Το παρόν έργο πνευματικής ιδιοκτησίας προστατεύεται κατά τις διατάξεις του Ελληνικού Νόμου (Ν. 2121/1993 όπως έχει τροποποιηθεί και ισχύει μέχρι σήμερα) και τις διεθνείς συμβάσεις περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Απαγορεύεται απολύτως η άνευ γραπτής αδείας του συγγραφέα κατά οποιονδήποτε τρόπο ή μέσο αντιγραφή, φωτοανατύπωση και εν γένει αναπαραγωγή, διανομή, εκμίσθωση ή δανεισμός, μετάφραση, διασκευή, αναμετάδοση, παρουσίαση στο κοινό σε οποιαδήποτε μορφή (ηλεκτρονική, μηχανική ή άλλη) και η εν γένει εκμετάλλευση του συνόλου ή μέρους του έργου.

Τα ακόλουθα αποτελούν μη πνευματική ιδιοκτησία μου και ανήκουν καθαρά στους δημιουργούς τους :
Α) Εικόνες
Β) τραγούδια +μουσική +στιχοι
Γ) Φωτογραφίες

Το παρόν έργο που είναι γραμμένο από εμένα , αποτελεί καθαρά δική μου πνευματική ιδιοκτησία. Εχει καταχωρηθεί και κατοχυρωθεί νομικά.Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αντιγραφή και κάθε είδους υποκλοπη του κειμένου χωρίς την δική μου γραπτή άδεια

🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜🔜

Νέα Υόρκη

Λονγκ Μπιτς ,Μπρούκλιν
46° 24’ 51 Β
-65° 0’ 21 Δ

Κοίταξε το χαρτάκι μέσα στη παλάμη της και έσμιξε τα φρύδια πελαγωμενη.
Φοβόταν...
Φορούσε ένα κατακόκκινο φόρεμα, ένα φόρεμα που πλέον είχε γεμίσει λάσπες από τα βρωμικα νερά στο σοκάκι και δεν είχε ιδέα, ούτε ποια ήταν μα ούτε και πως βρέθηκε εκεί...

Λονγκ Μπιτς ,Μπρούκλιν
46° 24’ 51 Β
-65° 0’ 21 Δ

Κοίταξε τις συντεταγμένες ξανά...
Δεν μπορούσε να τις μεταφράσει...
Σήκωσε το κεφάλι προς τα πανω και ατενισε όσα μπορούσε να δει...
Λίγο γκριζο ουρανό...
Ξημέρωνε και ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα μαύρα σύννεφα.
Ήταν σίγουρη πως είχε βρέξει και πως θα έβρεχε ξανά... Τα μαλλιά της ήταν μούσκεμα και βρώμικα όπως το φόρεμα της. Πονούσε ολόκληρη...
Μα ποιος τη πήρε και την άφησε σε ένα στενό στη μέση του πουθενά με ένα χαρτάκι στο χέρι;

Άπλωσε τα αδύναμα χέρια της στο τοίχο και βάζοντας δύναμη, προσπάθησε να κρατηθεί και να σηκωθεί. Έπρεπε πάση θυσία να πάει στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα να βρει τι είχε συμβεί. Ίσως ήταν κάτω υπό την επήρεια κάποιου σκευάσματος και ίσως γι αυτό δεν είχε μνήμες.
Τα νύχια της έγδαραν το βρώμικο τοίχο, ένα μπουμπουνητο έσκασε πάνω από το κεφάλι της και μια τσιριδα τόλμησε να το σκάσει από τα χείλη της σαν πρόσεξε μια ανθρώπινη σκιά να στέκει στο τέλος του δρόμου.

"Ποιος είναι εκεί;" ρώτησε τρομαγμένη ενώ η βροχή έπιασε να δυναμώνει
"Μη πλησιάζεις!" όσο κι αν ήθελε να έρθει σε επαφή με το κόσμο, κάτι στην αύρα του πελώριου άντρα που πλησίαζε, ουρλιαζε στο ένστικτο της να προσέχει. Δεν της μιλαγε. Απλώς τη πλησίαζε.
Σκούπισε τη βροχή από το πρόσωπο της και στην επόμενη αστραπή είδε ένα σημαδεμένο πρόσωπο να τη κοίτα πονηρά. Σίγουρα ήταν κάποιος ανώμαλος τρελός...
Κοίταξε τα πόδια της και παρατήρησε πως φορούσε τακούνια...
Ένα ζευγάρι κατακόκκινες γόβες.
Αισθανόμενη πως οι επιλογές ήταν μηδαμινές, έσκυψε, πήρε τις γόβες στα χέρια και γυρίζοντας τη πλάτη προς το τρελό άρχισε να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση. Κάθε μέρος μακριά από εκείνο το στενάκι, έμοιαζε πιο ασφαλή στα μάτια της...

Ποια ήταν;
Ποιος την άφησε σε εκείνο το μέρος;
Γιατί ήταν ντυμένη με αυτά τα περίεργα ρούχα;
Δεν έμοιαζαν καινούρια και σίγουρα οι γόβες δεν ήταν ακριβώς το μέγεθος της...
Όλα ήταν τόσο μπερδεμένα....
Πέρασε το δρόμο χωρίς να κοιτάζει...
Μια κόρνα τη τρόμαξε ακόμα πιο πολύ και έτσι όπως έτρεξε προς το δασάκι, σκόνταψε και έπεσε καταγής...
Τα χέρια της σύρθηκαν στα χαλίκια του παρκου και σταμάτησαν κοντά σε ένα απόκομμα εφημερίδας που ήταν βρεγμένο και πεταμένο κάτω

"Ντυμένη στα κόκκινα η γυναίκα που βρέθηκε νεκρή στον έβδομο όροφο, του Ριτζ απόψε... Σίγουρα επρόκειτο για δολοφονία ύστερα από τα ευρήματα μα τοσο τα κίνητρα όσο και ο δράστης παραμένουν άγνωστα..."

"Στα κόκκινα;" Αναρωτήθηκε μα όλα ήταν τόσο μπερδεμένα στο κεφάλι της και ακόμα και η ημερομηνία της εφημερίδας, σκισμένη...

Άρχισε να σέρνεται  προς το πάρκο για να κρυφτεί από τον άντρα αλλά και να προστατευθεί από τη βροχή κρατώντας  σφιχτά το χαρτάκι με τις συντεταγμένες στη παλάμη της, ώσπου πιάστηκε κάπου.
Φωνές...
Άκουγε τόσες πολλές φωνές μέσα στο κεφάλι της...
Τσαντάκι...
Φορούσε ένα τσαντάκι και ούτε που το είχε παρατηρήσει...
Το έπιασε και μόλις το τράβηξε, στάθηκε στα γόνατα και κοίταξε πίσω της . Η βροχή είχε δυναμώσει μα δε την ακολουθούσε κανένας...

"Ποιος είναι πάλι αυτός;" σαν άνοιξε τη τσάντα , μέσα υπήρχε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός άγνωστου άντρα και πίσω από αυτή ήταν γραμμένες ακριβώς, οι ίδιες συντεταγμένες....

Τα χρόνια ήταν πολλά...

Ποιος άνοιξε τον ασκό του Αιόλου;
Σε τι αποσκοπεί;
Είναι σύμπτωση;
Γιατί εφτά γράμματα;
Εφτά μαχαιριές....
Τι συμβαίνει;
Ποιος αποφάσισε να πετάξει εκ νέου τα ζάρια σε ένα ταμπλό που ξεφτισε;
Ίσως τελικά δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια σύμπτωση....
Ίσως πάλι, να είναι πολλά περισσότερα...
Δύο γενιές μετά, όλα έχουν αλλάξει....
Τίποτα δεν είναι ίδιο....
Κανείς δεν είναι ίδιος....
Κανείς δε θέλει να είναι...

Το μυαλό παιζει παιχνίδια συνεχώς...
Παίζει; Η παίζεται τελικά;
Άραγε οι Reyes υπάρχουν ακόμη;
Η μείνανε μονάχα οι σκιές τους;
Το μόνο σίγουρο είναι ένα....
Κάποιος εκεί έξω έρχεται....
Κάποιος σε κοιτάζει μέσα από τις σκιές...
Καραδωκει...
Περιμένει....
Με δόντια κοφτερά σάρκα θα φάει και κόκαλα θα αφήσει...

Το play πατήθηκε, ο κλόουν κάθισε και πάλι στη καρέκλα και τα δωμάτια διαφυγής ήταν πολλά....

Μη φοβάσαι τον κεραυνο....
Να φοβάσαι αυτό που δε μιλάει ...
Αυτό που δε κοιτάει....
Αυτό που δεν έχει μορφή....
Φοβού όλα όσα είναι άπιαστα και όλα όσα σε κυνηγάνε....

Σας μπέρδεψα;;;

Καλώς ήρθατε στο Mind games, 4!!

🥳❤️🥳❤️🥳❤️🥳