Ένα λευκό τριαντάφυλλο έπεσε πάνω στο φρέσκο χώμα. Ενιωσε ένα χέρι στον ώμο να τη σφίγγει . Η ζωή της έμοιαζε σαν παιδί. Ένα παιδί που πάει για πρώτη φορά στο λουνα παρκ και επιλέγει να κάνει τη παρθενική του βόλτα στο τρενάκι του τρόμου. Τα γεγονότα κύλησαν γρήγορα, άξαφνα...τρομακτικά.

"Σήκω κόρη μου. Μια νέα ζωή θα αρχίσει απο σήμερα..."

"Συγχωρεσε με, μα ολα καταρρέουν πατέρα..." ειπε μονάχα. Δεν μπήκε στη διαδικασία να ζητήσει εξηγήσεις για τη φυγή του. Ήξερε πως η συγγνώμη που του ζητάει θα βρει ανταπόκριση. Ήταν αληθινή και την εννοούσε.

"Δεν υπάρχει κάτι για να συγχωρέσω... Μου φτάνει που καταλαβαίνεις "

Την έπιασε απαλά και γυρίζοντας την εκείνη χώθηκε στην αγκαλιά του. Οι υπόλοιποι είχαν ήδη απομακρυνθεί προς τα αυτοκίνητα για να τους δώσουν λίγο χώρο να κερδίσουν το χρόνο των ημερών μα ο Κάσιεν ήξερε καλά , πως κάθε στιγμή θα αποτελούσε παρελθόν σύντομα.

"Λυπάμαι για όλα όσα γίνονται Ιζαμπέλ. Θα είμαι πάντα εδώ όμως..."

Έτριψε τη μύτη της πάνω στο στήθος του και τον έσφιξε.

"Πρέπει να σου μιλήσω μπαμπά... Έγιναν κι άλλα αυτές τις μέρες. Έμαθα πολλά και κρατάω άλλα τόσα..."

Ο Κάσιεν ένιωθε ακριβώς το ίδιο... Η περασμένη νύχτα τον άφησε αυπνο, εξουθενωμένο και λυπημένο...

Έκανε νόημα στους άλλους να αποχωρήσουν και προσπαθώντας να διώξει τα χθεσινά την ώθησε να προχωρήσουν προς το μοναδικό  παγκάκι που υπήρχε στα μνήματα...

Flash back

"Δύο εβδομάδες..." Ο Ίαν αποτραβηχτηκε από την αγκαλιά του και σηκώθηκε. Άνοιξε τη μπαλκονόπορτα, άφησε τη βροχή να δροσίσει το χώρο και αδιαφορώντας αν βραχεί, βγήκε στο μπαλκόνι. "Μόνο τόση ζωή έχω..." συνέχισε ακούγοντας τα βαριά του βήματα να τον ακολουθούν.

"Εσύ με έφερες εδώ έτσι;" Ο Κάσιεν πήρε βραβείο εξυπνάδας αν και άργησε.

"Δεν μπορώ να τους αφήσω Κας..."

"Καταλαβαίνω. Δεν χρειάζεται να πεις πολλά...Θα φύγεις ετσι;" ρώτησε ευθέως

"Ναι. Έτσι πρέπει. Αν τους αφήσω την εικόνα του ετοιμοθάνατου θα το έχω βάρος στη ψυχή μου..."

"Που θα πας;" Ο Ίαν γέλασε.

"Θα πρέπει να είσαι τρελός αν νομίζεις πως θα σου πω..."

Ο Κάσιεν δε συνέχισε. Βγήκε ολόκληρος προς τα έξω, έβαλε τα χέρια στα κάγκελα και αγνάντεψε τα μανιασμένα κύματα.

"Αυτό που ζητάς, δεν μπορεί να γίνει αδερφέ μου..."

"Δεν την αγαπάς;" ρώτησε ο Ίαν χαμογελώντας αμυδρά

"Ως το κόκαλο..." Ήταν η απάντηση του Κάσιεν "Εκείνη όμως θα καταστραφεί. Δεν της αξίζει κι άλλος πόνος. Δεν θα μπορέσω να πάρω ποτέ τη θέση σου εδώ μέσα. Σου δίνω μια ευκαιρία να σκεφτείς τη μεταμόσχευση... Ίσως τα καταφέρουμε αδερφέ..." Ο Ίαν γέλασε ξανά

"Πίστεψε με σε αγαπάει πιο πολύ από όσο νομίζεις. Όλοι τους ,όχι μόνο εκείνη. Όσο για τη μεταμόσχευση είναι αστείο... Ποιος ο λόγος να μπω στη διαδικασία και να τους απογοητεύσω Κάσιεν; Οι πιθανότητες έιναι μηδαμινές μα ακόμα κι αν πετύχει, ο χρόνος ζωής που θα πάρω ίσως είναι αντάξιος της μιας μέρας.... Θα φύγω άμεσα..."

"ΔΕ ΜΠΟΡΕΊΣ!"τσιριξε ο Κάσιεν χτυπώντας τα χέρια στα κάγκελα

"ΜΠΟΡΏ ! ΜΕΙΝΕ ΠΛΆΙ ΤΗΣ ! ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗΝ ΑΠΌ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΔΙΑΟΛΕ!!!'

"ΔΕΝ ΈΠΑΨΑ ΜΕΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΆΝΩ!!!" Ο Κάσιεν αναστέναξε και χαμήλωσε το τόνο του "Δεν υπάρχει αρχή, μέση και τέλος σε αυτή την αγάπη. Ντρέπομαι για τα παντελόνια μου. Είναι γυναίκα σου..."

"Χάρη σε σένα..." είπε λυπημένος ο Ίαν και γυρίζοντας τον έπιασε από τον ώμο. "Σου δίνω κάθε ελεύθερο Κάσιεν. Άγγιξε την... νιώσε την... Η ζωή είναι μικρή αδερφέ μου κι αν φύγω χωρίς να ξέρω πως θα σε έχει πλάι της, θα έχω βάρος στη ψυχή..." είπε και τον άφησε μόνο...

Τέλος flash back

"Η Κάρλα και ο Τζέικ δεν ήρθαν ..." σχολίασε ο Ίαν βάζοντας μπρος .

"Ο Λογκαν είπε νωρίτερα πως η μικρή ήταν αδιαθετη. Ο Τζέικ κάθισε να τη προσέχει όπως ήταν φυσικό..." Η Καταλινα άνοιξε το παράθυρο. Ο αέρας μύριζε βροχή από τη προηγούμενη και έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω.

"Όπως ήταν φυσικό;" ρώτησε ο Ίαν κάνοντας τον αδιάφορο κι εκείνη γύρισε

"Ας μην παίζουμε τις δέκα ερωτήσεις ανάμεσα μας αγάπη μου. Ξέρεις και ξέρω πως τα παιδιά είναι μαζί...." είπε ψύχραιμη κι εκείνος χαμογέλασε πλατιά και ξεκίνησε για την έπαυλη...

Το ίδιο βράδυ

Είχαν μαζευτεί όλοι στο σαλόνι έπειτα από παράκληση του Ίαν ο οποίος ήθελε να περάσουν μια ήρεμη βραδιά έπειτα από όλα όσα έγιναν. Οι ελάχιστοι που γνώριζαν τη κατάσταση του , δεν είχαν ιδέα πως σκόπευε να φύγει σε λίγες μέρες. Μέχρι και ο Λαντον γνώριζε πως θα έφευγε τη δεύτερη εβδομάδα προς το τέλος. Ο Ίαν τους ήξερε πολύ καλά. Είχε γνώση πως θα τον σταματούσαν. Θα έφευγε αφήνοντας ένα γράμμα σε εκείνη και θα της εξηγούσε τη κατάσταση. Δε θεωρούσε πρέπον που την είχε αφήσει στα σκοτάδια μα δε γινόταν αλλιώς. Αν η Καταλινα το μάθαινε πριν φύγει δε θα άντεχε να τη δει να κομματιαζεται . Αν ήταν απών, ήταν σίγουρος πως ο Κάσιεν θα έκανε το παν για να τη κρατήσει...

"Θα ανοίξω κι άλλο" ειπε ο Ίαν δείχνοντας το άδειο μπουκάλι με το κρασί.

"Εμείς θα φύγουμε σιγά σιγά!" Πετάχτηκε η Ολιβια σηκώνοντας το Λαντον. Δεν ήταν μυστικό εξάλλου... Ο Ίαν ήξεραν τι προσπαθούσε να κάνει. Ήθελε να τους χαρίσει στιγμές...και αυτή η μάζωξη ήταν ιδανική.

Αποχώρησαν και πλέον στην αίθουσα έμειναν μόνο τα δίδυμα , ο Ίαν, η Καταλινα, ο Κάσιεν και ο Κρίστιαν.

"Για να δω τα ποτήρια σας !" Είπε ο Ίαν

"Μήπως ήπιαμε αρκετά;"

"Καταλινα σταμάτα να είσαι γκρινιάρα! Χρόνια έχουμε να περάσουμε καλά!" Τη μαλωσε ο Λιαμ αμέσως.

"Μα έχει αρχίσει να με χτυπάει το κρασί..." παραπονέθηκε

"Και μενα..." πετάχτηκε ο Κάσιεν.

"Πώς κάνετε έτσι ρε ! Ελάτε να θυμηθούμε τα παλιά!" Αποκρίθηκε ο Ίαν και ο Κάσιεν τον αγριοκοιταξε . "Ας αφήσουμε το κρασί! Περιμένετε..."  σηκώθηκε και πήγε στο μπαρ. Τα δίδυμα έπιασαν τη κουβέντα με τη Καταλινα και ο Κάσιεν τον ακολούθησε.

"Τι διάολο προσπαθείς να κάνεις;" του είπε γρυλιζοντας

"Εγώ; Τίποτα..." του απάντησε εμφανώς ευδιάθετος.

"Ίαν σε πείραξε το κρασί; Εγώ στα λεγα να μην ανοίξουμε 5 μπουκάλια!!"

"Ωωω παψε να γίνεσαι μελοδραματικος Κάσιεν! Ας περάσουμε όμορφα για μια στιγμή!" Του είπε γελώντας και ο Κάσιεν έφυγε σφίγγοντας το σαγόνι. Μόλις απομακρύνθηκε ο Ίαν γύρισε πλατη και το βλέμμα του χάθηκε στο κενό. Φυσικά και δεν τον πείραξε το αλκοόλ. Έπρεπε όμως να περάσουν από το παρόν μέσω του παρελθόντος σε ένα μέλλον.

"Ουίσκι λοιπόν !"αναφώνησε γυρίζοντας και πλησίασε

"Εγώ δε πίνω άλλο!" Του είπε η Καταλινα

"Ένα σφηνάκι! Για το καλό..."

"Ποιο καλό μωρέ Ίαν;" αποκρίθηκε αμέσως

"Λιαμ πες τους!" Διέταξε και ο Λιαμ γέλασε

"Ο Βλαντιμίρ έιναι νεκρός!" Ανακοίνωσε και γέμισε μόνος τα σφηνάκια.

"Πώς... Πότε;"πετάχτηκε ο Κάσιεν

"Αύριο αυτά! Και τώρα άσπρο πάτο!!!" Ο Ίαν άδειασε πρώτος το ποτήρι.

Το ένα έφερε το άλλο και οι θύμησες του παρελθόντος γέμισαν με γέλια το σαλόνι. Τα δίδυμα εξιστορουσαν ιστορίες , ο Κάσιεν είχε χαλαρώσει πάρα πολύ και έλεγε δικές του ενώ όλοι μαζί, σχολίαζαν γεγονότα που έγιναν σε αποστολές. Γέλια.... το μόνο που άκουγες ήταν γέλια. Κάπου στα μεσάνυχτα  τα δίδυμα αποχώρησαν και τους άφησαν πίσω αφού βέβαια άκουσαν τη γκρίνια της Καταλινας η οποία ξετυλίξε τον σφιγμένο της εαυτό και αφέθηκε στη χαρά... Μια χαρά που δεν είχε μέτρο σύγκρισης.

"Πάω λιγάκι να ξαπλώσω. Νομίζω μου τη βάρεσε και μένα!" Ο Ίαν έκανε να σηκωθεί μα η Καταλινα τον σταμάτησε.

"Περίμενε έρχομαι κι Εγώ..." του είπε και εκείνος ένιωσε αμέσως το φόβο τη φωνή της... το φόβο να μείνει μόνη με τον Κάσιεν. Γέλασε και έπειτα κοίταξε το Κάσιεν ο οποίος είχε χάσει το γέλιο του.

"Είσαι σοβαρή μωρέ;; Θα έρθω αργότερα. Καθίστε είναι νωρίς ακόμα!"

"Και τι να πούμε οι δυο μας ρε; Έμεινε και τίποτα; είναι αργά εξάλλου!" Πήρε θέση και ο Κάσιεν μα το βλέμμα του Ίαν άστραψε ολόκληρο. Τον κοίταξε βαθειά μέσα στα μάτια ζητώντας του σπαρακτικά να μείνει...

"Βρε που έμπλεξα! Καλά... Καθίστε να πάω να πλυθω λίγο και έρχομαι. Ανοίξτε και το δεύτερο ουίσκι και θα κατέβω εντάξει; Θα έχουμε μεγάλη νύχτα!" Είπε χαμογελαστός

"Τώρα μάλιστα!" Η Καταλινα κάθισε ξανά κάτω ευδιαθετη . Γέμισε και τα τρία ποτήρια και απλώνοντας το χέρι της άνοιξε τη μουσική.

"Εχεις συναίσθηση από αυτό που κάνεις;;;" είπε οργισμένος ο Κάσιεν ακολουθώντας τον ως τη πόρτα

"Πλήρη...Αν με θεωρείς αδερφό μείνε... μιλήστε... Βρείτε τα ...σε ικετεύω Κάσιεν. Μη μου βαραίνεις τη ψυχή... Αν πέθαινες αυριο; Δεν θα ήθελες μια τελευταία μέρα μαζί της;" τον ρώτησε και ο Κάσιεν κατέβασε το κεφάλι. Ο Ίαν δε το ήξερε μα όντως ο Κάσιεν είχε σκοπό να πεθάνει... αν όχι αύριο, τις επόμενες μέρες....

"Ήπιαμε Ίαν... Δεν είναι η στιγμή ..." παρά την θέληση να μείνει ο Κάσιεν έβαζε και πάλι τη λογική πάνω από όλα.

"ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΤΟΣΗ ΏΡΑ ΕΚΕΊ...!" Φώναξε από μέσα η Καταλινα και ο Ίαν του έριξε ένα λυπημένο χαμόγελο.

"Ε και ; Ίσως η γλώσσα σας κυλήσει καλύτερα έτσι. Έχετε ανάγκη από ένα ξεκαθάρισμα ψυχής και όχι αυτές τις μαλακιες που λέτε μεταξύ σας ...Θυμήσου Κάσιεν... αν πέθαινες; Εγώ θα πάρω τη στιγμή μου μαζί της...Γιατί πεθαίνω. Την έχω ανάγκη. Όχι απόψε όμως..." Ο Ίαν τον αιφνιδίασε, τον έσπρωξε προς τα μέσα και κλείνοντας δυνατά,  κλείδωσε τη πόρτα και πάτησε τα κλάματα....

Σας φιλώ...