"Ξέρουμε τι έχει πάθει ο Ίαν;" ρώτησε ο Λαντον το Λουκ.

"Δεν ξέρω αδερφέ. Πέρασε μια εβδομάδα που είναι στις μαύρες του και δεν τον έχω ξαναδεί έτσι. Ούτε για δείπνο ήρθε σήμερα..."

"Κι εγώ το ίδιο αναρωτιόμουν... Μόνο το σάκο του χτυπάει στο υπόγειο. Και όχι τίποτα άλλο, η αποστολή είναι αρκετά σημαντική. Κας ; Εσύ είσαι πιο κοντά του έχεις καμία ιδέα;"αποκρίθηκε ο Λιαμ.

"Τίποτα. Του μίλησα δεκάδες φορές αλλά λέει μόνο ότι θέλει να συγκεντρωθεί στο στόχο. Τίποτα παραπάνω "

"Καταλινα;" είπε άξαφνα ο Κρίστιαν τραβώντας τα βλέμματα κι εκείνη άφησε κάτω το πιρούνι και τον κοίταξε. "Μήπως να προσπαθήσεις κι εσύ;"

"Εκείνη; Γιατί εκείνη;" Τον διέκοψε ο Κάσιεν

"Εσένα ποιο είναι το πρόβλημα σου τωρα;" Τον ρώτησε ο Κρίστιαν και ο Κάσιεν σώπασε. "Λοιπόν; Τι λες γατούλα θα προσπαθήσεις;" συνέχισε στρέφοντας το βλέμμα στη Καταλινα.

Εκείνη κοίταξε τον Κάσιεν, έπειτα τον Λαντον και τα δίδυμα και αφήνοντας το πιάτο στην άκρη σηκώθηκε.

"Αν δεν ανέβω σε δέκα λεπτά, θα είμαι νεκρή, η εγώ η αυτός!"αστειευτηκε και βγήκε από τη τραπεζαρία.

Φτάνοντας έξω από τη πόρτα του υπόγειου, η καρδιά της σκιρτησε. Τον απέφευγε, ήταν γεγονός αλλά το έκανε γιατί έτσι έπρεπε. Το να πάει στο προσωπικό του χώρο, ήταν για εκείνη δύσκολο. Δεν ειχε πάει ποτέ και ήξερε πως και ο ίδιος δεν θέλει να τον ενοχλούν. Έβρισε τον εαυτό της που δέχθηκε και κατέβηκε τις σκάλες. Άγγιξε τα σκαλιστα γράμματα πάνω στη ξύλινη πόρτα και χωρίς να χτυπήσει την άνοιξε ελαφρά. Ήταν εκεί... Στη μέση του δωματίου όπως ακριβώς κάθε μέρα να  χτυπάει με μανία τον σάκο που κρεμόταν από την οροφή.

"Ίαν;" ψιθύρισε κι εκείνος καταλαβαίνοντας πως ήταν εκεί, έπιασε το σάκο και τον ακινητοποίησε λαχανιασμένος

"Τι θες ψιψινα;" της είπε με μια αφοπλιστική ηρεμία.

"Ήθελα απλά..."

"Να δεις αν είμαι καλά. Σε έστειλαν οι άλλοι..." την συμπλήρωσε. Εκείνη κούνησε μόνο το κεφάλι καταφατικά. "Έλα μέσα και κλείσε τη πόρτα..."

"Είναι τόσο περίεργα εδώ μέσα... Κι αυτή η σκάλα; Που μπορεί να οδηγεί μια σκάλα σε ένα υπόγειο; Δε το έχω ξαναδεί..." σχολίασε κοιτάζοντας την γυριστή σκάλα που άγγιζε το ταβάνι.

"Θέλεις να δεις ;" αποκρίθηκε εκείνος πιάνοντας το χέρι της "μη φοβάσαι Κατ. Δεν δαγκώνω. Έλα μαζί μου..." Εκείνη τον ακολούθησε με δισταγμό. Ανέβηκαν αρκετά σκαλιά, εκείνη έκπληκτη παρατήρησε πως η Ανώγεια καταπακτή, οδηγούσε εν τέλει σε ένα διαμορφωμένο χώρο στη σοφίτα.

"Απίστευτο... Βρεθήκαμε τόσο πάνω..." του είπε χαζεύοντας γύρω το χώρο. "Μαύρο...Πολύ Μαύρο..."

"Με εκφραζει..." τον άκουσε να λέει από πίσω της και ένιωσε το κορμί του να τη πλησιάζει. "Τι χρώμα θα έβαζες εσύ δηλαδή;"

Εκείνη έμεινε για λίγο σκεπτική και χαμογέλασε.

"Αν ήταν δικός μου χώρος , θα τον έφτιαχνα όπως το δωμάτιο μου.. "

"Το παλιό δικό μου εννοείς...Εκείνο που έντυσες στο..."

"Στο μωβ !" Τον διέκοψε. "Το μωβ είναι ένα χρώμα που κρύβει μέσα του πολλά Ίαν. Τόσο τη θλίψη όσο και τη χαρά..."
Ξάφνου τα χέρια του τυλίχθηκαν γύρω από τη μέση της. Το λεπτό μαύρο της τιραντακι, ανέβηκε ελαφρώς πιο πάνω  και τα δάχτυλα του άγγιξαν τον αφαλό της.

"Μου έχεις γαμησει το μυαλό το ξέρεις;" της είπε δαγκωνοντας τον ώμο  της κι εκείνη σαστισε. Για μια στιγμή, ολόκληρο το κορμί της παρέλυσε αλλά ήξερε πως δεν έπρεπε να αφεθεί. Έκανε ένα βήμα πιο μπροστά και πήρε μια βαθειά ανάσα.

"Βρίσκεσαι σε άρνηση σωστά; Το λόγο δεν καταλαβαίνω... Είναι μήπως ο ..."

Εκείνη σκεπτόμενη πως ο Κάσιεν δεν ήθελε να αποκαλύψουν τίποτα τον διέκοψε για ακόμα μια φορά

"Όχι. Κανένας δεν είναι. Απλά δεν ήρθα εδώ με τέτοιο σκοπό..."

Ο Ίαν γέλασε.

"Τι έχεις πάθει μου λες ; Ολοι ανησυχούν για σένα Ίαν. Είσαι κλεισμένος κάτω και δε μιλάς σε άνθρωπο..."

"Μωβ έτσι;" της είπε ασυνάρτητα "Θα ήθελες να βάλω ένα μωβ καναπέ; Ίσως ακόμα και να αράζουμε εδώ πάνω να κάνουμε ο ένας ψυχανάλυση στον άλλο..."

"Έχεις πλάκα... Αλλάζεις κουβέντα ενώ καν..."

Ο Ίαν με δύο μεγάλα βήματα, την έπιασε από το λαιμό. Ο δείκτης του χάιδεψε το χείλος της κι εκείνη πάγωσε.

"Ίσως βάλω και μωβ κουρτίνες..." της ψιθύρισε νιώθοντας τους χτύπους της καρδιάς της στη παλάμη του.

"Ίαν...; Δεν θέλω να μπλέξουμε σε μια τέτοια κατάσταση..."Τόσο όμως ο δισταγμός στη φωνή της όσο και το βλέμμα της που έλεγε το ακριβώς αντίθετο, του αποκάλυψαν πως κάτι άλλο υπήρχε από πίσω.

"Δεν σε καταλαβαίνω. Τίποτα δεν πρόκειται να προκύψει. Καθαρό σεξ γατούλα. Έτσι  ονομάζεται..."

"Ούτε αυτό... Και τώρα με συγχωρείς..." Η Καταλινα έφυγε κατεβαίνοντας τρέχοντας την εσωτερική σκάλα κι εκείνος κάθισε στο καναπέ. Έβγαλε το τηλέφωνο του και κοίταξε το ανώνυμο  μήνυμα  ακόμα μια φορά...Πόσες φορές άραγε το είχε κοιτάξει τη τελευταία εβδομάδα; Αναρωτήθηκε και ξεφυσησε

Η Καταλινα σας παίζει όλους. Ειδικά εσένα. Πρόσεχε την. Στο τέλος θα πάρει αυτό για το οποίο ήρθε και θα φύγει..  

Από τη πρώτη στιγμή που το έλαβε μπήκε μόνος στο κεντρικό υπολογιστή αλλά δεν έβγαλε άκρη. Είχε σπάσει το κεφάλι του και ήξερε αρκετά καλά σε τι αναφερόταν το μήνυμα. Έπρεπε να αλλάξει όμως. Βυθιζόταν μέσα της και αυτό δεν ήταν καλό. Αν το μήνυμα είχε έστω κάποια δόση αλήθειας, τότε εκείνη τους έπαιζε όλους σε ένα επικίνδυνο παιχνίδι. Την έπιασε ουκ ολίγες φορές να κοιτάει περίεργα τον Κάσιεν. Στην ιδέα όμως και μόνο να έχουν κάτι ταραζοταν. Ναι ,δεν ήταν από τους άντρες που ένιωθαν αλλά εκείνη είχε ένα τρόπο να του φτάνει την ερωτική έξαψη στο ζενίθ. Τη γούσταρε από τη πρώτη κι όλας στιγμή που του πέταξε το μαχαίρι στην αποβάθρα. Η τόλμη, το θάρρος, εκείνο το αναθεματισμένο της κορμί... Τα καστανά μεγάλα της μάτια, η δύναμη της κάθε φορά που την έβλεπε να κάνει προπόνηση. Όλα επάνω της τον τραβούσαν σαν μαγνήτης.

"Δεν θα σε αφήσω να μας παίξεις γατούλα... Όχι στα δικά μου εδάφη..." μονολόγησε και ξάπλωσε προς τα πίσω. "Θα παίξω εγώ..."

***

"Τι κάνεις τέτοια ώρα εδώ;" ρώτησε ανάβοντας το φως απο το πορτατίφ

"Καταλινα ; Αισθάνομαι πως κάτι συμβαίνει..." της είπε και κάθισε πλάι της.

"Τίποτα δεν συμβαίνει Κας..."

"Ελα τώρα. Δεν είμαι ηλίθιος. Ξέρω πως κάπου είσαι μπλεγμένη. Όπως και ξέρω πως έχεις ακόμα παρτίδες με τους Γκαρσία πίσω στο Μεξικό. Άκουσε με... Ότι κι αν συμβαίνει σταματά εδώ. Σταμάτα πριν σκοτωθούμε όλοι..."

"Δεν είναι εύκολο..." παραδέχθηκε εκείνη εν τέλει και σηκώθηκε.

"Εμπιστευσου με ..." της δήλωσε σε μια προσπάθεια να του ανοιχτεί. Είχαν ήδη σχέση το τελευταίο εξάμηνο και την είχε μάθει αρκετά καλά.

"Θέλουν το τσιπ..." του είπε χαμηλόφωνα κι εκείνος γουρλωσε τα μάτια.

"Δε μιλάς σοβαρά έτσι; Δύο χρόνια οργανώνει αυτή την αποστολή ο Ίαν. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο Κατ!"

"Άφησε με να χαρείς... Λες να μη το ξέρω; οχτώ  μήνες ζω εδώ...Και Δεν καταλαβαίνω και το πρόβλημα σου να μην ανακοινώσουμε πως είμαστε μαζί!" Ξαφνικά εκείνη άστραψε από θυμό

"Γιατί τσιριζεις μου λες;" της είπε εκνευρισμένος και τη πλησίασε.

"Τυφλός είσαι;;Με πολιορκεί! Ξέρεις πολύ καλά πως αν μάθει πως είμαστε μαζί θα σταματήσει αλλά εσύ επιμένεις!"

"Έχω τους λόγους μου μωρό μου. Κάνε λίγη υπομονή..."

"Πόση πια ;;;Βαρέθηκα!"

"Λίγη ακόμα. Και σκέψου για το Θεό αυτό που θέλεις να κάνεις. Θα μας σκοτώσεις όλους"

"Όλους;" ρώτησε εκείνη μπερδεμένη

"Ναι μάτια μου όλους. Ξέρεις ότι τα δίδυμα και ο Λαντον, γνωρίζουν για μας όπως γνωρίζουν και το πως νιώθω για σένα. Ποιανού το μέρος νομίζεις θα πάρουν σε έναν πόλεμο ανάμεσα μας ;"

Εκείνη παρέμεινε σκεπτική.

"Θέλω να πάρω το αναθεματισμένο τσιπ και να φύγω από δω μέσα! Δεν έχω σκοπό να ανοίξω κανένα πόλεμο το κατάλαβες;"

"Κι εμείς; Πώς θα φύγεις χωρίς να σκέφτεσαι εμας;"

"Έχω σκεφτεί τρόπο για να επιστρέψω Κάσιεν... Αλλά δεν έχω  σκεφτεί  τρόπο για να μη καταλάβει ο Ίαν πως πήρα εγώ το τσιπ..."

"Ίσως υπάρχει τρόπος..."

"Ο οποίος είναι;"

"Ίσως αν ενδωσεις σε ένα βαθμό..."

Η Καταλινα του άστραψε ένα δυνατό χαστούκι και τον έσπρωξε.

"Πώς μπορείς να λες κάτι τέτοιο ανάθεμα σε ;"

"Δεν είπα να του κάτσεις γαμω ! Αν σε αγγίξει θα τρελαθώ! Θα έλεγα μόνο να του κανεις τα γλυκά μάτια. Να πάρεις το τσιπ ,και να επιστρέψεις. Τότε θα μπορέσω να του πω ότι είμαστε και μαζί..."

"Δεν υπάρχει περίπτωση..."

"Έχεις δίκιο. Όλο μαλακιες λέω καμία φορά απλά... Απλά δε θέλω να πάθεις κάτι. Ο Ίαν είναι καθαρός δολοφόνος  μάτια μου. Δεν θα διστάσει...Πώς αλλιώς να σου εξηγήσω ότι με όσα μου είπες βάζεις άμεσα τη ζωή σου σε κίνδυνο;"

"Ακριβώς Κάσιεν. Τη δική μου ζωή. Όλοι εσείς θα μείνετε απ έξω. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να σας συμβεί κάτι. Έγινα κατανοητή;"

"Εγώ επιμένω..."

"Θα ήθελα να μείνω λιγάκι μόνη αν δε σε πειράζει..."

Εκείνος βγήκε λυπημένος και μένοντας μόνη, βγήκε στο μπαλκόνι.

"Τι θα κάνω; Τι διάολο θα κάνω;Πώς τα έχω μπλέξει έτσι; Κι εκείνος... Εκείνος κάθε φορά που με κοιτά...Γαμω Το!" Χτύπησε τα χέρια της στα κάγκελα, και μπήκε μέσα βρίζοντας...

Σας φιλώ...