"Έχουμε τελειώσει. Θεωρώ πως είναι πρέπον να φύγουμε Ίαν. Η Βαλερια ίσως χρειάζεται και ψυχίατρο. Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Σήμερα στο δείπνο την είδες που γελούσε μόνη της ;"

"Που να έβλεπες σε τι κατάσταση τη βρήκα το απόγευμα..."

Οι δύο άντρες αποσύρθηκαν στο γραφείο μετά το δείπνο που η Καταλινα δεν τίμησε όπως ήταν φυσικό  με τη παρουσία της.

"Τι έγινε το απόγευμα; Όταν γύρισα δε μου ανέφερε τίποτα..."

Ο Ίαν αναστέναξε

"Είχε μια μάχη με τα κορίτσια...Δεν ξέρω ακόμα τι της είπε η Καταλινα μα η Ολιβια ήθελε να τη σκοτώσει. Πώς διάολο την ανέχεσαι ρε φίλε;"

Ο Κάσιεν έτριψε απαλά τους κροταφους του. Έβαλε ένα ακόμα ποτήρι ουίσκι και άναψε ένα τσιγάρο.

"Για το παιδι..." ψέλλισε λυπημένος "Πίστεψε με της έδωσα αρκετές ευκαιρίες για αγάπη Ίαν. Τις πέταξε στα σκουπίδια... Δεν ήταν έτσι στην αρχή μα μετά την γέννα της μικρής άρχισε να αλλάζει. Έψαχνε αυτοπεποίθηση από δω και από εκεί..."

"Ώστε ξέρεις..." Ο Ίαν κατέβασε με τη μια το ποτό και γέμισε ξανά το ποτήρι

"Φυσικά και ξέρω. Δεν ειμαι κανένας τυχαίος... Της έδωσα αρκετά μα δεν εκτίμησε τίποτα. Το μόνο που ήθελα ξέρεις τι ήταν ρε γαμωτο ;"

"Λίγη αγάπη..."

"Ακριβώς...Τελος πάντων. Αυτά πέρασαν. Προσπάθησα να μείνω πλάι της σαν καλός σύζυγος για χάρη της Ιζαμπέλ αλλά πλέον μεγάλωσε. Σκέφτομαι άμεσα μόλις τελειώσουν όλα να φύγω μακριά. Δε μπορώ να ζήσω μαζί της μα ούτε και εδώ..."

"Μη λες βλακείες. Η θέση σου είναι εδώ..." Ο Κάσιεν του έριξε ένα άγριο βλέμμα, πήρε το μπουκάλι και ήπιε από αυτό.

"Είσαι έξυπνος... Ξέρεις πολύ καλά πως δε μπορώ να μείνω...Καληνύχτα Ίαν" αφησε το μπουκάλι κατω σηκώθηκε και έφυγε βιαστικά.

"Πρέπει να μείνεις... από ανάγκη όχι από επιλογή αδερφέ..." μονολόγησε ο Ίαν μένοντας μόνος...

Ο Κάσιεν τράβηξε τη κουρτίνα που οδηγούσε στο υπόγειο μα πριν κατέβει σταμάτησε. Ήταν η δεύτερη νύχτα που θα περνούσε εκεί κάτω. Ένιωθε όμως πως έπρεπε να ανέβει. Να βρει τη Βαλερια, να της ζητήσει να τελειώνουν και να τελείωνε με εκείνη.

Έσφιξε τις γροθιές του και έκανε μεταβολή. Ανέβηκε δυο δυο τα σκαλιά μα πάνω στη φόρα του δεν αντιλήφθηκε τη Καταλινα που έστριβε για να κατέβει με αποτέλεσμα να πέσει ολόκληρος πάνω της και έπειτα  στο πάτωμα πιάνοντας φυσικά στα χέρια του το κεφάλι της για να μη χτυπήσει . Ίντσες χώριζαν τα πρόσωπα τους . Τα μάτια τους έτρεχαν δεξιά και αριστερά ακολουθώντας το βλέμμα ενώ και οι δυο έχασαν τη λαλια τους.

"Με συγχωρεις, δεν ..." απολογήθηκε η Καταλινα αλλά το βλέμμα του είχε πάρει φωτιά όπως και η ανάσα του που πλέον άρχισε να βγαίνει καυτή από τα σωθικά του αναβλυζοντας  το αλκοόλ.

Όλα όσα ένιωσε στον εφιάλτη της δεν είχαν μέτρο σύγκρισης μπροστά σε αυτό. Είχαν να βρεθούν μόνοι από το ξέσπασμα της στο διαμέρισμα ενώ όσες φορές έτυχε να βρίσκονται στο ίδιο μέρος μέσα στο σπίτι, εκείνη δε του χάριζε ούτε μια ματιά. Εκτός φυσικά από το προηγούμενο βράδυ που εκείνος είχε τη δυνατότητα να της μιλήσει ακόμα κι αν κοιμόταν.

Χωρίς να της πει λέξη,έβαλε δύναμη στα πόδια για να σηκωθεί από πάνω της πριν κάνει τη μαλακια. Εκείνη πιάνοντας τον άξαφνα,  από τις δύο ασημενιες ταυτότητες που είχε στο λαιμό, τον κράτησε προς τα κάτω.

"Μια στιγμή και ύστερα φεύγεις...Μόνο μια μικρή στιγμουλα..." του ψιθύρισε απαλά κλείνοντας τα βλέφαρα της. Ανέβασε λιγάκι το κεφάλι της προς τα πάνω, μύρισε το λαιμό του και τον κοίταξε ξανά "Είναι ωραίο να είσαι σπίτι Κάσιεν..." εκανε παυση , τα ματια άρχισαν να λαμπυριζουν και ανοίγοντας τα χείλη της εκείνος τα κοίταξε "Μη μείνεις όμως..." του έριξε τη μαχαιριά και γλιστρώντας από κάτω του έφυγε με βήμα γοργό ξανά προς το δωμάτιο της...

Την επόμενη μέρα

"Ιζαμπέλ δε βρίσκω ρε γαμωτο το φουλάρι μου !" Αναφώνησε η Σκάρλετ βγαίνοντας από το δωμάτιο της εκνευρισμένη

"Κι εγώ τι να κανω; Πάρε ένα από τα δικά μου ... και τι σκατα θες το φουλάρι με τέτοιο καιρό; Σήμερα έχει ήλιο έξω!  "

"Να κρύψω τις πιπιλιες! Δεν βλέπεις;" Η Ιζαμπέλ γουρλωσε τα μάτια της.

"Ποιος στα έκανε αυτά;;;"

"Είμαστε μόνες;" ρώτησε χαμηλόφωνα

"Ναι , ο Τζέικ δεν ήρθε χθες και ο Λογκαν έφυγε νωρίς..."

Η Σκάρλετ ξεροβηξε

"Φυσικά και δεν ήρθε... κι εγω ξημέρωμα ήρθα αλλά κοιμόσασταν..."

"Ναι αλλά δε σε πιάνω..."

"Ωωω έλα τώρα. Μαζί είμασταν!"

Η Ιζαμπέλ εσμιξε τα φρύδια της περίεργα..Ο Λογκαν μπορεί να μην είχε ιδέα, μα εκείνη ήξερε πως ο Τζέικ δεν θα έκανε ποτέ κάτι τέτοιο ειδικά έπειτα από τη συζήτηση τους.

"Απίστευτο! Επιτέλους φιλενάδα!" Είπε αλλάζοντας ύφος "Ήθελα κι εγώ να σε ρωτήσω τι έγινε προχθές μου σας αφήσαμε μόνους αλλά να ... ντρεπόμουν μωρέ..."

Η Σκάρλετ έκανε μια σβούρα και κάθισε στο καναπέ.

"Στην αρχή έκανε το δύσκολο. Μετά κάναμε όλη τη νύχτα σεξ .....Βέβαια κάποια στιγμή, μας διέκοψε η αδερφή του δικού σου. Ένα νιανιαρο. Δεν ήξερα τι ήθελε μα μόλις έφυγε συνεχίσαμε.... και ήταν τοοοσο τέλεια!" Η Ιζαμπέλ ένιωσε ένα κόμπο στο λαιμό μα δεν τον άφησε να φανεί.

"Χαίρομαι για σένα κορίτσι μου ! Τώρα θα είμαστε ζευγάρια!" Είπε χαμογελαστή

"Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ απλά με προβλημάτισε εκείνη η μικρή. Σου ανέφερε τίποτα ο Λογκαν;"

"Μπαα,  από όσο ξέρω η Κάρλα φεύγει αυτές τις μέρες για σπουδές. Ξεκινάει το Πανεπιστήμιο οπότε δε θα τη βλέπω. Εκτός αυτού μια φορά την είδα όλη κι όλη"

"Πανεπιστήμιο; Αλήθεια; Που θα πάει;"

"Στη Νέα Υόρκη. Ο Λογκαν επέμενε να έρθουν στο Μπρούκλιν αλλά εκείνη δεν ήθελε. Παιδιά μωρέ... καταλαβαίνεις ..."

"Ναι μωρέ σιγά... Λοιπόν φεύγω και θα επιστρέψω μετά το μάθημα!"

"Περίμενε! Δεν ήθελες φουλάρι ;"

"Δε πειράζει τελικά! Είναι μελανιές πάθους..." σχολίασε πονηρά και έφυγε. Η Ιζαμπέλ πλησίασε στο παράθυρο σοβαρή. Κοίταξε από τη χαραμάδα της κουρτίνας χωρίς να το ανοίξει και μόλις την είδε να ανεβαίνει στο ποδήλατο έτρεξε σφαίρα στο δωμάτιο της. Μπήκε μέσα και με προσεκτικές κινήσεις άνοιξε τα συρτάρια της. Δεν ήξερε τι ακριβώς ψάχνει μα έψαχνε. Λιγα λεπτά αργότερα κάθισε απογοητευμένη στο κρεβάτι. Το βλέμμα της χάθηκε στο κενο ώσπου πρόσεξε ένα κομμάτι λευκής κόλλας κάτω από την επιφάνεια του γραφείου.

"Μπινγκο!" Είπε και βαζοντας το χέρι κάτω από γραφείο έπιασε ένα κομμάτι χαρτί. Το έβγαλε προς τα έξω και πάγωσε....

"Τι σκατα ;" μουρμούρισε βλέποντας ρωσικά γράμματα...

Σας φιλώ...