Cause, someday someone's gonna love me
The way I wanted you to need me
Someday someone's gonna take your place
One day I'll forget about you
You'll see I won't even miss you
Someday, someday

Right now I know you can't tell
I'm down and I'm not doing well
But one day these tears, they will all run dry
I won't have to cry sweet goodbye

Τα βήματα του σταμάτησαν σε μια άκρη. Τα μάτια θολωσαν στην εικόνα της. Κρατώντας το ποτήρι στο ενα χέρι, είχε ανέβει πάνω στο καναπέ και κουνιόταν απαλά στο ρυθμό της μουσικής. Έμοιαζε με νεράιδα ...Ειχε αφήσει τα μακριά της μαλλιά ελεύθερα, το φόρεμα της ήταν μακρύ αλλά αέρινο, ενώ τα δάχτυλα του ελεύθερου  χεριού της, ανέμιζαν στον ήχο της μουσικής.

"Θα πέσεις μάτια μου...." ψέλλισε πλησιάζοντας την κι εκείνη έκανε μια ολόκληρη στροφή γύρω από τον εαυτό της και γέλασε

"Ας πέσω...θα σηκωθώ ξανά..." ανασηκωσε τους ώμους αδιάφορα και του χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελο της.

"Μόνη σου;" τη ρώτησε πλησιάζοντας την

"Πάντα κάποιος με σήκωνε...Ίσως ήρθε η ώρα να σηκωθώ μονάχη μου" του είπε και εκείνη τη στιγμή ο ρυθμός άλλαξε. Ένα πιο απαλό τραγούδι αντήχησε και κατεβάζοντας το ποτό της, άπλωσε το χερι δίνοντας του το ποτήρι.

"Θα μου το γεμίσεις σε παρακαλώ;"

"Όχι..." της είπε βλέποντας το κορμί της να κουνιέται ρυθμικά "και κατέβα απ το καναπέ..." εκείνη τον αγριοκοιταξε "Δεν με ρίχνεις με αυτό το βλέμμα. Ούτε με τρομάζεις. Κατέβα από το καναπέ Καταλινα!"

"Όχι!" Γκρίνιαξε σαν μωρό και βάζοντας το πόδι της στο μπράτσο για να ανέβει πιο ψηλά και να τον εκνευρίσει,  έχασε την ισορροπία της. Ο Κάσιεν αντέδρασε αστραπιαία. Άπλωσε τα χέρια του , την έπιασε από τη μέση και εκείνη βρέθηκε πάνω του...

"Σου είπα πως θα πέσεις...." της ψιθύρισε και ένιωσε στο στήθος του το δικό της που ανεβοκατεβαινε σαν τρελό. Το βλέμμα της ακολουθούσε το δικό του συνεχώς στα βουβά ενώ τα χείλη της ήταν σφραγισμένα. "Τόσο όμορφη...." είπε φωναχτά τη σκέψη του και δαγκωθηκε αμέσως. Μέσα σε δευτερόλεπτα, την είδε να κοκκινίζει και δε πίστευε στα μάτια του. Γιατι κοκκινιζεις ματάκια μου; σκέφτηκε πλημμηρισμενος από χιλιάδες αντικρουόμενα συναισθήματα.

Την άφησε απαλά να πατήσει τα πόδια της στο πάτωμα μα δεν κατάφερε να ξεκολλήσει τα χέρια του από τη μέση της. Το μυαλό της, είχε αρχίσει να της πετάει στιγμές τους και το αλκοόλ δεν τη βοηθούσε καθόλου. Όχι πως δεν είχε συναίσθηση , μα ήταν σε εκείνη τη κατάσταση που ήξερε τι συμβαίνει όλα ένιωθε πιο απελευθερωμένη.

"Θέλω να χορέψουμε....Αυτό δεν απαγορεύεται σωστά;" του ζήτησε θλιμμένη αυτή τη φορά.

"Είμαι ανίκανος να σου πω όχι..." ψέλλισε μαλώνοντας ταυτόχρονα τον εαυτό του. Ναι... αναζητούσε τη στιγμή μα δεν έπαυε να το θεωρεί ανήθικο. Είχε συμφιλιωθεί με το θάνατο , θα έκανε όμως το σωστό. Έτσι έπρεπε... Δεν γινόταν να τους αφήσει να χωρίσουν. Ο Κάσιεν το έβλεπε διαφορετικά. Δεν καταλάβαινε αυτό που ο Ίαν εξηγούσε. Ίσως δεν ήθελε... Είχε ανάγκη το άγγιγμα της μα ένιωθε τεράστιος μαλακας.
Αν πεθαινες; έφερε την ερώτηση του Ίαν στο μυαλό και ξαφνικά τα πόδια του σταμάτησαν να κουνιούνται.

"Αν αύριο  πέθαινα, αν χανομουν πραγματικά υπάρχει κάτι που θα..." Η Καταλινα έκανε ένα βήμα πίσω. Έβαλε το χέρι της πάνω στα χείλη του και τον ανάγκασε να σωπάσει.

"Πάψε ..." απαίτησε  λυπημένη . Ο Κάσιεν σηκώνοντας το χέρι,άγγιξε τα δάχτυλα της και τα απομάκρυνε από τα χείλη του 

"Μην κλείνεις τα μάτια στην αλήθεια. Πες ότι πεθαίνω..." Πριν ολοκληρώσει η Καταλινα εξοργίστηκε. Κάνοντας ένα βήμα πίσω, πηρε φορα και τον χαστουκισε .

"ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΕ ΧΑΣΩ ΓΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΆ!!!" Ούρλιαξε βάζοντας τα κλάματα "ΠΑΨΕ ΛΟΙΠΟΝ! ΜΗ ΜΙΛΑΣ! ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ!!!"

Ο Κάσιεν έβγαλε μια κραυγή αδυνατώντας να διαχειριστεί τη πικρή αλήθεια που έκρυβε και αρπάζοντας την από τα μάγουλα, την έφερε μπρος στο προσωπο του και τη φίλησε.

Εκείνη έφερε αμέσως αντίσταση και στο δεύτερο χαστούκι που του έδωσε ο Κάσιεν τρελάθηκε και την άρπαξε πιο άγρια. Την πέταξε στο χαλί, σκαρφάλωσε πάνω της και φυλακίζοντας δυνατά τα χέρια της πάνω από το κεφάλι άρχισε να της ουρλιάζει την αγάπη του, προδιδοντας την αυτοσυγκράτηση που είχε από τη μέρα που την είδε.

Ξάφνου η Καταλινα σταμάτησε να κουνιέται από κάτω του. Ο θυμός έφερε δάκρυα στα μάτια της και κάθε της άκρο παρέλυσε παραδίδοντας τα όπλα.

"Ποτέ δεν έπαψα...." ψέλλισε άχρωμα υπονοώντας ένα σ'αγαπώ που δεν έπρεπε να ειπωθεί από τα χείλη της. Εκείνος λαχανιασμένος από την δυναμική της στιγμής , κοπάνησε τους καρπούς της κάτω δυνατά προκαλώντας της πόνο  και καταράστηκε τη ζωή του για όσα ένιωθε.

"Χάρισε μου αυτή τη νύχτα και έπειτα θα φύγω..." ζήτησε κατεβάζοντας το κούτελο της στο δικό του. "Μόνο μια στιγμή... Μια ζητάω... να ζήσω μέσα σου κι ύστερα να χαθώ..." το στήθος της ακούγοντας τον άρχισε να πάλλεται πάνω κάτω γρήγορα. Το αλκοόλ στο αίμα της έδινε ώθηση στη καρδιά υπερβαίνοντας τη κοινή λογική και παίρνοντας  μια άγρια έκφραση, ανασηκωσε το κεφάλι της και ρούφηξε τα χείλη του διψασμένη...

Ο Κάσιεν υπάκουσε στα ένστικτα και απαντώντας στο έντονο φιλί που του έδωσε , της δάγκωσε τα χείλη κι εκείνη του έδωσε αμέσως  πρόσβαση.

Τα χέρια της απελευθερώθηκαν, τυλίχθηκαν γύρω από το λαιμό του και σαν δύο ξαναμμενοι έφηβοι άρχισαν να γδυνουν ο ένας τον άλλο με απίστευτη ταχύτητα. Τα χρόνια ήταν πολλά για να τους κρατήσουν στα όρια ενώ η ανάγκη για να κλείσουν οι πληγές, τους οδήγησε στην απόλυτη ένωση.

Έκοψε ταχύτητα και μόλις έμεινε γυμνή, τη χιλιοφιλησε σε κάθε γωνιά του κορμιού της προσπαθώντας να νιώσει ζωντανός. Μέσα στο μυαλο , γινόταν  ένας πόλεμος μα δεν υπήρχε νικητής. Εβλεπε τον εαυτό του σαν ετοιμοθάνατο και δεν ήθελε να πεθάνει χωρίς να ζήσει μέσα της... Ακόμα κι αν αυτό ήταν για μια στιγμή...

Μόλις τα δάχτυλα του άγγιξαν τη κλειτορίδα της η Καταλινα κυρτωσε προς τα πίσω γδερνωντας τα μπράτσα του. Εκείνος χώθηκε στο λαιμό της και φιλώντας την αχόρταγα άφησε το μόριο του να βρει μόνο του το δρόμο. Τα πόδια της τέντωσαν δεξιά και αριστερά του , δινοντας του τον απολυτο ελεγχο ,ενώ  μόλις τον ένιωσε να βυθίζεται,  τυλίχθηκαν γύρω από το κορμό του.

"Κάνε να μη τελειώσει..." της ζήτησε σπάζοντας τα φράγματα και με μια βαθειά ώθηση, μπήκε  μονομιάς μέσα της. Το πρωτο βογγητό της πνίγηκε πάνω στα χείλη του . Έβαλε τα χέρια του γύρω από το κεφάλι της και σταμάτησε με δυσκολία το φιλί για να τη κοιτάξει.
"Ζω μάτια μου, ύστερα από 20 χρόνια και για μια μόνο μέρα...." κατάφερε να πει τρεμοντας κι εκείνη κρατώντας τον σφιχτά από τον λαιμό άρχισε να αφήνει δάκρυα...

"Εγώ πέθανα... τον προδωσα  και πέθανα..." έδωσε την απάντηση της υπονοώντας τον Ίαν  και κλείνοντας τα μάτια τον φίλησε.

Ο Κάσιεν αύξησε ρυθμό και η επαφή έγινε πιο άγρια στη προσπάθεια τους να βρουν  λύτρωση για τη πραξη τους.

Δεν υπήρχε αύριο για εκείνον...
Δεν υπήρχε αύριο όμως ούτε για εκείνη...

Απωθημένα ετών ξέσπασαν και έφτιαξαν μια μακάρια ένωση. Μια ένωση πνιγμένη στις τύψεις, στα δάκρυα... Στην απώλεια...

"Πάντα θα σ'αγαπώ, όπου κι αν είμαι σώμα και ψυχή" δήλωσε κλείνοντας την στην αγκαλιά του και σκύβοντας στο αφτί, της ψιθύρισε ένα λυπημένο "ευχαριστώ". Ο κόλπος της πήρε φωτιά, άρχισε να πάλλεται κι εκείνος γνωρίζοντας κάθε σύσπαση του κορμιού της σαν να μη πέρασε μια μέρα, κατάλαβε πως τελείωνε. Προσπάθησε να κρατηθεί από την ώρα που μπήκε μέσα της μα ούτε εκείνος άντεχε άλλο. Έσφιξε τα δάχτυλα της ,έφερε τα χέρια της ψηλά και μπαίνοντας βαθειά έμεινε εκεί... έμεινε εκεί αφήνοντας για πρώτη φορά μέσα της, τον εαυτό του...

"Μείνε...πήραμε την αμαρτία. Απλά μείνε..." του ζήτησε ψιθυριστά κι εκείνος υπάκουσε. Έμεινε μέσα της αφήνοντας μικρά πεταχτά και τρυφερά φιλιά πάνω στα μάτια της. Στη μύτη, στα χείλη, στα μάγουλα... Τοποθέτησε τα χέρια του κάτω από το κεφάλι της και κρατώντας το σταθερά, τη φιλούσε... τόσο απλά... τοσο φυσιολογικά. Της έλεγε το δικό του αντίο χωρίς να χρειαστεί να το πει με λέξεις.

Είδε τα βλέφαρα της να κλείνουν μα δε τόλμησε να βγει από μέσα της. Το κοριτσάκι του, του ζήτησε να μείνει και θα έμενε... Χωρίς να κουνηθεί πολύ και ξέροντας πως ο Ίαν είχε κλειδώσει, γύρισε τα κορμιά τους στο πλάι. Πέρασε κάτω από το κεφάλι της το μπράτσο και εκείνη χουχουλιαζοντας πάνω του, αποκοιμήθηκε....

Σας φιλώ....