"Θα μας πεις τι λέει επιτέλους;" αναφώνησε η Ολιβια

"Επιστρέφω σε 4 μέρες. Κάσιεν..." διάβασε ο Ίαν προβληματισμένος

"Γιατί να φύγει;" αναρωτήθηκε φωναχτά η Ολιβια. Δεν είναι εκείνος που πρέπει να φύγει γαμωτο ! Η Ιζαμπέλ του φέρθηκε σκληρά..."

"Ηρέμησε όλοι!" Η Καταλινα πήρε θέση και την κοίταξαν. "Θέλει να μείνει μόνος... Αφήστε τον ..." είπε λυπημένη και κάθισε...

***

Το αεροπλάνο προσγειώθηκε. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού έκανε το προσωπικό απολογισμό του. Έφυγε ξέροντας πως όταν επιστρέψει η Βαλερια θα είναι νεκρή μα πλέον δεν τον ένοιαζε τίποτα. Δεν είχε μυαλό. Δεν είχε λογική. Είχε σκοπό....

Το ταξίδι του στην ουσία ήταν αυθημερόν μα η απόσταση για να καλυφθεί και να ξεκουραστεί λίγο ως τη Μπανγκόγκ, ήθελε χρόνο.

Άφησε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και πριν κάνει αυτό που έπρεπε πήγε μια μικρή βόλτα... Είχε ανάγκη από μοναξιά. Είχε ανάγκη για να βάλει κάτω τα πράγματα και να βρει τη λύση.

Κάσιεν....

Της χάρισα τη στιγμή που μου ζήτησε και άξιζε. Η Ιζαμπέλ θα καταλάβει είναι μεγάλο κορίτσι πλέον. Έχει πλάι της στηρίγματα και ανθρώπους που θα της δώσουν όση αγάπη χρειαστεί... Ίσως φάνηκα μαλακας που έφυγα μα δεν ξέρουν... Εγώ ξέρω. Εκείνος ξέρει και όλοι ξέρουν... Όλοι ξέρουν πόσο σημαντικοί είναι αυτοί οι άνθρωποι για μένα. Εύχομαι μόνο, να έχω χρόνο... Να τον σπάσω πρώτα στο ξύλο να το ευχαριστηθώ! Για πόσο νόμιζε θα εμένα στα σκοτάδια; Για πόσο; Μια στιγμή... Αυτές οι διαολεμενες οι ρημάδες οι στιγμές που μας έφαγαν... Πόσο αρκετή ήταν αυτή η στιγμή για να δω την αλήθεια... ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΩ ΠΡΙΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΠΕΘΆΝΕΙ!

Έπρεπε να δρασω εξαιρετικά γρήγορα και το ορκίζομαι μόλις επιστρέψω θα γίνει της πουτανας. Μου χρωστάει εκείνος αυτή τη φορά. Μου χρωστάει τη ζωή του που δεν έχω σκοπό να την αφήσω έρμαια της κατάρας που τον επισκέφθηκε. Τώρα ξέρω την αλήθεια κι ας μη μου την είπε ακόμα... Ξέρω γιατί βρέθηκα στο Μπρούκλιν. Βρέθηκα για να πάρω τη θέση του...ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΩΩΩΩΩΩ!!! Θέλω να ουρλιάξω  !
Θέλω να τα σπάσω όλα!
Θέλω να τον πιάσω στα χέρια μου και.... θεέ μου... αν υπάρχεις και μας βλέπεις , κάνε να προλάβω...

Παίρνω το παλιό χωματόδρομο. Φτάνω έξω από τη πόρτα και σίγουρος για το πρόσωπο που θα ανοίξει παίρνω φόρα και χτυπάω.

" Κάσιεν;;" στέκεται μπροστά μου φοβισμένος. Παλιός γνωστός. Ο καλύτερος πνευμονοχειρουργος.

"Μου χρωστάς Ρομπινσον! Και ήρθα για την είσπραξη!" Αλλάζει δέκα χρώματα μα δε με νοιάζει

"Δε μπορώ. Η γυναίκα μου θα γεννήσει..."

"ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ! ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΈΤΟΙΜΟΣ!"

"Πώς με βρήκες..."

"Πάντα ήξερα που ήσουν γιατρέ... Και τώρα αποχαιρέτησε τη γυναίκα σου. Φεύγουμε για Νεα Υόρκη το βράδυ!"

****

"Ήσουν τόσο σκληρή και άδικη..." της είπε ψάχνοντας για κάποιο ελεύθερο τραπέζι στη καφετέρια του νοσοκομείου. Η Βαλερια την έβγαλε τη πρώτη νύχτα μα όσο κι αν προσπαθούσαν οι γιατροί, θα πέθαινε και ήταν γεγονός. Το κεφάλι της είχε υποστεί τεράστια ζημιά και ανεπανόρθωτη. Μέσα σε μια μόλις μέρα όμως, άλλαξαν πολλά...

Ο Ίαν ζήτησε να μείνει μόνος μαζί της λέγοντας της τη πάσα αλήθεια. Μια αλήθεια που φυσικά δεν άντεξε. Μια αλήθεια που την σκληρυνε...που έθαψε τη μάνα της στα ίδια της τα μάτια.

"Θα μου το πεις κι άλλες φορές; Δεν αντέχω Λογκαν..."

"Θα σου το πω όσες φορές χρειαστεί. Έρχονται δύσκολες μέρες..." της είπε κι εκείνη κάθισε και τον παρακάλεσε να της φέρει ένα καφέ. Έλεγε αλήθεια... Οι μέρες θα ήταν δύσκολες μα αυτά που ήξερε πλέον, την είχαν στοιχειώσει. Βρέθηκε στη θέση του κλειδοκρατορα χωρίς επιλογή. Έπρεπε να κρατήσει ένα μυστικό από το σύντροφό της που την είχε ισοπεδώσει. Ο Ίαν την εμπιστεύθηκε και το εννοούσε. Της εξήγησε με κάθε λεπτομέρια την αλήθεια και εκείνη έσπασε... Είχε μπροστά της έναν ετοιμοθάνατο άνθρωπο και ήταν αρκετό για να πιστέψει τη γλώσσα του.

"Ευχαριστώ..." του είπε λυπημένη

"Για πόσο ακόμα θα είσαι σε αυτή τη κατάσταση;"

Έλα ντε... Ίσως επειδή ο πατέρας σου θα πεθάνει... Η μάνα μου αποδείχθηκε ανάξια... Ο πατέρας μου πρέπει να μείνει βράχος δίπλα στη δική σου και όλα καταρρέουν... Για πόσο ακόμα άραγε; αναρωτήθηκε από μέσα της κάνοντας μια γκριμάτσα.

****

"Τζέικ; Με πονάει η κοιλιά μου..." γκρίνιαξε η Κάρλα. Πέρασε πάνω  από μια εβδομάδα που είχαν απομακρυνθεί. Η Ιζαμπέλ με το Λογκαν ζήτημα να είχαν κοιμηθεί στο σπίτι 2 φορές και περνούσαν όλη τη μέρα μαζί. Βέβαια ο Τζέικ ήταν ενήμερος μέχρι και για τη τελευταία λεπτομέρια , εκτος απο το θανατο του Ιαν , μα δεν έβρισκε κουράγιο να μιλήσει στη Κάρλα. Όλα έγιναν μπάχαλο και έπρεπε να τη κρατήσει έξω από αυτά.

"Γιατί πονάς μικρό μου;"

"Δεν ξέρω... Με πονάει πολύ εδώ χαμηλά..." κουλουριαστηκε στο κρεβάτι κι εκείνος έβγαλε τα ρούχα του και ξάπλωσε.

"Μήπως... εμ .. να είσαι σε εκείνες τι μέρες που ..." Η Κάρλα γέλασε ελαφρά μέσα στο πόνο της με την προσπάθεια του να εξηγήσει αυτό που σκεφτόταν μα ξαφνικά σοβαρεψε.

"Πόσο του μηνός έχουμε;" ρώτησε τρομαγμένη και σηκώθηκε

"Καλά τώρα δεν είπες πως πονάς; Πώς μπορείς και πεταγεσαι σαν ελατήριο ρε φίλε!"

"Τζέικ σκάσε και απάντησε σε αυτό που σε ρωτάω!"

"Τι είπες;;" ρώτησε εκνευρισμένος μα βλέποντας την να αγριεύει για τα καλά έπιασε το κινητό και αναστέναξε
"25 του μήνα..."

"Ποιού  μήνα...;" ρώτησε και άσπρισε ολόκληρη. Οι κράμπες στη κοιλιά αυξήθηκαν και άρχισε να τρέμει.

"Κάρλα; Κάρλα μωρό μου τι έπαθες; Κάρλα με τρομάζεις!!!!" Ο Τζέικ είχε σαλτάρει. Εκείνη πήρε μερικές βαθειές αναπνοές και βουρκωσε. "Λυπήσου με μωράκι μου... Πες μου την έχεις πάθει θα τρελαθώ. Να καλέσω το γιατρό; να σε πάω στο νοσοκομείο; να σου φέρω νερό; να σου τρίψω τη κοιλίτσα;" όσο εκείνη δάκρυζε άλλο τόσο ο Τζέικ ετρεμε

"Μ'αγαπάς;" ρώτησε χαμηλόφωνα καθώς έπεφταν και τα πρώτα δάκρυα

"Τώρα τι ερώτηση είναι αυτή ρε Κάρλα;; Πεθαίνω για σένα!" Απάντησε θιγμενος

"Σοβαρά μιλάω Τζέικ!!" Τσιριξε ξαφνικά και πάτησε εν τέλει τα κλάματα

Εκείνος τα έχασε. Τη πήρε αγκαλιά τρομοκρατημένος και άρχισε να τη χαϊδεύει

"Σσς... πάρε βαθειές αναπνοές και μίλησε μου εντάξει; Ολα είναι καλά... Όλα είναι ήρεμα... Ότι έπαθες θα περάσει..." ψιθύρισε χαμηλά για να την ηρεμήσει.

"Νομίζω πως ειμαι έγκυος..." τραυλισε εκείνη και ο Τζέικ πήρε απόσταση, γουρλωσε τα μάτια και έπαθε σοκ.

"Τι νομίζεις λέει;"

"Πώς ειμαι έγκυος!" Του ξαναείπε κι εκείνος κατέρρευσε προς τα πίσω.

"Τζέικ;;; Τζέικ μωρό μου ξύπνα!! Τζέικ συνελθε γαμωτο!!!" Η Κάρλα ξέχασε και τα δακρυα , ξέχασε και το πόνο, ξέχασε και το όνομα της βλέποντας τον να λιποθυμαει. Άρπαξε τη κανάτα με το νερό που είχε στο κομοδίνο και τον περιελουσε με αυτό. Εκείνος άνοιξε τα μάτια πανικόβλητος, τη κοίταξε κι εκείνη άρχισε να κλαίει από τη χαρά της που συνήλθε.

Λιγα δευτερόλεπτα αργότερα και αφού της ζήτησε να επαναλάβει όσα είπε, κατέρρευσε για δεύτερη φορά...

Σας φιλώ ❤