Μπαλί αρκετά χρόνια πριν

Σεπτέμβρης

Του είχε λείψει ο κρύος καιρός του Μπρούκλιν. Καθισμένος στην μεγάλη κουνιστη πολυθρόνα του , ρεμβαζοντας τη θέα της θάλασσας, άκουσε το κινητό να δονείται.
Έπιασε απρόθυμα την συσκευή και άνοιξε το μήνυμα.

Ακόμα ένα ξέσπασμα και σήμερα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να διαχειριστώ αυτή τη κατάσταση. Σκέφτομαι σοβαρά να φύγω για ένα διάστημα από την έπαυλη. Ήταν μια τρέλα όλο αυτό... Χάνεται Κάσιεν... σβήνει... σβήνει και ξέρω πως έχω μέρος ευθύνης. Εύχομαι να περνάς καλά.

Όπως έκανε πάντοτε, δεν απάντησε. Το σαγόνι είχε μαζευτεί , οι γροθιές είχαν σφίξει και τα μάτια του, σκοτείνιασαν. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί της προκαλούσε τόσο πόνο ακόμα και μετά από όλους αυτούς τους μήνες. Πάραυτα, προσευχόταν κάπου βαθειά μέσα του , σε έναν Θεό που ποτέ δεν πίστεψε για να της δώσει τη λύτρωση...

Τόσο σε εκείνη μα τόσο και στον ίδιο...

Αρχές Οκτώβρη

"Όχι όχι!!! Όχι άλλο !! Δεν μπορώ!!" Ο Κάσιεν ξέσπασε όταν σε κάποιο από τα λιγοστά τοπικά κλαμπ είδε μια γυναίκα που της έμοιαζε. Ένιωθε μα χάνει το μυαλό του ενώ ο Λαντον ,φρόντισε διαρκώς να του υπενθυμίζει το κακο που προκάλεσε η επιλογή του. Ήταν όμως αργά. Δεν υπήρχε γυρισμός. Βγήκε έξω και άρχισε να τρέχει σαν τον τρελό ωσπου έφτασε στο αγαπημένο του μέρος... έναν παλιό μόλο που δεν χρησιμοποιούσαν πια. Λαχανιασμένος , ακούμπησε τις παλάμες στα γόνατα και έσκυψε

"Γιατί πονάει;;; ΓΙΑΤΙ ΠΟΝΑΕΙ!!" Φώναξε και πέφτοντας κάτω άρχισε να κλαίει....

Ιανουάριος

Χιόνι...Μια στάλα χιόνι επιθυμούσε να δει μα έβλεπε μόνο ήλιο. Καθισμένος όπως πάντα στο αγαπημένο του σημείο βουρκωμενος,  προσπαθούσε να κατανοήσει το λόγο που μένει πίσω. Τα μηνύματα του Λαντον πλήθαιναν ολοένα και περισσότερο και πλέον άρχισε να τα βλέπει σαν τιμωρία. Τιμωρία που έφυγε και έτρεξε μακριά.

Έριξε ένα βλέφαρο στο τελευταίο μήνυμα και καταράστηκε τον εαυτό του.

"Συγχώρεσε με μάτια μου... Απλά συγχώρεσε με... Πόσο μου λείπουν αυτά τα αναθεματισμενα σου μάτια..."

Έπιασε με τις παλάμες το πρόσωπο του. Είχε κουραστεί να κλαίει . Επρεπε να το πάρει απόφαση πως δεν θα τη δει ποτέ ξανά...

Τέλη Μαρτίου

"Η ζωή επέστρεψε στο σπίτι... Και όταν λέω επέστρεψε εννοώ με την μορφή ενός μικρού ανθρώπου. Η Καταλινα ειναι έγκυος Κας !"

Είδε το μήνυμα και η καρδιά πεταρισε στο στήθος. Ήξερε πως τα πήγαινε καλύτερα το κοριτσάκι του όπως ήξερε πως έπειτα από σχεδόν ένα χρόνο είχε βγει από το καβούκι της. Δεν έπαυε όμως παρά τη χαρά του , να νιώθει εκείνα τα αντικρουόμενα συναισθήματα . Πίκρα μα και χαρά...

Η λήθη δεν του έκανε τη χάρη και θέλοντας να τη νιώσει , αποφάσισε να πάει ξανά στη θάλασσα.... Μόνο που αυτή τη φορά, εκείνη του έκρυβε ένα δώρο... Τη Βαλερια...

Τέλη Δεκέμβρη ένα χρόνο αργότερα

"Χρόνια πολλά αγάπη μου !" Φώναξε η Βαλερια αλλά εκείνος εκτός από ένα απαλλοτριωμένο χαμόγελο, δεν έδειξε ενθουσιασμό. Πώς να το κάνει άλλωστε όταν πέρασε τα  δεύτερα  του γενέθλια μακριά της;  Ενα χρονο πριν ξύπνησε μεθυσμένος στη παραλία μα τώρα είχε αλλάξει. Όσο όμως και να άλλαζε εκείνη δεν έλεγε να φύγει από μέσα του. Ούτε κι όταν έμαθε πως ήταν έγκυος...
Πάντοτε η Καταλινα ήταν αυστηρή και λακωνική με τις λέξεις αλλά και με τα συναισθήματα αλλά όσες φορές κι αν του έλεγε πως τα γενέθλια δεν γιορτάζονται σε ανθρώπους του είδους τους εκείνος δεν της έδινε σημασία. Μπορεί να πεθάνουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή Κάσιεν κι εσύ πιστεύεις στα γενέθλια; ήταν τα λόγια της αλλά εκείνος έπαιρνε θέλοντας και μη το δώρο του. Έπαιρνε εκείνη την ίδια...

"Τι έχεις; Είμαστε μαζί τόσους μήνες μα δεν σε έχω δει ποτέ τόσο χαμένο... Είναι το παρελθόν έτσι;"

"Σου έχω εξηγήσει αγάπη μου πως..."

"Πώς δεν θέλεις να μιλάς για το παρελθόν σου. Ξέρεις όμως κάτι; Θέλω επιτέλους να μάθω. Δεν ξέρω τίποτα για σένα και..."

"Και δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Με συγχωρεις ... Δεν αισθάνομαι καλά. Βγαίνω λιγάκι έξω να πάρω αέρα..."

Ο Κάσιεν βγήκε από το μικρό αλλά όμορφο σπιτικό που έφτιαξαν και περπάτησε ως τη θάλασσα. Ηρεμουσε στη θάλασσα, αυτός ήταν και ο λόγος που επέλεξε να μείνει εκεί... του θύμιζε τον άγριο χαρακτήρα της.

Βούτηξε τα πόδια ως τους αστραγάλους στο νερό και βάζοντας τα κλάματα, κάθισε κάτω.

"Δειλός... Μια ζωή δειλός..." είπε στον εαυτό του αποδίδοντας του ευθύνες που έφυγε... Κάποτε πίστευε πως ήταν η καλύτερη επιλογή. Πώς έπρεπε να τους αφήσει να ζήσουν την αγάπη τους. Δεν σκέφτηκε ποτέ όμως το ενδεχόμενο πως θα έχανε την ίδια την ουσία. Η Βαλερια στάθηκε βράχος δίπλα του. Πώς όμως να δώσεις τη ψυχή και το σώμα σου σε κάποιον όταν πολύ απλά δεν τα έχεις; Ο Κάσιεν φεύγοντας, κράτησε στα μικρά παραθυράκια του μυαλού του την εικόνα μιας κατεστραμμένης γυναίκας.  Κράτησε ένα κορμί γεμάτο μελανιές και τις τύψεις του για συντροφιά.

"Και τι δεν θα έδινα να σε έβλεπα για μια στιγμή... Μια τόσο δα μικρή στιγμουλα ... απλά να με κοιτάς...." ψέλλισε καταρακωμενος και ξαπλωνοντας στην ακροθαλασσιά, έφερε στο μυαλό του τις στιγμές τους. Στιγμές που του υπενθύμιζαν πως έπραξε σωστά...

Αρχές Φλεβάρη

"Κάσιεν!! Κάσιεν τρέξε !" Την άκουσε να φωνάζει δυνατά και μπαίνοντας μέσα κατατρομαγμενος την ειδε να κρατάει στα χέρια ένα μικρό λευκό πλαστικό στυλό. Ένα στυλό που όσο την πλησίαζε τον γέμιζε με τρόμο...

"Είμαι...Είμαι έγκυος!!!" Η Βαλερια άρχισε να τσιρίζει. Εκείνος ακούγοντας την δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να την αγκαλιάσει ευτυχισμένος.

Ένα παιδί... Ίσως αυτό χρειαζόταν για να ανάψει η φλόγα και να γεμίσει το σπίτι με αληθινή αγάπη. Όχι πως δεν την αγαπούσε , αλλά το έκανε με άλλο τρόπο. Η Βαλερια ήταν όμορφη. Ψηλή. Καταξανθη... Της έλειπε όμως ένα πράγμα...
Δεν ήταν εκείνη....

Αποφάσισε μετά της ειδήσεις για την εγκυμοσύνη της Καταλινας να κόψει τις επαφές . Είχαν φτιαξει τα πράγματα και ήξερε πως ο μόνος τρόπος να υποτάξει το παρελθόν ήταν να το νικήσει φτιάχνοντας και ο ίδιος μια καινούρια ζωή.

Είχε μια γυναίκα και ένα παιδί πλέον να φροντίσει....

"Με αγαπας ;" τον ρωτησε βλεποντας τον να χαμογελαει . Μα το χαμογελο έσβησε... Μόλις είδε τα μάτια της να μελανχολουν, την τράβηξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε...

"Φυσικά και σ'αγαπάω..." είπε και την ένιωσε να χαμογελάει στο λαιμό του...

Ήταν τέτοια η στιγμή , που τον κλόνισε. Έκλεισε τους διακόπτες την κοίταξε και της είπε..

"Γίνε τα μάτια μου... Γίνε όλη η ζωή μου..." εκείνη τον κοίταξε  παραξενεμενη χωρίς να καταλάβει τι ακριβώς εννοούσε στην αρχή. Εκείνος όμως ήξερε...

Ήθελε να αποκτήσει καινούρια μάτια για να βλέπει αλλά και να ζει για αυτά...

Σας φιλώ ...