Καταλινα

Είναι στιγμές που νιώθω φόβο για το αύριο. Φόβο για μας , για τα παιδιά μας. Δρασαμε έξυπνα για ακόμα μια φορά, ανακαλύψαμε τη Βαλερια μα ο Βλαντιμίρ αγνοείται. Ο κίνδυνος δεν είναι όμως αυτός... Είναι η καθημερινότητα και η σκοτεινή μας ζωή. Είναι το όπλο που οπλίζει στον επόμενο στόχο. Είναι όλα εκείνα τα παιδιά που υποφέρουν και προσπαθούμε να σώσουμε. Ένας ποιος θα μας σώσει; Ποιος θα σώσει τις ψυχές μας ; Ποιος θα μας πάρει από το χέρι να μας οδηγήσει στη κόλαση; Γιατί εκεί θα πάμε οι περισσότεροι...

Νιώθω με δυσβάσταχτη θλίψη μέρες τώρα. Ο Ίαν ξέρω πως προσπαθεί και η συμπεριφορά του δεν με εκπλήσσει καθόλου. Πάντα ήταν ηγέτης. Πάντα μας οδηγούσε με σοφία και υπομονή. Εγώ γιατί αισθάνομαι όμως πως φτάνουμε κοντά στη κατάρρευση; Δεν ξέρω αν κάποιος μπορεί να με νιώσει... Είναι τόσες οι στιγμές... Στιγμές καινούριες, παλιές...

Βλέποντας τον Κάσιεν εκείνη τη μέρα ζωντανό, έχασα την εμπιστοσύνη στα μάτια μου. Προσπάθησα να κρατηθώ ψύχραιμη όταν εμαθα την αλήθεια μα...Είναι δύσκολο. Τον κοιτάζω και μέσα του βλέπω εμάς. Τα νιάτα μας. Τη φωτιά μας. Τους ατελείωτους καυγάδες μας γιατί ποτέ δεν ήθελα να αφεθώ σε εκείνον. Φοβόμουν να το κάνω... Τα αισθήματα του για μένα,ακόμα και εκείνη τη μέρα που με χτύπησε στο κεφάλι ,ήταν δυνατά. Με κράτησε για να μη πέσω... Πάντα με κρατούσε... Έχει εκείνο το τρόπο που σε κάνει να πιάσεις το χέρι του και να περπατήσεις πάνω στη φωτιά. Ο Ίαν από την άλλη σε βάζει μέσα της και σου μαθαίνει να κολυμπάς. Τόσο διαφορετικοί μα τόσο ίδιοι για όσα αγαπούν. Εγω; Εγώ τελικά τι αγαπάω; Πώς να προσωποποίησω την αγάπη και να της δώσω όνομα; Γιατί πρέπει να ορίζουν τη ζωή μας με λέξεις και πράξεις; Γιατί πρέπει να κλείνουμε τα συναισθήματα μας βάζοντας τους μια ταμπέλα μπροστά;

Ήταν βράδυ, είμασταν ακόμα στο Μαρόκο και έκλαψα για πρώτη φορά από την ημέρα που είχα ξυπνήσει. Το σοκ όταν εμαθα πως είχα το τσιπ στο κεφαλι ήταν τεράστιο. Αυτός ήταν ο Ίαν όμως... Άνθρωπος ηφαίστειο ενάντια στη προδοσία που ειλικρινά, δεν είχα καταφέρει να κάνω. Δεν θα έκανα... Εκείνο το βράδυ ο Κάσιεν παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις που του έκανα να μην με πλησιάσει, ήρθε... Ήρθε και χώθηκε κάτω από τα σκεπάσματα... Ήρθε για να ζεστάνει τη ψυχή μου. Για να μου πει πως όλα θα πάνε καλά. Αγκαλιές...
Φιλιά...
Πάθος....
Έρωτας...
Σεξ ...

Όλα τα έκανε με τρόπο διαφορετικό. Πώς μου ζητάνε να το κοιτάζω και να μην ουρλιάζουν αυτές οι στιγμές στο κεφάλι μου; Άνθρωπος είμαι...Το μυαλό δεν το ορίζεις. Σου πετάει τις εικόνες μπρος στα μάτια σου κι εσύ καλείσαι να τις υποστείς. Είναι τόσο ίδιος...Καμία φορά θέλω να απλώσω το χέρι να αγγίξω το πρόσωπο του μα σταματώ. Σταματώ γιατί δεν έχω δικαίωμα. Δεν μπορώ να τον αγγίζω... Ας με κατηγορήσουν, ας με βάλουν στη πυρά, αυτοί οι δυο άντρες όμως από παλιά έπαιξαν με το μυαλό μου. Μια ο ένας, μια ο άλλος με τσάκισαν. Τους αγαπάω....Ντροπή; Ίσως... Έτσι έμαθα να ζω όμως. Εκείνοι μου έμαθαν την αγάπη σε όλες τις μορφές της. Υπάρχουν φορές που τους βλέπω σαν έναν άνθρωπο όταν είμαστε στο ίδιο δωμάτιο. Ο ένας μιλάει, ο άλλος συμπληρώνει... δυο τόσο δυνατά μυαλά, δύο άντρες που οι διάφορες τους είναι τόσο μεγάλες μα και τόσο μικρές ταυτόχρονα.

Ο Ίαν ήταν ανέκαθεν διεκδικητικός. Δεν ξέρω τι άλλαξε...Ίσως τα χρόνια, ίσως η αγάπη να έγινε πιο ανιδιοτελής... ότι κι αν άλλαξε με ωθεί στο Κάσιεν. Με ωθεί με ένα τρόπο που οι άλλοι δεν αντιλαμβάνονται.

Όλοι νομίζουν πως ο Κάσιεν ανέχεται τη Βαλερια. Εγώ βλέπω έναν άνθρωπο που στερήθηκε τη ζωή για να έχω εγώ. Άφησε ένα γνώση την αγάπη να χαθεί... Για το Θεό ποιος το κάνει αυτό; Τον είδα να φεύγει λυπημένος για τσιγάρο και δεν επέστρεψε. Ήθελα απλά να τρέξω...  να τρέξω και να τον αγκαλιάσω. Να γίνω εγώ ο βράχος που ήταν για μένα χρόνια πριν. Ξέρω όμως, και το ξέρω καλά όσο ανήθικο κι αν ακούγεται πως εκείνο το "φίλοι" δεν ισχύει. Δε μπορείς να υποστηρίζεις μια τέτοια μορφή όταν έχεις αγγίξει τον άλλον . Όταν σε κοιτάει και νιώθεις τα χέρια του με τη δύναμη των αναμνήσεων στο κορμί σου. Όταν ξέρεις τι μπορεί να προκαλέσει σε αυτό κι εσύ στο δικό του...

Με το Κάσιεν σπάνια κάναμε σεξ... Και με το σεξ εννοώ εκείνα τα τρία ένστικτα που θέλεις να ικανοποιήσεις. Πάντα σταματούσε... Πάντα κοιτούσε τα μάτια μου. Φοβόταν να μου πει πως τα αγαπάει τότε...Κι όμως έκλεινε τα κενά.

Τόσο για εκείνον , όσο και για  τον Ίαν μπορώ να δώσω τη ζωή μου. Έφυγε και μου λείπει... Ανάθεμα με με ποιο δικαίωμα μου λείπει;;; Έρχομαι μόνη μου σε αντιφάσεις γιατί τα χρόνια πολλά... Με τον Ίαν έζησα και γέμισα μια ζωή  μα όταν ο Κάσιεν ήρθε...Ήρθε και με γύρισε πίσω... Ήρθε και μου έβγαλε τη φωτιά που είχα στα 27. Έτσι τον είδα... Όπως τότε... Όπως παλιά...

"Καταλινα; Τι κάνεις εδώ κορίτσι  μου;"  ακούω και γυρίζω. "Έκλαιγες;" ρωτάει και πλησιάζει.

"Όχι Λιαμ ... Απλά ο αέρας ..."

"Κόψε τις μαλακιες σε μένα..." χαμογελάει και κάθεται πλάι μου.

"Καμία φορά επιβάλλεται να κλαίμε..." του λέω και με τραβάει στην αγκαλιά του. Η θάλασσα απλώνεται μπροστά μας και ηρεμώ

" Αρκετά χρόνια πριν σε αυτή τη παραλία, λάτρεψα το γέλιο σου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου παρά τα οσα έγιναν, να βρίσκω τρόπους να είμαι εδώ. Και βρήκα... Και έμεινα..." ψιθυρίζει και βγάζει τη ζακέτα του "Θα κρυώσεις μικρή μου.." λέει και με σκεπάζει.

"Λιαμ ;"

"Μμμμ"

"Έχεις αγαπήσει ποτέ σου;" Δεν απαντάει... Παίρνει μια βαθειά ανάσα, με τραβάει πιο κοντά και με το άλλο χέρι βγάζει τα τσιγάρα. Ανάβει και με κοιτάζει

"Όχι... Δυστυχώς δεν ξέρω πως είναι να αγαπάς μια γυναίκα με τέτοιο τρόπο..." λέει τραβώντας το βλέμμα μακριά.

"Τόσες πέρασαν από τη ζωή σου..."

"Καμία δεν άξιζε" απαντάει κοφτα.

"Έχεις εμάς... Πάντα θα μας έχεις..."

"Το ξέρω κοριτσάκι μου..." αρκέστηκε να πει και χαμογελάει

"Τώρα τι γελάς;"

"Εγώ με τη ζωή που κάνω, με όλα όσα έγιναν ειμαι πλήρης. Χαρούμενος. Ευτυχισμένος..." ξαφνικά σοβαρευει , αγγίζει το σαγόνι μου και με κοιτάει "Εσύ μικρή μου είσαι; Πάντα ήθελα να σε ρωτήσω... Πόσο δυνατά τους αγαπάς; Αν τους είχες και έπρεπε να επιλέξεις αυτή τη στιγμή να σώσεις τον έναν ποιον θα διαλεγες;" ξεροκαταπινω...

"Θα αυτοκτονουσα Λιαμ..." απαντάω δακρυσμένη και κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να διώξω την εικόνα και το κομπο από το λαιμό.

Σας φιλώ....