Η μέρα κύλησε και έφυγε σαν νερό. Με τις πρώτες φωνές που ακούστηκαν σπίτι  , η Καταλινα σηκώθηκε και ντύθηκε. Κοίταξε μια φορά τον καινούριο της εαυτό στο καθρέφτη και ανασκαλιζοντας τις τελευταίες μνήμες που είχε, φόρεσε το πιο όμορφο χαμόγελο της και κατέβηκε κάτω.

"Βρε βρε ! Καλώς τους !" Του χαιρέτησε με μια ευδιάκριτη φυσικότητα.

"Πώς πέρασες;" ρώτησε ο Κρίστιαν

"Μοναχικά...Πώς ήθελες δηλαδή να τα περάσω;"

"Ξέρω γω; Ο Λιαμ μας είπε πως σας βρήκε με την Τόνια να τσιριζετε!"

"Ααα για την καταιγίδα λες ; Τρομάξαμε άνευ λόγου και αιτίας αυτό είναι όλο. Εσείς; Περάσατε καλά;"

"Χάρμα!" Πετάχτηκε ο Κάσιεν. "Λίγα σπασμένα πόδια, λίγα πτώματα, κλασικά πράγματα αλλά που να ξέρεις εσύ από αυτά!"

Η Καταλινα γλίστρησε πλάι του σαν τη γάτα, και παρά τα βλέφαρα των υπολοίπων τον πλησίασε προσβάλλοντας τον προσωπικό του χώρο με τη παρουσία της. Το αφοπλιστικό της χαμόγελο, πονηρεψε και δίνοντας μια μικρή σφαλιάρα στον ώμο του ,είπε: Που ξες .... Ίσως και να μάθω, ίσως πάλι να ξέρω, ίσως ειμαι χειρότερη από εσάς ίσως πάλι ειμαι και κάποια δασκάλα σε σχολείο... Δεν ξέρουμε ποια ειμαι άρα δεν μπορείς να κάνεις υποθέσεις Κας...

Εκείνος κοκκινησε ολόκληρος και ο Λαντον γέλασε με αποτέλεσμα να εισπράξει το εχθρικό του βλέμμα.
Η Καταλινα απομακρύνθηκε κλείνοντας το μάτι στον Κάσιεν, και πλησίασε το Λιαμ ο οποίος ήταν έτοιμος να ανέβει τις σκάλες.

"Θα έρθω από σένα μετά..." του ψιθύρισε και αδιαφορώντας για τους άλλους μπήκε στη κουζίνα.

"Είδατε κάτι διαφορετικό πάνω της;" ρώτησε ο Γκάμπριελ και ο Κρίστιαν γέλασε.

"Είδαμε δεν είδαμε; Ε Κας;"

Εκείνος τους προσπέρασε εκνευρισμένος και ανέβηκε στο δωμάτιο του με τον Λαντον και τον Λιαμ , να τρέχουν ξοπίσω του.

"Τι θέλετε ρε ;" τους είπε φτάνοντας έξω από τη πόρτα

"Ξέρεις πολύ καλά. Άνοιξε για να δούμε τι θα κάνουμε. Πρέπει να κινηθούμε προσεκτικά. Το βράδυ που γυρίσατε σπίτι, ο Κρίστιαν βρήκε ίχνη του Γκαρσία πίσω μας. Τα μέτωπα είναι πολλά και ανοιχτά Κας. Είναι σαν να παίζουμε μια παρτίδα σκάκι με το μυαλό της και κάθε μας κίνηση πρέπει να είναι καλά μελετημένη" είπε ο Λαντον και πριν πάρει ο Κάσιεν το λόγο γύρισε προς τον Λιαμ "Κι εσύ! Εσύ είσαι σίγουρα στόχος. Για να είπε ότι θα έρθει να σε βρει πρέπει να έχεις τη γλώσσα σου βουτηγμενη στο μυαλό γιατί.."

"Αμάν πια ! Χαλάρωσε!" Τον διέκοψε ο Λιαμ "Ξέρω πολύ καλά πως θα με χρησιμοποιήσει για να θυμηθεί μην αγχώνεσαι. Κάνει μεγάλες προόδους και νομίζω το βλέπουμε όλοι"

"Ναι όλοι... Ε Κας ;"  Ο Λαντον του χάρισε μια φαρμακερή ματιά και ο Λιαμ βρέθηκε σε κατάσταση σοκ.

"ΤΗ ΠΗΔΉΞΕΣ.;;"

"ΣΚΑΣΕ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!! ΜΗ ΦΩΝΑΖΕΙΣ ΓΑΜΩ !" Του φώναξε ο Κάσιεν κλείνοντας τη πόρτα πίσω τους.

"Ε τι να σου πω ! Ειλικρινά δεν έχω λόγια!"

"Να μην πει κανείς σας τίποτα. Το ήθελα και το έκανα και τελείωσε! Ξηγηθηκαμε;"

"Το δικό σου το κεφάλι θα είναι το ορ το που θα πάρει να το θυμάσαι..." του είπε ο Λιαμ βγαίνοντας έξαλλος από το δωμάτιο. Μόλις έμειναν μόνοι με το Λαντον , ο Κάσιεν κάθισε στο κρεβάτι , έπιασε στις χούφτες του το κεφάλι και αναστέναξε.

"Θα βγούμε αλώβητοι;" τον ρώτησε

"Ειλικρινά προσεύχομαι σε αυτό Κας..." απάντησε ο Λαντον και έφυγε αφήνοντας τον μόνο.

Λίγες ώρες αργότερα

Καθισμένος μπροστά από τις δεκαέξι στο σύνολο οθόνες, παρατηρούσε προσεκτικά κάθε κίνηση τόσο στο σπίτι όσο και έξω από αυτό. Δίπλα του ακριβώς, καθισμένος ο Γκάμπριελ, κοιτούσε τις δικές του οθόνες.

"Ξεκινάμε;" ρώτησε βάζοντας το χέρι πάνω στο μεγάλο κόκκινο κουμπί.

"Όχι ακόμα...Περίμενε και όταν θα σου πω πατα το.." απάντησε ο Κρίστιαν κάνοντας ζουμ στην εξωτερική κάμερα που έβλεπε το πίσω μέρος του σπιτιού και τη θάλασσα...

***

"Τελικά είναι ωραίο το κάπνισμα..." του είπε βγάζοντας το καπνό έξω από τα πνευμόνια της. "Ξέρεις Λιαμ, σκεφτόμουν πως αν δε βρω τη μνήμη μου , θα επιθυμούσα να φύγω από δω μέσα"

"Γιατί να φύγεις; Ωραία δεν είναι;" της είπε ξαπλωνοντας στην αμμουδιά

"Ναι τι να σου πω...Να σε ρωτήσω..."

"Άντε ρώτα με! Όλο ερωτήσεις είσαι σήμερα..."

"Και τι να κάνω; Βαριέμαι..."

"Θα ρωτήσεις αυτό που θες η ..."

Ξαφνικά η Καταλινα έπεσε προς τα πίσω. Το κορμί της ξεκίνησε να κανει σπασμούς και εκείνος πετάχτηκε  έντρομος...
Την έπιασε από τα μπράτσα αλλά το κορμί δεν υπάκουσε. Συνέχισε να τρέμει και τα ματοκλαδα της , έκλειναν και άνοιγαν φανερώνοντας μόνο το λευκό των ματιών της από πίσω...

"Πώς μπόρεσες;"

"Κάσιεν άκουσε με γαμωτο το !"

"Δεν θέλω να ακούσω τίποτα! Από δω και μπρος είσαι αξία της μοίρας σου ! Εγώ φεύγω από δω μέσα!"

"Κάσιεν σε εκλιπαρω άκουσε με !"

"Βουλωσε το ! Ούτε τη φωνή σου δε θέλω να ακούω!"

***

"Ίαν; Μην πας μόνος...Πάρε με μαζί"

"Δε βλέπω το λόγο...Εκτός αυτού, ο Κάσιεν θα έρθει μαζί μου.. "

Εκείνη χλωμιασε

"Τι έπαθες;"

"Τίποτα απλά..."

"Τα σπασατε έτσι; Όλο το σπίτι σας άκουσε να φωνάζετε..."

"Δε σου πέφτει λόγος..."

"Αλήθεια; Γιατί ανησυχείς τότε αν θα μείνω μόνος μαζί του ;"

"Απλά δεν έχω καλό προαίσθημα. Η αποστολή είναι δύσκολη...και..."

"Ήρεμα γατούλα... Να δω ποτέ επιτέλους θα παραδεχτείς τα συναισθήματα σου..."

"ΔΕΝ ΈΧΩ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!"

"Ότι πεις ψιψινα,  ότι πεις..."

****

"Λαντον ; Γύρισαν;"

"Σταμάτα πια Καταλινα! Κόβεις βόλτες από το πρωί στο σαλόνι που να πάρει!"

"Ξέρει πολύ καλά το λόγο!"

"Όχι δε το ξέρω! Για διαφωτισε με !"

Εκείνη ξεφυσησε και κάθισε στο καθιστικό

"Κάναμε έρωτα και ..."

"Και ;"

"Δεν ξέρω πως έγινε ειλικρινά αλλά..."

"Λεγε επιτέλους Καταλινα!"

"Ανέφερα το όνομα του Ίαν..."

"ΛΙΑΜ;;; ΠΕΣ ΤΟΝ ΚΡΊΣΤΙΑΝ ΝΑ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ΤΏΡΑ ΤΟ ΣΉΜΑ ΤΟΥΣ!!! ΒΡΕΣ ΤΗ ΤΟΠΟΘΕΣΊΑ ΚΑΙ ΕΤΟΊΜΑΣΕ ΤΟ ΑΜΆΞΙ!"ούρλιαξε σαν τον τρελό.

****

"Γιατί ήρθες μόνος; Τι διάολο έκανες Κάσιεν;" του φώναξε χτυπώντας τον στο στήθος.

"Τίποτα δεν έκανα που να πάρει! Δεχθήκαμε επίθεση!"

"Δε σε πιστεύω!!! Ο Ίαν δεν χάνει! Δεν ... "

"Είναι νεκρός Καταλινα ... Καλά θα κάνεις να ..."

Ένα χαστουκι εκτοξεύθηκε στο πρόσωπο του κι εκείνος γέλασε.

"Ξέρω πως ζει... Θα τον βρω. Κι όταν το κάνω θα εύχεσαι να με είχες πιστέψει εξ αρχής!"

"ΠΑΨΕ ΠΙΑ! ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΈΘΗΚΑΝ!! ΑΛΛΆ ΒΈΒΑΙΑ! ΤΩΡΑ ΦΑΊΝΕΤΑΙ ΠΟΙΟΝ ΓΟΥΣΤΆΡΕΙΣ ΤΕΛΙΚΆ...!!"

"ΓΊΝΕΣΑΙ ΧΥΔΑΊΟΣ!"

****

Το στόμα της έβγαλε ξαφνικά αφρούς . Ο Λιαμ άρχισε να ουρλιάζει ενώ σε ελάχιστα λεπτά ο Λαντον μαζί με τους υπόλοιπους βρέθηκαν έξω.

"Αυτό τι είναι πάλι ;;" ρώτησε έντρομος τον Λαντον ο οποίος δεν έδειχνε να γνωρίζει.

Την πλησίασε, έβγαλε μια ηρεμιστική, μα πριν την καρφώσει στο λαιμό της εκείνη άνοιξε τα μάτια, οι σπασμοί σταμάτησαν, το βλέμμα της κόλλησε στον ουρανό, και χωρίς να πει κουβέντα, άρχισε να κλαίει....

Σας φιλώ...