Το πρωί...

"Πήγε κανένας να την ελέγξει;" ρώτησε ο Λιαμ βάζοντας καφέ και κάθισε μαζί με τους άλλους στη κουζίνα.

"Προσπάθησα να μπω μια φορά στο δωματιο μα κάτι εκτοξεύθηκε στη πόρτα και την έκλεισα ξανά. Θεωρώ πως πρέπει να το διαχειριστεί σε πρώτη φάση μόνη της..." απάντησε ο Ίαν προβληματισμένος

"Όλα καλά και ωραία αλλά δεν μας είπε κανένας τι σκατα έγινε στο διαμέρισμα με τον Κάσιεν! Η Καταλινα μιλούσε τόσο σιγά που μετά βίας ακούγαμε!" Τοποθετήθηκε  ο Λουκ

"Αυτό είναι ανάμεσα στους δύο. Ότι κι αν έγινε δεν τον σκότωσε κι αυτό έχει σημασία" είπε σοβαρός ο Ίαν

"Εγώ ακόμα να πιστέψω πως ζει ! Αν τον δω έχει να φάει το ξύλο της ζωής του !" Ο Ράιαν έδειξε ξεκάθαρα το θυμό του "Μας άφησε να πιστεύουμε πως πέθανε... Έπρεπε να παραμείνει και να βρίσκατε μια λύση οι τρεις σας !"

"Αρκετά Ράιαν! Αυτο που έκανε ήθελε κότσια και η συζήτηση για το παρελθόν τελειώνει εδώ" Ο Ίαν σηκώθηκε "Αύριο φτάνει ο Βλαντιμίρ. Κάντε τη προσευχή σας η Καταλινα να δεχτεί ειδάλλως θα έχουμε σοβαρά προβλήματα. Αν αρνηθούμε θα κινήσουμε υποψίες και θα ανοίξει πόλεμος. Όχι ότι με ενδιαφέρει αλλά δε θέλω να βάλω τα παιδιά μας σε κίνδυνο. Γιατί αυτά θα βγουν εκτεθειμένα  θέλοντας και μη..."

"Θα παω στο Λογκαν ...Μίλησα χθες μαζί του και έχει χώρο και για μένα εκεί. Πρέπει να μιλήσουμε όπως και να έχει..." Ο Τζέικ σηκώθηκε και η Κάρλα τον στραβοκοιταξε . Ήδη από το προηγούμενο βράδυ ήταν αρκετά θυμωμένη. Δεν πήρε καθόλου καλά το ξέσπασμα της μητέρας ενώ όσες φορές ρώτησε τον πατέρα της για το ρόλο αυτού του άντρα στη ζωή τους , η απάντηση πως ήταν σαν αδερφός τους, δεν την κάλυπτε.

"Αυτό δεν νομίζω να γίνεται Τζέικ. Η Ιζαμπέλ από όσο μου είπε ο Λογκαν ,έχει μια συγκάτοικο που γυρίζει απόψε από την εκδρομή της. Δε γίνεται να μείνεις στην εστία. Πρέπει να βρούμε τρόπο να φέρουμε την Ιζαμπέλ εδώ και όχι να πάμε εμείς εκεί..."

"Εγώ επιμένω θείε Ίαν. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που κοιμόμαστε με κοπέλες. Θα βολευτω . Δεν θεωρώ σωστό στη κατάσταση που βρισκόμαστε να έρθει η Ιζαμπέλ σπίτι."

"Δεν σου είπα να έρθει σήμερα Τζέικ. Όπως και να έχει πρέπει να την παρακολουθούμε. Δεν ξέρουμε τι  ακριβώς γνωρίζουν οι άντρες του Βλαντιμίρ. Ίσως είναι στα ίχνη της. Ο Κρίστιαν θα φροντίσει να σας αγοράσει ένα διαμέρισμα στο κέντρο. Ενημέρωσε τον Λογκαν και περιμένετε ειδοποίηση μου. Εν ανάγκη βρείτε μια δικαιολογία για να μετακομίσει η Ιζαμπέλ εκεί. Επίσης καλό θα ήταν για να μην τραβήξουμε τα βλέμματα να μείνει και η συγκάτοικος της εκεί. Να μην φανεί ότι την παίρνουμε μακριά με δόλο..."

"Ωραία. Τότε υπάρχει λύση. Θα πουμε πως εγώ και ο Λογκαν μένουμε εκεί και θα τις κάνουμε πρόταση να μείνουν μαζί μας..."

"Γιατί να βάλουμε σε κίνδυνο και τη ζωή της άλλης κοπέλας; Μπορεί κάλλιστα να μείνει μόνο η Ιζαμπέλ!" Πετάχτηκε η Κάρλα

"Εσύ μη πεταγεσαι!" Της αντιγυρισε ο Τζέικ και ο Ίαν συμφώνησε μαζί του ρίχνοντας της μια άγρια ματιά "Είμαστε εντάξει θείε με αυτό;"

"Ναι. Θα είμαστε ήσυχοι πως θα είναι ασφαλής. Εκτός αυτού με τη συγκάτοικο της μαζί δεν θα κινηθεί καμία υποψία. Η συζήτηση κλείνει εδώ για την Ιζαμπέλ. Τώρα πρέπει να βρούμε..." ξαφνικά η Κάρλα σηκώθηκε και αφήνοντας τη κούπα της δυνατά στο τραπέζι έφυγε από τη κουζίνα διακόπτοντας τον λόγο του πατέρα της. "Όπως έλεγα λοιπόν..." συνέχισε εκνευρισμένος "Πρέπει να βρεθεί τρόπος να φέρουμε τη Βαλερια εδώ. Θα οργανώσουμε μια αποστολή για τα μάτια του κόσμου, θα ανατιναξουμε το σπίτι στο Μπαλί και έτσι κανένας δεν θα υποψιαστεί πως τους έχουμε εδώ. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ακόμα και πλαστές ταυτότητες να φτιάξουμε, ίσως κάποιος τους δει η τους εντοπίσει. Άπαξ και περάσει λόγος καιρός και ηρεμήσουν τα πράγματα θα είναι ελεύθεροι..."

Η Ολιβια που ήταν το προηγούμενο βράδυ στη κουζίνα και άκουσε αρκετά καθαρά την Καταλινα , επενέβη.

"Θεωρώ πως δεν είναι καλή ιδέα να τη φέρουμε σπίτι....." είπε χαμηλόφωνα προς τον Ίαν "Τα χρόνια είναι πολλά , η Καταλινα βιώνει μια εξωπραγματικη  κατάσταση και ακόμα δεν έχει χωνέψει πως ο Κάσιεν ζει. Αν φέρουμε τόσο εκείνον και και τη γυναίκα του σπίτι, θεωρώ πως θα προκληθεί ένταση...."

"Το ξέρω... Στο χερι μας είναι να κατευνασουμε τις καταστάσεις. Μόνο για λόγους μήνες... Ο Κρίστιαν είπε πως ο Βλαντιμίρ έχει παντού άντρες. Πίστεψε με ο μόνος λόγος που το κάνω είναι ο Κάσιεν. Έχει περάσει τόσα πολλά...." Ο Ίαν κατέβασε το κεφάλι σκεπτικός "Δεν είχε τον ευτυχισμένο γάμο...Ούτε την τέλεια οικογενειακή ζωή... Δεν μπορώ να τον αφήσω έτσι..." πήγε ως τη πόρτα και πριν βγει γύρισε προς την Ολιβια "Προσπάθησε να της μιλήσεις... Θα πάω να τον βρω και να του ανακοίνωσε την απόφασή μου. Ίσως τον φέρω σπίτι το βράδυ..."

"ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΟΣ; Η ΑΛΛΗ ΕΣΠΑΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΔΩΜΆΤΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΦΕΡΕΙΣ ΕΔΏ;" Ο Λιαμ σηκώθηκε ταραγμένος και άναψε ένα τσιγάρο

"Μετά από όσα είπα βλέπεις επιλογή;" του απάντησε ο Ίαν και έφυγε...

"Όλο αυτό είναι κακή ιδέα...Πολύ κακή ιδέα...." Ο Γκρέγκορ πήρε μέρος στη συζήτηση για πρώτη φορά και τράβηξε τα βλέμματα. "Τώρα που τα παιδιά αλλά και ο Ίαν λείπει, κοιτάξτε με στα μάτια και πείτε μου ότι κάνω λάθος... Δεν ξέρω τι έγινε χθες στο διαμέρισμα μα μιλάμε για την Καταλινα και τον Κάσιεν... Τους έχω ζήσει στο παρελθόν μαζί... Ότι και να λέτε, η αγάπη αυτού του άντρα για εκείνη με ξεπερνάει... Σκότωσε εν ψυχρό την ίδια του την αδερφή για χάρη της και όποιος τολμήσει και πει ότι το έκανε επειδή τον πρόδωσε θα είναι μεγάλος ψεύτης..." κούνησε το κεφάλι του ταραγμένος και έπειτα σηκώθηκε.

"Εγώ συμφωνώ με τον Γκρέγκορ..." είπε και ο Λουκ. "Εγώ έζησα και τις δύο πλευρές της ιστορίας... Την είδα να μιλάει μόνη της και να προσπαθεί στο παρελθόν να πείσει τον εαυτό της πως δεν νιώθει τίποτα για τον Κάσιεν... Όπως το ίδιο έκανε και για τον Ίαν. Την είδα να κλαίει και να σβήνει όταν έμαθε πως ήταν νεκρός...περάσαμε έναν ολοκληρο χρόνο, κοιτάζοντας με βάρδιες για να δούμε αν ζει... Την είδα να πνίγεται στο πόνο... Αν φέρουμε τη γυναίκα του εδώ θα διαπραξουμε εν γνώση μας φόνο. Σας το λέω και να με θυμηθείτε...."

"Αρκετά είπαμε... Πάω να την δω. Αν ο Ίαν φέρει απόψε το Κάσιεν πρέπει να προετοιμάσω το έδαφος...."

Η Ολιβια τους παράτησε στη κουζίνα και έφυγε. Καταβαθος έτρεμε το φυλλοκαρδι της μα ήξερε πως σαν γυναίκα ήταν η μόνη που μπορούσε να νιώσει σε κάποιο βαθμό την ταραχή της. Ανέβηκε πάνω, έφτασε έξω από τη πόρτα και χωρίς να χτυπήσει την άνοιξε...

Το πρώτο πράγμα που είδε ήταν ένα κατεστραμμένο μέρος...εκείνη όμως  δεν ήταν πουθενά... έκλεισε τη πόρτα και περπάτησε ως το μπάνιο...τίποτα...  Γυρίζοντας το βλέμμα της προς τα πίσω όμως η καρδιά της σταμάτησε...

Την ειδε καθισμένη ανάμεσα στο χώρισμα του κρεβατιού και της ντουλάπας... Με τη πλάτη στο τοίχο,  σε χάλια κατάσταση να κοιτάζει το κενό...

"Καταλινα μου;" είπε μαλακά και γονατιζοντας μπροστά της, έπιασε τη φωτογραφία που κρατούσε στα χερια της και την άφησε στο κρεβάτι. "Έλα κορίτσι μου... Πάμε να σε πλύνω λιγάκι και έπειτα πρέπει να μιλήσουμε..." Η Ολιβια την έπιασε και τη σήκωσε. Πρώτη φορά στα τόσα χρόνια που έμενε στην έπαυλη την έβλεπε σε τέτοια κατάσταση... εκείνη είχε γνωρίσει ένα χαρούμενο πλάσμα που μετέπειτα ήταν μια  ευτυχισμένη γυναίκα, μάνα και σύζυγος... Τώρα όμως δεν έβλεπε τίποτα άλλο παρά μια σκιά του εαυτού της....

Σας φιλώ....