Καθισμένοι και οι δυο στη ταράτσα, κοιτούσαν  την απέραντη θάλασσα σιωπηλοί. Ναι μεν υπήρχε αγάπη μεταξύ τους μα εκτός από αυτό, υπήρχαν σκισμένα χείλη, και μελανιές στα μάτια.

"Και τι κατάλαβες;" ρώτησε εν κατακλείδι ο Ίαν ανάβοντας ένα τσιγάρο.

"Είχαμε χρόνια να πιαστούμε στα χέρια... Τουλάχιστον παραδέξου το πως είχε τη πλάκα του αδερφέ..." Ο Κάσιεν τον μιμήθηκε παρόλο που η εικόνα του με τσιγάροτον, ξένισε τον Ίαν  αρκετά.

Έμοιαζαν σαν δύο πόδια που μπλέχτηκαν σε καυγά. Και όντως το έκαναν... Μόλις ο Ίαν πήγε να τον βρει ο Κάσιεν ήθελε να ξεκαθαρίσει για εκείνο το φιλί. Ο Ίαν ομως αρνήθηκε να μιλήσει γι αυτό. Εν αντιθέσει του ζήτησε να το αφήσουν πίσω τους . Του εξήγησε πως το βρήκε φυσιολογικό και ο Κάσιεν τα πήρε στο κρανίο. Δεν ήταν φυσιολογικό και δεν έπρεπε να συμβεί έπειτα από τόσα χρόνια. Συνέβη όμως και σαν το σαράκι τον έτρωγε από μέσα. Κατάφερε να ωθήσει τον Ίαν στα άκρα και κατέληξαν μα παίζουν μπουνιές.

"Τουλάχιστον ξέσπασες όσα με λόγια δε λες. Και μην μου πεις ξανά πως δε σε πείραξε... πείραξε εμένα κι αυτό αρκεί..." είπε έπειτα από λίγο.

"Ήρθα με μια πρόταση Κάσιεν... Βασικά τη μοναδική πρόταση..."

"Υπάρχει σωτήρια σε αυτή τη κατάσταση;" αποκρίθηκε ρουφώντας μια μεγάλη τζούρα και πέταξε το υπόλοιπο τσιγάρο κάτω.

"Θα έρθετε να μείνετε μαζί μας τελικά..."

Ο Κάσιεν ξέσπασε σε τόσο τρανταχτά γέλια που παραλίγο να πέσει κάτω από την ταράτσα.

"Τι γελάς ρε μαλάκα έτσι; Αστείο ειναι;"

"Έπειτα από όλα αυτά ναι... Η ιδέα αυτή τη στιγμή μου προκαλεί γέλιο! Τι διάολο θες να κάνω;;;" ξαφνικά σοβαρεψε και σηκώθηκε "ΤΟ ΕΧΕΙΣ ΧΑΣΕΙ ΕΝΤΕΛΏΣ;;; Η ΚΑΤΑΛΙΝΑ ΑΝ ΜΕ ΞΑΝΑΔΕΙ ΘΑ ΜΕ ΘΆΨΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΆ ΑΥΤΉ ΤΗ ΦΟΡΆ! ΠΟΣΟ ΜΑΛΛΟΝ ΤΗ ΒΑΛΕΡΙΑ...!" Φώναξε ανοίγοντας τη πόρτα που οδηγούσε στην εσωτερική σκάλα

"Δεν έχεις επιλογή! Θα πάρεις το ρισκο!" Του απάντησε τρέχοντας στο κατόπι του.

"Δεν υπάρχει περίπτωση!!!"

Δυο μέρες  μετά...

"Βαλερια σου ειπα... Είναι ο μόνος τρόπος. Πρέπει να καταλάβεις..." Ο Κάσιεν εξηγούσε τη κατάσταση ξανα και ξανα μα εκείνη αρνιόταν. Όχι επειδή δεν ήθελε να μείνει στην έπαυλη , αλλά επειδή δεν ήθελε να έρθει αντιμέτωπη με τη Καταλινα . Η μεταφορά της από το Μπαλί είχε ήδη γίνει  κάτω από άκρα μυστικότητα ενώ ο Ίαν οργάνωσε το ραντεβού του με τον Βλαντιμίρ την ίδια ακριβώς μέρα. Όπως ακριβώς το υποψιαζοταν τα στοιχεία ήταν σωστά. Μιλούσαν για την ίδια γυναίκα. Μια γυναίκα αίνιγμα στα δικά του μάτια αφού οι λόγοι που την οδήγησαν σε εκείνο το έγκλημα δεν είχαν σαφήνεια από τη πλευρά της. Πάραυτα ο Ίαν επέλεξε να βοηθήσει όχι εκείνη, μα τον Κάσιεν.

Ολόκληρη η έπαυλη προετοιμάστηκε για την άφιξη τους . Το ίδιο και η Καταλινα φυσικά η οποία επέλεξε να μην επισκεφθεί τον Κάσιεν όπως την προέτρεψε ο Ίαν. Δεν ήθελε κάποια παραπάνω επαφή. Αποφάσισε να κλείσει "πόρτες" και "παράθυρα" και να μείνει σαν απλός παρατηρητής.

Ο Τζέικ και ο Λογκαν όπως ήταν φυσικό μετακόμισαν στο καινούριο διαμέρισμα ενώ δεν ήταν καθόλου δύσκολο να πάρουν μαζί και τα κορίτσια. Η Ιζαμπέλ ενημερώθηκε για όλη τη κατάσταση και φυσικά για το συμβόλαιο θανάτου της μάνα της, πέρασε ένα μεγάλο σοκ μα ο Λογκαν φρόντισε να σταθεί βράχος πλάι της.

"Καλα ολα αυτά. Καταλαβαίνω το λόγο που γίνονται... Αυτή η σκοτεινιά σε συνδυασμό με τη καταιγίδα που έρχεται με τρομάζει Κάσιεν. Επιμένω πως δεν έχουμε θέση εδώ....Δεν μου αρέσει η αύρα του σπιτιού"

"Γίνεσαι υπερβολική. Εκτός αυτού ο Ίαν με διαβεβαίωσε πως θα μείνουμε μόνο λίγους μήνες..."

"Μου ειναι δύσκολο να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί της..." παραδέχτηκε "Σ'αγαπάω πολύ και δεν μπορώ να διαχειριστώ το γεγονός πως εκείνη ήταν για σένα τόσο σημαντική..."

Ο Κάσιεν αναστέναξε.

"Είπαμε θα κάνουμε μια προσπάθεια μεταξύ μας. Έτσι θα την κάνουμε; " συνέχισε εκείνη "Και σου είπα πως δε γουστάρω και τη κόρη μας με το γιο τους ! Ειμαι σίγουρη πως αυτή η γυναίκα θα προσπαθήσει να σε πάρει από μένα!!"

"Βαλερια φτάνει! Να πάρει τι;;; Έναν άντρα που μόνο ποδιά δεν τον ανάγκασες να φορέσει; πίστεψε με , δεν έχει κανένα ενδιαφέρον προς το πρόσωπο μου. Όπως και να έχει σου εξήγησα πάμπολλες φορές πως εκείνη , δεν έχει καμία σχέση με όσα συμβαίνουν ανάμεσα μας... Ούτε εσυ στάθηκες πλάι μου όπως έπρεπε όλα αυτά τα χρόνια μα ούτε κι εγώ. Είπαμε να προσπαθήσουμε. Κανε λοιπόν τις ανάλογες προσπάθειες και σταμάτα να κατηγορείς τους άλλους..."

Ο Κάσιεν βλέποντας τον Λαντον να βγαίνει στην εξώπορτα, άνοιξε τη δική του και κατέβηκε. Επέλεξαν τη νύχτα για να μπορούν να έχουν καθαρό οπτικό πεδίο μακριά από τους θορύβους της ημέρας. Έβγαλε τις βαλίτσες της Βαλεριας, πήρε το σάκο και της άνοιξε τη πόρτα.

"Πάμε. Μας περιμένουν και η ώρα έφτασε..."

Εκείνη πάρα τα όσα της είχε πει τον στραβοκοιταξε μα δεν μίλησε, τον ακολούθησε προς την είσοδο σιωπηλή.

"Εισαι έτοιμος να δεις ξανα τη φαμίλια;" Ο Λαντον του χαμογέλασε και άπλωσε το χέρι στην Βαλερια . "Καλώς ήρθες" της είπε κι εκείνη βγάζοντας μετά βίας ένα χαμόγελο ανταπέδωσε τη χειραψία

"Αν δε με φάνε ζωντανό φυσικά και ειμαι " Ο Κάσιεν εκανε ενα αστείο μα μονο αστείο δεν ήταν. Μόλις η κεντρική πόρτα άνοιξε, μια οχλαγωγία εξαπλώθηκε στα αφτια τους.

Ο Λαντον προχώρησε πρώτος. Ο Κάσιεν ακολούθησε έχοντας ψηλά το κεφάλι και η Βαλερια χώθηκε πίσω του.

Όλοι ήταν στη κεντρική σάλα. Όλοι εκτός ένα πρόσωπο.... από τη Καταλινα .

Βλέμματα περίεργα. Ανάσες κοφτές. Συναισθήματα ανάμεικτα σε όλους.

"Τι κάθεστε όλοι στη μούγκα ρε;" αποκρίθηκε ο Λαντον και ο Ράιαν έκανε ένα βήμα μπροστά.

"Καλώς ήρθες σπίτι αδερφέ..." δήλωσε και παρά την αρχική εχθρική του στάση όρμησε και τον αγκάλιασε. "ΜΑΛΑΚΑ!"Είπε ξαφνικά σπρώχνοντας τον "ΝΟΜΙΖΑΜΕ ΟΤΙ ΗΣΟΥΝ ΝΕΚΡΌΣ!" Ξέσπασε και μέσα σε λίγα μόλις λεπτά όλοι είχαν μαζευτεί γύρω του και τον αγκάλιαζαν. Η ευφορία που τον πλημμύρισε δεν είχε τελειωμό. Ένιωθε πραγματικά σαν να έλειπε χρόνια και επέστρεψε πίσω... επέστρεψε σπίτι...

"Ηρεμήστε! Δεν ήρθα μόνος!" Η Βαλερια ξεροβηξε μα δεν εισέπραξε την ίδια συμπεριφορά. Την χαιρέτησαν φυσικά μα όλοι ήταν πιο παγωμένοι προς το πρόσωπο της.

"Αυτός ο μικρός άγγελός που στέκει εκεί ψηλά να υποθέσω είναι η Κάρλα σωστά;" ρώτησε ο Κάσιεν κι εκείνη του χαμογέλασε ανεπαίσθητα. Ο Ίαν φρόντισε να της κάνει μια βαθειά ειλικρινή συζήτηση το προηγούμενο βράδυ. Μια συζήτηση χωρίς μυστικά που η Κάρλα εκτίμησε. Δεν ήταν κανένα κακομαθημένο κορίτσι... Κατέβηκε τις σκάλες, στάθηκε μπροστά του και τον αγκάλιασε αφήνοντας τους όλους άφωνους.

"Ο αδερφός του πατέρα μου, είναι επάξια θείος μου !" Δήλωσε σθεναρά και έπειτα κοίταξε την Βαλερια. Την χαιρέτησε και αποτραβηχτηκε.

"Λοιπόν φτάνουν οι χαιρετισμοί. Και αύριο μέρα είναι. Ο Ίαν επιστρέφει σε μια ώρα απ τη συνάντηση με το Βλαντιμίρ και ..." ξαφνικά μια γυναικεία παρουσία βγήκε από τη κουζίνα και η Βαλερια σφιχτηκε . Η γυναίκα που εμφανίστηκε ήταν πανέμορφη και τράβηξε τα βλέμματα

"Από δω και η Ολιβια ! Η γυναίκα μου !" Αναφώνησε ο Λαντον κόβοντας της την ανάσα. Αν εκείνη ήταν η Ολιβια, η Καταλινα πως θα ήταν; Σκέφτηκε οργισμένη "θα σας οδηγήσει στο δωμάτιο σας ...."

Αφού έγιναν και οι απαραίτητες συστάσεις μαζί της , ο Κάσιεν πήρε τα πράγματα τους και ανέβηκαν επάνω.

Τους οδήγησε στη κρεβατοκάμαρα του Κάσιεν κι εκείνος πάγωσε μόλις σταμάτησε απ έξω

"Εδώ θα μείνουμε;" ψέλλισε χαμηλά

"Ναι Κάσιεν. Έχει μείνει σχεδόν ανέγγιχτο από τότε..." επισήμανε η Ολιβια και ανοίγοντας την πόρτα ένα συνονθύλευμα δακρύων άρχισε να κυλάει από τα μάτια του...

"Ήθελα να συμμαζεψω μα τελικά έμεινε έτσι...." σχολίασε η Ολιβια

"Έτσι; Μα ούτε τα σεντόνια είναι στρωμένα... τα μαξιλάρια είναι άνω κάτω και...αυτο;;; Γυναικεια μπλούζα είναι;"

"Παψε Βαλερια...." ειπε σχεδόν αηχα ο Κάσιεν...Εκείνος ήξερε...Ήξερε πως μέσα σε εκείνο το δωμάτιο, το κοριτσάκι του ,έβγαλε τη ψυχή του χρόνια πριν... Αυτό που δεν μπορούσε να χωνέψει ήταν ο λόγος που τον έβαλαν εκεί. Ο Ίαν του είχε πει πως η πόρτα ήταν κλειστή έπειτα από δική  της επιθυμία και δεν άφηνε κανένα να μπει σε εκείνο το δωμάτιο... Τον ενημέρωσε δε ότι θα έμενε στην καινούρια πτέρυγα του σπιτιού κατά πάσα πιθανότητα... Πλέον όμως δεν τον ενδιέφερε... Η ευφορία του δεν άργησε να γίνει δυστυχία. Πικρία...

Έκανε το πρώτο βήμα, και μπήκε...

Σας φιλώ...