Μια ώρα αργότερα

«Και τώρα που μειναμε οι δυο μας περιμενω εξηγήσεις!» Ο Λάντον έκλεισε τις πόρτες και κάθισε δίπλα από τον Κάσιεν, ο οποιος σταυρωσε τα χέρια στο στήθος και ξεφυσηξε.
«Παμε στο δωμάτιο μου. Όχι εδω» Αποκρίθηκε και ο Λάντον σήκωσε το φρυδι
«Εκανες μαλακια;»
«Παμε και θα σου πω...» Σηκώθηκε και βγήκε έξω. Ο Λάντον τον ακολούθησε και μόλις μπηκαν στο δωμάτιο του Κάσιεν στάθηκε ορθιος και τον κοίταξε εχθρικα.
«Λοιπον;»
«Την φιλησα» Ήταν το μόνο που είπε και ο Λάντον έπιασε το κεφάλι του.
«Εισαι με τα καλά σου ρε μαλακα;»
«Η στιγμή το εφερε! Νομίζεις ήθελα να συμβει;»
«Ελπιζω να καταλαβαίνεις πόσο επικίνδυνο είναι αυτό έτσι;»
«Το κατάλαβα! Δεν χρειάζεται να μου το λες!»
«Μια μέρα.. Μια γαμημενη μέρα σας άφησα μονους και την φιλησες!» Είπε δυνατά και πήγε μέχρι την πόρτα «Εσυ ποιο πολύ από όλους εδώ μέσα πρέπει να μεινεις μακριά της...»Ψελλισε σιγανά
«Μου είπες να είμαι ο εαυτος μου γαμώτο! Αφεθηκα και δεν θα ξανασυμβει ενταξει; Έχω βγάλει προγραμμα για την εκπαιδευση της. Όλα θα μπουνε σε σειρα μέχρι να αρχίσει να βρισκει τον εαυτό της. Εσύ κανε την δική σου δουλειά και εγώ θα διαχειριστω τα υπολοιπα»
«Απλα...»το υφος του Λάντον έδειχνε απογοητευση «Απλα συγκρατησε τον εαυτό σου. Ξέρεις πως μόνο προβληματα θα φέρει...» ο Κάσιεν το ήξερε ήδη καλά. Δίχως να πει άλλη λέξη ο Λάντον βγήκε από το δωμάτιο του.
«Γαμωτο!!»Φωναξε  και κλώτσησε το κρεβάτι μόλις εμεινε μόνος. «Αν με ακουγες για μια φορά στη ζωή σου ...μονο για μια φορά...» Μουρμούρησε και ξάπλωσε.

*******

«Ακομα εδώ είσαι;»
«Και που να πάω;» Απάντησε η Καταλίνα
«Ο καιρος αλλαζει, έλα μέσα . Θα σου φέρω το γευμα στο δωμάτιο σήμερα και θέλω να σου μιλησω» Εκείνη κοίταξε τον Λάντον και σηκώθηκε
«Δεν θα φαω μαζί σας;»
«Οχι, αποφασισα αυτες τις μέρες να τρως δικό σου φαγητό για να δυναμωσεις και όχι αυτά που τρωμε εμεις. Θα σου δώσω και βιταμινες. Ο Κάσιεν μου είπε πως έβγαλε και προγραμμα προπονησης για σένα. Μέχρι να δούμε τι συμβαίνει μπαινουμε σε αλλους ρυθμους …»
«Αν δεν καταφέρω να βρω ποτέ την μνήμη μου; Τοτε τι θα συμβει Λάντον; θα μεινω μια ζωή μαζί σας;»
«Θα δούμε Καταλίνα…Κανε λιγάκι υπομονη..»
Απλωσε το χέρι του κι εκείνη το έπιασε
«Σε εμπιστεύομαι ξέρεις πιο πολύ από όλους εδώ μέσα...»
ο Λάντον αναστέναξε.
«Καλα κανεις, όλοι ειμαστε αξιοι εμπιστοσυνης σε αυτό το σπίτι άλλα αν αισθανεσαι πιο ελευθερα μαζί μου μην διστασεις ποτέ να μου πεις όσα νιωθεις. Όσα σκεφτεσαι και όσα σε προβληματιζουν. Τα χείλη μου είναι σφραγισμένα..» Εκείνη του χαμογέλασε γλυκά και τον τραβηξε. Τον αγκάλιασε και ακουμπησε το κεφάλι της στο στήθος του.
«Ευχαριστω» Είπε σιγανά κι εκείνος την έσφιξε
«Δεν χρειάζεται μικρή μου, και τώρα πάμε μέσα θα κρυώσεις!»
«Αντε πάμε, πεινάω είναι η αλήθεια… Δεν εφαγα πρωινο. Δεν είχα ορεξη»
Εκείνος απομακρύνθηκε
«Θα σου φτιαξω κάτι να φας εγώ. Μετά θα σου φέρω το γευμα . Στο ενδοιαμεσο κανε ένα ζεστό μπάνιο και ξάπλωσε. Μπορεί να αισθανεσαι καλά άλλα αυτό δεν σημαίνει πως το κορμί σου Κατλινα δεν βρισκεται ακόμα σε σοκ. Από την στιγμή που λες ότι βλεπεις ονειρα ταραζεσαι. Χανεις ενεργεια προσπαθώντας. Χαλαρωσε και όλα θα γινουν από μονά τους ενταξει;»

Εκείνη κούνησε καταφατικα το κεφάλι και ξεκινησαν μαζί για το σπίτι. Προς μεγάλη της έκπληξη μόλις μπηκαν μέσα επικρατουσε ησυχια.
«Μην απορεις. Πάντα μετά από αποστολη όλοι πεφτουν και κοιμουνται. Είναι η κουραση του ταξιδιου. Δεν είναι και εύκολο να ταξιδευουμε με δυο αυτοκινητα. Καταλαβαίνεις το χαος που επικρατει εκεί μέσα...»
«Δεν καταλαβαίνω άλλα μπορώ να το υποθεσω..»
«Ωραια, έλα να σε πάω στο δωμάτιο σου..»
«Μπορω και μόνη μου Λάντον. Θα ερθεις έτσι;»
«Ναι, πάω να σου ετοιμασω κάτι για να φας και θα ερθω...»

Η Καταλίνα απομαρυνθηκε και πήγε προς το δωμάτιο της ενω εκείνος στη κουζίνα. Πέρασε έξω από τα δωματια τους και δεν άκουγε τίποτα. Νεκρικη σιγη. Κοντοστάθηκε έξω από την πόρτα του Κάσιεν και αναστέναξε.
«Βλακα...» Μουρμουρησε και πήγε στο δικό της. Φορεσε κάτι πιο ανετο και ξάπλωσε περιμενοντας τον Λάντον. Είχε αποφασισει πως από τη στιγμή που της φερεται έτσι ήταν ο ιδανικος για να της δώσει τις πληροφορίες που αναζητουσε. Ήταν ο μόνος που θα της έλεγε για τα αρχικα σε εκείνη την ξυλινη πόρτα. Τα λεπτά περασαν γρήγορα και η πόρτα άνοιξε. Εκείνος κρατούσε ένα δικό γεμάτο με κάθε λογης καλουδια και χαμογελαστός έκλεισε την πόρτα με το πόδι και άφησε τον δικό δίπλα της στο κρεβάτι.
«Ολα αυτά για μένα είναι;»
«Ναι, φαε να δυναμωσεις» απάντησε και γέλασε . «Παρε κι αυτό..» Είπε και της έδωσε μια κοκκινη καψουλα
«Αυτο πάλι τι είναι;»
«Δυναμωτικο Καταλίνα. Θα αναπληρωσει τα ιχνοστοιχεια που σου λείπουν και θα νιωσεις πιο καλά…»
Δίχως δισταγμο εκείνη το πήρε και το έβαλε στη γλωσσά της. Το καταπιε και άρχισε να τρωει . Εκεινος την κοιτούσε φανερα ικανοποιημένος.
«Θα ήθελα να σου ζητησω μια χάρη» Της είπε ξαφνικά κι εκείνη τον κοίταξε .
«Χαρη; εσύ από έμενα;»
«Ναι Καταλίνα , θέλω να μεινεις όσο μπορείς μακριά από τον Κάσιεν. Είναι περίεργος άνθρωπος και αρκετά εσωστρεφης. Δεν ξέρω τι έχει συμβει μεταξύ σας άλλα θεωρω πως για το δικό σου καλό , πρέπει να κρατησεις μια αποσταση»
«Δεν έχει συμβει τίποτα Λάντον...» Εκείνος σήκωσε το φρυδι και αμέσως άλλαξε  όλη η όψη του πρόσωπο του.
«Εισαι σίγουρη;»
«Ναι, μεταξύ μας δεν υπάρχει και δεν θα υπαρξει τίποτα. Τι σε κάνει να πιστευεις πως υπάρχει κάτι δηλαδή;» Ρώτησε κι εκείνος ξεφυσηξε
«Νομιζω πως νιωθεις προστασια πλαι του, κάνω λάθος;» Η Καταλίνα δεν απάντησε.
«Κανω λάθος;» ξαναρωτησε πιο έντονα κι εκείνη άφησε κάτω το πηρουνι και τον αγριοκοίταξε
«ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ; ΜΕ ΑΦΗΣΕ ΜΟΝΗ ΣΕ ΕΝΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΟΠΛΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΕ!» Φωναξε και αμέσως έπιασε το κεφάλι της… «Πιστεψε με μόνο προστασια δεν μου βγαζει… Ειλικρινα δεν θέλω παρτιδες μαζί του»
«Μαλιστα...» Σχολιασε χαμηλα ο Λάντον
«Εσυ από την άλλη μου βγαζεις εμπιστοσυνη, αυτός είναι και ο λόγος που παιρνω το θάρρος να ρωτήσω κάτι...»
«Να ρωτήσεις;»
«Ναι, όπως ξέρεις φανταζομαι ο Κάσιεν θα σε ενημερωσε πως προχθες που επεσα με βρηκε στο υπογειο σας. Σωστα;» Εκείνος ανακαθισε καλύτερα και χλωμιασε
«Σωστα, που θες να καταλήξεις όμως;»
«Θελω να μου πεις τι υπάρχει πίσω επο εκείνη την πόρτα Λάντον!»
«Ποια πόρτα;»
«Μην κανεις τον χαζο! Ειδα μια πόρτα ξυλινη. Διαφορετική από τις άλλες. Ο Βασιλιας, αυτό έγραφε έξω...» Ποτέ δεν περίμενε πως θα την ρωτησει. Η αλήθεια ήταν πως με τον Κάσιεν δεν ανελυσαν που ακριβώς την βρήκε στο υπογειο. Σηκώθηκε από το κρεβάτι απότομα και την κοίταξε
«Δεν υπάρχει τίποτα πίσω από εκείνη την πόρτα Καταλίνα. Καλο είναι να μην ξαναπας εκεί κάτω χωρίς κάποιον απο εμας μαζί»Εκεινη αγρίεψε.
«Με κορόιδευεις; Ακουσα θορυβο από εκεί μέσα Λάντον!»
«Εκεινο το δωμάτιο έχει να ανοιχτει 8 χρόνια! Αυτό που λες δεν ισχύει!»
Η Καταλίνα σηκώθηκε εξαλλη και πήγε κοντά του
«Με λες δηλαδή τρελή;» Ρώτησε
«Οχι, απλά το σπίτι είναι παλιο. Έχουμε παντού σωληνες! Σίγουρα ήταν ένας τετοιος θορυβος. Μην παραλογιζεσαι, δεν θα μας βοηθησει καθόλου. Πήγαινε να ξαπλωσεις και να φας…»
«Δεν θέλω να φαω άλλο ! Θέλω να ξέρω τι συμβαίνει Λάντον!»
«ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΓΑΜΩΤΟ! ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ!» Για πρώτη φορά από τότε που τον γνωρισε υψωσε τον τόνο της φωνής του προς το μέρος της. Μόλις κατάλαβε την χαζομαρα που έκανε έπιασε απαλά τους ώμους της και την τραβηξε κοντά. «Συγνωμη που φωναξα, δεν θα ξανασυμβει. Σε παρακαλώ. Στο λέω για το καλό σου , ζοριζεις χωρίς λόγο το μυαλό σου και κανεις πιο δύσκολο το εργο μας να βρουμε ποια είσαι. Κάποτε έμενε ένας δικος εκεί. Πέθανε όμως…Όλοι είμαστε αρκετά συντετριμμένοι από αυτό και δεν θέλω για κανένα λόγο να το αναφέρεις ξανά εντάξει;» Η Καταλίνα αφομοίωσε τα λογια του και ενεπνευσε βαθειά.

«Εχεις δίκιο. Δεν μπορώ να ζητάω εξηγήσεις από εσας χωρίς καν να με ξερετε. Ούτε θέλω να κάνω κακό στον εαυτό μου..»
«Αυτο ακριβώς, και τώρα ξάπλωσε και θα ερθω πιο μετά να δω πως είσαι. Θα ξεκινησουμε και μια αγωγη για να νιώθεις καλύτερα. Απλες βιταμίνες για να τονώνουν τον οργανισμο. Το απογευμα από ότι είδα θα κανεις και το πρωτο σου μαθημα με τα διδυμα. Θα χρειαστείς αντοχες» Της χαμογέλασε κι εκείνη του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο
«Ευχαριστω...» Εκείνος άλλαξε δέκα χρώματα
«Μην με ευχαριστεις. Φέυγω και ξεκουρασου» Είπε κοφτά και πήγε στην πόρτα. «Οτι και να θελησεις ποτέ, απλά έλα σε μένα, και μόνο έμενα εντάξει;»
«Ενταξει...» Του απάντησε και ο Λάντον έφυγε. 

Καταλινα

Αισθάνομαι τόσο μπερδεμένη. Πράττω άραγε το σωστό μένοντας σε αυτό το σπίτι; Υπάρχουν στιγμές που έχω την εντύπωση ότι χάνω το μυαλό μου. Οσα ακούω στο κεφάλι μου δεν βγαζουν νοημα. Ξερω πως ο άντρας της φωτογραφίας εχει αμεση σχεση με όλα αυτά αλλά δεν μπορώ να τον συνδέσω με αυτούς. Πρέπει να είναι ο Ίαν… Ποιος είναι όμως ο Ίαν και ποια είναι η σχέση μου μαζί του ; Σίγουρα είχαμε κάποιου είδους σχέση. Εκεί με οδηγούν οι διάλογοι. Τι απέγινε όμως ; Όλα είναι τόσο περίεργα και θολά… Δεν ξέρω αν θα αντέξω εδώ μέσα. Ο Κασιεν κάνει αρκετά δύσκολη την παραμονή μου. Μπορεί να ψευδομαι στον Λάντον αλλά δεν μπορώ να το κάνω αυτό και στον εαυτό μου. Ένιωσα την ένταση από την πρώτη κι όλας στιγμή. Από εκείνο το βλέμμα που μου έριξε όταν μπήκε στο δωμάτιο. Τόσο αλλοπρόσαλλο, τόσο διάχυτο και τόσο οικείο συνάμα .
Ποια ήμουν άραγε; Ήμουν κακος άνθρωπος; Είχα οικογένεια; Κάποιον που να με ψάχνει…Κάποιον που να νοιάζεται.  Πώς γίνεται να μην υπάρχει κάτι για μένα στη βάση δεδομένων που έψαξαν; Δεν ειμαι φάντασμα. Αν μου λένε ψέματα, βρίσκομαι σε κίνδυνο αλλά δεν ξέρω με τι τρόπο να το ανακαλύψω. Όσο σκέφτομαι άλλο τόσο αισθάνομαι τον πονοκέφαλο να επανέρχεται. Φτάνει για σήμερα Καταλινα , η όπως αλλιώς σε λένε.

Σας φιλώ....