Βλέποντας τη μάνα της με το κεφάλι κάτω, το πατέρα της σε αυτή τη κατάσταση μα και έπειτα από όσα άκουσε, άρχισε να τρέμει.

"Λο..Λογκαν Δεν... Δεν αναπνέω..." κατάφερε να ψελλίσει έπειτα από τη τσιριδα της και η κρίση πανικού, της χτύπησε τη πόρτα. 

Ο Κάσιεν μόλις την είδε να πιάνει το λαιμό της, έτρεξε αμέσως κοντά της ενώ δεν άργησε να φανεί ο Ίαν και η Ολιβια.

"ΦΥΓΕ!" Είπε δυνατά χάνοντας την ισορροπία της και με ένα του βλέμμα, ο Λογκαν την πήρε αγκαλιά και την έβγαλε έξω.

"Τι σκατα έγινε;" ρώτησε αγουροξυπνημενος ο Ίαν , η Ολιβια τον προσπέρασε στα γρήγορα πλησιάζοντας τη Καταλινα ενώ βλέποντας την Βαλερια μέσα στα αίματα, τρομοκρατηθηκε.

"Είναι νεκρή;" ρώτησε δυναυα και ο Ίαν παραμέρισε τον Κάσιεν και έτρεξε απευθείας. Τσεκαρε το σφυγμό της και έπειτα κοίταξε τη Καταλινα ζητώντας εξηγήσεις.

"Ζει... Κοπάνησα απλά το κεφάλι της στο τραπέζι και έσπασε η μύτη..." παραδέχθηκε λυπημένη.

"Να αγιάσει το χέρι σου !"

"Ολιβια!" Τη μαλωσε ο Ίαν

"Βρε δε πα να λες ότι θες ! Εγώ θα τη σκότωνα σήμερα το πρωί!" Του απάντησε περήφανη. Βρέθηκαν να μοιράζονται μεταξύ τους. Κάποιος έπρεπε να συνεχίσει την ιστορία και ο Ίαν το ήξερε. Δεν ήταν μόνο το χτύπημα που έφερε την Ιζαμπέλ σε αυτή τη κατάσταση.

"Μαλωσαμε..." το λόγο πήρε ο Κάσιεν. Μόλις άκουσε τη λέξη, ένιωσε την αλήθεια να τον χτυπάει από παντού. Σαν έξυπνος άνθρωπος, έχοντας ικανή κρίση, κατάλαβε πως αν μαλωσε η Καταλινα με τον Κάσιεν , τα έντονα συναισθήματα που υπηρχαν διάσπαρτα αναμεσα τους θα ήταν και ο λόγος που  οδήγησε την Ιζαμπέλ στη κρίση.

"Δε χρειάζονται εξηγήσεις" τοποθετήθηκε σοβαρός πριν ακουστεί η συνέχεια.

"Χρειάζονται" επέμενε ο Κάσιεν

"Όχι τώρα. Πρέπει να ανεβάσουμε την Βαλερια πάνω. Ολιβια ξύπνα το Λαντον να την δει και εσείς οι δυο πηγαίνετε στο γραφείο μου μέχρι να βγω έξω να δω τα παιδιά..." με λίγες απλές λέξεις, έκανε αυτό που ήξερε να κάνει καλύτερα. Να ηγείται. Να βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

"Ιαν πρέπει να μιλήσουμε...Μόνοι" του ζήτησε η Καταλινα

"Όχι αγάπη μου. Πήγαινε με τον Κας στο γραφείο και έρχομαι. Κάνε μου τη χάρη να χαρείς..." Η παράκληση στη φωνή του , το καθάριο του βλέμμα και η λύπη σε αυτό, δεν της άφησαν επιλογή. Έφυγε πρώτη.

"Έλα να την ανεβάσουμε πάνω αδερφέ..." είπε προς τον Κάσιεν.

"Δεν ειμαι αδερφός. Δεν πράττουν έτσι τα αδέρφια" αποκρίθηκε δίνοντας του μια ιδέα για τα όσα έγιναν.

"Άφησε με να κρίνω καλύτερα μόνος μου. Και τώρα πάρτη, πήγαινε την πάνω και έλα στο γραφείο" Ο Κάσιεν ξεφυσησε μα μόλις άγγιξε την Βαλερια, ο Ίαν τον σταμάτησε.

"Βασικά θα την ανεβάσω εγώ. Εσύ πήγαινε με την Καταλινα στο γραφείο"

"Όχι!" Είπε σθεναρά

"Κάσιεν πήγαινε στο γραφείο και σταμάτα να κάνεις σαν μωρό!"

"Δεν κάνω σαν μωρό! Δεν μένω ξανά μόνος μαζί της !" Φώναξε και η Ολιβια έβγαλε ένα επιφώνημα έκπληξης. Ο Ίαν έπιασε το κεφάλι του και τον πλησίασε.

"Θα πας. Επιβάλλεται" τόνισε ρίχνοντας ένα φταίξιμο και στον εαυτό του για όλα. Έφερε δυο ανθρώπους με δυνατό παρελθόν αντιμέτωπους και τους ζητούσε να συνυπάρξουν κάτω από αντίξοες συνθήκες και το ήξερε. Ήταν αρκετά συνειδητοποιημένος .

"ΘΑ ΚΑΝΩ ΜΑΛΑΚΙΑ ΑΝ ΠΆΩ! Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΕΞΩ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΘΕΌΣ ΞΈΡΕΙ ΤΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ! ΑΝ ΜΕΊΝΩ ΜΟΝΟΣ ΜΑΖΊ ΤΗΣ ΘΑ ΣΚΟΤΩΘΟΥΜΕ ΔΕ ΤΟ ΒΛΕΠΕΙΣ;"

"Κάσιεν σε παρακαλώ...Έχω ήδη αρκετά στο κεφάλι μου. Σας είδε σε τρυφερή στιγμή; Και τι μ'αυτό! Είσασταν ζευγάρι κάποτε! Έγιναν τόσα ανάμεσα σε εμάς τους τρεις! Πρέπει να το καταλάβουν πως δεν είναι εύκολο! Εκτός αυτού προέκυψαν κι άλλα προχθές το βράδυ και δεν είσαι ενήμερος!"

"Είμασταν Ίαν! Δεν έπρεπε ποτέ να έρθω εδώ μέσα διάολε! Δε μπορώ να κρατήσω τα χέρια μου μακριά από αυτή τη γυναίκα! Τη δική σου γυναίκα! Πώς σκατα να σου το πω για να νευριάσεις;; Γιατί δεν νευριάζεις γαμω το;!"

Ο Ίαν γέλασε λυπημένα

"Γιατί η μοίρα είναι πουτανα... Η ζωή απρόβλεπτη και εμείς άβουλα πιόνια. Τράβα τώρα στο γραφείο πριν πάρω ανάποδες! Χάνουμε χρόνο! Και όχι! Δε νευριάζω γιατί ειμαι ο μόνος εδώ μέσα που σε νιώθει! Εγώ στη θέση σου στο έχω ξαναπεί πως δε θα έφευγα ποτέ! Θα διεκδικούσα! Θα την έκλεβα στην ανάγκη! Σταμάτα να γίνεσαι δειλός. Πήγαινε εκεί πάνω και μέχρι μα έρθω αντιμετώπισε την !" Χωρίς να χάσει άλλο χρόνο, πλησίασε την Βαλερια και τη σήκωσε. Την έβαλε στον ώμο σαν σακί και τον προσπέρασε.

"Όταν γνώρισα τον Λαντον και ήρθα εδώ, η Καταλινα ήταν στον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης της" είπε άξαφνα η Ολιβια μόλις έμειναν μόνοι. "Για ένα ολόκληρο μήνα, έβλεπε μια γυναίκα να στάζει χαρά και ζωή. Ένα βράδυ λοιπόν... Ένα σκοτεινό καταραμένο βράδυ που με έμεινε να στοιχειώνει το μυαλό μου, την άκουσα να ουρλιάζει. Όχι να φωνάζει...Ούτε να βγάζει κραυγές... Το ουρλιαχτό της ήταν ότι πιο τρομακτικό είχα ακούσει . Τρέξαμε όλοι στο δωμάτιο γιατί νομίζαμε πως έσπασαν τα νερά... Την βρηκαμε στο πάτωμα. Λουσμενη στον ιδρώτα... Έμοιαζε χαμένη... Κοιτούσε το κενό, ψελλιζε το όνομα σου και μόλις ο Ίαν έτρεξε και την αγκάλιασε ολόκληρο το σώμα της διαλύθηκε. Ήταν τα γενέθλια σου εκείνη τη μέρα... Όπως και τα γενέθλια του Λογκαν αφού γεννήθηκε πρόωρα επειδή το κορμί της δεν άντεξε την ένταση που προκλήθηκε..."Η Ολιβια έκανε μια παύση, πήρε ένα πανί και άρχισε να σκουπίζει τα αίματα της Βαλεριας από το τραπέζι. "Δεν έχω ξαναδεί γυναίκα να αγαπάει τόσο δυνατά δύο ανθρώπους. Γιατί πίστεψε με ,ο Ίαν είναι κορώνα στο κεφάλι της. Εσύ θεωρώ πως είσαι μια πληγή... Πρέπει να κλείσει Κάσιεν. Όποιος κι αν είναι ο τρόπος. Θα πεθάνει από τη θλίψη της αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση. Ήσουν νεκρός. Έμαθε να ζει με αυτό και όταν ήθελε να κλάψει έφευγε μακριά μας. Πήγαινε στη θάλασσα... Έχεις συναίσθηση για το σοκ που υπέστη; Η ψυχή της έχει διασχιστεί. Εχει τύψεις και μόνο που σε βλέπει. Ξέρεις γιατί; Για αφιέρωσε είκοσι χρόνια στον Ίαν μα η αγάπη της για σενα δεν έσβησε. Είναι τόσο περίεργο... Λένε ότι αγαπάς μια φορά μα μου έδωσε να καταλάβω πως δεν ισχύει. Όταν έμαθε πως πέθανες, θεωρώ πως ότι ένιωθε δεκαπλασιαστηκε... Πήγαινε πάνω σε παρακαλώ..." Η Ολιβια κράτησε σφιχτά το πανί και έφυγε από τη τραπεζαρία .

***

"Καλύτερα τωρα;" ρώτησε την Ιζαμπέλ χαιδευοντας τη πλάτη της. "Και σταματα να κλαις μάτια μου..."

"Πώς είσαι τόσο σοβαρός; Η μάνα σου φιλιοταν με το πατέρα μου !"

"Είναι σοβαρός γιατί ήξερα πως θα συμβεί. Πίστεψε με έχω κάνει άπειρες συζητήσεις με το πατέρα μου πάνω στο θέμα....Άφησε το μυαλό σου να ανοίξει Ιζαμπέλ... Άφησε το δει με τα μάτια της καρδιάς και βάλε ένας στη θέση τους. Έτσι θα σκέφτεσαι. Πάντα θα το κάνεις αυτό πριν κρίνεις κάποιον...." κατέβασε το κεφάλι της και φέρνοντας το κορμί της στο πλάι, ξάπλωσε στα πόδια του και προσπάθησε να βάλει τον εαυτό της στη θέση τους...

Σας φιλώ...