Έξι μήνες αργότερα

Πιο έτοιμη από ποτέ έχοντας μελετήσει καλά και την τελευταία αναγκαία λεπτομέρεια για να βγει ζωντανή από εκεί μέσα, έφτασε έξω από τη πόρτα του αφεντικού της και του ανακοίνωσε πως φεύγει. Ο Πάμπλο έδειξε χωρίς φόβο για ακόμα μια φορά την αρνητικότητα του για την απόφαση του πάτερα του μα ήταν ήδη αργά. Η Καταλίνα είχε προετοιμαστεί για να αντιμετωπίσει με το δικό της τρόπο τον εχθρό. Της ζητήθηκε να γυρίσει με ένα τσιπ. Να μην αγγίξει το γιο του Γκαρσία και να επιστρέψει φυσικά ζωντανή. Εύκολο στα μάτια της. Ξεχώρισε από την αρχή τους πιο εύκολους στόχους και δίνοντας βαρύτητα στους πιο δύσκολους, έφτιαξε για εκείνους ξεχωριστούς φακέλους.

Λίαμ και Λουκ. Τα δίδυμα που μπήκαν στην ομάδα σχετικά νωρίς.

Λάντον. Ο γιατρουδάκος που αποτελούσε αναπόσπαστο κομμάτι στην ομάδα και φυσικά ο πιο σημαντικός από όλους ο Κάσιεν. Το πιο κοντινό άτομο του Ίαν. Θα προσπαθούσε να κερδίσει την δική τους εύνοια μόλις έμπαινε στο σπίτι και έπειτα θα έπαιρνε ότι της ζητήθηκε.

Μπήκε στο αεροπλάνο γεμάτη αισιοδοξία...

Τα πράγματα όμως δεν εξελίχθηκαν όπως ακριβώς είχε στο μυαλό της...

Πέντε μήνες μετά.

«Όπως βλέπεις, δέχθηκα να σε βάλω στην ομάδα. Ήσουν ειλικρινής λέγοντάς μου πως ο πατέρας μου θέλει το κεφάλι μου και είμαι διατεθειμένος να σου δώσω την ευκαιρία που ζητάς. Πάμε να σου γνωρίσω τα αγόρια μου αλλά μην περιμένεις να σε δεχτούν εύκολα.. Ξέρεις Καταλίνα, δεν μάθαμε να έχουμε γυναίκες μέσα στα πόδια μας»

«Ομολογώ, που δεν περίμενα να με δεχτείς αμέσως» του είπε σκεπτόμενη πως στη τελική της πήρε πέντε ολόκληρους μήνες να τους εντοπίσει και να καταφέρει να εισχωρήσει.

«Ας πούμε πως μου κέντρισες το ενδιαφέρον. Είσαι τυχερή που μετά το χτύπημα στην αποβάθρα σε άφησα να ζήσεις. Στο χέρι σου είναι να παραμείνεις ζωντανή όμως...» της ψιθύρισε κι εκείνη ανατρίχιασε . Ήταν σίγουρα ένας άντρας αίνιγμα και το ενδιαφέρον της για εκείνον άρχισε να μεγαλώνει μα δεν ξεχνούσε πόσο επαγγελματίας ήταν και η ίδια. Όσο κι αν τη προκαλούσε σαν αρσενικό, θα έμενε μακριά. Μπαίνοντας μέσα είδε οχτώ παραταγμένους στρατιώτες.

«Από δω, οι βασιλιάδες!» της ανακοίνωσε μα σαν τους είδε από κοντά το μάτι της γυάλισε. Ήταν πραγματικά θαύματα της φύσης όλοι. Ο κάθε ένας με κάτι ξεχωριστό. Το βλέμμα της όμως έμεινε πάνω σε έναν από αυτούς. Σε εκείνον που το εχθρικό του βλέμμα της προκάλεσε ένα δεύτερο ρίγος.

«Κας; Μαζεψε τα δόντια σου. Σαν αγρίμι έτοιμο να ορμηξει είσαι» σχολίασε ο Ιαν.

«Διαφωνώ που την έμπασες στο σπίτι Ίαν!» αποκρίθηκε χωρίς να τον νοιάζει που ήταν παρούσα.

«Είναι η απόφαση μου. Όλοι σας ξέρετε ποια είναι. Σας ενημέρωσα από χθες. Απόψε κι όλας, θα δοκιμάσουμε τις ικανότητες της. Σωστά πριγκίπισσα;»

εκείνη ξυνισε τα μούτρα της και τον αγριοκοίταξε.

«Πρόσεχε πως θα εκφράζεσαι για μένα. Δεν είμαι πριγκίπισσα. Αυτές οι λέξεις δεν μου ταιριάζουν ούτε μου αρμόζουν!» του αντιμίλησε μπροστά σε όλους και ο Λίαμ έβαλε τα γέλια. Ο Ίαν από την άλλη, τους έκανε αμέσως ένα νεύμα και ένας ένας έφυγαν. Μόλις έμειναν οι δυο τους την έπιασε απαλά από το μπράτσο και την έφερε πιο κοντά του.

«Έχεις τσαγανό» είπε χαμηλόφωνα

«Πολλά έχω και αν δε μαζέψεις τα κουλά σου από πάνω μου θα τα δεις ένα προς ένα...» αντιμίλησε ξανά με σθένος . Το βλέμμα του άστραψε κι εκείνη τράβηξε το χέρι της

«Στις εννιά να είσαι έτοιμη Καταλίνα, σου ετοίμασα το δωμάτιο μου, είναι το τελευταίο στο διάδρομο. Εγώ θα μείνω στο παλιό που είχα φτιάξει στο υπόγειο» ήταν τα μονά του λόγια φεύγοντας.

Το ίδιο βράδυ

Αφού τους απέδειξε περίτρανα τις ικανότητες της σχεδόν σε κάθε τομέα, ειδικά στις λεπίδες, άρπαξε τη πετσέτα της και έφυγε από την εξωτερική αιθουσα του σπιτιού.

Πλημμυρισμένη από ένα αίσθημα ευφορίας, συνδυασμένο με αδρεναλίνη, δεν άργησε να σκεφτεί πως μια τέτοια ζωή θα της ταίριαζε. Τους έβλεπε όλους σαν ελεύθερα άλογα. Όχι πως στο Μεξικό  ήταν φυλακισμένη, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Για μια στιγμή σκέφτηκε πως το ψέμα της , θα ήταν ωραίο να είναι  αλήθεια. Έβγαλε το κοκαλάκι μπαίνοντας στο δωμάτιο , και νιώθοντας πιο ελεύθερη ξεντυθηκε .

Η πόρτα του υπνοδωματιου της άνοιξε απότομα και πατώντας μια τσιριδα, άρπαξε το σεντόνι και τυλίχθηκε. Πήρε το όπλο της οανω από το κομοδίνο και στοχεύοντας το πρόσωπο μπήκε , όπλισε.

"Δεν έχετε μάθει να ζείτε με γυναίκες. Το κατανοώ. Αν ξαναμπείς έτσι όμως στο δωμάτιο μου , η σφαίρα θα σφηνωθει στο κεφάλι σου !"

Εκείνος γέλασε.

"Δεν σε πληροφόρησαν μάλλον καλά στα μέρη σου..." της είπε ατάραχος.

"Πες μου τώρα ότι θέλεις να σε φοβηθω κι όλας!"

Ο Κάσιεν έβγαλε σαν αστραπή το όπλο από τη πλάτη, πυροβόλησε και η σφαίρα πέρασε ξυστά από το κεφάλι της.

"Σιγαστηρα μέσα στο σπίτι;" ήταν τα πρώτα της λόγια ενώ στο πρόσωπο , παρά την τρομάρα της, κράτησε ουδέτερη έκφραση.

"Την επόμενη φορά που τα χειλάκια σου θα αντιμιλήσουν , θα στη φυτέψω ακριβώς στο κέντρο"

Η Καταλινα χαμογέλασε.

"Δεν είσαι αρμόδιος να μου κάνεις επίπληξη. Κι εκείνος που ήταν αν θέλεις να ξέρεις δε το έκανε!"

"Δε με ξεγελας... Δεν ξέρω τι διάολο είδε πάνω σου, αλλά νιώθω πως κάτι υπάρχει πίσω από τη μάσκα που φοράς. Όταν το ανακαλύψω, θα εύχεσαι  μην είχες πατήσει το πόδι σου εδώ μέσα!" Της δήλωσε και έφυγε από το δωμάτιο της....

***

"Θέλεις καφέ;" ρώτησε βάζοντας για τον εαυτό της. Είχαν περάσει δύο μήνες που εγκαταστάθηκε στην έπαυλη και είχε γίνει το επίκεντρο  ενδιαφέροντος του σπιτιού. Ο Ίαν έτριψε τα κουρασμένα του μάτια και έγνεψε καταφατικά.
Η Καταλινα του γέμισε μια κούπα και κάθισε απέναντι του. Αποφάσισε να κρατήσει ουδέτερη στάση μαζί του. Αν και εκείνος της έριχνε ξεκάθαρα το ενδιαφέρον του για εκείνη, η Καταλινα προτίμησε να πνίξει όσα ένιωθε. Κλείνοντας τον εαυτό της σε ένα καλούπι που δεν είχε χώρο για τον Ίαν, όπως ακριβώς τη διέταξαν. Είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης. Ο Ίαν για κάποιο τρελό λόγο, δεν έπαυε να τη προκαλεί με σεξιστικά λόγια όταν έμεναν μόνοι κι εκείνη από τη πλευρά της ,κρατούσε ουδέτερη στάση ρίχνοντας το ενδιαφέρον της στο Κάσιεν. Έναν Κάσιεν  , που δεν ήταν τόσο επικίνδυνος και φυσικά απαγόρευμενος. Εκτός αυτού, γνωρίζοντας τον, μέσα από την απέχθεια που έτρεφε ο ένας γα τον άλλο ανέπτυξαν ένα διαφορετικό δεσμό που της άρεσε. Είχε βάλει τον Ίαν στη λίστα με τα "Όχι " και τον Κάσιεν στα "Ναι"

Αυτό που την έκανε να φοβάται όμως, ήταν πως η αποστολή θα γινόταν σε λίθους μήνες κι εκείνη άρχισε να δένεται με τα αγόρια όλο και πιο πολύ. Το έργο της έγινε δύσκολο και έβλεπε την αποστολή της να πιάνει πάτο. Ο Πάμπλο πίεζε κάθε φορά που μιλούσαν τη κατάσταση κι εκείνη άρχισε να αποφεύγει τις πολλές συνομιλίες.

"Πάλι δεν κοιμήθηκες;" Τον ρώτησε και ο Ίαν αρκέστηκε ξανά σε ένα κούνημα  του κεφαλιού. "Θα σου φέρω ένα παυσίπονο και μετά θα πάω για προπόνηση. Έχω τα δίδυμα σήμερα. Πρέπει να τους μάθω να παλεύουν!" Αστειευτηκε αλλά εκείνος δε γέλασε.

"Κάτι σε προβληματίζει...Το βλέπω" επέμενε αλλά εκείνος πήρε απλά το καφέ του και έφυγε.

Η Καταλινα μένοντας μόνη αναστέναξε. Ο Ίαν είχε αρκετές φορές ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα, αλλά τις τελευταίες δύο μέρες είχαν γίνει χειρότερα. Δεν πολυμιλουσε σχεδόν με κανέναν ενώ περνούσε αρκετό χρόνο στο υπόγειο, χτυπώντας το σάκο του.

Λίγο πριν αποχωρήσει και η ίδια, ο Κάσιεν μπήκε χαμογελαστός.

"Εδώ είσαι; Πήγα στο δωμάτιο σου αλλά δε σε βρήκα..." της είπε και σκύβοντας τη φίλησε στα χείλη.

"Ρε Κας ! Μπορεί να μας δει κανείς!" Του παραπονέθηκε.

"Ο Ίαν κατέβηκε κάτω, τα δίδυμα είναι πίσω και όλοι οι άλλοι λείπουν! Χαλάρωσε λίγο..."

Εκείνη τον αγκάλιασε.

"Θα ήταν ωραίο αν λέγαμε πως είμαστε μαζί..." του είπε με δισταγμό.

"Όχι ακόμα μάτια μου. Κάτι απασχολεί τον Ίαν και δεν θέλω να του φορτώσω κι άλλα στο κεφάλι. Ξέρω πως θα νιώσουν όλοι περίεργα αν μάθουν πως είμαστε μαζί..." εκείνη αναστέναξε.

"Καλά... Πάω για προπόνηση με τα δίδυμα. Θα σε δω στο δείπνο;"

"Ναι. Είπα την Τόνια να ετοιμάσει πιάτα μόνο για εμάς τους πέντε. Οι άλλοι θα γυρίσουν αύριο..."

Με ένα πεταχτο φιλί τον αποχαιρέτησε προβληματισμένη. Τόσο με τη συμπεριφορά της, όσο και με του Ίαν που θέλοντας και μη είχε σφηνωθει στο κεφάλι της...

Σας φιλώ...