Ο Λόγκαν κάνοντας στην άκρη το Τζέικ που τον κοιτούσε έξαλλος, έτρεξε γρήγορα προς τα έξω... Την ειδε να λογομαχει στην είσοδο με ένα μεθυσμένο τύπο ο οποίος τη κρατούσε από το μπράτσο

"Άφησε το χέρι μου πριν στο κόψω!"

"Δυσκολακι ... Θα περάσουμε καλά οι δυο μας , αφού με θέλεις... Δεν έβλεπα πως με κοίταζες;"

"Δεν σε κοίταζα ρε ανωμαλε, κάνε πίσω τώρα  !"

"Είπα όχι!"

"Ποιος νομίζεις ότι είσαι;"

"Είμαι ο γαμιάς  σου μωρό μου απλά δεν το ξέρεις ακομ.."

Πριν τελειώσει , μια μπουνιά εκτοξεύθηκε στο πρόσωπο του και σωριάστηκε αμέσως κάτω. Εκείνη πετάχτηκε ένα βήμα πιο πίσω από τη τρομάρα της, έτριψε το μπράτσο της αμήχανα και γυρίζοντας είδε τον Λόγκαν .

"Ευχαριστώ... Δεν ... Δεν χρειαζόταν..." τραυλισε  κοιτάζοντας τη βρεγμένη ,απο το ποτο που του εριξε λιγα λεπτα πριν,  μπλούζα του  και κοκκινησε ολόκληρη

Εκείνος δεν είπε λέξη. Την κοίταξε καλά καλά και παίρνοντας μια βαθειά ανάσα, γύρισε τη πλάτη του και έφυγε...

****

"Μου λέτε δηλαδή πως δεν υπήρχαν τα σχέδια στο σπίτι αδελφότητας;" τους ρώτησε ο Ίαν σκεπτικός

"Ναι πατέρα. Δεν ήταν εκεί. Δε θα το συζητήσω και πολύ. Θα οργανώσω ξανά την αποστολή. Ίσως επειδή είχαν το πάρτι να τα έκρυψαν κάπου αλλού. Θα τα βρω μέσα στην εβδομάδα" απάντησε ο Λόγκαν και πήγε ως τη πόρτα.

"Σίγουρα δεν προέκυψε κάτι άλλο  γιε μου ;" άκουσε το πατέρα του να ρωτάει και επιστρατεύοντας το θάρρος του γύρισε και τον κοίταξε.

"Σίγουρα πατέρα. Μην ανησυχείς. Τα σχέδια θα τα έχουμε ως το τέλος της εβδομάδας" είπε και έφυγε χωρίς άλλες κουβέντες.

Και τι να του έλεγε; Δεν μπορούσε να βρει το σθένος να πει ότι έπειτα από εκείνη τη μπουνιά που έδωσε άρπαξε κακήν κακώς το Τζέικ και έφυγαν. Ούτε φυσικά μπορούσε να του εξομολογηθεί πως για τα μάτια μιας κοπέλας γάμησε μια αποστολή που την σχεδίαζαν μήνες.

"Λόγκαν; Λογκαααν!" Είδε ξαφνικά μπρος τα μάτια του δύο χέρια να κουνιούνται και κατάλαβε πως είχε χαθεί σε σκέψεις. "Σου μιλάω ένα λεπτό τώρα! Δε με βλέπεις;"

"Συγγνώμη Κάρλα. Ήμουν απορροφημένος..." της είπε μαλακά

"Δε πειράζει. Θα κάνουμε προπόνηση σήμερα;"

"Όχι κορίτσι μου..." Ο Λόγκαν έφυγε κι εκείνη έμεινε συγκλονισμένη να τον κοιτά. Κορίτσι μου; Σκέφτηκε και σήκωσε τα φρύδια της από την έκπληξη. Δεν ήταν στο καθημερινό του λεξιλόγιο να την αποκαλεί έτσι και φυσικά η Κάρλα παραξενευτηκε.

"Τι μπορεί να έγινε σε εκείνη την αποστολή;" αναρωτήθηκε φωναχτά μα γυρίζοντας για να πάει στο δωμάτιο της έπεσε πάνω στο Τζέικ. Ένα Τζέικ που τη κοίταζε σαν θηρίο έτοιμο να ορμησει.

"Πρόσεχε που πας ρε καθυστερημένη !"

"Άντε παράτα μας!" Του αντιμιλησε και τον έσπρωξε με τις παλάμες τις.

"Μια μέρα θα το φας το ξύλο σου αν συνεχίσεις να το θυμάσαι!"την απείλησε μα εκείνη γέλασε μέσα στα μούτρα του.

"Ξεχνάς ποιος ήταν στο πάτωμα χθες .. Δεν πειράζει. Ίσως θέλεις υπενθύμιση!" Είπε μα πριν τον πλησιάσει ο Τζέικ την άρπαξε από τη μέση και την έσπρωξε στο τοίχο.

"Θα στα κόψω και τα χέρια και τα πόδια!"

"Για προσπάθησε!" Γρυλισε αμέσως "Αγοράκια σαν εσένα τα έχω για πρωινό!" Απάντησε και ο Τζέικ τερμάτισε την απόσταση μεταξύ τους.  Ξάφνου οι ανάσες τους έγιναν μία και η Κάρλα ξεροκαταπιε.
Το βλέμμα του χαμήλωσε για λίγο στα χείλη της που ήταν έτοιμα να μιλήσουν και άθελά του άρχισε να σκύβει όλο και πιο κοντά τους .

"Τι κάνετε εκεί πέρα;" Ακούστηκε άξαφνα η Ολιβια που στεκόταν έξω από τη κρεβατοκάμαρα και ο Τζέικ τινάχτηκε προς τα πίσω ενω η Κάρλα τη κοίταξε κατακόκκινη.

"Τίποτα ρε μάνα! Τι να κάνω με το σκατο δηλαδή;" έσπευσε να δικαιολογηθεί αμέσως και η Κάρλα έβγαλε καπνούς.

"Κάρλα;" ρώτησε επιτακτικά η Ολιβια

"Λέει αλήθεια θεία Ολιβια" είπε και γέλασε " και να ήθελα , ο Τζέικ είναι γκέι! Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε , αλιβεντέρτσι!!!" Είπε και έφυγε περήφανη για το κατόρθωμα της.

"ΤΖΕΕΕΙΚ!!!!" Έκραξε η Ολιβια ευθύς αμέσως

"ΡΕ ΜΑΜΑΑΑΑΑΑ! ΤΙ ΒΑΡΑΑΑΑΑΣ! ΨΕΜΑΤΑ ΛΈΕΙ!!!"

***

"Έλα να σε πάρω μια αγκαλιά..."της είπε τρυφερά κι εκείνη χώθηκε στα χέρια του. "Έχω χρόνια να σε δω έτσι...Μη μου χαθείς ξανά αγάπη μου. Σε ικετεύω..."

"Δε το ελέγχω Ίαν... Είναι απλά...Πώς να το πω..."

"Δεν χρειάζεται να το εκφράσεις... Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεσαι. Σίγουρα πρόκειται για κάποια σύμπτωση. Δεν έχουμε ξαναδεί τίποτα ύποπτο από εκείνη τη μέρα Καταλινα. Ας ηρεμήσουμε..."

"Προσπαθώ. Έχω όμως ένα βάρος στο στήθος. Κάτι δε μου κάθεται καλά Ίαν"

"Κι εγώ το έχω. Ίσως είναι που γυρίσαμε άθελά μας το χρόνο πίσω..."

Εκείνη κλαψουρισε και τριφτηκε στη μπλούζα του.

"Ξέρω πόσο πολύ τον αγάπησες...Αν πω ότι δεν ζήλευα θα είμαι ψεύτης. Ξέρω όμως και πόσο δυνατά αγαπηθήκαμε κι εμείς..."

"Ίαν σε παρακαλώ...Μη συγκρίνεις..."

"Δε συγκρίνω μωρό μου. Προσπάθησα πολύ αλλά τελικά κατανόησα τη διαφορετικότητα της αγάπης. Συμφιλιωθηκα με την ιδέα χρόνια τώρα... Υπαρχουν  στιγμές όμως που αναρωτιέμαι..."

"Αναρωτιέσαι;" ρώτησε εκείνη και σηκώθηκε για να τον κοιτάζει

"Ναι αγάπη μου ... Αναρωτιέμαι τι θα γινόταν αν ζούσε... Ποιον θα διαλεγες"

"Ίαν μη λες ανοησίες σε παρακαλώ..."

"Σςς,  ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο πως θα έφευγες... Κάνω λάθος;" εκείνη δε μίλησε... Ο Ίαν ήταν πανέξυπνος. Γνώριζε τη βαθειά της αγάπη αλλά ήξερε πως και ο Κάσιεν είχε ξεχωριστή θέση στη καρδιά της. Ότι κι αν έγινε, όσα κι αν πέρασαν, εκείνος υπήρχε και ζούσε κάτω από το δέρμα της. Φυσικά λοιπόν και θα έφευγε. Α τους άφηνε γιατί δεν θα ήταν ικανή να ζήσει και με τους δύο κάτω από την ίδια στέγη.

Χωρίς να πούνε τίποτα παραπάνω, ξάπλωσαν αγκαλιά και αποκοιμήθηκαν...

****

"Δε μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί έφυγε Σκάρλετ..."

"Με βάση όσα μου λες ούτε εγώ. Ασε που καθώς ερχόμουν και τον είδα να φεύγει, ομολογώ πως δεν τον έχω ξαναδεί. Σίγουρα θα θυμόμουν ένα τέτοιο κουκλί!"

"Ρε Σκάρλετ δηλαδή!"

"Τι; Αν δεν ήταν κούκλος δεν θα το συζητούσαμε δύο μέρες τώρα. Είναι σαν τη Σταχτοπούτα!"

"Δηλαδή συγκρίνεις αυτό το τύπο με τη Σταχτοπούτα;;; Θα με τρελάνεις;"

"Ε Ναι.! Ήρθε, έκανε αισθητή τη παρουσία του, έφυγε κι εμείς ακόμα ψάχνουμε!"

"Ε τι να σου πω τώρα!"

"Πάντως κι εκείνος που ήταν μαζί του ήταν μούρλια!

Η Ιζαμπέλ κούνησε το κεφάλι κοροϊδεύοντας την και σηκώθηκε για να ετοιμαστεί

"Σίγουρα δε θέλεις να έρθω μαζί;"

"Ναι μωρέ. Βιάζομαι να προλάβω γιατί θα κλείσει η βιβλιοθήκη στις 11. Μόνη θα πάω πιο γρήγορα"

"Δε μπορεί να περιμένει και τρέχεις βραδιάτικα σαν τη τρελή στη βιβλιοθήκη;"

"Αφού σου εξήγησα πως δεν έχω χρόνο!"

"Όπως αγαπάς. Μόλις γυρίσεις αν δε κοιμάμαι..."

"Αφού θα κοιμάσαι μωρέ Σκάρλετ! Όταν δεν βγαίνεις έξω κοιμάσαι!"

Η νεαρή κοπέλα χαμογέλασε και έβαλε τις πιτζάμες της.

"Λοιπόν φεύγω, μη κλειδώσεις κακόμοιρα μου !" Αποκρίθηκε η Ιζαμπέλ και αποχαιρετώντας την , κίνησε για τη βιβλιοθήκη...

Σας φιλώ...