Έκλεισε το τηλέφωνο και κάθισε στη πολυθρόνα του. Φιλί; Την φίλησε; αναρωτήθηκε για πολλοστή φορά τρίβοντας απαλά τους κροταφους του.  Δεν μπήκε καν στη διαδικασία να σκεφτεί το τρόπο με τον οποίο η Καταλινα βρέθηκε στο διαμέρισμα που διέμενε ο Κάσιεν. Άνοιξε το συρταρακι του γραφείου, έβγαλε από μέσα μια ομαδική φωτογραφία που είχαν βγάλει 21 χρόνια πριν και τη κοίταξε. Την είχαν ακριβώς στη μέση....

"Πάντοτε ήσουν σε αυτή τη καταραμένη θέση ψιψινα ...Και κοίταξε που φτάσαμε..." μουρμούρισε λυπημένος. Έψαχνε ένα λόγο να θυμώσει με όλο αυτό μα ήταν ανίκανος να βρει έναν... Ο Κάσιεν ξηγήθηκε παντελονατα για αλλη μια φορα, μπορεί να αγγιξε την ίδια ρου τη γυναίκα αλλά ο Ίαν είχε αρκετό μυαλό για να κρίνει μια κατάσταση.. Θεώρησε πως αφού δεν τον σκότωσε -που ήταν και ο μεγαλύτερος του φόβος, αυτή η πράξη τρυφερότητας ήταν αναμενόμενη. Δεν είχε νεύρα , θα ήταν ηλίθιος αν είχε... Πάραυτα δεν έπαυε να αισθάνεται ένα περίεργο τσίμπημα στο στήθος.

Ο Κάσιεν είχε το σθένος να του πει κατάμουτρα πως αν ήθελε, μπορούσε να πάρει το όπλο και να πάει να τον βρει. Κι αυτή η φράση του , στάθηκε ικανή για να μεγαλώσει ο δεσμός ανάμεσα στους δυο άντρες εν αγνοία του.

"Όχι ρε πουστη!"
Ξαφνικά πετάχτηκε όρθιος μόλις  συνειδητοποίησε το πιο τρομακτικό πράγμα απ όλα...

Έφυγε τρομαγμένη....του είχε πει ο Κάσιεν μα ο Ιαν δεν το είδε έτσι.

Βγήκε έντρομος στο χολ και είδε το Τζέικ να ανεβαίνει προς τα πάνω.

"ΓΡΉΓΟΡΑ! ΞΥΠΝΑ ΤΗ ΜΑΝΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΡΕΧΑ ΠΕΣ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΝΑ ΕΚΚΕΝΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΕΠΑΥΛΗ ΑΜΈΣΩΣ!!!" Φώναξε και εκείνος άσπρισε από το φόβο....

****

Έσβησε τα φώτα του αυτοκινήτου και κρατώντας το τιμόνι δυνατά, κοίταξε στο καθρεφτάκι. Τα μάτια της έσταζαν αίμα, είχαν πρηστει από το κλάμα ενώ οι φλέβες στο κούτελο ήταν ακόμα φουσκωμένες.

"Ζει ..." Σκούπισε το τελευταίο της δάκρυ με θέα το μνήμα του αυτή τη φορά. Τόσες στιγμές... Άλλες αστείες, άλλες λυπημένες μερικές γεμάτες δράση και ένταση ξεπήδησαν στο μυαλό της . Τα δάχτυλα βρέθηκαν χωρίς την έγκριση της πάνω στα χείλη... Είχαν ακόμα εκείνο το αχνό κοκκίνισμα γύρω τους από τα ολίγων ημερών γένια του... Κάπου ανάμεσα στις τύψεις για τη πράξη της μα και στο θυμό που ο Ίαν ήξερε , τα έχασε. Εδωσε μια γροθιά στο τιμόνι και άνοιξε τη πόρτα. Πρόσεξε πως το σπιτι ήταν θεοσκοτεινο. Δεν πτοήθηκε όμως... Με βήματα σταθερά, προχώρησε και μπήκε μέσα. Μόλις αντιλήφθηκε πως επικρατούσε σιωπή, άρχισε να γελάει. Γελούσε δυνατά...Γελούσε και έκλαιγε μαζί. Ήταν αρκετά έξυπνη για να καταλάβει πως ο Ίαν το είχε ήδη μάθει.

"Βγες έξω...." πρόσταξε κοιτάζοντας προς τον επάνω όροφο.

"Δεν ειμαι εκεί ψιψινα ..." Άκουσε άξαφνα από δεξιά και γυρίζοντας τον είδε να  στέκει στη πόρτα της κουζίνας. 

Τα χέρια της άρχισαν να τρέμουν

"Είμαστε μόνοι;" ρώτησε εξίσου χαμηλά κι εκείνος ένευσε θετικά . Στο πρώτο του βήμα ένας σουγιας εξυσε την αριστερά πλευρά του κεφαλιού και καρφώθηκε στη πόρτα πισω του.

"Ένα ακόμα βήμα να κάνεις Γκαρσία και είσαι νεκρός..." του είπε θυμωμένη μα εκείνος την αγνόησε. Το βήμα που του ζητήθηκε να μην κάνει, έγινε... Η Καταλινα μην έχοντας άλλο μαχαίρι μαζί της ,άρπαξε ένα τεράστιο βάζο και το έσπασε στα πόδια του.

"ΜΗ ΠΛΗΣΙΆΖΕΙΣ ΕΊΠΑ!!!" Τσιριξε μα δεν είχε άλλες αντοχές...  Ο οργανισμός της ήταν φοβερά εξουθενωμένος από όσα έγιναν. Σωριάστηκε κάτω, έβαλε τις παλάμες της στο πάτωμα και άρχισε να κλαίει με παράπονο.

Ο Ίαν έσκυψε και την αγκάλιασε

"Ξέσπασε μωρό μου... Τα δάκρυα σήμερα δεν θα έχουν τελειωμό..." την έσφιξε κι εκείνη κουλουριαστηκε σαν μικρό μωρό στα χέρια του.

"Τον άγγιξα..." την άκουσε να λέει"τον άκουσα να μιλάει... τον χτύπησα ...Τον μαχαίρωσα..." σε κάθε της λέξη, το κλάμα σταματούσε. Γύρισε ανάσκελα κοίταξε το ταβάνι στα χαμένα  και μέσα από τα χείλη της βγήκε ένας βαθύς περίεργος ήχος.
"Τον φίλησα..." δήλωσε λυπημένη και έστρεψε το βλέμμα της στον Ίαν.

"Ένιωσα όμορφα Ίαν... Ένα κενό έκλεισε...μα άνοιξε ένα άλλο...."

"Σσς, τίποτα δεν άνοιξε. Όλα είναι καλά αρκεί να είσαι εσύ καλά..." Η Καταλινα τρεμοπαιξε τα βλέφαρα της συγκινημένη

"Αν είναι όλα καλά γιατί πονάει;" τον ρώτησε μα δεν είχε απάντηση να της δώσει αντί αυτού, επέλεξε να της χαϊδέψει τα μαλλιά και να της πει όλη την αλήθεια... Από την αρχή ως το τέλος...

"Δεν τον σκότωσε!" Είπε σιγάνα ο Λιαμ βλέποντας από τις κάμερες και εισέπραξε αρκετές άγριες ματιές. Ο Ίαν φρόντισε μέσα σε μόλις δέκα λεπτά, να τους κλείσει όλους μέσα στο δωμάτιο καταγραφής εκτός από την Ολιβια που παρέμενε κρυμμένη στη κουζίνα στη περίπτωση που ξέφευγε η κατάσταση. Όταν ζήτησαν το λόγο, τους πέταξε τη βόμβα και ζήτησε από το Λαντον να του ενημερώσει για τα πάντα

"Εγώ πιστεύω πως αυτό που βλέπουμε θα αλλάξει δραματικά σε τρία...Δύο..." Πριν τελειώσει τη φράση του ο Λουκ, είχαν τη Καταλινα να σηκώνεται έξαλλη από κάτω. "ΔΥΝΑΜΩΣΕ ΤΗ ΦΩΝΉ!!!" Ζήτησε από το Κρίστιαν χωρίς να χάσει χρόνο...

"ΞΕΧΑΣΕ ΤΟ!" Η Καταλινα τέντωσε το χέρι της δίνοντας του όχι μόνο την οργή στη φωνή μα και το οπτικό ερέθισμα

"Δε μπορούμε να τους αφήσουμε έτσι δε το καταλαβαίνεις;; Αν δεν τη σκοτώσουμε εμείς κάποιος άλλος θα αναλάβει τη δουλειά ! Πρέπει να τη προστατέψουμε Καταλινα!"

"ΑΝ ΜΠΟΥΝΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ ΕΓΏ ΘΑ ΦΎΓΩ !!!" Επέμενε εκείνη ουρλιάζοντας

"Δε γίνεται αλλιώς!! Σκέφτηκα να τη φέρουμε εδώ για καλυτερα , ακομα και να μείνουν κάπου αλλού θα κινδυνεύουν  μόνο εδώ θα υπάρχει η προστασία!"

"ΧΕΣΤΗΚΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΊΚΑΣ ΤΟΥ,  ΊΑΝ! ΔΕΝ ΜΕ ΕΝΔΙΑΦΈΡΕΙ! ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΚΑΝ ΚΑΛΆ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΜΑΚΡΙΆ ΑΠΌ ΤΗ ΚΟΡΗ ΤΟΥΣ!"

"Καταλινα συνελθε σε παρακαλώ..." την παρακάλεσε

"ΑΚΟΥΣΕΣ ΤΙ ΕΙΠΑ;;! ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΔΕ ΜΠΑΙΝΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ! ΚΑΙ Ο ΓΙΟΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΈΣΗ ΜΕ ΤΗ ΚΌΡΗ ΤΟΥΣ!!!"

"Λυπάμαι μα αυτό είναι αδύνατον.... Αν πιστεύεις πως μπορείς να τον εμποδισεις κάντο.... Εγώ απέτυχα και πλέον πιστεύω πως είναι αργά.... Όσο για τη Βαλερια , προσπάθησε να μπεις στη δική του θέση Καταλινα ... Αν σταθούμε απέναντι τους ο γιος μας θα ακολουθήσει τη καρδιά. Αυτό να το θυμάσαι...."

Τα μάτια της γέμισαν με δάκρυα πριν προλάβουν να στεγνώσουν...

"Δεν μπορεί να συμβαίνουν όλα αυτά...." Η φωνή της έσπασε και λυπημένη κάθισε στο πλατύσκαλο

"Συμβαίνουν ψυχή μου...Και είναι στο χέρι μας να τους σωσουμε..." είπε μαλακά και κάθισε πλάι της.
"Ξέρεις τι λεω; Να πας ξανά πίσω... Να του μιλήσεις...Να σου εξηγήσει...Ίσως αν ακούσεις τη δική του πλευρά να..."

Η Καταλινα πάτησε ξανά τα κλάματα και σπρώχνοντας τον ελαφρά, σηκώθηκε και έτρεξε προς το δωμάτιο της.

Ο Ίαν έστρεψε το βλέμμα προς τη κάμερα που είχε ευθεία μπροστά και κούνησε το κεφάλι...

"Να πάω να της μιλήσω;" αποκρίθηκε η Ολιβια βγαίνοντας από τη κουζίνα

"Όχι... Δεν έχει νόημα. Πρέπει να ξεσπάσει και να το αποδεχτεί μόνη της...Έστειλα μήνυμα στον Λογκαν πως το έμαθε. Είναι στην εστία με την Ιζαμπέλ και ευτυχώς δε θα γυρίσει..."

"Γιατι το λες έτσι;" ρώτησε εκείνη μα πριν της απαντήσει, άκουσαν από πάνω τη Καταλινα να σπάει ολόκληρο το δωμάτιο....

Σας φιλώ...

Παιδιά έγραψα τα κεφάλαια στη δουλειά. Συγχωρέστε με για τα λάθη μα και την προχειρότητα... Ίσως τα διορθώσω αύριο μεθαύριο... απλά επέλεξα να συνεχίσω τη ροή της ιστορίας τη δεδομένη στιγμή.