"Την άκουσες;;; Όχι πες μου !!! Επίτηδες το κάνει δε το βλέπεις;;" τσιριξε πιάνοντας τα μαλλιά της νευρικά

"ΒΑΛΕΡΙΑ ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΌ!!"

"Ούρλιαζε το όνομα σου μεσα στη νυχτα και τολμάς να μου λες να βγάλω το σκασμό;; Είσαι απίστευτος!"

Η κρεβατομουρμουρα δεν είχε τελειωμό στο δωμάτιο του Κάσιεν . Όσο κι αν ήθελε να ανοίξει τη πόρτα και να βγει στο διάδρομο ήξερε πως θα ήταν λάθος κίνηση. Τα όρια όμως μεταξύ της ψυχραιμίας και των νεύρων του είχαν αρχίσει να πιάνουν κόκκινα.

"Αυτή η γυναικα είναι μια οχιά! Θέλει να μας χωρίσει γι αυτό μας έφεραν εδώ! Να πάρει και τη κόρη μας με το μέρος της και να σας έχει και τους δύο  να πηδιεστε μαζί της ! Σαν φτηνή πορν..." το χαστούκι που της έδωσε δεν είχε προηγούμενο. Η Βαλερια έπεσε στο κρεβάτι από τη δύναμη και πιάνοντας το μάγουλο της άρχισε να κλαίει. "Ποτέ σου δε με χτύπησες..." παραπονέθηκε "Και τώρα με χτυπάς για μια άλλη γυναίκα..." σηκώθηκε όπως όπως και τρέχοντας προς το μπάνιο μπήκε μέσα και κλείδωσε.

Ο Κάσιεν δεν άντεξε. Άρχισε να κλωτσάει τα έπιπλα και αρπάζοντας το πακέτο με τα τσιγάρα βγήκε έξω.

"Δύσκολη νύχτα...;" άκουσε αμέσως και γυρίζοντας είδε τον Ίαν έξω από το δωμάτιο. "Έπαθε κάποιου είδους κρίση. Ευτυχώς αποκοιμήθηκε πριν σας ακούσει...." Ο Κάσιεν δεν μίλησε. Χαμήλωσε το κεφάλι και ξεφυσησε

"Τη χτύπησα..." αποκρίθηκε έπειτα από μερικά δευτερόλεπτα.

"Άργησες να το κάνεις αδερφέ.... Άργησες..." απάντησε ο Ίαν "Μπορεί να είμαστε πολλά, μα όσα πέρασε η Καταλινα κανένας δε μπορεί να τα καταλάβει. Αυτή τη γυναίκα τη λάτρεψα. Τη λατρεύω. Πεθαίνω για εκείνη... Ξέρω πως κι εκείνη αισθάνεται το ίδιο για μένα όπως ξέρω και τα αισθήματα της για σένα..."

"Μη συγκρίνεις Ίαν... Δεν θα φτάσει ποτέ η αγάπη της για μένα τη δική σου και ούτε το θέλω. Θέλω να τελειώνουμε και να φύγουμε..." απάντησε λυπημένος. Ο Ίαν πήγε κοντά, τον έπιασε από τον ώμο και τον χτύπησε ελαφρά

"Εθελοτυφλεις ... Σε αγαπάει εξίσου δυνατά με το δικό της τρόπο. Ξέρεις πόσα τέτοια ξεσπάσματα βίωσα στο παρελθόν; Νύχτες που δεν έλεγαν να ξημερωσουν...Νυχτες που απλα την ακουγα να μουρμουριζει το ονομα σου και να ιδρωνει απο το θλίψη...Δεν ηταν εύκολο.. Όχι επειδή σε αναζητούσε, μα γιατί καταβαθος όλοι το κάναμε.. Φιμωσε τη γυναίκα σου όμως γιατί πέφτεις στα μάτια όλων αδερφέ μου... Είναι τυχερή που δεν πήρα θέση προχθές στη τραπεζαρία..."

"Έχουμε μια κόρη Ίαν... τι να κανω;" αρκέστηκε να πει χωρίς να σχολιάσει λέξη από τα παραπάνω.

"Ακολούθα τη καρδιά σου... Απλά κάντο σωστά αυτή τη φορά..." Ο Ίαν τον προσπέρασε και πριν κατέβει τη σκάλα σταμάτησε, έσφιξε το σαγόνι λυπημένος  και γύρισε προς τα πίσω.
"Πήγαινε... Δεν θα σε καταλάβει. Κοιμάται βαθειά..." είπε και κατέβηκε...

Ο Κάσιεν έκανε μεταβολή μα κοντοστάθηκε έξω απ τη πόρτα. Δεν είχε συνοχή η συμπεριφορά του Ίαν και η ανωτερότητα που έδειχνε στο θέμα ξεπερνούσε τη κοινή λογική. Έπιασε το χερούλι και το κατέβασε με κομμένη την ανάσα... το δωμάτιο ήταν σκοτεινό, το παράθυρο ανοιχτό και το απαλό αεράκι έκανε τις κουρτίνες να ανεμίζουν...

Προχώρησε ως την άκρη του κρεβατιού μα δεν τόλμησε να καθίσει. Δεν είχε θέση εκεί μέσα και το ένιωθε. Άπλωσε το χέρι του , χάιδεψε απαλά τα μαλλιά της και γονάτισε. Το φως ήταν λιγοστό μα έφτανε για να χαζέψει τα χαρακτηριστικά της.

"Τόσο αναλλοίωτη..." ψιθύρισε "Πόσο μου έλειψες όλα αυτά τα χρονια μάτια μου. Δεν είχα όμως επιλογή... Δεν μπορούσα να μπω στη μέση. Συγχώρα με για το πόνο που σου προκάλεσα μα δε μπορούσα να μείνω..."

Το δάχτυλο του άγγιξε ελαφρά το μάγουλο της και ταξιδεύοντας προς τα κάτω έφτασε στο άνω χείλος.

"Εύχομαι να πέθαινα... Να μην υπήρχα. Να μη με γνώριζες ποτέ. Να ήμουν σκιά...Σύντομα θα φύγω και ακόμα κι αν τα παιδιά μας είναι μαζί θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να μην επέμβω ξανά στη ζωή σου. Ζήτα μου να σκοτωθώ και θα το κάνω. Τόσο πολύ σ'αγαπάω..." πλησίασε το πρόσωπο του στο δικό της μα δεν άγγιξε ποτέ τα χείλη της. Ρούφηξε λίγη από την ανάσα της και απομακρύνθηκε.

Σηκώθηκε πριν κλάψει. Είχε ρίξει αρκετά δάκρυα και δεν άντεχε άλλο. Με βήματα αργά πήγε ως τη πόρτα , έριξε ένα βλέμμα και την άνοιξε λυπημένος...

***

Στάθηκε μπροστά στο τηλεφωνικό θάλαμο και αφού σιγουρευτηκε πως δεν υπάρχει κανένας τριγύρω έριξε ένα νόμισμα στην εσοχή και τον κάλεσε.

"Ποιος;"

"Εγώ είμαι"

"Αναφορά!"

"Σιγά σιγά θα σπάσουν. Έχω κάνει κάποια σχέδια μα χρειάζομαι κι άλλον μαζί μου. Στείλε λίγους άντρες και φρόντισε να μου αποστείλει τα στοιχεία τους για να τους βρω εγώ. Οι στόχοι είναι αρκετοί και οι γυναίκες θα πεθάνουν πρώτες"

"Πόσοι είναι σύνολο;"

"16..."

"Δεν θα είναι εύκολο. Εκείνη ζει στο σπίτι;"

"Όπως σου είπα ναι. Θα μάθω από πρώτο χέρι μόλις βγει. Οι υποψίες σου βγήκαν σωστές ξάδερφε . Πάλι καλά που οι άντρες αναγνώρισαν το τατουάζ του Κάσιεν όταν παρακολουθούσαν τη Βαλερια. Αν και η θεωρία, ότι ήξεραν και τους φυγαδευαν τόσα χρόνια δεν νομίζω να ισχύει. Δεν φαίνεται να το απολαμβάνει κανένας όλο αυτό. Μόλις ξεχαστεί το πράγμα θα επικοινωνήσω εκ νέου μαζί σου"

"Θα περιμένω. Αυτή τη φορά δεν θα μου τη γλιτώσουν και μαζί με εκείνη θα τους θάψω όλους!"

"Δεν έχουμε τόση δύναμη και το ξέρεις. Η ζυγαριά είναι άνιση. Θέλουμε ένα δικό τους με είκοσι δικούς μας..."

"Όχι αν καταφέρω και πάρω με το μέρος μου κάποιον που έχω στο μυαλό μου..."

"Ο οποίος είναι;"

"Πολλοί θέλουν να ανοίξουν τα σύνορα για να περνάνε παράνομα όπλα. Οι τίγρεις υπάρχουν ακόμα..."

"Με κάνεις και γελάω. Αυτές είναι ηλίθιες. Ξέχασε το και βρες κάποιον άλλο"

"Με αμφισβητείς και δε μου αρέσει"

"Παίρνεις αποφάσεις που δεν έχουν δυναμική και δεν είσαι μόνος σε αυτό. Θέλησες εκδίκηση κι εγώ δεν είχα με τι να ασχοληθώ. Μπήκα όμως στο τρυπάκι και αυτή τη στιγμή έχω νεύρα... Πολλά νεύρα... Δεν θα τα χαλάσεις όλα!"

"Και τι προτείνεις δηλαδή;"

"Ίσως να τους σπάσουμε από μέσα..."

"Και πως θα γίνει αυτο;"

"Με μια απαγωγή. Δεν θα ξέρουν από που τους ήρθε, δεν θα με υποψιαστεί κανένας και φυσικά εσύ θα έχεις ουδέτερη στάση αν έρθουν σε επικοινωνία. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τη μικρή τους κόρη. Ο Λογκαν θα τρελαθεί. Έπειτα θα πάμε στην Ιζαμπέλ. Θα αναγκαστούν να τις σώσουν ερχόμενοι σε μια παγίδα..."

"Είναι πολύ συνηθισμένο για τα δεδομένα τους και μη ξεχνάς πως ακόμα και τα μικρά έχουν εκπαιδευτεί..."

"Όχι η Ιζαμπέλ..."

"Ίσως όχι ακόμα μα έχει πλάι της ένα βουνό. Ξέχασε το!Δεν είναι λύση αυτή...Βασικά... Ωωωω, σκέφτηκα κάτι τρομερό!!"

"Τρομερό;;;"

"Ω Ναι... μείνε στην αναμονή και να με ενημερώνεις ! Θα φέρω το φίδι στη φωλιά και μετά θα του κόψω μόνος το κεφάλι!" Ο Βλαντιμίρ γέλασε διαολεμενα και έκλεισε το τηλέφωνο ...

Σας φιλώ...