Ξέροντας ότι κάποιος άλλος βρίσκεται μέσα στο δωμάτιο μαζί της το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να απλώσει το χέρι της αριστερά και να πιάσει την πόρτα

"Είναι κλειδωμένη μην προσπαθείς" άκουσε τη φωνή του  και η καρδιά της έχασε έναν χτύπο . Κρατώντας την πετσέτα της αρκετά σφιχτά έκανε να απλώσει το χέρι προς το διακόπτη αυτή τη φορά μα εκείνος το άρπαξε και την τράβηξε προς το μερος του.

"Ούτε το φως θα ανάψεις"  είπε έχοντας τον ίδιο ακριβώς ψυχρό τόνο στη φωνή του

"Θέλω να φύγεις αμέσως από το δωμάτιό μου δεν έχεις καμία δουλειά εδώ!" Ο θυμός της ,χρωμάτισε με τρέμουλο τη φωνή. Αισθάνθηκε ένα άγγιγμα στο ώμο και άθελά της βουρκωσε "Δεν έχεις καμία δικαιοδοσία για να με ακουμπάς Τζέικ... Σιχαίνομαι και εσένα και τα χέρια σου. Αν δεν φύγεις θα βάλω τις φωνές!"

"Ξένος; Αυτό είμαι για σένα;"

"Ναι...Τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο" ο Τζέικ την απελευθέρωσε , η όραση της συνήθισε στην ατμόσφαιρα και κάνοντας ένα βήμα  πίσω τον είδε πιο καθαρά. "Και τώρα φύγε όπως ήρθες. Έχεις σπίτι και είμαι σίγουρη πως θα σε περιμένουν. Εμείς οι δυο πάντα μαλωναμε. Δεν καταλαβαίνω το λόγο που τρυπωσες στο δωμάτιο μου!"

Ο Τζέικ σαν απάντηση άπλωσε τα χέρια του και την έπιασε από τη μέση.

"Ρίχνω  το κεφάλι μου στη πυρά αλλά αξίζει σωστά;..." της ψιθύρισε και βρίσκοντας το άνοιγμα της πετσέτας, γλίστρησε από την εσωτερική πλευρά τα χέρια του και άγγιξε το δέρμα της.

"Τι- τι κάνεις;...." τραυλισε η Κάρλα

"Σε διεκδικώ..." απάντησε και βάζοντας ελάχιστη δύναμη τη σήκωσε σαν πούπουλο. Τη γύρισε κόντρα στο τοίχο και πλησίασε στο πρόσωπο της τόσο όσο έπρεπε αφήνοντας μια ίντσα  να χωρίζει τα χείλη τους. Η Κάρλα δεν είχε λέξεις και όσες έφταναν στη γλώσσα, σταματούσαν και πάλευαν για το ποια θα κυριαρχήσει για να βγει προς τα έξω.

Ένιωθε το κορμί του να πιέζει το δικο της, τη πετσέτα να πέφτει και την ανάσα του να σκάει σαν πυροτέχνημα στο πρόσωπο της ,μα εκείνη άρχισε απλά να κλαίει....

Δεν χρειαζόταν να ειπωθεί τίποτα από τη πλευρά της για να καταλάβει ότι η μικρή του ζήλεψε... παραδεχομενος το συναίσθημα, αποδέχθηκε  τόσο το ρίσκο όσο και τις επιπτώσεις του.

"Δεν πήγα μαζί της στο ορκίζομαι..." ψέλλισε αγγίζοντας τα χείλη της. "Ούτε μαζί σου μπορώ να πάω όμως...Δεν ξέρω αν καταφέρω να γίνω ο άντρας που σου αξίζει μικρή. Μεγαλώσαμε μαζί σε ένα περιβάλλον γεμάτο ως επί το πλείστον από άγονα συναισθήματα για τη γενιά μας. Εγώ πρώτος ορκίστηκα πως αν σε πείραζε κανένας θα τον σκότωνα. Καταλαβαίνεις πως νιώθω;" εκείνη κούνησε μέσα στο κλάμα το κεφάλι της. Ο Τζέικ κατέβασε τα χέρια  στα  οπίσθιά της, την κράτησε σφιχτά και γυρίζοντας την ξάπλωσε στο κρεβάτι. Το άγγιγμα του στο γυμνό της κορμί της χάριζε  ένα αρκετά οικείο συναίσθημα όμως παρόλα αυτά εκείνο το τσίμπημα στη καρδιά από την εικόνα που ειδε νωρίτερα δεν έλεγε να φύγει. Εβγαλε τα ρούχα του και μένοντας με το μποξερακι ξάπλωσε δίπλα της.

"Γύρνα  να σε πάρω μια αγκαλιά..." ζήτησε κι εκείνη υπάκουσε. Ο Τζέικ χώθηκε στο λαιμό της αφήνοντας τη ζεστασιά του γυμνού της κορμιού να τον τυλίξει και αναστέναξε "Δε φαντάζεσαι πόσα θέλω να σου κάνω αυτή τη στιγμή... μα το Θεό στο ορκίζομαι πως δεν έχω αγγίξει γυναίκα μήνες τώρα...Ούτε εσένα όμως μπορώ να αξίζω μικρή μου. Όχι έτσι... Όχι τώρα... Έχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας και το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να ..." ξαφνικά η Κάρλα γύρισε ανάποδα και έβαλε τα δάχτυλα της πάνω στα χείλη του αναγκάζοντας τον να σωπάσει.

"Τα εννοείς όσα λες; Η απλά με απομακρύνεις με τον εύκολο ανώδυνο τροπο επειδή με βλέπεις σαν μωρό;" ρώτησε και είδε τα χείλη του να στραβωνουν. Άγγιξε το χαμόγελο του κι εκείνος ανοίγοντας το στόμα του, ρούφηξε προς τα μέσα τα δάχτυλα της. Τα μάγουλα της πήραν αμέσως φωτιά μα το φως ήταν ελάχιστο για να τα δει.

"Θέλω να σε ρουφήξω ολόκληρη....Όχι να σε απομακρυνω" της είπε σπέρνοντας την κάψα στο κορμί της. "Σε ένα πράγμα έχεις δίκιο όμως... όντως σε βλέπω σαν μωρό... ένα μωρό με καμπύλες, ένα μωρό με χείλη για ρούφηγμα, ένα μωρό με κορμί που ανάθεμα σε, με σκοτώνει...Δεν είσαι ένα απλό μωρό ομως, είσαι το δικό μου μωρό..."

Δεν μπορούσε να ελέγξει τα χέρια της με αποτέλεσμα ακούγοντας τον να βρεθούν πάνω στο στήθος του. Έγειρε το κεφάλι της μπροστά, τον δάγκωσε και με τη γλώσσα της τον προκάλεσε σιωπηλά σε ένα ερωτικό παιχνίδι.

"Θα καούμε..." ένιωσε το πόδι της να περνάει από πάνω του και εντός ολίγων δευτερολέπτων, η Κάρλα είχε σκαρφαλώσει ολόκληρη πάνω του. Το μόνο πράγμα που τους χώριζε από το απόλυτο , ήταν το ύφασμα από το μποξερακι που θέλοντας και μη κρατούσε τον ανδρισμό του με το ζόρι.

"Έχουμε ήδη καεί Τζέικ..." απάντησε άκρως συνειδητοποίημενα , πιεσε το κορμί της πάνω του και σκύβοντας προς το μέρος του ξεκίνησε να τον φιλαει αργά... το φιλί έγινε πιο υγρό και η κάψα φούντωσε για τα καλά.

Βογγηξε μέσα στο στόμα του, όταν ένιωσε τα δάχτυλα του στην περιοχή της . Ο Τζέικ τη χάιδεψε και φιλώντας την πιο άγρια, εισχωρησε μέσα της ένα δάχτυλο. Η Κάρλα άπλωσε τα χέρια της δεξιά και αριστερά από το κεφάλι του , έγειρε προς τα μπροστά και ένωσε το κούτελο της με το δικό του. Η ανάσα της έγινε βαριά κι εκείνος σαν έμπειρος επιβήτορας, χρησιμοποίησε εύστοχα τα δάχτυλα του εκτινασοντας τη σεξουαλικότητα της στα ύψη.

"Τζέικ...." ψέλλισε ξεπνοα και μέσα σε μια μόλις στιγμή την αναποδογυρισε. Χωθηκε ανάμεσα στα πόδια της, ρούφηξε δυνατά τη σάρκα στο λαιμό της και φτάνοντας στο αφτί είπε:

"Αν μπω μέσα σου όσα ήξερες θα αλλαξουν ... Δεν δέχομαι πισωγύρισμα Κάρλα" της είπε τελεσίδικα

"Δεν πρόκειται να μετανιώσω, αν αυτό ζητάς να ακούσεις"

"Δεν κατάλαβες τι εννοώ... Μα θα καταλάβεις στη πορεία ..." σαν αρπακτικό, γραπωσε τη παρθένα της επιδερμίδα δημιουργώντας μελανιές στα μπούτια της χωρίς καν να απομακρυνθεί από το πρόσωπο της. Ξέροντας πως αυτό που κάνει είναι  πράξη δολοφονίας ,αφού γινόταν μέσα σε ένα σπίτι που τη δεδομένη στιγμή ζούσαν πάνω από 15 άτομα, άρχισε να τη φιλάει στα χείλη απαλά.

Έτριψε το "κεφαλάκι" του μοριου του πανω στη περιοχή της , η Κάρλα βογγηξε και βυθίζοντας το απαλά προς τα μέσα είδε τα μάτια της να κλείνουν, το κορμί να τρέμει και τα χέρια της τυλιχθηκαν γύρω από το λαιμό του δυνατά.

Ήταν τόσο έξυπνη που δεν χρειάστηκε να της πει να κάνει ησυχία.Εκτός αυτού ένιωθε τον βουβό της πόνο στο λαιμό του.Όσο βυθιζόταν μέσα της, άλλο τόσο εκείνη έσφιγγε...

"Τζέικ πονάει...." γρυλισε χαμηλά  σφίγγοντας το σαγόνι κι εκείνος χαμήλωσε το κεφάλι του, κοίταξε πρώτα τα μάτια της για μερικά δευτερόλεπτα και γέμισε ολόκληρος. Έλαμπαν... ολόκληρη έλαμπε κι ας ήταν λίγο στο το φως. Έπειτα χώθηκε στη κλειδα του λαιμού της

"Σ'αγαπάω Κάρλα... Χρόνια τώρα ο μαλακας..." δήλωσε χωρίς φόβο και κλείνοντας το στόμα της με τη παλάμη του, βύθισε ολόκληρο το μόριο του μέσα της. Δεν χρειάστηκε όμως να το κλείσει... Η Κάρλα άρχισε να κλαίει, κούνησε το κεφάλι της και μουγκριζοντας πάνω στο χέρι του έβγαλε όλο της το παράπονο, λέγοντας του και το δικό της Σ'αγαπώ...

Σας φιλώ....