Στριφογυριζε συνεχώς στο κρεβάτι , ο εφιαλτης που έβλεπε είχε σαρκα, είχε οστα και πρόσωπο αυτή τη φορά. Ήταν ο άντρας της φωτογραφιας…

«Ξέρω πως στο κόσμο μας, τίποτα δεν είναι επιτρεπτο . Ποιος μου απαγορευει όμως να σε ανεβασω, εδώ και τώρα πάνω σε αυτό το παγκο και να σε κάνω δική μου; Μου γαμας το μυαλό με κάθε τρόπο!»
«Κανε ησυχια! Θέλεις να μας ακουσουν;»
«Και να μας ακουσουν τι θα γίνει;»
«Εχεις συναισθηση των πραξεων μας Ίαν;»
«Απολυτη συναισθηση Καταλίνα...»

Οι μικρες διαφανες κυλιδες , επεσαν από το μέτωπο της και κατεληξαν στο μαξιλαρι . Ζουσε όλη τη στιγμή. Πεντακαθαρα. Λίγο πριν εκείνος συνθλιψει τα νοερά του χείλη στα δικά της πεταχτηκε εντρομη και άναψε το φως.

«Ιαν...; Καταλινα...;» Μουρμούρησε και χάθηκε σε σκέψεις. Τον είδε πλέον καθαρά . Ολοζωντανο να την διεκδικει. Μια σπιθα ελπιδας διαπερασε τα σωθικα της άλλα αμέσως σκυθρωπιασε. Σηκώθηκε πανικοβλητη και άρχισε να κοβει βολτες στο δωμάτιο.

«Ιαν… Καταλίνα...» Έλεγε ξανά και ξανά τα ονοματα τους προσπαθώντας να δώσει μια εξηγηση στο ταλαιπωρημένο της μυαλό . Αν το ονειρο της ήταν σωστο, σκέφτηκε και πήγε προς το παράθυρο, τότε το πραγματικο της όνομα ήταν Καταλίνα. Άφησε μια μικρή σχισμη σαν αμφιβολια για την περίπτωση που είναι επηρεασμενη από την ονοματοδοσια της άλλα και πάλι η καρδιά ούρλιαζε πως κάτι δεν παει καλά…

Για πρώτη φορά ένιωσε το σπίτι παγωμενο. Κοίταξε την πεταμενη φουτερ στο πάτωμα και ασυναισθητα την σήκωσε. Μυρισε ξανά το αχνο και αμυδρο πλέον της αρωμα . Η συνηδητοποιηση πως ίσως η μπλούζα δεν ανήκει στον Λίαμ την ταραξε. Ανακατες, μπερδεμενες σκέψεις σε ένα ταραγμενο και αγονο μυαλό. Ένιωσε να χανει την εμπιστοσυνη της στα πρόσωπα τους. Ανετρεξε όσο μπόρεσε σε κάθε ονειρο και κάθε διαλογο που είχε. Προσπαθησε να πιάσει την άκρη από το κουβαρι άλλα εκεινο επεσε από τα χέρια της και μπλεχτηκε πιο πολύ.

«Ο Βασιλιας...» Αποκρίθηκε ξαφνικά και χωρίς δευτερη σκέψη βγήκε από το δωμάτιο και ετρεξε προς την πόρτα που οδηγουσε στο υπογειο χωρίς να την ενδιαφέρει ούτε η ώρα ούτε η περίπτωση να ξυπνησει κάποιος και να την δει. Ένιωθε πως σε κάθε της βημα, εφτανε και στη λύση του μυστυριου. Ακόμα κι αν εχανε το δρόμο εκείνος επεστρεφε στο μυαλό της. Ανοιξε την μυστικη είσοδο και κατεβηκε κάτω . Εψαξε στα σκοταδια για το κορδονι που είχε πιάσει την προηγουμενη φορά και το βρήκε. Αναψε το φως . Το αίμα στις φλέβες της άλλαξε τροχια. Μπροστα της ακριβώς, χωρίς λόγο υπαρξης στο συγκεκριμενο μέρος την συγκεκριμενη ώρα βρισκοταν ο Κάσιεν. Κοιτωντας την με ένα ακρος αγριο βλέμμα , έκανε ένα βημα κοντά της και μηδενησε την απόσταση.
«Δεν σου είπε κανεις πως όταν παιζεις την γατα με το ποντικι , καμία φορά το ποντικι είναι πιο εξυπνο;» Η φωνή του και ο τρόπος που εκφραστηκε ανασηκωσαν κάθε τριχα του κορμιου της.
«Εγω...»
«Εσυ τι;» Τοποθετησε τα χέρια του στη μέση της και την έσπρωξε ελαφρά στον τοίχο δίπλα απο τις σκαλες. Οι λιγοστες ινστες που τους χωριζαν πριν τα χείλη τους ενωθουν ήταν τρομακτικες . «Γιατι συνεχιζεις να με προκαλείς Καταλίνα;» Ψελισσε και η ανάσα του έσκασε καυτη στο πρόσωπο της.
«Ασε με να φύγω Κάσιεν!»
«Σου είπα να μεινεις μακριά μου, κι εσύ μόλις βρεθηκες στο λάθος μέρος την λάθος στιγμή για δευτερη φορά μικρή...» Έπιασε τον λαιμό της απαλά με το ένα του χέρι και ρουφηξε κάθε εκπνοη που βγήκε από μέσα της.Οι γρηγορες και κοφτες ανασες της , συνδυασμενες με το ημιγυμνο κορμί της δεν τον βοηθουσαν. Με το άλλο του χέρι χάιδεψε την γυμνή της κοιλια κι εκείνη έκλεισε τα μάτια στην αισθηση .
«Σαρεσει έτσι;» Η Καταλίνα δεν απάντησε. Ο Κάσιεν άφησε τον λαιμό της και την έπιασε από την μέση σηκωνοντας την. Στηριξε το κορμί της στο τοίχο και ρουφηξε δυνατά τον λαιμό της. Δεν αργησε να θυμηθει όσα είχαν συμβει. Δεν θα του έκανε ξανά το χατιρι. Όχι μετά από τον τρόπο που την παρατησε.
Ανοιξε τα μάτια της και τον έσπρωξε. Πάτησε τα πόδια της κάτω κι εκείνος γέλασε.
«Εισαι διεστραμμενος!» Αποκρίθηκε εξοργισμενη
«Ισως και να έχεις δίκιο» Απάντησε και απομακρύνθηκε. Ανέβηκε το πρώτο σκαλι που οδηγουσε στον επάνω όροφο και την κοίταξε  «Τελευταια φορά που θα στο πω Καταλίνα. Μείνε μακριά μου» Την άφησε για ακόμα μια φορά μόνη .
Αναστατωμενη κοίταξε γύρω της. Εστρεξε το βλέμμα της στην πόρτα άλλα δεν μπήκε καν στο κόπο να παει ως εκεί. Η εξερευνηση της είχε φτάσει στο τέλος .

Ανέβηκε νωχελικα τα σκαλια και επέστρεψε στο δωμάτιο της. Τον άφησε να παίξει μαζί της για ακόμα μια φορά χωρίς να καταλαβαινει το γιατί. Υπηρχε μια περίεργη συνδεση μαζί του. Ένα ανεξηγητο φαινομενο που από την μια, κεντριζε το ενδιαφερον της άλλα από την άλλη, την γεμιζε αμφιβολιες.
Ο κοσμος στον οποίο μπήκε απότομα , είχε την σιωπηλή συγκαταθεση και κατανοηση της. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκε ότι ήταν κι εκείνη κομματι του. Κατσουφιασμενη τραβηξε τα σκεπασματα και ξάπλωσε στο κρεβάτι.

Σας φιλώ...