Τα χέρια του κατέβηκαν στη μέση της.  Την σήκωσε , την ακούμπησε πάνω στο καπό και φιλώντας την ασταμάτητα της αφαίρεσε τη μπλούζα.

"Λογκαν .. Δε το εχω ξανακάνει ..." του είπε χωρίς περιστροφές  κρύβοντας τα στηθη της κι εκείνος πιάνοντας την από τα οπίσθιά τη τράβηξε και τη κόλλησε στο κορμί του.

"Αν και δε το περίμενα αυτό..." της ψιθύρισε, σκύβοντας στο λαιμό της "Δεν έχω σκοπό να σταματήσω από μόνος . Σταμάτησε με εσύ, ειδάλλως δεν θα υπάρχει επιλογή μετά...Σε κανένα τομέα Ιζαμπέλ... Όχι απλά στο σεξ..."

"Πώς μπορείς και το λες αυτο;" ρώτησε κατακόκκινη

"Ξέρω τι θέλω. Αυτό για μένα αρκεί..."

"Και τι θέλεις;" του είπε παίζοντας ελαφρώς με τη φωνή της.

"Νομίζω είναι ξεκάθαρο. Θέλω εσένα. Από τη κορυφή ως τα νύχια, είτε είσαι παρθένα είτε όχι. Είτε σε κυνηγούν είτε όχι... Δεν ειμαι από τους άντρες που παίζουν Ιζαμπέλ. Όχι πια..."

Σαν απάντηση σε όσα τις είπε, κατέβασε τα χέρια της αφήνοντας τα στήθη της να φανούν ξανά, έπιασε την άκρη από την μπλούζα του και τη σήκωσε προς τα  πάνω. Ο Λογκαν μπορεί ουσιαστικά να ήταν ένας ξένος που εισέβαλλε στη ζωή της από το πουθενά μα ούτε η ίδια είχε το σθένος να αρνηθεί τη παρουσία του. Ποσο μάλλον την αύρα του που της έβγαζε μια αίσθηση προστασίας μα και εμπιστοσύνης.

"Χωρίς επιστροφή λοιπόν ..."ειπε αγγίζοντας το γυμνό του δέρμα

"Χωρίς μάτια μου.... Χωρίς..."

Ο Λογκαν τη πήρε αγκαλιά, γονάτισε λίγα μέτρα πιο μακριά και τη ξάπλωσε στην αμμουδιά. Με κινήσεις απαλές, κατευναζοντας τις άγριες ορμές του, της αφαίρεσε όσα ρούχα είχαν απομείνει πάνω της.

Άρχισε να αφήνει υγρά ρουφηχτα φιλιά στη κοιλιά της ενώ με τα χέρια του χάιδευε τις ελκυστικές της καμπύλες. Φτάνοντας πιο χαμηλά, ενιωσε τα μπούτια της να σφίγγουν.

"Χαλάρωσε και έχε μου εμπιστοσύνη..."αποκρίθηκε γλυφοντας τη γωνία που σχηματίζοταν ανάμεσα στο μπούτι και τη ευαίσθητη περιοχή της. Μόλις η γλώσσα του άγγιξε τα χείλη του αιδοίου της, η Ιζαμπέλ βογγηξε.

Έχωσε τα δάχτυλά της στην άμμο, το κορμί της κυρτωσε προς τα πίσω και κλείνοντας τα βλέφαρα ψέλλισε το όνομα του.

Εισχωρησε μέσα της τη γλώσσα του, κάνοντας μικρούς κύκλους ενώ σε κάθε αναστεναγμό της , η λίμπιντο του εκτοξευοταν ακόμα περισσότερο.

Μόλις έβαλε και τα δάχτυλα στο παιχνίδι, η ανάσα της κόπηκε μαχαίρι. 
Ο κόλπος της είχε γεμίσει υγρά και χωρίς να μπορεί να συγκρατηθεί  άλλο, ανέβηκε προς τα πάνω ρουφώντας την σε κάθε σημείο . Ένα μονοπάτι από μελανιές ζωγραφίστηκε στο αγνό, λευκό της δέρμα και ικανοποιημένος, ολοκλήρωσε το έργο του στο λαιμό της 

"Ποτέ δεν έχω νιώσει έτσι για καμία γυναίκα στο ορκίζομαι στα παντελόνια που φοράω..."
ψιθύρισε και βρίσκοντας τα χείλη της , τα φίλησε. Η Ιζαμπέλ τον κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια , τον άρπαξε από τα μάγουλα και ανταπέδωσε το φιλί κάνοντας τον πιο άγριο. Η φλόγα άναψε και δεν υπήρχε περίπτωση να σβήσει. Ο Λογκαν ένιωσε τον εαυτό του μα ξεφεύγει μα το φιλί της ήταν τόσο παθιασμένο που δεν μπορούσε να κρατηθεί.

Ένα μικρό βογγητό χάθηκε πάνω στη γλώσσα του μόλις ένιωσε τη πίεση στο αιδοίο της και γραπωθηκε από τη πλάτη του βλέποντας τον να αγριεύει.

"Μπορώ να τελειώσω μόνο έχοντας το κεφαλάκι μέσα  σου , αλλά....." της είπε και βυθίζοντας ολόκληρο το μόριο του μέσα της  εκείνη ούρλιαξε και ο Λογκαν γρυλισε.

"Θεούλη μου Ιζαμπέλ...." αποκρίθηκε  και για πρώτη φορά στην ερωτική ζωή του άρχισε να τρέμει και ο ίδιος.

"Πονάει Λογκαν..." την άκουσε να ψελλίζει λαχανιασμενη

"Το ξέρω μωρό μου... το ξέρω αλλά με ξεπερνάει..."

Προσπάθησε να τιθασεύσει ξανά τις ορμές του αλλά δεν τα κατάφερε. Και μόνο που ένιωθε το μόριο του να καίγεται από τα υγρά της έφτανε στο Θεό. Βγαίνοντας ελαφρώς από μέσα της , κοίταξε τα κατακόκκινα ρυάκια που κυλούσαν από τα μπούτια της και επιστρέφοντας το βλέμμα σε εκείνη, σταμάτησε κάθε του κίνηση και την προκάλεσε να τον κοιτάξει.

"Αν σε αγγίξει ποτέ άλλος άντρας, θα σκοτώσω τόσο εσένα όσο κι αυτόν..." της δήλωσε τελεσίδικα αλλά δεν θέλησε να ακούσει την απάντηση της. Ανέβασε το ρυθμό. Εκείνη άρχισε να ουρλιάζει και σφραγίζοντας τα χείλη της με τα δικά του, της έδωσε να καταλάβει με το τρόπο του ένα και μόνο πράγμα...

Πώς του ανήκει...

***

"Ίσως είχε κάποια δουλειά μωρέ Καταλινα. Εγώ επιμένω πως δεν μας κρύβουν κάτι. Πάμπολλες φορές έχει τύχει να φεύγουν σαν κυνηγημένοι για να μη μας ταράξουν" τοποθετήθηκε η Ολιβια.

"Το ξέρω απλά κάτι δε μου αρέσει..."

"Ανοησίες. Είδες καθόλου τα παιδιά σήμερα;"

"Ο Λογκαν από όσο ξέρω είναι εκτός. Η Κλάρα πρέπει να είναι στο γυμναστήριο και για το Τζέικ δεν εχω ιδέα... Από προχθές είναι απίστευτα περίεργος κι αυτός!" Είπε προβληματισμένη η Καταλινα .

"Τώρα αν πω ότι δε το πρόσεξα κι εγώ, ψέματα θα πω...Δεν πάμε καμία βόλτα να ηρεμήσουμε λίγο;"πρότεινε και η Καταλινα χαμογέλασε

"Εξαιρετική ιδέα, θα ξεφύγει λίγο και το κεφάλι μας. Έμαθα από τον Ίαν πως έρχεται και ο Βλαντιμίρ και με έπιασε πονοκέφαλος από τώρα..."

"Αλήθεια; Με έχει κουράσει αυτό το παιδί ειλικρινά!"

"Εμένα να δεις ! Άντε να βρούμε αυτή τη γυναίκα να τη σκοτώσουμε να τελειώνει!"

Οι δύο γυναίκες γέλασαν και χωρίστηκαν στα δωμάτια τους για να ετοιμαστούν...

****

Γρήγορα. Δυνατά. Θυμωμένα...
Η Κάρλα χτυπούσε το σάκο καταιδρωμενη χωρίς σταματημό βρίζοντας ανεξέλεγκτα. Ήταν τόσο εκνευρισμένη με την ανώριμη συμπεριφορά του Τζέικ αλλά και με τον εαυτό της.

"Ουάου! Δεν έχω ξαναδεί γυναίκα να χτυπάει έτσι !" Άκουσε ξαφνικά και ακινητοποιώντας το σάκο γύρισε ξαφνιασμένη προς τα πίσω. Είδε ένα τύπο γύρω στα 25, αδιαμφισβήτητα όμορφο,  να στέκεται στη πόρτα του γυμναστηρίου, κρατώντας μια τσάντα στα χέρια που έμοιαζε με εκείνη του Λαντον .

"Ποιος διάολος είσαι πάλι εσύ και πως βρέθηκες εδώ;" έσπευσε να πει βγάζοντας τους επιδέσμους από τα χέρια της. Εκείνος σήκωσε τα φρύδια από έκπληξη

"Με συγχωρεις δεν ήθελα να σε τρομάξω. Ονομάζομαι Μάικλ, με κάλεσε ο Λαντον..." της εξήγησε

"Ο Λαντον;" ρώτησε εκείνη περίεργα

"Ναι... Γνωριστήκαμε στο νοσοκομείο και έπειτα από αρκετές συζητήσεις , μου έκανε μια πρόταση που... που βασικά νομίζω πως δεν σε αφορά" είπε ξαφνικά.

"Τα πάντα με αφορούν σε αυτό το σπίτι αγοράκι μου !" Επιτέθηκε αμέσως και τον πλησίασε

"Δε το είπα με κακό. Μην αρπάζεσαι..."

"Και τότε πως ακριβώς το είπες;"

Εκείνος της χαμογέλασε.

"Είσαι η κόρη του Ίαν σωστά; Ο πατέρας σου μου εχει μιλησει για σένα...Δεν ήθελα να προκαλέσω κάποια αναστάτωση αλλά υποθέτω θα με βλέπεις συχνά εδώ..."

"Συχνά;"

"Εμ... Θα μείνω εδώ ξέρεις..." της είπε κι εκείνη άλλαξε εκατό χρώματα . Δεν είχαν βάλει χρόνια τώρα κανέναν στην "φαμίλια" και παραξενευτηκε .

"Ωωω, καλώς ήρθες Μάικλ!"Ακούστηκε η φωνή του Ίαν από πίσω τους και μόλις τους πλησίασε η Κλάρα  τον κοίταξε στραβά

"Μπαμπά τι λέει αυτός;" τον ρώτησε απαξιώνοντας για τη παρουσία του Μάικλ.

"Κλάρα γλυκειά μου, από δω και πέρα ο Μάικλ θα δουλεύει μαζί μας. Χρειαζόμασταν ένα ακόμα γιατρό και εκείνος φυσικά ξέρει για μας..."

"Έχεις τρελαθεί;"

"Γλώσσα Κλάρα! Και όχι..  Ο Μάικλ ξέρει χρόνια τώρα για μας. Είναι το έμπιστο χέρι του Λογκαν εκτός σπιτιού"

"Κύριε Γκαρσία δεν ήθελα να προκαλέσω κάποια αντίδραση με συγχωρείτε..." δικαιολογήθηκε εκείνος

"Μη σε νοιάζει αγόρι μου. Ξέχασα απλά να τους ενημερώσω για την άφιξη σου. Έλα να σου δείξω το δωμάτιο σου..."

Ο Μάικλ χαμογέλασε διστακτικά στην Κλάρα και έφυγε μαζί με τον Ίαν. Εκείνη άρπαξε εκνευρισμένη τη πετσέτα της και βγαίνοντας είδε τον Τζέικ να τη κοιταζει μέσα από το αμάξι. Τον αγνόησε αφού πρώτα του χάρισε μια θυμωμένη ματιά και προχώρησε προς το σπίτι. Ένα ξαφνικό αρπαγμα από το χέρι όμως της ανέβασε τα νεύρα στα ύψη.

"Ποιος ήταν αυτός;" τη ρώτησε έξαλλος. Εκείνη τράβηξε το χέρι της και του χαμογέλασε πονηρά.

"Αυτός ο κούκλος; Θα μείνει μαζί μας απο δω και πέρα! Είναι το νέο μας μέλος... Και ανάθεμα με ,είναι απίστευτα καυτός! Θεωρώ πως το σπίτι αποκτάει άλλη σημασία πλέον!" Απάντησε και δίνοντας του μια φάπα στη πλάτη έφυγε χαρούμενη προς τα μέσα  ....

Σας φιλώ...