Πεντε μέρες αργότερα...

Άνοιξε τα βλέφαρα της . Κοίταξε από το παράθυρο και κατάλαβε πως είχε ξημερώσει. Ακόμα μια νύχτα πέρασε με εκείνη στο απόλυτο τίποτα... Ο Λαντον δεν βρήκε το θάρρος να της πει για το μωρό μα το έκανε η Ολιβια. Θέλησε να της ανοίξει τα μάτια μα δυστυχώς το μόνο που κατάφερε ήταν να της προκαλέσει σοκ. Να τη βυθίσει ακόμα πιο πολύ και να χαθεί... Κατέβασε τα πόδια από το κρεβάτι και βγάζοντας το νυχτικο της χώθηκε νωχελικά μέχρι το μπάνιο.

Τα μαλλιά μουσκεψαν, έφτασαν μακριά ως τα οπίσθιά της ,τα χέρια της απλώθηκαν στα κρύα πλακάκια και το κεφάλι έγειρε προς τα μπροστά...

Έψαχνε τη δύναμη... τη σωτηρία... Μέρες τώρα την κρατούσαν στα σκοτάδια και ο φόβος πως ο Κάσιεν ίσως είχε πεθάνει την έτρωγε από μέσα. Θέλησε να κρατηθεί για εκείνο το πλάσμα στα σπλάχνα της μα δεν έβλεπε φως...

Ούτε που κατάλαβε τη πόρτα πίσω της να ανοίγει... οι υδρατμοί είχαν γεμίσει το χώρο και εκείνη κλαψουριζε λυπημένη.

Έβγαλε τα ρούχα του και τα πέταξε στο πάτωμα. Περίμεναν να γίνει εντελώς καλά και αυτό έγινε με δική του παράκληση. Μαθαίνοντας όσα έγιναν στην έπαυλη ήθελε και ο ίδιος χρόνο να τα επεξεργαστεί. Εκτός αυτού το σώμα του ήθελε εξάσκηση στις κινήσεις. Σαν τελευταίο νέο, λίγο πριν βγει του ανακοίνωσαν πως θα έπρεπε να είναι προσεκτικός... του το έφεραν με το μαλακό για την εγκυμοσύνη.

Μικροί ήχοι έβγαιναν από τα χείλη της ... Ο Κάσιεν περπάτησε και μπαίνοντας ολόκληρος στο ντουζ άπλωσε τα χέρια πάνω στα δάχτυλα της και τα κλείδωσε. Εκείνη πετάχτηκε προς τα πίσω μα δε την άφησε να γυρίσει. Κόλλησε το κορμί του στο δικό της και απελευθερώνοντας το ένα του χέρι, την αγκάλιασε από τη κοιλιά.

"Άργησα;" της ψιθύρισε κι ακούγοντας τον, τραβήχτηκε απότομα, γύρισε και χώθηκε στην αγκαλιά του βγάζοντας από μέσα της όλο της το παράπονο...

Λίγα χρόνια αργότερα

"Ας τον πιάσει κάποιος για το Θεό!!!" Η Καταλινα ανασηκωσε το φόρεμα της τρέχοντας προς τη παραλία και φτάνοντας σταμάτησε λαχανιασμενη.

"Ίαν; Που κρύφτηκες πάλι;" ακούστηκε και ο Κάσιεν από πίσω.

"Νομίζω θα με αποτελειώσει..." Η Καταλινα του χαμογέλασε πλατιά...

"Ποτέ δεν θα το έκανα αυτό μαμά..." ακούστηκε το πιτσιρικι λυπημένο και βγήκε από τους βραχους που είχε για κρυψωνα. Ψηλό παιδί για τα έξι του χρόνια... μελαχρινό με ύφος που σκότωνε. Άγρια έντονα χαρακτηριστικά και δυνατές γωνίες...

"Πόσες φορές σου είπα να μην απομακρύνεσαι από τη μαμα ;" τον μαλωσε ο Κάσιεν και πιάνοντας τον από τη μέση τον σήκωσε σαν πούπουλο στον αέρα.

"ΡΕ ΜΠΑΜΠΑΑΑΑ!!!"Γκρίνιαξε εκείνο και ο Κάσιεν έβαλε τα γέλια.

"Πάλεψε για να κατέβεις μικρούλι μου!" Τον κορόιδεψε όπως του άρεσε να κάνει κι εκείνο γρυλισε σαν αγρίμι. Κούνησε χέρια και πόδια,  έκανε ελιγμούς και κλείδωσε το κεφάλι του Κάσιεν σφιχτά.

"ΙΑΝ ! Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ!" Η φωνή του Λογκαν τράβηξε την προσοχή τους και ο μικρός κατέβηκε σαν αιλουρος .

"Λογκαν!!" Τσιριξε τρέχοντας προς το μέρος του.

"Πώς εισαι ρε μπομπιρα;" του είπε εκείνος τρίβοντας του το κεφάλι μα ο μικρός τον αγριοκοιταξε . Ήταν τόσο ίδιος με τον Ίαν... Όχι μόνο στα εξωτερικά χαρακτηριστικά μα και στο χαρακτήρα.

"Μόνος ήρθες;" ρώτησε κοιτάζοντας πίσω από τη πλάτη του και βλέποντας την Ιζαμπέλ με τους γιους της άρχισε να χοροπηδάει ευτυχισμένο . "Σκοποβολη!!! Σκοποβολή!!!" Φώναξε κι εκείνα άρχισαν να ουρλιάζουν ανυπόμονα.

"Σκοποβολη χωρίς το Θείο ο Λιαμ;;;" ακούστηκε ο πιο ανωριμος από όλους κι εκείνα έβγαλαν ένα επιφώνημα σαν ορχήστρα. Ήταν ο Θεός τους στα παιχνίδια άλλωστε.

Ένα ακόμα αυτοκίνητο σταμάτησε. Η Ολιβια βγήκε προς τα έξω τρισευτυχισμενη και βλέποντας τη Κάρλα όρμησε στο τρίτο της εγγονάκι...

"Ήρεμα ρε μάνα θα μου το κατσιασεις!!!" Τη μαλωσε ο Τζέικ και η Κάρλα τον βάρεσε με τη τσάντα στο κεφάλι

"Τι βαράς ρε;;;;"

"Πάψε Τζέικ. Γιαγιά είναι!" Τον μαλωσε κι εκείνος πλησίασε προς τον Λογκαν ξύνοντας το κεφάλι του αγανακτισμένος ...

Λίγο πιο μακριά τους, υπήρχαν δύο ζευγάρια μάτια που τους κοίταζαν δακρυσμένα...

"Δεν είναι όμορφοι μάτια μου;" ο Κάσιεν τύλιξε το χέρι στο δικο της, κοιτάζοντας ευθεία μπροστά ένα σπίτι που έσφυζε από ζωή...

Εκείνη του γέλασε... τον έσφιξε και τον τράβηξε πιο μακριά. Περπάτησαν ως την άλλη πλευρά της παραλίας ώσπου σταμάτησε και τον κοίταξε.

"Λες να μας βλέπει;" ρώτησε υψώνοντας το βλέμμα στον ουρανό

"Πάντοτε θα μας βλέπει... Και πίστεψε με θα είναι περήφανος για μας..."

Έμειναν στην ακρογιαλιά αγκαλιασμένοι να κοιτάζουν το ηλιοβασίλεμα. Πέρασαν τόσα...ήρθαν αλλά τόσα μα κράτησαν ο ένας τον άλλο. Η δεύτερη ευκαιρία που τους δόθηκε αξιοποιήθηκε στο έπακρο...

"Νομίζω είναι η ώρα... Εσύ τι λες;" του είπε μόλις ο ουρανός έσβησε τα φώτα του.

"Νομίζω πως αργήσαμε..." της απάντησε και κρατώντας την σφιχτά περπάτησαν ως το μαυσωλείο. Κατέβηκαν παρέα τα σκαλιά και κοντοστάθηκαν κοιτάζοντας γύρω τους.

"Λοιπόν παιδιά, σήμερα όπως καταλάβατε είχαμε επισκέψεις!" Ξεκίνησε να λέει και τραβώντας την, κάθισαν αγκαλιά δίπλα από το μνήμα του Ίαν... Δεν περνούσε ούτε μια μέρα από τη ζωή τους που να μην κατέβαιναν εκεί κάτω... να μην τους μιλούσαν... να μην γελούσαν... να μην έλεγαν ιστορίες...

Γι αυτούς, εκεί κάτω ήταν θαμμένη μια δεύτερη οικογένεια...

"Ο γιος σου αδερφέ όσο πάει και δυναμώνει..." Ο Κάσιεν χάιδεψε το μάρμαρο ενώ  εκείνη βουρκωσε. 
"Πρόσεχε μας από εκεί ψηλά..." ζήτησε και θέλοντας να διώξει το παράπονο άρχισε να εξιστορεί διαφορά γεγονότα της ημέρας έχοντας πλάι του, εκείνη... Εκείνη που έμελε να είναι τόσο η αρχή, όσο και το τέλος του...

Η Κάρλα και ο Τζέικ έκαναν τρία πανέμορφα παιδιά κάθε ένα με το δικό του ξεχωριστό χαρακτήρα...

Η Ιζαμπέλ και ο Λογκαν, αρκέστηκαν στα δύο ενώ αποφάσισαν να αγοράσουν τελικά το απέναντι σπίτι και να μείνουν κοντά τους.

Η Ολιβια , ο Λαντον ο Λιαμ, η Καταλινα και ο Κάσιεν αποφάσισαν να παραμείνουν ενωμένοι στην έπαυλη όπου ζουν μέχρι και σήμερα αγαπημένοι...

Ο Ίαν μεγάλωσε... έγινε ίδιος ο πατέρας του και κάθε μέρα ένιωθαν πως μπορεί να έφυγε, μα άφησε πίσω ένα δυνατό κομμάτι του...

Ποιος πιστεύει στα θαύματα; Ελάχιστοι... κι αν αυτά συμβούν; Τι είναι άραγε; είναι θαύματα ή συγκυρίες; είναι η άβουλη μοίρα των ανθρώπων ή το βαθύ  πεπρωμένο που δεν το ορίζει κάνεις;

Έζησαν, πόνεσαν, αγάπησαν βαθειά...
Έχασαν κομμάτια τους εαυτού τους στη πορεία μα η ζωή είχε τα δικά της σχέδια...

Μερικοί άνθρωποι αγαπούν με τη ψυχή. Άλλοι το λένε, άλλοι ίσως το κρύβουν μια ζωή. Υπάρχουν κι εκείνοι, όπως ο Λιαμ,που νιώθουν ένα είδος αγάπης πέρα από τη πραγματική της υπόσταση. Υπάρχουν αυτοί που διεκδικούν κι αυτοί που ελπίζουν...

Όλοι όμως αγαπούν...

Εσείς ποιο είδος αγάπης δίνετε  στους γύρω σας;
Πόσο ικανοποιημένοι είστε από το δικό σας πεπρωμένο;
Πόσο δυνατά μοιράζεστε τα συναισθήματα σας ;

Ότι δίνεις παίρνεις...λάθος!
Ότι δίνεις, το δίνεις... Δεν περιμένεις να πάρεις...

Να είστε όλοι καλά και να θυμάστε...
Βγείτε έξω, δώστε μια αγκαλιά στους ανθρώπους σας... δε χρειάζεται δικαιολογία. Όλοι έχουν ανάγκη μια αγκαλιά...

Σας φιλώ...