"Πολύ καλά αγαπητή μου , νομίζω τελειώσαμε και συγγνώμη για τη ταλαιπωρία"της είπε επιθεωρητής κι εκείνη παίρνοντας τη τσάντα της , τους χαιρέτησε και βγήκε από το αστυνομικό τμήμα. Η κατάθεση της ήταν απλή ενώ το μόνο πράγμα που έκρυψε ήταν ο δεύτερος διαπληκτισμος της με τον Τζωρτζ . Φοβήθηκε και έφυγε. Τόσο απλά.

"Περίμενε λίγο!" Άκουσε πίσω της και γυρίζοντας είδε τον Πάτρικ να της χαμογελά. "Συγγνώμη για όσα πέρασες..." κατέληξε όταν έφτασε αρκετά κοντά της.

"Δε πειράζει. Λυπάμαι για την απώλεια σας"

"Ήταν γραφτό. Δεν αλλάζει το παρελθόν"

Ξαφνικά μια άβολη σιωπή απλώθηκε ανάμεσα τους με εκείνον να την κοιτάζει έχοντας ένα περίεργο βλέμμα

"Εμ ,... Τι θα έλεγες αν.. Αν ... Να μωρέ, βγαίναμε για ένα καφέ κάποια στιγμή.." Η Ιζαμπέλ κοκκινισε αμέσως
"Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση απλά..."

"Δε πειράζει..." απάντησε παίζοντας με τα μαλλιά της

"Λοιπόν; Θα ήθελες να μου δώσεις τον αριθμό σου και κάποια στιγμή..."

Εκείνη δίστασε.

"Βασικά , το βράδυ θα βγούμε στο Ρειντζ, Θα χαιρόμουν να σε δω εκεί και μπορείς να το σκεφτείς ως τότε..." αποκρίθηκε βλέποντας την κι εκείνη του χαμογέλασε.

"Εντάξει... Πειράζει να πω και σε μια φίλη;"

"Φυσικά και όχι! Όσο περισσότεροι τόσο το καλύτερο..."

"Ώραια... Το βράδυ λοιπόν..." ψέλλισε σιγανά και αποχαιρετώντας τον έφυγε.

Εκείνος έμεινε να τη κοιταζει μαγεμένος. Ήταν ακόμα πιο όμορφη υπό το φως της μέρας και του τράβηξε το ενδιαφέρον πιο πολύ.

"Πάλι ονειροπολεις;" άκουσε τον Μπομπ από πίσω του.

"Μαλάκα νομίζω ερωτεύτηκα... Δεν υπάρχει αυτή η κοπέλα..."

"Χαλάρωσε ρε..." του αοαντησε κοροϊδευτικά

"Ναι, μιλάς κι εσύ που την έχεις πατήσει με το δεκαεξαχρονο !" Του αντιγυρισε αμέσως

"Λάθος φίλε μου... Δεν τη πάτησα με τη Κάρλα ! Να πηδήξω θέλω!"

"Τρεις μήνες τώρα που τη κυνηγάς δε σε είδα να πηδάς πάντως!"

"Κάνει τη δύσκολη! Σήμερα όμως την έπεισα να έρθει στο Ρειντζ! Λίγο το ποτό, λίγο ο χορός... Που θα πάει! Θα το πάρω το μουνάκι της !"

"Είσαι σιχαμενος ώρες ώρες! Απορώ γιατί δεν πας να πηδήξεις καμία φοιτήτρια! Τόσες προσκυνάν για ένα πήδημα..." αποκρίθηκε ενοχλημένος ο Πάτρικ

"Ναι αλλά δεν είναι παρθένες φίλε μου... Εκτός αυτού η μικρή έχει για γαμω τα κορμιά. Κρίμα να το πάρει κάποιος άλλος δε νομίζεις;"

"Καλά καλά... Σου είπε πως έχει ένα μεγάλο αδερφό αν θυμάμαι καλά. Κάνε καμία μαλακια και να σε δω μετά!"

"Πςςς, τι μπορεί να κάνει ρε; Εκτός αυτού δε σκοπεύω να τη πηδήξω και να φύγω. Σου είπα πως είναι ωραίο μωρό!"

"Τέλος πάντων. Προσκάλεσα την Ιζαμπέλ απόψε οπότε κοιτά να είσαι κύριος!"

"Ωωω εξελίξεις βλέπω στον ορίζοντα!"

"Κόψε ρε μαλακα. Δεν είναι σαν τις άλλες..."

"Ναι... είπαμε, η μικρή κλέφτρα είναι μοναδική!"

Ο Πάτρικ γύρισε τη πλάτη του και έφυγε πριν μαλωσουν ξανά για το ίδιο θέμα...

****

"Ίαν; Νομίζω πως κάτι άλλο έγινε..." είπε ήρεμα η Καταλινα ξαπλωνοντας στο κρεβάτι.

"Σου είπα μωρό μου... Εκπυρσοκροτησε καταλάθος το όπλο μου και ...."

"Μα όταν μπήκα σε βρήκα να τρέμεις! Ο Λαντον ήταν σε μια γωνιά τρομαγμένος! Ποιο πολύ με στόχο έμοιαζε!"επέμενε εκείνη

"Αλήθεια σου λέω ψυχή μου... Ήταν απλά ένα ατύχημα της στιγμής. Αφού τον ξέρεις τον ηλίθιο. Τρέμει και τη σκιά του ώρες ώρες..." έσπευσε να τη καθησυχάσει

"Καλά... Σε πιστεύω. Γιατί είσαι όμως τόσο περίεργος από το πρωί;Μέχρι και άδεια στη Κάρλα έδωσες για να βγει σήμερα το βράδυ..."

"Ποτε της έδωσα άδεια;;;" αποκρίθηκε έντρομος

"Καλά ρε Ίαν με κοροϊδεύεις; Δεν ήρθαμε το απόγευμα στο γραφείο σου και σου ζήτησε να βγει και της είπες καλά;" εκείνος έμεινε για λίγο σκεπτικός αλλά η Καταλινα άρχισε να βράζει "Ίαν σίγουρα δε μου λες ψέματα για κάτι;" ξαναρώτησε

"Ναι ναι... έχεις δίκιο. Τώρα θυμήθηκα.... και όχι μωρό μου, δε σου λέω ψέματα απλά είμαι λίγο εκνευρισμένος με το φόνο στην αδελφότητα αυτό είναι όλο. Δε θέλω να μπούμε σε μπελάδες..."

Η Καταλινα δεν είπε λέξη. Για κάποιο λόγο ,κάτι υπήρχε στην αφάνεια και τη κρατούσε στα σκοτάδια. Έπρεπε να κάνει υπομονή αν ήθελε να μάθει... Ο Ίαν ήταν βράχος και το ήξερε. Αν δεν ήθελε να μιλήσει δεν θα του έπαιρνε λέξη. Αποφάσισε να κάνει ότι τον πιστεύει και να περιμένει...

"Που πας τώρα;" του είπε βλέποντας τον να σηκώνεται

"Να ειδοποιήσω το Λόγκαν..." απάντησε βάζοντας το παντελόνι του.

"Γιατί;"

"Μα για να παρακολουθήσει την Καρλα!"

Η Καταλινα άρχισε να γελάει ασυναίσθητα

"Αστείο είναι;"

"Λιγάκι... Η Κάρλα μπορεί να βγάλει νοκ αουτ οποιονδήποτε Ίαν... "

"Δε με απασχολεί. Το κοριτσάκι μου θα βγει και θέλω να τη προσέχει. Δεν θα τον δει εξάλλου..."

"Όπως επιθυμείς..."

Ο Ίαν βγήκε και κλείνοντας τη πόρτα ακούμπησε στο τοίχο. Όλα όσα του είπε ο Λαντον δεν έλεγαν να βγούνε από το κεφάλι του... Ο μόνος λόγος που δεν τον σκότωσε ήταν ένας... Η οικογένεια του...

Μέσα σε μια μόλις στιγμή, κατέρρευσαν όλα. Επιστράτευσε όλη του τη τέχνη για να καταφέρει να κρύψει το θυμό του από τη Καταλινα μα ξέροντας πως κάποια στιγμή θα το μάθει, έτρεμε... Δεν έπρεπε να το μάθει... Φοβόταν πως η αντίδραση της θα ήταν πιο ακραία και από τη δική του...

Ο Λαντον του είπε τα πάντα...Για τη φυγή, για το Μπαλί, για το ψέμα που κρατούσε τόσα χρόνια... του είπε πως έκοψαν τις επαφές μετά από κάποια χρόνια αλλά ήξερε πως είχε μια κόρη. Όπως ήξερε πως το καινούριο του επίθετο ήταν Σάραντον. Συνδύασε όλα τα γεγονότα και στη συζήτηση που είχαν αφού ηρέμησαν τα πράγματα, του είπε πως έχει βάσιμες υποψίες πως ο Λόγκαν ήρθε σε επαφή με τη κόρη του Κάσιεν. 

Ο Ίαν όμως φοβόταν... Δεν είχε ξεσπάσει... Δεν είχε αντοχές για να το κάνει... καταβαθος ακόμα δεν μπορούσε να επεξεργαστεί την αλήθεια... Άνοιξε τη κουρτίνα και κοιτάζοντας το μνήμα που του είχαν φτιάξει στο κήπο έσφιξε το σαγόνι του.

"Μπαμπά είσαι καλά;" γύρισε και είδε το Λόγκαν να στέκεται στο διάδρομο

"Μια χαρά γιε μου.."

"Δε μου φαίνεσαι και πολύ καλά... Ασε που δεν πίστεψα όλες αυτές τις μαλακιες για το όπλο! Κάτι συμβαίνει σωστά;"

"Είπα ειμαι καλά Λόγκαν. Δε θέλω να ανοίξουμε παραπάνω τη κουβέντα. Δεν είναι η ώρα..."

"Άρα κάτι υπάρχει... μάλιστα..." είπε σκεπτικός

"Σήμερα η μικρή θα βγει..." δήλωσε  ο Ίαν αδιαφορώντας

"Θα βγει ;;;"

"Ναι. Της έδωσα την άδεια αλλά το μετάνιωσα. Πάρε τον Τζέικ και χωρίς να σας καταλάβει παρακολουθήστε την . Έγινα σαφής;"

"Απόλυτα. Αν δω κάτι;"

"Έχεις την αδεια να κάνεις ότι θες Λόγκαν..." ψέλλισε και προσπερνώντας τον κατέβηκε κάτω. Διέσχισε το χολ και άνοιξε την εξώπορτα. Μόλις πάτησε στο υγρό γρασίδι, ένιωσε την ανάγκη να βγάλει τις παντόφλες και να τρέξει...

Λίγα λεπτά αργότερα, βρέθηκε στο πιο απομακρυσμένο σημείο της παραλίας να ουρλιάζει σπαρακτικά....

Σας φιλώ...