"Γύρνα την πλάτη, πες όχι στο γραφτό κι εκείνο θα επιστρέψει και θα σε κλωτσησει κατάμουτρα... Κανείς δε γλιτώνει από το νήμα της μοίρας..."

Ξημέρωνε κι εκείνος όσο κι αν νύσταζε δεν κατάφερε να κλείσει μάτι. Το σπίτι ειχε ελάχιστα έπιπλα μέσα αλλά είχε τουλάχιστον ένα στρώμα, σεντόνι και κουβέρτα.. Ο Πάτρικ ζούσε και από τη στιγμή που δεν είχαν επιλογή, ο Λογκαν τηλεφώνησε αμέσως στον Τζέικ μόλις επέστρεψε στο κλαμπ. Του ζήτησε να ξυπνήσει το πατέρα του χωρίς να τον πάρει χαμπάρι η Ολιβια και να τον φέρει σηκωτο. Έτσι και έπραξε...

Ο Λαντον ήταν έμπειρος γιατρός μα πάνω από όλα έμπειρος άνθρωπος. Μόλις ο Τζέικ άφησε τη Κάρλα στο δωμάτιο της , τον ξύπνησε και βγάζοντας τον έξω του εξήγησε τη κατάσταση. Βέβαια σε όλη την διαδρομή του έκανε κήρυγμα αλλά άξιζε. Φτάνοντας έπαθε και ο ίδιος σοκ από όσα είδε αλλά σαν επαγγελματίας φρόντισε να καθαρίσει για όλους και όλα. Γιατρεψε  τον Πάτρικ, έδωσε ηρεμιστικό στην Ιζαμπέλ η οποία ήταν ακόμα λιπόθυμη για να μη ξυπνήσει και φυσικά ανέλαβε  να κλείσει ο ίδιος  τις εκκρεμότητες  διαταζοντας τον Λογκαν να πάρει την Ιζαμπέλ και να φύγει.

Ο Ίαν έπρεπε να ενημερωθεί μα επέλεξαν να το κάνουν το πρωί. Ο Λαντον έραψε τη πληγή του νεαρού που στη τελική δεν ήταν και τόσο βαθειά και μόλις συνήλθε, του εξήγησε πως θα τον πάει στα δικαστήρια για σεξουαλική παρενόχληση με αποδεικτικά στοιχεία. Πώς η καριέρα του θα τελείωνε κι αν ήθελε να συνεχίσει θα έπρεπε να αλλάξει πανεπιστήμιο . Παρουσιάστηκε φυσικά σα τον πατέρα της Ιζαμπέλ. Κάτι που δεν είχε σκεφτεί ούτε ο Λογκαν αλλά ούτε και ο Τζέικ. Η σεξουαλική παρενόχληση, ήταν ένα τεράστιο ποινικό αδίκημα που έμπαινε στο φάκελο σου και δεν έβγαινε.

Ήρεμος πλέον και αφού έλαβε ένα μήνυμα από το Λαντον ότι όλα είναι καλά και τακτοποιημένα προσπάθησε να χαλαρώσει. Την σκέπασε με ένα σεντόνι και ξάπλωσε δίπλα της. Ένιωσε την ανάγκη να περάσει το χέρι του γύρω από τη μέση της και σπάζοντας εντελώς τα φράγματα του προσωπικού της χώρου, κουρνιασε στο λαιμό της. Με βάση όσα είπε ο Λαντον η Ιζαμπέλ θα κοιμόταν ως το μεσημέρι της επόμενης... Έκλεισε κι εκείνος τα μάτια και αφέθηκε στη ζεστασιά της. Ήταν τόσο περίεργο... Ποτέ δεν κοιμήθηκε με μια γυναίκα που δεν είχε κάνει σεξ . Πόσο μάλλον με μια γυναίκα που τον φοβιζε... Μια γυναίκα που δεν ήθελε να ξαναβρεί στο διάβα του αλλά η γαμημένη μοίρα δεν τον άφηνε...

Την επόμενη μέρα

"Τι εννοείς δε γύρισε σπίτι;" ένας τρομαγμένος Κάσιεν βρισκόταν έξω ακριβώς από τη πόρτα της εστίας κοιτάζοντας τη συγκάτοικο της κόρης του γεμάτος φόβο.

"Σας είπα... Βγήκαμε και εγώ έφυγα τελικά πιο νωρίς. Μου είχε πει ότι θα ερχόσασταν σήμερα αλλά δεν ξέρω κάτι παραπάνω...Μην ανησυχείτε... Ίσως απλά..."

"Τι ίσως απλά ρε κορίτσι μου με κοροϊδεύεις;"

"Λυπάμαι κύριε Σαραντον αλλά δεν ξέρω τι άλλο να σας πω..."

"Δε νομίζω πως χρειάζεται να πεις εσύ κάτι..." ακούστηκε μια παλιά γνώριμη φωνή από πίσω και γυρίζοντας είδε το  Λαντον να στέκεται στο τέλος του διαδρόμου. Αμέσως η καρδιά του πεταρισε στο στήθος. Έτρεξε σαν το θηρίο αδιαφορώντας για όλους και για όλα και πιάνοντας τον , τον ταρακούνησε

"ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ;"

"Ώραια επανασύνδεση..." απάντησε ο Λαντον σοβαρός και τινάζοντας τα χέρια του τον αγριοκοιταξε. "Δε θα γίνουμε θέαμα. Πάμε έξω!" Είπε και βγήκε . Ο Κάσιεν έτρεξε ξοπίσω του ώσπου έφτασαν στο πάρκινγκ.

"ΛΑΝΤΟΝ ΕΝΑ ΑΚΌΜΑ ΒΉΜΑ ΝΑ ΚΆΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΨΑ! ΕΚΑΝΑ ΠΟΛΛΑ! ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΔΕ ΘΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΩ ΑΔΕΛΦΟΣΥΝΗ!" Ο Λαντον άκουσε τον ήχο από το όπλο και χαμογέλασε. Γύρισε και τον κοίταξε

"Βλέπεις όλες αυτές τις άσπρες τρίχες; Τις έχω από τα τριάντα μου... Ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΜΕ ΈΒΑΛΕ ΝΑ ΟΡΚΙΣΤΩ ΠΩΣ ΔΕ ΘΑ ΜΙΛΗΣΩ! ΒΆΛΕ ΛΟΙΠΌΝ ΣΤΟ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΑΥΤΌ ΤΟ ΡΗΜΑΔΙ ΚΙ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΚΌΡΗ ΣΟΥ, ΒΓΑΛΕ ΤΟ ΣΚΑΣΜΌ, ΚΌΨΕ ΤΙΣ ΑΠΕΙΛΕΣ ΚΑΙ ΜΠΕΣ ΣΤΟ ΚΑΤΑΡΑΜΈΝΟ ΤΟ ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΟ!" Τον απείλησε ευθέως και ο Κάσιεν ηττημένος έβαλε το όπλο στη τσέπη

"Ζει; μόνο αυτό πες μου..." ρώτησε κάνοντας χιλιάδες μακαβριες σκέψεις. Δεν τον ένοιαζε που ο Λαντον για κάποιο λόγο τον εντόπισε, ούτε φυσικά το τρόπο που το έκανε. Μέσα στο μυαλό του Κάσιεν υπήρχε μόνο το γεγονός πως ανακάλυψαν πως ήταν κόρη του και επηρεασμένος από τα λόγια της Βαλερια, θεωρούσε πως της είχαν κάνει κακό.

"Να είσαι σίγουρος, πως κανένας δε πρόκειται ποτέ να πειράξει μια τρίχα από τα μαλλιά της... Όχι φυσικά γιατί φοβούνται εσένα...." Ο Κάσιεν εσμιξε τα φρύδια "αλλά γιατί φοβούνται το Λογκαν ... Κι αν δεν ξέρεις ποιος είναι ο Λογκαν, που πολύ αμφιβάλλω, είναι ο γιος τους... Βλέπεις Κάσιεν, η μοίρα καμία φορά μας παίζει άσχημα παιχνίδια... Την έφερε και από ότι έμαθα δεν σταμάτησε να την οδηγεί κοντά του. Ίσως είναι σημάδι, ίσως πάλι είναι η καταστροφή... ότι κι αν είναι, όσο αναπνέει ο Λογκαν να είσαι σίγουρος πως είναι ασφαλής. Και τώρα μπες στο αμάξι! Έχουμε να λογαριαστουμε!"

****

Άκουσε μια τσιριδα και ανοίγοντας τα μάτια έβαλε  μηχανικά τα χέρια δίπλα για να πιάσει το όπλο μα δεν υπήρχε τίποτα...

"Ακίνητος!" Η Ιζαμπέλ βρισκόταν όρθια, πατώντας όπως όπως το όπλο.

"Ας με λυπηθεί κάποιος..." ψέλλισε ο Λογκαν χαμογελώντας

"Που βρίσκομαι; Ποιος είσαι επιτέλους; Τι έγινε χθες;;" τον βομβάρδισε με ερωτήσεις κι εκείνος σηκώθηκε

"Καταρχήν δωσε μου αυτό το πράγμα. Δεν είναι παιχνίδι..." της είπε βάζοντας τη μπλούζα του.

"Όχι! Πες μου πώς διάολο βρέθηκα εδώ!" Επέμενε εκείνη μα σαν ξυπνούσαν οι μνήμες της, άρχισε να αλλάζει η έκφραση στο πρόσωπο της.

Ο Λογκαν έκανε ένα βήμα βλέποντας τη ταραχή της μα εκείνη ύψωσε ξανά το όπλο.

"Τον σκότωσα... Τον σκότωσα έτσι;; Μιλά γαμω το σου !!!ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΑ;" φώναξε κι εκείνος κάνοντας έναν ελιγμό της άρπαξε το όπλο και το πέταξε στο κρεβάτι. Την έπιασε απ τη μέση και την έσπρωξε προς το τοίχο.

"Μη μου ξανά υψωσεις εμένα όπλο..." της είπε σοβαρός και ένιωσε το κορμί της να τρέμει.

"Κάνε... Πήγαινε πίσω... αφη-σε με ..." Η Ιζαμπέλ τραυλισε,  ξεροκαταπιε και η ανάσα της έγινε πιο γρήγορη.

"Δε θα σε πειράξω μη με φοβάσαι" της ψιθύρισε κοιτάζοντας συνεχώς τα μάτια της που πήγαιναν πέρα δώθε πάνω στα δικά του τρομαγμένα. "Είσαι ασφαλής. Ο Πάτρικ ζει ...βρισκόμαστε στο σπίτι ενός φίλου και  ολα έχουν τακτοποιηθεί..." συνέχισε χαμηλόφωνα χωρίς να αλλάξει το τόνο της φωνής του .

"Σε .. σε παρακαλώ.. Κάνε ένα βήμα πίσω..." Ένιωσε την ανάσα της σαν ωστικό κύμα πάνω στα χείλη του . Ήξερε πως ήταν αρκετά ταραγμένη μα η απόφαση να κάνει εκείνο το βήμα, δεν μπορούσε να παρθεί.

"Τι μου κάνεις Ιζαμπέλ;" τη ρώτησε χωρίς φυσικά να περιμένει απάντηση "Γιατί έρχεσαι στο διάβα μου; Ποια εισαι;" Ο Λογκαν σε κάθε του λέξη τερμάτιζε κι άλλο το κενό ανάμεσα τους.

"Εσύ ήσουν έτσι;" του είπε ξαφνικά "Εσύ με έσωσες εκείνο το βράδυ για δεύτερη φορά.."

"Για δεύτερη...τρίτη...τέταρτη...Πόσες ακόμα φορές θα χρειαστεί να το κάνω άραγε;"

Τα χέρια του χαμήλωσαν, βρήκαν τα δικά της και μπλεκοντας τα δάχτυλα τους , τα ανέβασε πιο ψηλά. Οι ανάσες της έγινεν πιο κοφτές, τα χείλη της άνοιξαν ελαφρά μα σκεπτόμενη πως εκείνο το βράδυ ο Τζωρτζ πέθανε, απελευθέρωσε τα χέρια της και τον έσπρωξε.

"Είσαι δολοφόνος!" Ειπε βάζοντας τα χέρια στο στόμα

"Κι εσύ θα γινόσουν χθες... Δε βλέπω κάποια διαφορά.." της απάντησε ήρεμος

"Μη με πλησιάζεις!"

"Αλήθεια;" την ειρωνευτηκε και πιάνοντας την από το χέρι τη τράβηξε πανω του . "Άλλα μου λένε τα μάτια σου..."

Η Ιζαμπέλ δεν είχε άλλες αντοχές από το να παραδεχτεί την έλξη της για αυτό το μυστηριώδη άντρα. Ένιωθε πως τον ήξερε χρόνια ενώ η αύρα του,  της ήταν τρομερά οικεία. Μπορεί να τον κατηγόρησε, μα κατά βάθος ένιωθε ασφαλής πλάι του.

"Λογκαν ... Με λένε Λόγκαν" είπε χαμηλά ενώ φρόντισε να αγγίξει τα χείλη της τελειώνοντας. Η επιθυμία να την γευτεί ξεπερνούσε τα όρια που είχε θέσει εξ αρχής μα δε πρόλαβε να σπάσει την υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του. Εκείνη τον πρόλαβε. Το βλέμμα της ταξίδεψε στα χείλη του , το κορμί της χαλάρωσε στο άγγιγμα του και πατώντας ελαφρά στις μύτες των ποδιών της , τον πλησίασε εκείνη. Λίγο πριν ξεσπάσει και την αρπάξει όμως, η πόρτα χτύπησε.

Βρίζοντας εσωτερικά τη τύχη του αλλά και αυτόν που τους κατέστρεψε τη στιγμή, της εκανε νόημα να σωπασει και πήρε το όπλο πάνω από το κρεβάτι . Η πόρτα χτύπησε ξανά...

"Μείνε πίσω μου, αν γίνει κάτι τρέχεις και φεύγεις. Θα σε βρω..." της είπε κι εκείνη υπάκουσε σαν τρομαγμένο κουτάβι. Ένα στραβό χαμόγελο έκανε την εμφάνισή στα χείλη του μόλις   ένιωσε τα χέρια της στη πλάτη  και  πλησιάζοντας τη πόρτα , άνοιξε στοχεύοντας.

"ΜΠΑΜΠΑ!!!" Ούρλιαξε αμέσως εκείνη και βγαίνοντας από πίσω του έτρεξε προς τον άντρα που στεκόταν μπροστά του....

Σας φιλώ...