Μια μικρή κηλίδα ιδρώτα μουσκεψε τη ραχοκοκαλιά της μόλις έφτασε στον όροφο. Το αυτόματο φως είχε πλέον κλείσει και εκείνη με βήματα αργά και σταθερά, όδευε προς τη πόρτα του διαμερίσματος.

"Τι κάνω θεέ μου..." ψέλλισε αναλογιζόμενη πως παραλογιζεται . "Ο Ίαν δεν θα το έκανε ποτέ αυτό..." κάπου μέσα στη λογική τη τρέλα,κοίταξε τις σκάλες που ανέβηκε και σκέφτηκε να σηκωθεί και να φύγει. Αμφισβητούσε τον ίδιο της τον άντρα και ήταν βαρύ για τη ψυχοσύνθεση της. Από την άλλη, είχε φτάσει ένα βήμα πριν μάθει τι βρίσκεται τελικά πίσω από εκείνη τη πόρτα • Το λόγο που ο Ίαν ξεπορτιζει σχεδόν κάθε βράδυ από το σπίτι.

Ένα τεράστιο δίλλημα, συνοδευόμενο από τις τύψεις πως κατηγορεί άδικα τον άντρα της μα και την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε να του δείχνει, οδήγησαν τα πόδια της προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ξεφυσησε, κατέβηκε το πρώτο σκαλί και σταμάτησε. Ένας θόρυβος από το εσωτερικό του διαμερίσματος διαολεψε ξανά το μυαλό της...
Νερό... Ακούστηκε νερό... Κάποιος έκανε μπάνιο... Το μυαλό της έδωσε λάθος σήματα. Μετέφρασε τον ήχο σαν αποτέλεσμα μιας απιστίας και κάνοντας μεταβολή , περπάτησε ως τη πόρτα. Όσο άκουγε πως κάποιος έκανε ντουζ, άλλο τόσο θολωνε . Με αργές κινήσεις, κουμπωσε το σιγαστηρα. Έπειτα κράτησε σφιχτά το όπλο, στόχευσε τη κλειδαριά και πριν ρίξει, έθεσε στον εαυτό της ένα μακάβριο ερώτημα... Θα τη σκότωνε αν ήταν γυναίκα;

"Θα της τιναξω τα πέταλα..." απάντησε φωναχτά και πυροβόλησε. Μόλις άνοιξε η πόρτα μπήκε προσεκτικά μέσα. Ανιχνευσε το χώρο εστιάζοντας στο μοναδικό πράγμα που υπήρχε μέσα... Στο κρεβάτι. Με την προδοσία να χτυπάει πλέον κόκκινα και χωρίς να παρατηρήσει τα υπόλοιπα αντικείμενα στο χώρο, γύρισε προς το μπάνιο. Άκουσε το νερό να κλείνει και  όπλισε για δεύτερη φορά. Βήματα και μια σκιά έφτασαν μπροστά στη πόρτα και ετοιμάστηκε για τα χειρότερα.

Δευτερόλεπτα αργότερα που της φάνηκαν σαν αιώνας, το χερούλι κατέβηκε...
Η πόρτα άνοιξε...
Ένας άντρας σκούπιζε το κεφάλι του, φορώντας μονο μια βερμούδα.  Μόλις την αντιλήφθηκε , σήκωσε αργά αργά το βλέμμα του προς το μέρος της...
Η πετσέτα που κρατούσε έπεσε...
Τα χείλη του διασπάστηκαν στο τρόμο... Και η Καταλινα...
Η Καταλινα πέθανε...

"ΘΕΕ ΜΟΥ!" Το όπλο έπεσε από το χέρι και  εκπυρσοκροτησε με αποτέλεσμα να κάνει το θρύψαλα το παράθυρο αλλά κανένας δε γύρισε να το κοιτάξει. Έβαλε τα χέρια στο στόμα της και κουνώντας με αρνητική φορά το κεφάλι συνεχόμενα , άρχισε να κάνει μικρά βηματάκια προς τα πίσω συγκλονισμένη.

Τα μάτια έπαψαν να βλέπουν καθαρά...
Η καρδιά δεν είχε άλλους χτύπους για να χάσει....
Η ανάσα πάσχιζε να γεμίσει τα πνευμόνια της κι εκείνος...Εκείνος έστεκε σαν άγαλμα μπρος τα μάτια της, αναιρώντας με τη ζωτικότητα του, ένα πένθος χρόνων.

"Μάτια μου...." ψέλλισε αηχα κάνοντας ένα βήμα μα σταμάτησε. Αν τα δικά της μάτια, ήταν βουρκωμένα, από τα δικά του έπεφταν ήδη δάκρυα. Η ανατριχίλα μόλις άκουσε τη φωνή του δεν είχε τελειωμό. Λειτούργησε σαν ένα παλιρροϊκό κύμα που ερχόταν και έφευγε στο κορμί της, χτυπώντας ανελέητα ολόκληρο το ψυχικό της κόσμο. Κρατώντας ακόμα τα χέρια της στα χείλη,έφτασε ως τον τοίχο. Δεν είχε πουθενά αλλού να πάει...

"Κ...Κα...Κασ..." σαν μικρό παιδί που μάθαινε τις πρώτες του λεξούλες, προσπαθούσε να προφέρει το όνομα του μα της ήταν αδύνατο. "Οξυγόνο...." Ήταν η μονη λέξη που κατάφερε να πει ολόκληρη, τα χέρια κατέβηκαν στο λαιμό της και εκείνος βλέποντας πως ήταν έτοιμη να πέσει,έτρεξε αμέσως και την έπιασε από τη μέση.

"Ηρέμησε μάτια μου... Μη μου πάθεις κάτι θα τρελαθώ..." Ο Κάσιεν γονάτισε παίρνοντας την μαζί του προς τα κάτω και πιάνοντας το πρόσωπο της στις χούφτες του καθάρισε από μπροστά τα μαλλιά της. Τα μάτια της δε σαλευαν ...Μα ούτε και τα δικά του.

"Πες κάτι... Για το Θεό μίλησε μου..." παρακάλεσε σπαρακτικά βλέποντας την να χάνεται.

"Κάτι ;" αποκρίθηκε ξαφνικά έχοντας μια τρέλα στο βλέμμα. "ΚΑΤΙ;" επανέλαβε και δίνοντας του μια δυνατή σπρωξιά στο στήθος, εκείνος έπεσε προς τα πίσω. Μόλις την είδε να σηκώνεται, κατάλαβε πως ήταν νεκρός....

"Σήκω!" Διέταξε με ύφος τρομακτικό. Στάθηκε μπροστά της , εκείνη πλησίασε και τον χαστουκισε . Δε σταμάτησε όμως... Άρχισε να τον χτυπάει λυσσασμένα στο γυμνό του στήθος με τις γροθιές της μα αντί να πονάει, εκείνος γέμιζε με ζωή... Προσπάθησε να της πιάσει τα χέρια αλλά ήταν γρήγορη. Δεν ήθελε να σταματήσει, είχε καιρό να νιώσει ζωντανός, κάπου βαθειά μέσα του όμως, δεν ήθελε να τραυματίσει τα χερια της... Δεν ήθελε σε καμία περίπτωση να τη δει να πονάει.

"ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ!!!" Η Καταλινα βγαίνοντας εκτός εαυτού άρχισε να ουρλιάζει. Μια γροθιά ξέφυγε από το στήθος, τον βρήκε στο σαγόνι κι εκείνος παραπατησε.

"ΕΚΛΑΙΓΑ ΓΙΑ ΣΈΝΑ!!! ΠΕΘΑΙΝΑ ΓΙΑ ΣΈΝΑ!!!" Η δεύτερη τον βρήκε ακριβώς πάνω από το μάτι και χάνοντας την ισορροπία του έπεσε πάνω στο κρεβάτι.

Εκείνη χωρίς δεύτερη σκέψη έπεσε πάνω του. Ο αποκοσμος εκείνος ήχος που έκαναν  οι λεπίδες της, όταν της έβγαζε από τη θήκη, δεν άργησε να γίνει αίσθηση στο κορμι του.

"Πώς μπόρεσες.....;" ρώτησε  πνιγμένη στα δάκρυα αυτή τη φορά και με πιο χαμηλή φωνή. Έφερε κόντρα το μαχαίρι της στο λαιμό του και βλέποντας το ιδιο της το  δάκρυ να πέφτει πάνω στα χείλη του , ξέσπασε σε κραυγές . Εγδαρε το δέρμα του τόσο όσο, έτσι ώστε να προκαλέσει μια μικρή αιμορραγία ενώ δε σταμάτησε ούτε δευτερόλεπτο να ουρλιάζει.

"ΓΙΑΤΊ;;;" ρώτησε για ακόμα μια φορά και πέταξε το μαχαίρι στην άκρη. "Γιατί μου το έκανες αυτό..." ξαφνικά η φωνή της μετά βίας ακουγόταν... έριξε το βλέμμα  της στο αίμα του που έρεε απαλά στο σεντόνι και εκείνος  πιάνοντας  απαλά τους καρπούς της  για να σταματήσει να τον χτυπάει, την αναποδογυρισε .

Άφησε μια στιγμή τον εαυτό του να τη θαυμάσει... Τα μαλλιά της πετάχτηκαν σαν ακτίνες κατά μήκος του μαξιλαριου, τα χείλη της έτρεμαν ενώ τα κατακόκκινα μάτια της, του έδωσαν χίλιους ακόμα λόγους για να συνεχίσει να τα λατρεύει.

Δεν τον ενδιέφερε που τόσο το στήθος του , όσο και ο λαιμός του έκαιγαν από τα χτυπήματα της. Δεν τον ενδιέφερε τίποτα... Εκτός από εκείνη.

"Γιατί σ'αγαπάω..." τόλμησε να της πει και μέσα σε ενα πεταρισμα των βλεφάρων, είδε τα μάτια της να σκοτεινιάζουν.

"ΦΎΓΕ!!! ΦΎΓΕ ΦΎΓΕ!!! ΣΉΚΩ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΕ!!!" Ξέσπασε ξανά και σπρώχνοντας τον  σηκώθηκε οργισμένη. Έτρεξε προς τη πόρτα κι εκείνος με ένα σάλτο βρέθηκε πισω της . Στο  πρώτο αρπαγμα , τον χαστουκισε.

"ΜΗ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ....."είπε σοβαρή κοιτάζοντας τον σαν το διάολο.

"ΘΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣΕΙΣ ΘΕΣ ΔΕ ΘΕΣ!" Της είπε για πρώτη φορά άγρια

"ΕΙΣΑΙ ΝΕΚΡΟΣ!" Του αντιγυρισε και τίναξε το χέρι της. Στο αμέσως επόμενο πιάσιμο, τον χαστουκισε ξανά.

"ΧΤΥΠΗΣΕ ΜΕ ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΡΑΜΙΡΕΖ ! ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΩ!" Της είπε θυμωμένος και την έσφιξε απίστευτα δυνατά. Ήξερε πως τη πονάει. Δεν μπορούσε όμως να κάνει αλλιώς... Η Καταλινα κατάφερε να του ξυπνήσει ένστικτα καλά κρυμμένα. Ένστικτα δολοφονικά...

Σήκωσε το χέρι της κι εκείνος το άρπαξε. Η Καταλινα έβγαλε μια δυνατή φωνή και σήκωσε και το άλλο. Ο Κάσιεν όμως το άρπαξε κι εκείνο...

Κρατώντας τους καρπούς της υπερβολικά δυνατά, της έδωσε μια ώθηση προς τη πόρτα και χτυπώντας το κορμί της με μανία πάνω της , ούρλιαξε εκείνος αυτή τη φορά...

"ΖΩ ΓΙΑ ΣΈΝΑ! ΑΝΑΠΝΕΩ ΓΙΑ ΣΈΝΑ!!! ΥΠΑΡΧΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ! ΣΕ ΑΓΑΠΗΣΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟ ΘΕΟ!" Σε κάθε του χτύπημα, η φωνή του ξεπερνούσε τα ανθρώπινα όρια...

"ΨΕΜΑΤΑ!" Η Καταλινα προσπάθησε να απελευθερωθεί "ΕΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΆΦΗΣΕΣ!!! ΕΦΥΓΕΣ! ΔΕΝ ΜΕ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΠΟΤ...." σιωπή.... Ο Κάσιεν δεν της έδωσε περιθώρια να συνεχίσει... Συνθλιψε τα χείλη του πάνω στα δικά της , ρουφώντας από μέσα της τη ζωή που ο ίδιος στέρησε στον εαυτό του για είκοσι ολόκληρα χρόνια... Τα χέρια του άφησαν τους καρπούς της και έψαξαν για τα δάχτυλα της όπου και ενώθηκαν με τα δικα του αμέσως ... Την ενιωσε να τα σφιγγει δυνατα και μόνο μια λέξη του ήρθε στο μυαλό... Ζωντανός... Πλέον ήταν ζωντανός από κάθε άποψη . Η Ιζαμπέλ, ήταν πάντοτε η πρώτη του προτεραιότητα και φυσικά η μια αγάπη δε μπορούσε να συγκριθεί με την άλλη αλλά δεν γινόταν  να το αρνηθεί στον εαυτό του... Ήθελε απλά να βάλει τα κλάματα...

Η αγάπη έγινε ανάγκη, η ανάγκη ,τους χαρισε χαμενες στιγμές και εκεινες έφεραν το ποθο ... έναν πόθο που ξυπνησε χωρις καμια δικαιοδοσία και τους χτύπησε κατάμουτρα την πραγματικότητα.

Ο Κάσιεν τινάχτηκε προς τα πίσω πιάνοντας το κεφάλι του ενώ εκείνη έμεινε κολλημένη στη πόρτα να αγγίζει τα χείλη της τρομοκρατημένη...

"Συγγνώμη...Δεν ... ΓΑΜΩ ΤΟ!!" Ο Κάσιεν κλώτσησε δυνατά τη πόρτα του διαμερίσματος κι εκείνη αδυνατώντας να πιστέψει τι είχε μόλις γίνει, έφυγε τρέχοντας από το διαμέρισμα αφήνοντας του σαν παρακαταθήκη, τον ήχο της ψυχής της που ξέσπασε σε κλάματα.

"ΜΑΛΑΚΑΣ! ΑΥΤΌ ΕΙΣΑΙ ΚΑΙ ΠΆΝΤΑ ΉΣΟΥΝ! ΒΡΕΣ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ ΜΙΑ ΓΩΝΙΑ ΝΑ ΨΟΦΗΣΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙΣ ΚΙ ΆΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ!" Μονολόγησε και μπαίνοντας στο διαμέρισμα έψαξε για το κινητό του. Ποτέ δε γούσταρε τις πουστιες . Ότι έκανε στο παρελθόν το έκανε για την αδερφή του αλλά πάντα τιμούσε τα παντελόνια του. Πληκτρολόγησε τον αριθμό και περίμενε...

"Τι συμβαίνει;; Πριν λίγο έφυγα!" Άκουσε τον Ίαν και αναστέναξε.

"Αδερφέ έχουμε πρόβλημα..."

"Κάσιεν δε νομίζεις πως έχω ήδη αρκετά για να..."

"Η Καταλινα ήταν εδώ..." τον διέκοψε και στη γραμμή απλώθηκε σιωπή.

"Ζεις ...." αποκρίθηκε χαμηλόφωνα ο Ίαν έπειτα από αρκετά δευτερόλεπτα.

"Ζω...Έκανα όμως μαλακία..." παραδέχτηκε χωρίς φόβο. "Μαλωσαμε και άσχημα μάλιστα. Κάποια στιγμή έφτασα στα άκρα...Την έπιασα και τη φίλησα..." Άκουσε την εκπνοή του Ίαν και κλείνοντας τα μάτια συνέχισε "Δε φταίει, μην ρίξεις ευθύνες ... Δεν της άφησα καμία επιλογή και έφυγε τρομαγμένη. Ξέρεις που βρίσκομαι. Πάρε το σιδερικο σου κι έλα αν θες. Δεν θα κρυφτώ... Μόνο πρόσεχε τη κόρη μου..." τελειώνοντας άκουσε μόνο ένα τουτ τουτ και η γραμμή έκλεισε....

Σας φιλώ....