτιάξει τη δική του ομάδα..."

"Εμιλιο ξέρω. Παρακάτω σε παρακαλώ..."

"Ωραία λοιπόν. Θα κλέψει ένα τσιπ"

"Ένα τσιπ ;"

"Ναι Καταλινα. Μόνο εκείνος μπορεί να μπει στο κτήριο και φυσικά θα είσαι μαζί του. Αυτό το τσιπ κοστίζει δισεκατομμύρια"

"Τι το τόσο σημαντικό έχει;" ρώτησε γεμάτη απορία.

"Έχει τη δυνατότητα να ελέγχει το μυαλό. Τις μνήμες και να χτίζει μέσω υπολογιστή οποία εικόνα θέλει. Μπορεί δηλαδή να σε κάνει να δεις το φίλο για εχθρό και το αντίθετο. Έχει φτιαχτεί μόνο ένα στο κόσμο, είναι ακόμα υπό πειραματικό στάδιο αλλά εκείνος ξέρω πως θα το πάρει. Η δουλειά σου είναι να μου το φέρεις. Αν δε μου το φέρεις, και πιστεύεις πως έχεις την ικανότητα να το φυτέψεις μόνη σου στον Ίαν τότε..."

"Είσαι τρελός;Μου ζητάς να φυτέψω ένα τέτοιο πράγμα στο κεφάλι του ; Ξέχασε το ! Είπαμε έχω ικανότητες αλλά ως ένα σημείο..."

"Προς στιγμή τρόμαξα πως δειλιαζεις!" Της είπε χαμογελαστός.

"Δε δειλιαζω. Ποτέ δεν το έκανα. Θα σου φέρω το τσιπ και μετά κάνε ότι θέλεις με το γιο σου. Δεν καταλαβαίνω όμως για το δεν τον σκοτώνω..."

"Μα δεν θέλω να πεθάνει. Γιος μου είναι. Και εκτός από γιος μου είναι και μια φονική μηχανή που μπορώ να χρησιμοποιήσω όπως θέλω. Τόσο εκείνος όσο και η ομάδα του. Κοίταξε τους...Δεν θα είναι εύκολο!"
Άνοιξε μόνος του το χαρτοφύλακα. Έβγαλε ένα χαρτί με 8 πρόσωπα και της το έδειξε.

"Ομολογώ πως αν δεν ήταν δολοφόνοι  θα έκαναν σίγουρα για μοντέλα!" Του είπε αλλά εκείνος δε γέλασε.

"Ξέρω πως είσαι νέα, και δυστυχώς είσαι και πολύ όμορφη. Κάνε ότι θέλεις με εκείνους  αλλά μην αγγίξεις ποτέ αυτόν..." είπε δείχνοντας της μια μεγαλύτερη φωτογραφία. "Ίαν Γκαρσία..." της είπε κι εκείνη δάγκωσε το κάτω της χείλος. "Πρόσεχε Καταλινα. Ο γιος μου έχει την ικανότητα, έχει το άγγιγμα του μιδα με τις γυναίκες... Μείνε μακριά του!"

"Παιδιά είμαστε;" του είπε κλείνοντας το φάκελο.

"Όχι... Είμαστε άνθρωποι όμως με αδυναμίες. Η δική του  είναι το γυναικείο φύλο. Επιλέγει με βάση πολύ υψηλά στάνταρ. Στα τόσα χρόνια  καμια γυναίκα δεν στάθηκε πλάι του. Καμία δεν θεώρησε πως θα είναι αντάξια του"

"Άρα είναι ένα ψώνιο και μισό!"

"Όχι. Είναι απλά... Πώς να το πω. Καμμένος... Ίσως αυτό ταιριάζει.  Στο παρελθόν, πριν φύγει από δω πληγώθηκε πολύ...Τα έμπλεξε με μια που είχαμε εδώ αλλά εκείνη αποδείχθηκε μια πόρνη. Έκτοτε, αρχίσαμε να μαλώνουμε ώσπου μια μέρα αποφάσισε να φύγει. Ο γιος μου Καταλινα, ήταν ότι πιο πολύτιμο είχα. Όχι μόνο για τις ικανότητες του, αλλά και για τη ψυχή του. Πλέον δεν έχει. Έχει όμως κάτι άλλο..."

"Το οποίο είναι;"

"Δολοφονικά ένστικτα προς κάθε γυναίκα που τολμάει να σκεφτεί πως μπορεί να τον αλλαξει. Θέλω να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Θα σου δώσω ένα τηλέφωνο. Θα μιλάμε συγκεκριμένες ώρες. Βρες τρόπο και πλησίασε τον. Φέρε το τσιπ και..."

"Τι θα κάνεις αλήθεια με αυτό; Θα του το βάλεις και θα τον φέρεις πίσω; Κι αν κάτι πάει στραβά; Είπες πως είναι σε πειραματικό στάδιο"

"Έτσι λένε... Τίποτα δε μπορεί να πάει στραβά. Θέλω πίσω το παιδί μου και παράλληλα το πιο ικανό μαχητή. Η συζήτηση τελείωσε. Πάρε το φάκελο. Μελέτησε τους όλους ξεχωριστά και να θυμάσαι... Μην διανοηθείς να τον πλησιάσεις . Θέλω τόσο το δικό σου κεφάλι όσο και το δικό του. Όπως δεν παίζεις εσύ δεν παίζει κι εκείνος. Χρειάζεται έξυπνο χειρισμό. Να τον πλευρισεις με τις ικανότητες κι όχι με τη γοητεία σου !"

"Το κατάλαβα Εμιλιο! Μακριά από το γιο σου ! Φέρνω το τσιπ και τελειώνουμε!"

"Ακριβώς..."

Η Καταλινα έφυγε κρατώντας σφιχτά το φάκελο στα χέρια. Μπήκε στο δωμάτιο της ,ένα από αυτά που φιλοξενούσαν τους δολοφόνους της έπαυλης και ξαπλωνοντας στο κρεβάτι τον άνοιξε.Εστιασε απευθειας στο προσωπο του στοχου.

''Ιαν Γκαρσία ...'' μουρμουρησε χαζευοντας το προσωπο του. Ηξερε πως ο Εμιλιο ειχε δυο γιους αλλα ποτέ της δεν τον ειχε δει. Μάτια εκφραστικα, πλουσια σαρκωδη χειλη και γωνιες που σκοτωνουν. Το βλεμμα του ομως ηταν κενο. Σαν ενας λευκος καμβας. Δεν υπηρχε ιχνος ανθρωπιας κι αυτο ηταν σιγουρο , μα γιατι ο Εμιλιο επεμενε τοσο να μεινει μακρια του;

Αυτος ο αντρας σιγουρα δεν θα ειχε προθεση να τη πλησιασει με διαφορετικο τροπο. Αναρωτηθηκε για λιγοποσο δυνατα μπορει να πληγωθηκε και γελασε.

Ηταν τοσο ειρωνικο στα ματια της το γεγονος πως ενας αντρας με τη δικια του δυναμικη  ειχε καποτε συναισθηματα . Εκεινη μεγαλωσε στους δρομους. Απο παιδι ειχε φονικα ενστικτα και η καταληξη της το φανερωσε έμπρακτα. Δεν ηξερε να νιωθει και της φαινοταν αστειο ο πιο φημισμένος δολοφονος της Αμερικης να ενιωθε. 

Ξαπλωσε και με τη φωτογραφια του στα χερια προσπαθησε να τον μελετησει. Να κοιταξει πισω απο το λευκο πινακα και να βρει εκεινο χρωμα που θα του ταιριαζε. Το μονο ομως που εβλεπε ηταν το μαυρο...

Σας φιλω....

Απο δω και περα θα περασουμε στα αληθινα γεγονοτα και στην καταληξη που μας οδηγησε στο σημερα.