"Τι εννοείς θα πας για κατάθεση;;" ρώτησε έξαλλος ο Κάσιεν

"Με κάλεσαν ρε μπαμπά! Υποθέτω ήμουν στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή..." είπε λυπημένη

"Έρχομαι Αμερική με το πρώτο αεροπλάνο!"

"Όχι ρε μπαμπά!"

"Αυτό που είπα! Δε σηκώνω κουβέντα!"

"Μα σου εξήγησα πως είναι για τυπικούς λόγους..." επέμενε η Ιζαμπέλ αλλά εκείνος ήδη ήξερε πως κάτι δεν ήταν σωστό. Η κόρη του βρέθηκε σε εμείς όπου διεπράχθη δολοφονία. Εν μέσως πλην σαφώς, μπορούσε να κατηγορηθεί. Όσο κι αν εκείνη του εξηγούσε τη κατάσταση άλλο τόσο εκείνος έχτιζε βάσιμες υποψίες πως σε κάποιο σημείο του λέει ψέματα.

"Μπορείς να μου ξαναπείς τι έγινε σε παρακαλώ; Ίσως ηρεμήσω..." την προέτρεψε κι εκείνη ξεφυσησε.

"Πάλι; Πεντε φορές σου έχω πει !"

"Ναι Ιζαμπέλ πάλι!"

"Έφυγα από τη βιβλιοθήκη και έβρεχε πολύ. Είδα το υπόστεγο τους και απλά μπήκα από κάτω ώσπου κάποιος προσφέρθηκε να με βοηθήσει. Μπήκα για να τηλεφωνήσω στη συγκάτοικο μου και έσβησαν τα φώτα. Μετά τρόμαξα και έφυγα..."

"Μα είπες πιο πριν ότι χτύπησες κατά λάθος..."

"Ναι ,έπεσα έξω καθώς άνοιξα τη μπαλκονόπορτα..."

"Και γιατί άνοιξες τη μπαλκονόπορτα;;; Ένα παιδί από αυτούς βρέθηκε νεκρό σε εκείνο το σημείο!"

"Ληστεία ήταν ρε μπαμπά! Που να ξερα πως κάποιος θα σκοτωθεί;"

"Ιζαμπέλ; Για το καλό σου να μην λες ψέματα..." είπε αλλάζοντας το τόνο της φωνής του και από τη σιωπή της κατάλαβε πως έλεγε. Αναστέναξε βαθειά και ανάβοντας ένα τσιγάρο βγήκε έξω "Λες ψέματα έτσι;"ρώτησε ξανά

"Όχι..." του είπε διστακτικά

"Όχι εξ ολοκλήρου σωστά;"

Την άκουσε να ανασαίνει βαθειά και έπειτα ξέσπασε σε κλάματα

"Μη κλαις μωρό μου ... Πες μου σε παρακαλώ όλα όσα έγιναν... Ο μπαμπάς μπορεί να βοηθήσει πίστεψε με... "

Εκείνη μέσα στους λυγμούς της ,του είπε για το πάρτι. Του είπε για τον διαπληκτισμό που είχε με τον Τζωρτζ και φυσικά για όσα έγιναν μετά.

"Μπαμπάκα; συγγνώμη που είπα ψέματα αλλά φοβήθηκα και ..."

"Σσς, ηρέμησε μικρό μου..." της είπε μαλακά "Μπορείς σε παρακαλώ να μου περιγράψεις το νεαρό που σε βοήθησε στο πάρτι;"

"Το νεαρό; Αυτός τι σχέση έχει με όλα αυτά;" ρώτησε γεμάτη απορία .

"Από περιέργεια ρωτάω μικρό μου..."

Εκείνη του είπε αναλυτικά τα χαρακτηριστικά του και ο Κάσιεν έσπασε στα δύο το τσιγάρο και το πέταξε στη θάλασσα.

"Μπαμπά; Γιατί δε μιλάς; Τι να κανω; Αλήθεια σου λέω δεν έχω ιδέα για τη ληστεία ούτε για το θάνατο εκείνου του παιδιού..." παραπονέθηκε η Ιζαμπέλ

"Το ξέρω κόρη μου... Το ξέρω. Πήγαινε στο τμήμα και θα τους πεις όσα σου πω...Μη σε νοιάζει για τα άλλα...."

Ο Κάσιεν ξεκίνησε να τις λέει ακριβώς τι πρέπει να καταθέσει κι εκείνη τον άκουγε με μεγάλη προσήλωση. Κλείνοντας το τηλέφωνο, μπήκε μέσα . Είδε τη Βαλερια να μαγειρεύει και τη πλησίασε .

"Πρέπει να πάω στο Μπρούκλιν..." την ενημέρωσε κι εκείνη γύρισε αμέσως προς το μέρος του.

"Πες μου ότι πρόκειται για τη κατάθεση της μικρής... Ήταν μια ατυχή στιγμή Κάσιεν!"

"Γι αυτό πρόκειται Βαλερια και..."

"Και δεν έχεις να πας πουθενά άκουσες; Σταμάτα να πνιγείς το παιδι ανάθεμα σε ! Εσύ και οι ηλίθιες φοβίες σου !"

"Δεν είναι φοβίες! Το παιδί βρίσκεται σε κίνδυνο δε το καταλαβαίνεις;"

"Το μόνο που καταλαβαίνω είναι πως ψάχνεις ευκαιρία να πας ξανά εκεί!"

"Είσαι σοβαρή;"

"Απόλυτα!"

"Για το Θεό Βαλερια! Δεν μιλάμε για γυναίκα! Για το παιδι μας μιλάμε! Ήταν παρόν σε ένα φόνο το διανοείται το μυαλό σου;"

"Ε και ; Δεν την αφορά... Λατρεύω το παιδι μου Κάσιεν. Και ξέρω πως το κάνεις κι εσύ... Σταμάτα όμως να τη πνιγείς. Είναι μεγάλη γυναίκα..."

"Δεν τη πνιγώ! Τη προφυλάσσω!"

"Από τι το κάνεις γαμω το;"

"Από το παρελθόν μου που να πάρει!" Της φώναξε χτυπώντας το χέρι στο τραπέζι.

"Μη μου χτυπάς εμένα τα χέρια σου κατάλαβες;" του αντιμιλησε κι εκείνος έκλεισε τα μάτια. "Άχρηστος! Ένας άχρηστος είσαι που δεν σε νοιάζει τίποτα! Απορώ πως γίνεται να ζούμε τόσα χρόνια χωρίς να δουλέυεις! Που σκατα τα βρήκες τόσα λεφτά μου λες;;; Ανάθεμα αν έχεις δουλέψει και ποτέ!"

"Μάζεψε τη γλώσσα σου..." τη προειδοποίησε

"Όχι! Βαρέθηκα και σε σένα και αυτή τη ζωή! Κοίταξε πως έγινα...."

"Πώς έγινες ρε; Θες να με τρελάνεις;"

"Χάλασε το σώμα μου ! Τα μαλλιά μου έβγαλαν άσπρες τρίχες!"

Εκείνος έπιασε το κεφάλι του απογοητευμένος

"Σε δύο ώρες φεύγω..." της ανακοίνωσε κι εκείνη πιάνοντας το καπάκι της κατσαρόλας του το πέταξε με δύναμη μα εκείνος το άφησε να τον χτυπήσει στη κοιλιά

"Έχεις χάσει Βαλερια..." της είπε μαλακά

"Όχι Κάσιεν! Εσύ έχασες! Κάποτε ήμουν μια γυναίκα που περπατούσα και έτριζαν τα πατώματα! Και τώρα κάθομαι και ανέχομαι έναν άντρα γεμάτο ανασφάλειες!" Συνέχισε την επίθεση της. "Έχεις να με αγγίξεις 5 μήνες! Τόσο χάλια ειμαι ;; Αλλά βέβαια... Εσύ έχεις το κορμι σου, κάνεις τη γυμναστική σου... Τρέχεις κάθε πρωί... Ενώ εγώ πρέπει  να..."

"ΘΑ ΠΆΨΕΙΣ; ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΑΣ ΜΙΛΆΩ!" Της υπενθύμισε εκνευρισμένος

"Μέχρι και σε αυτό το τομέα ανίκανος ήσουν! Ούτε κάναμε δεύτερο παιδί!"

"Ρε είσαι με τα καλά σου;;;"

Εκείνη σκέφτηκε τα λόγια της και ξεφυσησε. Αναγνώριζε και η ίδια πως ξέφευγε λεκτικά τώρα τελευταία μα δε το έλεγχε. Έβλεπε στο καθρέφτη μια γυναίκα που δεν της άρεσε και έβγαζε όλες τις ανασφάλειες της με το θυμό.

"Ένας δολοφόνος ήμουν....Και μάλιστα από τους πρώτους..." της είπε ξαφνικά απλώνοντας τη παγωνιά στο κορμί της

"Τι είπες ;"

"Αυτό  που άκουσες. Η κόρη μας κινδυνεύει. Είτε θα κάτσεις να με ακούσεις ήρεμη, είτε μαζεύω τα πράγματα μου αμέσως και φεύγω. Τέρμα τα ψέματα Βαλερια . Είπαμε αρκετά μεταξύ μας δε νομίζεις; Σου ζήτησα ένα απλό πράγμα... ΕΝΑ! να μου πεις το παρελθόν σου κι εγώ ήμουν διατεθειμένος να σου πω για μένα κι εσύ τι έκανες;; μου είπες ψέματα μέσα στα μούτρα μου !"

"Κάσιεν τι λες ;;"

"Πόρνη...Ήσουν μια πόρνη σωστά;" εκείνη άσπρισε ακούγοντας τον "Βλέπεις; Οι ζωές μας τελικά είναι πιο σκοτεινές αγάπη μου..." Η Βαλερια ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Έκανε λίγα βήματα πιο κοντά του μα κάνοντας να τον αγγίξει εκείνος αποτραβηχτηκε

"Κάσιεν εγώ....Εγώ  ..."

"Εσύ τι; Ίδιο μερίδιο ευθύνης έχουμε. Δε θέλω να ξέρω. Δε θέλω να ακούσω. Το σημάδι στο καρπό σου τα είπε όλα χρόνια πριν. Δεν ήθελα ποτέ να σου μιλήσω για μένα εξ αρχής για να μη φοβηθείς... για να μη νομίζεις πως ήμουν σαν όλους εκείνους αλλά εσύ κατέληξες να μου φέρεσαι σαν σκουπίδι!"

Εκείνη κάθισε στη καρέκλα και άρχισε να κλαίει σιγανά

"Σκότωσα το αφεντικό μου ... Δεν ... Δε μπορούσα να πω λέξη σε κανένα... Συγγνώμη... απλά..."

"Ούτε να μιλήσεις δε μπορείς... Σε κάθε άλλη περίπτωση θα με είχες στολίσει με εκείνες τις ωραίες προσβολές σου . Ούτε μια φορά δε σου μίλησα άσχημα στα τόσα χρόνια. Ούτε καν σε ακούμπησα μέχρι εκείνη τη μέρα στο ασανσέρ ! Πες μου μια γαμημένη φορά που σε απογοήτευσα!" Ούρλιαξε μπροστά της κι εκείνη σηκώθηκε και τον χαστουκισε με όλη της τη δύναμη

"ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΌΛΕΣ ΤΙΣ ΦΟΡΈΣ ΠΟΥ ΣΕ ΆΚΟΥΓΑ ΣΤΟ ΎΠΝΟ ΣΟΥ ΝΑ ΠΑΡΑΜΙΛΑΣ ΤΟ ΌΝΟΜΑ ΤΗΣ !"ξέσπασε και κάνοντας ένα βήμα πίσω αναποδογυρισε το τραπέζι της κουζίνας και άρχισε να σπάει τα πάντα

"ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΠΟΙΑ ΚΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ! ΑΚΟΥΣ;;;ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙ!!!!" Η Βαλερια είχε βγει εκτός ελέγχου κι εκείνος έμεινε σοβαρός να περιμένει τη νηνεμία της. Μόλις σταμάτησε να σπάει αντικείμενα γύρισε και τον κοίταξε με μάτια κατακόκκινα "Καταλινα ... Σε ακούω είκοσι χρόνια να παραμιλας το όνομα της... Σε έχω δει να κλαις ενώ κοιμάσαι... Σε έχω δει να σφιγγεσαι... Να θέλεις να ουρλιάξεις και έπειτα να ξυπνάς και να μου χαρίζεις ένα καλημερα σαν να μη συνέβη τίποτα! Αυτή βρίσκεται στο Μπρούκλιν σωστά; Ήταν σαν εσένα έτσι;" ρώτησε και γέλασε "Αν πάθει κάτι η κόρη μου εξαιτίας της , θα σε σκοτώσω Κάσιεν. Και εσένα κι αυτή την πουτανα !"

"Τελείωσες;" ρώτησε ψύχραιμος και σοβαρός. Η Βαλερια στάθηκε μπροστά του δακρυσμένη .

"Νομίζω πως δεν έχουμε τίποτα άλλο να πούμε" του απάντησε σκουπίζοντας τα μάτια της

"Για την ακρίβεια υπάρχει και κάτι ακόμα..." αποκρίθηκε ήρεμος

"Το οποίο είναι;"

"Μόλις τελειώσω με όλα αυτά. Δε θέλω να σε ξαναδώ ποτε μου.."

"Δε μπορείς!" Του επιτέθηκε

"Αν μείνω και ακούσω άλλη μια λέξη απο τα χείλη σου για εκείνη, το μόνο πτώμα θα είναι το δικό σου. Ναι... την αγάπησα στο μέγιστο βαθμό και έφυγα για την ευτυχία της. Πόνεσα. Έκλαψα. Ούρλιαξα. Κατάφερα όμως να χτίσω ένα σπίτι και μια οικογένεια. Αν εσένα σε πληγωνε να με ακούς να φωνάζω το όνομα της και μένα με πληγωνε να ξέρω πως η γυναίκα μου πηδιοταν από δω και από εκεί. Ήσουν πόρνη πολυτελείας. Έπαιρνες βαρύ μερίδιο. Δεν ήσουν σαν τις άλλες Βαλερια. Και για να σκότωσες το αφεντικό σου όπως λες , σίγουρα ήταν εραστής. Ίσως δε τα βρήκατε στα λεφτά... Έχω άδικο;"

Εκείνη σώπασε.

"Καλά το φαντάστηκα. Σταμάτα λοιπόν να κατηγορείς τους άλλους. Κοίτα που φτάσαμε..."

"Μα σ'αγαπάω..." του είπε ξαφνικά

"Μ'αγαπάς όντως; Η μήπως είδες κι εσύ στο πρόσωπο μου την ευκαιρία για μια καινούρια ζωή; Είναι αγάπη η συνήθεια Βαλερια ;" εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι . "Είδες; Ούτε κι εσύ δε ξέρεις..."

"Συγχώρεσε με..  Για όλα..   Για τα ψέματα, για τα λάθη. Για το τρόπο μου... Μη με αφήσεις όμως Κάσιεν. Δε μπορώ να το αντέξω. Ζήσαμε σχεδόν μια ζωή μαζί..."

"Δε θα σε αφήσω... Το θάνατο που της ευχήθηκες όμως, δεν τον ξεχνώ..." είπε ψυχρά και έφυγε....

Σας φιλώ...