"Γιατί σταματήσαμε εδω; Έχουμε ήδη αργήσει για τη συνάντηση στην έπαυλη. Ο μπαμπάς είπε πως πρέπει να είμαστε όλοι παρόντες..." σχολίασε η Κάρλα βλέποντας το Τζέικ να παρκάρει αρκετά μέτρα πιο κάτω από την έπαυλη. Η μεσηριανη τους βόλτα μετατράπηκε σε βραδινή. Όχι πως τους αναζήτησε κανένας μα το πρωί ο Ίαν τους είπε πως πρέπει να παρευρεθούν το βράδυ στο Συμβούλιο  καθώς θα άλλαζαν κάποια πράγματα.

"Μόλις πάμε σπίτι δε θα μπορώ να σε αγγίζω...Καταλαβαίνεις..."

"Όχι Τζέικ, δε καταλαβαίνω και αυτό το βλέμμα σου με τρομάζει ειναι η αλήθεια"

Άνοιξε το παράθυρο , κατέβασε ελαφρώς το κάθισμα  και την προέτρεψε να κάτσει στα πόδια του, χτυπώντας τις παλάμες στα γόνατα.

"Δε δαγκώνω μωρό μου... Δεν έχουμε μείνει μόνοι από το πρωί..."ειπε βλέποντας το δισταγμό της

"Μα όλη μέρα είμαστε μόνοι!"

"Ναι , μέσα σε κόσμο...Έλα εδώ να σε χαρω που μου έλειψες..." την έπιασε από τη μέση και την ώθησε πάνω του. "Αυτές τις κοντές σου τις φούστες ποτέ δεν τις γούσταρα, στο έχω πει;" Η λαγνα του φωνή , έβαψε ακόμα περισσότερο στα κόκκινα το προσωπο της. Άπλωσε τα χέρια του στα μπούτια της, ανασηκωσε τη φούστα και πιάνοντας το λάστιχο από το εσώρουχο της το τράβηξε.

Ανασηκωσε το κεφάλι του για να μπορέσει να χωθεί μέσα στο λαιμό της χωρίς να σταματήσει να αγγίζει το κορμί της και γλυφοντας το δέρμα της άρχισε να τη πιέζει προς τα κάτω.

"Μη τρέμεις... Είναι κι αυτός ένας άλλος τρόπος που πίστεψε με θα σ'αρέσει..." μουγκρισε στο αφτί της και τραβώντας δυνατά το λάστιχο , της έσκισε και από τις δύο πλευρές το εσώρουχο. Το έβγαλε, το πέταξε στο διπλανό κάθισμα και γέλασε πονηρά.

"Τζέικ, μη..." είπε ξεπνοα μα ήταν ήδη αργά. Τα δάχτυλα του έφτασαν στη περιοχή της κι εκείνη βογγηξε.

"Δε μπορώ να περιμένω μωράκι μου. Σε θέλω και σε θέλω τώρα!" Δήλωσε παθιασμένα. Με το ένα χέρι έμεινε να χαϊδεύει τη κλειτορίδα της ενώ με το άλλο κατέβασε το φερμουάρ από το παντελόνι του. Έβγαλε ένα προφυλακτικό από τη τσέπη κι εκείνη μόλις τον είδε να απομακρύνεται και να δαγκώνει το σακουλάκι, κοκκινησε ντροπιασμένη

"Μαναράκι μου δεν είναι ντροπή... Αν δε θέλεις να σου κάνω τριδυμα με τις ορέξεις που έχω , είναι αναγκαίο..." το φόρεσε και έτοιμος πλέον για εκείνη της όρμησε. Ξεκίνησε με άγρια διεκδικητικά φιλιά στα χείλη ενώ με τα χέρια του, ανασηκωσε τα οπίσθιά της. Τοποθέτησε το κορμί της στη κατάλληλη θέση, πήρε απόσταση και κοιτάζοντας την κατάματα, την ώθησε προς τα κάτω. Η πνιχτη φωνή που έβγαλε σε συνδυασμό με το μορφασμο και τα φρύδια της που ενώθηκαν το ένα με το άλλο από το πόνο, τον εκτόξευσαν. Ήταν διαφορετικό να βρίσκεται πάνω του και το ήξερε, όπως ήξερε πως και η ηδονή της δε θα αργήσει να τον κάψει. Μόλις την άκουσε να λαχανιαζει κατάλαβε πως ο πόνος άρχισε να περνάει μα εκείνος είχε πάρει φωτιά. Την έπιασε δυνατά από την λεπτή της μέση, έδωσε ώθηση στο δικό του κορμί αυτή τη φορά και άρχισε να πάλλεται ολόκληρος από κάτω της.. 

Δευτερόλεπτα αργότερα, εκείνη ούρλιαξε ανακαλύπτοντας τη γυναικεία της φύση και εκείνος τελείωσε με το που την άκουσε...

***

"Άργησαν..." είπε ψιθυριστά η Καταλινα στην Ολιβια .

"Κάτσε να έρθουν και θα τον πιάσω απο το μαλλί! Ειλικρινά σου μιλάω!" Της απάντησε χαμηλόφωνα.

Είχαν μαζευτεί όλοι στην αίθουσα αυτή τη φορά εκτός από το Λογκαν, την Ιζαμπέλ, τη Κάρλα το Τζέικ και την Βαλερια που από νωρίς, ισχυρίστηκε πως ήθελε καθαρό αέρα και είχε αποφασίσει να πάει πόλη. Είχε νυχτώσει βέβαια μα τα μαγαζιά ήταν ακόμα ανοιχτά οπότε δεν υπήρχε  κάποια περίεργη σκέψη για το πρόσωπο της. Εκτός αυτού, δεν την ήθελαν και παρούσα οπότε τους βόλευε...

"Νομίζω άκουσα τη μηχανή του Λογκαν !" Αποκρίθηκε η Καταλινα και σηκώθηκε. "Ήρθαν!" Αναφώνησε βλέποντας τον γιο της να παρκάρει και την Ιζαμπέλ από πίσω. "Δεν μοιάζουν χαρούμενοι ως συνήθως όμως..." παρατήρησε γυρίζοντας προς τα μέσα και ρίχνοντας άθελά της το βλέμμα στο Κάσιεν κοκκινησε . Η στιγμή που είχαν χθες , την έκανε να νιώθει αβολα παρότι το ζήτησε εκείνη. Είχε ενημερώσει φυσικά τον Ίαν. Ανάμεσα τους δεν υπήρχαν μυστικά.

Η πόρτα άνοιξε και ένας έξαλλος Λογκαν μπήκε μέσα. Η Ιζαμπέλ ακολούθουσε από πίσω σιωπηλή και κοπανωντας  με δύναμη το χέρι πάνω στο γραφείο, τους άφησε το χαρτάκι που βρήκε νωρίτερα στο διαμέρισμα.

"ΞΕΡΕΤΕ ΤΙ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ;"φώναξε έξαλλος . Ο Ίαν έγειρε προς τα πίσω ήρεμος και μόλις ο Λογκαν είδε τη φάτσα του ξέσπασε "Αλήθεια πατέρα;;; Είχες γνώση και πάραυτα μας εθετες όλους σε κίνδυνο; Τι έχεις μέσα στο κεφάλι σου επιτέλους;"

'Ίαν τι λέει το παιδι ;" ρώτησε η Καταλινα μα αντί να απαντήσει εκείνος το λόγο πήρε ο Κάσιεν προκαλώντας έκπληξη στους περισσότερους...

"Η Σκάρλετ, είναι ξαδέρφη του Βλαντιμίρ" ανακοίνωσε σοβαρός

"Ήξερες κάτι τέτοιο και μου το έκρυψες; πως μπόρεσες;' πετάχτηκε η Ιζαμπέλ.

"Έπρεπε. Εκτός αυτού κι εγώ χθες ενημερώθηκα. Ξέρουν πως η μάνα σου είναι ζωντανή και θεωρούν πως χρόνια τώρα οι Γκαρσία τη προστατεύουν. Θέλουν να κινηθούν κατά πάνω τους κόρη μου. Ξέρει η Σκάρλετ ότι έμαθες;"

Η Ιζαμπέλ στραβομουτσουνιασε

"Όχι. Όπως και να έχει..."

"Όπως και να έχει η ζωή της τέθηκε σε κίνδυνο! Απόψε κι όλας θα τη πάρω και θα φύγουμε και βρείτε λύση μόνοι σας !Πάμε Ιζαμπέλ..."

"Ρε Λογκαν περίμενε!!"

"Είπα πάμε! Η ασφάλεια σου προτρέχει όλων κι αν κάποιος πλησιάσει θα βρεθεί στο χώμα!" Ο Λογκαν την άρπαξε από το χέρι οδηγώντας την προς τα έξω και μόλις έμειναν μόνοι ο Ίαν σηκώθηκε.

"Ωραία...Τα δύο από τα παιδιά μας είναι ασφαλή..."

Η Καταλινα τον αγριοκοιταξε αμέσως

"Εσύ έβαλες το χαρτάκι έτσι; Έτσι ώστε με κάποιο τρόπο, κάποια στιγμή να το δει η Ιζαμπέλ...Κι αν δε το έβλεπε ;; Κι αν το ανακάλυπτε η άλλη;"

"Η άλλη ειναι ηλίθια. Θέμα χρόνου ήταν να καρφωθεί..."

"Εσύ δεν έχεις να πεις κάτι;;" για πρώτη φορά κοίταξε το Κάσιεν. Έδειχνε απόλυτα σοβαρή και ο Λαντον χαμογέλασε λυπημένος... Πάντα καβγαδιζαν οι τρεις τους στο παρελθόν στα συμβούλια και άθελά του γύρισε πίσω το χρόνο.

"Εγώ έχω το κεφάλι μου ήσυχο!" Της είπε εξίσου σοβαρός

"Ρε είστε σοβαροί;;; Διώξαμε τα παιδιά μας αντί να τα έχουμε κοντά!"

"Είναι για καλό... Τώρα απλά μένουν τα ..."

"Δεν αργήσαμε έτσι;" ακούστηκε ο Τζέικ διακόπτοντας τον Ίαν.

"Που είσασταν;;;" ρώτησε μουγκριζοντας η Ολιβια.

"Βόλτα ρε μάνα!πρώτη φορά θα ναι... Πώς κάνεις έτσι; Τώρα που ο Λογκαν έχει γκόμενά και αφήσαμε στην άκρη τις δουλειές βαριέμαι! Βγάζω βόλτα το μικρό..."

"ΜΙΚΡΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΟΥ ΗΛΙΘΙΕ!" Του αντιγυρισε η Κάρλα

"ΠΟΙΟΝ ΕΙΠΕΣ ΗΛΙΘΙΟ ΡΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΗ;;"

"ΕΣΕΝΑ ΡΕ! ΘΑ ΣΕ ΦΟΒΗΘΩ ΝΟΜΙΖΕΙΣ;"

Ξαφνικά ο Ίαν χτύπησε τη γροθιά του στο τραπεζι με αποτέλεσμα όλοι να γυρίσουν προς το μέρος του.

"Αρκετά! Συγχαρητήρια για το υποκριτικό σας ταλέντο μα φτάνει! Μου πήρατε το κεφαλι!" Φώναξε αφήνοντας τους όλους κάγκελο. "Τζέικ! Πάρε τη Κάρλα και πήγαινε στο εξοχικό για λίγες μέρες. Θα μείνετε εκεί μέχρι νεωτέρας! Μην ακούσω λέξη! Και τώρα δρόμο!"

Η Κάρλα σκουντηξε το  Τζέικ που είχε πάθει σοκ και αρπάζοντας τον, χαμογέλασε κατακόκκινη και βγήκαν έξω.

"Αυτό ήταν πιο εύκολο...." σχολίασε ο Ίαν και άρχισε να γελάει. "Τι με κοιταζετε έτσι; Ειχε πλάκα!!" Γελούσε δυναυα ώσπου κάποια στιγμή τον έπιασε βήχας.

"Ίαν;; Ίαν είσαι καλά; Λίγο νερό!" Η Ολιβια έφυγε σφαίρα στη κουζίνα ενώ τόσο η Καταλινα όσο και ο Κάσιεν έσπευσαν πλάι του σε κλάσματα δευτερολέπτου ξεχνώντας όλα όσα έγιναν πριν με τα παιδιά και ο Λαντον δάκρυσε. Η εικόνα τους ήταν τόσο συγκλονιστική...

"Είμαι καλά..." ψέλλισε ο Ίαν γυρίζοντας από την άλλη.

"Μα πνίγηκες! Έλα κάθισε λιγάκι..."

"Καταλινα είμαι καλά..  πάω να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου και έρχομαι..." είπε και σκουπίζοντας την αναστροφη της παλάμης του στο παντελόνι, έφυγε από την αίθουσα...

Σας φιλώ...