Γύρισε και τη κοίταξε που κοιμόταν ήρεμη στο διπλανό κάθισμα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να ανατέλλει και ωθουμενος από την ανάγκη για να δει τη φύση να ξυπνά, βγήκε και κάθισε στο καπό. Είχαν περάσει 19 ώρες...Ώρες τυλιγμένες στιγμή αφού  εκείνη δεν του είπε λέξη από την ώρα που έφυγαν. Κάθισε στο καθισμα του συνοδηγού , του γύρισε τη πλάτη και εκείνος απλά οδηγούσε προς άγνωστη κατεύθυνση. Οι ρόδες τους οδήγησαν σε μια επόμενη παραλία του Λονγκ Μπιτς.

Έβγαλε ένα τσιγάρο, έλεγξε το κινητό του και βλέποντας για ακόμα μια φορά τις κλήσεις του πατέρα του, κατσουφιασε. Έβαλε το κινητό στη τσέπη, ξάπλωσε πάνω στο καπό και κοίταξε τα σύννεφα.

"Μη γαμιεστε κι εσείς..." ψέλλισε καταλαβαίνοντας πως αν και ξημέρωνε ο καιρός θα αγριευε. Ήξερε πως δεν μπορούν να περάσουν ακόμα μια μέρα στο αμάξι ενώ η σιωπή της δεν έπαυε να τον προβληματίζει.

Αναρωτήθηκε για το αύριο, για τη μάνα του, τη δική της αλλά και για όλους. Ξάφνου το κινητό του άρχισε να χτυπάει. Βλέποντας πως εκείνη ακόμα κοιμόταν, το έβγαλε από τη τσέπη και το σήκωσε.

"Που στα κομμάτια είσαι ;;" ακούστηκε ο Ίαν από την άλλη πλευρά

"Δεν έχω ιδέα. Δε σκοπεύω να γυρίσω άμεσα..."

"Είπα στη μάνα σου πως έφυγες για κάτι έκτακτο! Ο πατέρας της έχει τρελαθεί κι εσύ μου ανακοινωνεις ότι δεν έχεις ιδέα;"

"Είσαι με το μέρος του... Λογικό το βρίσκω..." είπε σοβαρός

"Λογκαν μη με ειρωνεύεσαι. Δεν μπορείς να καταλάβεις το παρελθόν ούτε να..."

"Δεν ειρωνευτηκα πατέρα. Ξέρω πολύ καλά όσα έγιναν στο παρελθόν από πρώτο χέρι. Καταλαβαίνω το δέσιμο που έχετε όλοι με εκείνον τον άντρα αλλά για μένα είναι άγνωστος. Ένα φάντασμα που ήρθε από το πουθενά και μας έκανε μπάχαλο. Θα νιώσω τη χαρά σου που είναι ζωντανός, μη μου ζητάς όμως να τη συμμεριστώ. Δεν είναι εύκολο να βλέπεις με σάρκα και οστά τον άνθρωπο που για χάρη του έβλεπα τη μάνα μου να λιώνει σε εκείνο το μνήμα στο κήπο! Και μη μου πεις ότι δεν πήγαινε τα βράδια!"

"Λογκαν ; Η μητέρα σου δεν πρέπει να..."

"Δεν πρέπει να μάθει. Αυτό το έχω καταλάβει..."

"Δεν είναι αστείο. Δεν θέλω να ταραχθεί..."

"Εννοείς πως δε θέλεις να τους θερίσει όλους. Μη λες ψέματα στον εαυτό σου πατέρα. Μην ανησυχείς, δεν ζω σκοπό να της πω τίποτα"

"Ωραία... Μπορείς σε παρακαλώ να μιλήσεις στην Ιζαμπέλ και να τη γυρίσεις πίσω;"

"Ξέχασε το! Εκτός αυτού δεν είναι επιλογή μου ! Εκείνη μου ζήτησε να φύγουμε... Δεν έχουμε ανταλλάξει λέξη όλη μέρα από χθες!"

Ο Ίαν αναστέναξε...

"Μίλησα με το Τζάκσον. Πήρα το διαμέρισμα και θα αφήσω το πατέρα της να μείνει μέχρι να επιστρέψετε. Μετά θα φύγουν για το Μπαλί. Υπάρχει όμως και κάτι ακόμα που πρέπει να σου πω..."

"Το οποίο είναι;"

"Μέσα σε όλα αυτά, μου τηλεφώνησε ο Βλαντιμίρ, εντόπισε λέει τη δολοφόνο του πατέρα του και μας ανέθεσε την αποστολή"

"Μπαμπα με όλο το σεβασμό, μιλάμε για έναν τύπο που κάθε τρεις και λίγο λέει πως τη βρήκε. Τι έχει αλλάξει αυτή τη φορα; Εκτος αυτου, μιλαμε για ενα εγκλημα που εγινε εικοσι χρονια πριν... Ο τυπος τραβαει κολλημα !"

"Δε ξέρω Λογκαν. Με όλα αυτά δεν μου έμεινε και μυαλό για να σκεφτώ. Το μόνο που ξέρω είναι πως πρέπει ολα να μπουν σε μια σειρά . Δεν δέχθηκα ακόμα φυσικά. Θέλω πρώτα να δω τα στοιχεία. Τη προηγούμενη φορά σκοτώσαμε μια γυναίκα τζάμπα... Δεν θα επαναληφθεί ξανά. Εγώ από εσένα θέλω ένα και μονο πράγμα..."

"Δεν είναι στο χέρι μου πατέρα..." τον διέκοψε

"Καντο να γίνει τότε! Η Ιζαμπέλ πρέπει να επιστρέψει το καταλαβαίνεις;"

"Θα μιλήσουμε ξανά. Πρέπει να κλείσω..." είπε χαμηλά βλέποντας την να ξυπνάει και βάζοντας το κινητό στη τσέπη, την είδε να βγαίνει από το αμάξι.

"Καλημέρα..." της ειπε μα εκείνη δεν έδειχνε ευδιαθετη . "Έτσι θα το πάμε; Μου ζήτησες να σε πάρω και να φύγουμε για να αγριοκοιταζεις κι από πάνω;" εκείνη τον αγνόησε, έβγαλε τα μποτάκια της και πλησίασε στην αμμουδιά.

Ο Λογκαν άρχισε να βγάζει καπνούς.

"Όταν σου μιλάω δεν θα με αγνοείς!" Είπε πιάνοντας την άτσαλα από το χέρι

"Εσύ φταις ! Για όλα εσύ! Εσύ που με πλησιασες! Εσύ που με έσωσες! Εσύ ! Αν δεν υπήρχες τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί!" Ξέσπασε εκείνη "Δεν θα ήξερα!!! Δεν θα μάθαινα! Δεν ..." Ο Λογκαν καταλαβαίνοντας πως επρόκειτο για ένα παραλήρημα της στιγμής, την έπιασε πιο απαλά και την αγκάλιασε.

"Δε φταιμε εμείς για το παρελθόν Ιζαμπέλ..." της είπε και πιάνοντας το πηγούνι της το ανασηκωσε για να τον κοιτάζει "Θέλεις να πάμε πίσω; Σίγουρα ο πατέρας σου θα έχει τρελαθεί..." εκείνη κούνησε το κεφάλι της αρνητικά

"Πηγαίνεις σε ένα πανεπιστήμιο... Έχεις συγκάτοικο, μαθήματα... Σκέψου αυτά τουλάχιστον. Θα σε ψάχνουν..."

Η Ιζαμπέλ τον κοίταξε με εκείνα τα πελώρια μάτια της

"Αμαρτίες γονέων, παιδευουσι τέκνα..." ψέλλισε λυπημένα 

"Όχι μικρή μου... Κανείς λάθος. Δεν υπάρχει αμαρτία στην αγάπη όσο κι αν θέλω να σκεφτώ αρνητικά επί της παρούσης. Αποδεχθηκα το παρελθόν γιατί πολύ απλά δεν ήμουν μέρος του. Ο κάθε άνθρωπος Ιζαμπέλ, χτίζει μόνος το περίγυρο του. Όσο κι αν με πονάει που το λέω, εγώ δεν θα έκανα ποτέ αυτό που έκανε ο πατέρας σου...."

Εκείνη δάκρυσε και χαμήλωσε το κεφάλι...

"Είναι σκληρό Λογκαν ... Δεν αγάπησε τη μάνα μου; Πώς είναι δυνατόν;"

"Ίσως και να το έκανε. Δεν του έδωσες την ευκαιρία Ιζαμπέλ... Πίστεψε με είμαι ο πρώτος που έπειτα από όσα έμαθα τρέμω για το αύριο. Η μάνα μου ξέρω πως έζησε στο χείλος του γκρεμού για το πατέρα σου μέχρι που έμεινε έγκυος σε μένα. Για καμία από τις δύο πλευρές δεν είναι εύκολο. Προσπάθησε απλά να μπεις στη ψυχοσύνθεση τους... Να δεις μέσα απ τα μάτια τους όπως βλέπω εγώ τώρα, μέσα στα δικά σου..."

Με το πρώτο δάκρυ που έπεσε, εκείνη εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του.

"Δεν είναι ντροπή να κλαις . Ο πατέρας μου, μου το έχει αποδείξει ουκ ολίγες φορές..."

"Γιατί Λογκαν;"

"Γιατί τι ;"

"Γιατί ανταμωσαν οι δρόμοι μας και ποιος είναι ο σκοπός μας;" ρώτησε στρέφοντας το βλέμμα της πάνω του 

"Δε ξέρω... Ούτε τι συμβαίνει ανάμεσα μας ξέρω. Θέλεις να μάθουμε;" είπε κι εκείνη εσμιξε τα φρύδια της . Χάιδεψε με τα ακροδάχτυλα του τα χείλη της, και αφήνοντας τα στο σημείο, την κοίταξε ξανά.

"Αν  ακούσω από αυτά τα χείλη ότι δεν αισθάνεσαι αυτή τη καταραμένη έλξη  δεν θα τα ακουμπήσω..." της δήλωσε και μόλις τα είδε να ανοίγουν διστακτικά , την έπιασε και με τα δύο χέρια από το πρόσωπο και όρμησε λαίμαργα πάνω τους, κάνοντας τα να σωπασουν ...

Σας φιλώ...