Χαμογέλασε ευτυχισμένος. Πραγματικά ευτυχισμένος... Ανέβηκε στο δωμάτιο, έβγαλε κάτω από το κρεβάτι τον σάκο και τον πέταξε στο κρεβάτι. Δεν είχε μέσα πράγματα μα φωτογραφίες... Αποφάσισε να φύγει ξαφνικά πριν καν ξημερώσει. Πριν η Καταλινα τον βρει και του φανερώσει την ειλικρίνεια της. Ήταν ευτυχισμένος για την ένωση τους και θεώρησε πως η στιγμή είχε φτάσει. Κάθισε στο γραφείο, έβγαλε μια κόλλα χαρτί και αρπάζοντας το στυλό ξεκίνησε να γράφει...

"ΔΕ ΜΠΟΡΩ!" Κραυγασε ξαφνικά σκίζοντας το χαρτί και χτύπησε τις γροθιές του στο γραφείο... Πήρε ένα άλλο... Αναστέναξε, έπιασε πάλι το στυλό και έγραψε...

Σ'αγαπώ...συγχώρεσε με...

Δεν άντεξε να γράψει τίποτα παραπανω αφού τα μάτια του πέταξαν πάνω στο χαρτί σταγόνες. Το άφησε πάνω στο μαξιλάρι και βάζοντας το σάκο στη πλάτη πήγε ως τη πόρτα μα σταμάτησε. Το βλέμμα του έπεσε πάνω στη ρόμπα της. Την έφερε ως το πρόσωπο , μύρισε τη μυρωδιά της και κλείνοντας τα βλέφαρα άνοιξε την πόρτα... Η δύναμη που χρειάστηκε για να κάνει το βήμα ήταν τεράστια μα έτσι έπρεπε. Αν έμενε λίγες ακόμα μέρες ο Κάσιεν δεν θα τον άφηνε να φύγει και δεν ήθελε να τον δουν να πεθαίνει. Σκούπισε τα υγρά του ματοκλαδα , κατέβηκε τις σκάλες και κοίταξε γύρω του.

"Πώς να φύγω από όσα αγαπώ;" αναρωτήθηκε φωναχτά μα ξαφνικά φρενα άρχισαν να τσιριζουν από το δρόμο. Ο σάκος έπεσε από τα χέρια και τρομοκρατημένος έτρεξε στη κουζίνα. Έξω δεν είχε ξημερώσει καλά καλά μα τα φώτα από πέντε ίσως και περισσότερα διερχόμενα οχήματα τον τύφλωσαν. Χωρίς να ξερει τι συμβαίνει έφυγε τρέχοντας προς τα πάνω . Κόρνες ακούστηκαν απ έξω και πυροβολισμοί. Ο Λιαμ βγήκε από το δωμάτιο έντρομος με το όπλο στα χέρια.

"Τι συμβαίνει;;"

"ΔΕ ΞΈΡΩ! ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΕΠΊΘΕΣΗ! ΞΎΠΝΗΣΕ ΤΟΥΣ ΟΛΟΥΣ! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΟ ΚΑΣΙΕΝ ΠΡΙΝ ΝΑ ΕΙΝΑΙ..." τα τζάμια έσπασαν στο κάτω χώρο από την έκρηξη που σημειώθηκε και οι δυο άντρες έπεσαν προς τα κάτω καλύπτοντας αυθόρμητα τα κεφάλια τους. Μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα όλοι βγήκαν από τα δωμάτια τους με τα όπλα στα χέρια.

"Η ΚΑΤΑΛΙΝΑ!! ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΟΠΛΑ!" Ο Ίαν άρπαξε το όπλο του Λιαμ και πλησιάζοντας είδε μέσα στην έπαυλη πάνω από είκοσι μαυροντυμενους άντρες εχοντας τη χρυση σφραγιδα με το χαραλτηριστικο "Β" στο στηθος να πυροβολούν ανεξέλεγκτα. Δεν άργησε να καταλάβει πως ήταν αντίποινα για τη δολοφονία του Βλαντιμίρ το προηγούμενο βράδυ. Απλά δεν πίστευε πως θα δρούσαν τόσο άμεσα. Είχε σχεδιάσει μέσα στην εβδομάδα την εξόντωση τους μα έπεσε έξω.

Ξέροντας την κατάσταση στην οποία ήταν ο Κάσιεν με τη Καταλινα η καρδιά του αρχισε να τρέμει. Όπλα υπήρχαν παντού διάσπαρτα και κρυμμένα μέσα στο σπίτι αλλά δεν ήξερε αν ήπιαν κι άλλο. Δεν ήξερε καν αν ήταν σε θέση να παλέψουν. Αρχίσε να ουρλιάζει κατεβαίνοντας τα σκαλιά και άνοιξε πυρ σε οτιδήποτε μαύρο περπατούσε ενώ από πίσω του κατέβαιναν και οι υπόλοιποι. Το μόνο που έβλεπε ήταν το κλειδί στη πόρτα του σαλονιού. Έπρεπε να τους ξεκλειδώσει πάση θυσία. Μια δεύτερη έκρηξη σημειώθηκε στην ανατολική πλευρά και πάγωσε

"ΌΧΙ ΌΧΙ ΌΧΙ!! ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΙ!!!" Καταλαβαίνοντας πως μπήκαν από την εξωτερική τζαμαρία στο σαλόνι έβγαλε φωτιές. Έγινε ολόκληρος λάβα και όρμησε κατά πάνω τους. Η έπαυλη μεταμορφώθηκε σε πεδιο μάχης. Προσπαθούσε να πλησιάσει στη πόρτα μα εκείνοι ολοένα και πλήθαιναν...

"ΤΡΕΧΑ!! ΣΕ ΚΑΛΥΠΤΩ!" Κραυγασε ο Λαντον και ο Ίαν πυροβόλησε τον άντρα που πετάχτηκε στο κεφάλι και όρμησε στη πορτα. Ξεκλειδωσε μα μπαίνοντας μέσα πάγωσε. Αίματα υπήρχαν σε όλους τους τοίχους... Έμοιαζαν με μπογιά που κάποιος έριξε άθελά του ενώ ο καπνός που υπήρχε στο χώρο δεν τον βοηθούσε .

"ΚΑΤΑΛΙΝΑ!!! ΚΑΤΑΛΙΝΑ!!" Τα σπαρακτικά ουρλιαχτά του δεν είχαν τελειωμό.

"Ίαν!!!" Άκουσε άξαφνα τη φωνή της και την είδε να σηκώνεται πίσω από το καναπέ. Ετρεξε γρηγορα προς το μέρος της για να δει τα χέρια της ποτισμένα με αίμα, έναν άντρα σχεδόν απολεφαλισμενο λίγα εκατοστά μακριά και έναν άλλο με τις λεπίδες της καρφωμένες στο λαιμό.

"Ο ... Ο Κάσιεν..." τραυλισε δείχνοντας προς τα κάτω . Ο Ίαν άρχισε να τρέμει ολόκληρος. Ήταν πεσμένος και αιμορραγουσε από τη κοιλιά. Έβαλε αμέσως το χέρι στο λαιμό και πιάνοντας σφυγμό σηκώθηκε όρθιος.

"Ζει !!! Γρήγορα!! ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟΝ ΠΆΡΟΥΜΕ ΑΠΌ ΔΩ !!!"

"Μπήκε... θεούλη μου... θεέ μου Ίαν..." Η Καταλινα σπαραξε θέλοντας να του εξηγήσει πως έβαλε το σώμα του για ασπίδα μπροστά της μα δεν χρειαζόταν εξηγήσεις...

"ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ!" Φώναξε πιάνοντας την απ τα γυμνα της μπράτσα .

Το ουρλιαχτό της Ολιβιας ετριξε κάθε παράθυρο που έμεινε στη θέση του. Ο Ίαν κοίταξε τρομαγμένος προς τα πίσω μα βλέποντας κι άλλους άντρες να μπαίνουν από το παράθυρο όρμησε προς τα μπροστά. Η Καταλινα για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωσε ανήμπορη.
Γονάτισε...
Έπιασε το κεφάλι του στα ματωμένα της χέρια και τον χιλιοφιλησε...

"Μη μου πεθάνεις... Δεν μπορείς να μου πεθάνεις...Μεινε εδω ... μεινε και ερχομαι..." ψέλλισε μα εκείνος δεν αντέδρασε. Αφήνοντας του ένα τελευταίο φιλί στα χείλη, άρπαξε τη μπλούζα του που βρισκόταν πεταμένη, τη φόρεσε και τραβώντας τις λεπίδες της από το διπλανό πτώμα στάθηκε σαν το διάολο στη μέση του σαλονιού. Τα μάτια της είχαν σκοτεινιάσει. Το βλέμμα ήταν γεμάτο πόνο και μίσος και βγάζοντας μια κραυγή όρμησε πλάι στον Ίαν.

"Τι κάνεις!!!!! ΦΥΓΕΕΕΕ!!!'

"ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΣΤΟ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ !"Του απάντησε σθεναρά και χώθηκε στη μάχη.

Ολόκληρη η έπαυλη τυλίχθηκε στο αίμα... Φωνές, ουρλιαχτά, κραυγές, πυροβολισμοί... Ο καθένας βρέθηκε να δίνει τη μάχη του. Είτε με τη ζωή είτε με το θάνατο.

Η Καταλινα και ο Ίαν έβαλαν τα δυνατά τους και πλέον είχαν μείνει ελάχιστοι άντρες.

"ΚΑΣΙΕΝ ΜΗ !!!" Η φωνή της έφτασε στα αφτιά του Ίαν ο οποίος γυρίζοντας είδε έναν άντρα να οπλίζει και να στοχεύει τον Κάσιεν στο κεφάλι. Η Καταλινα έτρεξε μα εκείνος βλέποντας τη καταστροφή, την έσπρωξε προς τα κάτω με απίστευτη δύναμη και όρμησε εκείνος στη θέση της.

Κλώτσησε το όπλο κι εκείνο επεσε , άρχισε να παλεύει ώσπου ξαφνικά ένας άλλος μπήκε από τη πόρτα.

"ΙΑΝ ΠΊΣΩ ΣΟΥ!" Ούρλιαξε και σύρθηκε για να πιάσει το μαχαίρι της. Ήταν μεν χτυπημένη και ματωμένη από τη μάχη αλλά δεν το έβαλε κάτω. Ο Ίαν έβγαλε νοκ αουτ τον άντρα μπροστά και παίρνοντας θέση προστασίας έναντι του Κάσιεν άρπαξε πεσμένο όπλο...

Μα δεν ήταν αρκετό...
Τίποτα δεν έφτανε...
Τίποτα δεν άγγιζε τη τελειότητα...
Ήταν άνθρωποι σαν όλους τους άλλους...

Ο μακάριος ήχος της σφαίρας που διαπέρασε το στήθος έσβησε τα πάντα....

Ο άντρας που πυροβόλησε, δέχθηκε ένα θανάσιμο χτύπημα από το Λιαμ που ξεπροβαλλε μα ήταν αργά...

Ο Ίαν Γκαρσία έπεσε στα γόνατα πιάνοντας το στήθος του. Ρυάκια αίματος ανεβλυσαν από τα χείλη και σαν περήφανο άτι ύψωσε το κεφάλι ψηλά κοιτάζοντας μέσα στα μάτια της.

"Όχι... Όχι όχι όχι...." αδυνατώντας να πιστέψει τι είχε μόλις συμβεί, έτρεξε και πέφτοντας κάτω τον έπιασε πριν σωριαστει και ο ίδιος.

"Ίαν;; Ίαν δε μπορείς!! Ίαν στο απαγορεύω!!! ΙΑΑΑΑΝ!!!" Σπαραζε κρατώντας τον ανάμεσα στα χερια της και εκείνος της χαμογέλασε...

"Αντίο ψιψινα....Σ'αγαπάω..." της είπε φορώντας μετά βίας εκείνο το ακαταμάχητο στραβό του χαμόγελο και έκλεισε τα μάτια ευτυχισμένος... ήρεμος και περήφανος...
Όπως πάντοτε ήθελε να φύγει...
Με το κεφάλι ψηλά. Δυνατός σαν αγρίμι...

Σας φιλώ...