Μπρούκλιν αρκετά χρόνια πριν...

Τρεις ολόκληρες μέρες ήταν ξαγρυπνος στο προσκεφάλι της. Τρεις ολόκληρες μέρες κι εκείνος είχε βυθιστεί στη σιωπή. Τόσο το πένθος για έναν αδερφό που χάθηκε, όσο και εκείνη που δεν έλεγε να ανοίξει τα βλέφαρα της και να του δώσει λίγη ζωή, ήταν αρκετά για να τον πνίξουν στις τύψεις. Δεν ήξερε το λόγο που τις ένιωθε, μα κάπου βαθειά μέσα στα έγκατα της ταλαιπωρημένης του πλέον ψυχής, έριχνε  στον εαυτό του τις περισσότερες ευθύνες.

"Ξύπνα ψιψινα... Ξύπνα γιατί δεν έχω άλλη δύναμη να παλέψω. Εκείνος έφυγε παίρνοντας μαζί του το μισό μου εαυτό ενώ εσύ διέλυσες ότι απέμεινε..."

Ο Λαντον έκανε ότι περνούσε από το χέρι του μα τα χτυπήματα της, ήταν αρκετά σοβαρά. Δεν βρισκόταν σε τόσο μεγάλο κίνδυνο αλλά το γεγονός πως έπειτα από εκεινα τα δευτερόλεπτα που συνήλθε στα χαλάσματα ,δεν ξαναεδωσε σημάδι ζωής τους προβλημάτιζε....

Μια εβδομάδα μετά...

Είχε φορέσει το πιο λαμπερό του χαμόγελο. Έτρεχε σαν το τρελό από το κήπο, έπεσε , σηκώθηκε ξανά και συνέχισε να τρέχει. Είχε ξυπνήσει...του ανακοίνωσε ο Λαντον λίγα δευτερόλεπτα πριν και χωρίς να ακούσει κι άλλα, έσπευσε απευθείας στο δωμάτιο της.

Έπεσε σχεδόν ολόκληρος πάνω στη πόρτα και ανοίγοντας την , είδε την Καταλινα να τον κοιτάει τρομαγμένη  με δυσκολία.

"Δεν θα σε πειράξω μωρό μου... Πότε ξανά..." της ανακοίνωσε βλεποντας υο δισταγμό της κι εκείνη του χαρισε ενα αμυδρό  χαμογελο.
Που να ξερε πως εκείνο το χαμόγελο θα έσβηνε για έναν ολόκληρο χρόνο σχεδόν από τα χείλη της...

Κάθισε πλάι της , την φίλησε στο μέτωπο και άρχισε να κλαίει χωρίς να χάσει το γέλιο του. Για τον Ίαν η ζωή επέστρεψε με τη μορφή της.

"Ανάθεμα σε για γυναίκα... Αν μου πάθαινες κάτι δεν θα το άντεχα..."

Εκείνη, έχοντας ελάχιστες μνήμες στο μυαλό της και αγνοώντας το τρόπο με τον οποίο άλλαξε συμπεριφορά, κουρνιασε πλάι του και απόλαυσε την αίσθηση του κορμιού του. Έτσι ήταν εξάλλου... Μια ζέστη , μια κρύο... Είτε θα μισούσε ο ένας τον άλλο, είτε θα ζούσε ο ένας για τον άλλο.

"Θυμάμαι την Καρολάιν... Είναι αλήθεια αδερφή του Κάσιεν;" ρώτησε μετά από δέκα ολόκληρα λεπτά σιωπής.

"Ναι ψιψινα ... Ήταν..."

"Ήταν;"

"Περίμενες να την αφήναμε ζωντανή;" της ψιθύρισε ψάχνοντας τα χείλη της.

"Τι άλλαξε Ίαν;" τον ρωτησε κοιτώντας τον στα μάτια.

"Πόσα θυμάσαι;"

"Θυμάμαι εκείνη, τον Κάσιεν να φωνάζει... Να με χτυπάει στο κεφάλι και...." ξαφνικά ο θυμός, κοκκινησε ολόκληρο το πρόσωπο της. "Που είναι;;; Θα τον σκοτώσω αν τον πιάσω στα χέρια μου !! Αυτόν τον... τον ..." άρχισε να ξεφυσαει σαν ταύρος και προσπάθησε να σηκωθεί.

"Σςςς ηρέμησε ..."

"Όχι!θέλω να τον πνίξω! Πώς μπόρεσε; Και ο Λιαμ ; Ο Λουκ;; θεέ μου..." μόλις οι μνήμες άρχισαν να ξυπνούν ολοένα και πιο πολύ, η Καταλινα τον έσπρωξε και προσπάθησε να σηκωθεί. "ΕΣΎ!" Του επιτέθηκε φραστικά "Εσύ ήσουν πίσω από Όλα! Όλοι με κοροιδευαν !" Ξαφνικά το προσωπάκι της τυλίχθηκε στη θλίψη..." Ακόμα κι εκείνος... Εκείνος που μου ορκίστηκε την αγάπη του ... Όλα ήταν ψέματα σωστά; ΨΕΜΑΤΑ!!!" Εκείνη άρχισε να τον χτυπάει στο στήθος

"ΠΕΘΑΝΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΓΑΜΩΤΟ ΣΟΥ!!!!" Της είπε θυμωμένος...

Λίγα λεπτά αργότερα, ολόκληρο το σπίτι βυθίστηκε στο σκοτάδι. Οι σπαρακτικες της κραυγές δεν είχαν τελειωμό. Ο Ίαν πάνω στα νεύρα του για τις κατηγορίες που εκείνη απέδιδε στον Κάσιεν, της είπε όλα όσα έγιναν... Από την αρχή ως το τέλος...
Κι εκείνη έσπασε...
Τόσο απλά μα και θορυβώδη...

Έξω από το δωμάτιο είχαν μαζευτεί όλοι αλλά κανένας δεν τολμούσε να ανοίξει τη πόρτα. Με σκυμμένα τα κεφάλια, έκλαιγαν και οι ίδιοι συμμεριζοντας το πόνο της...

Ξάφνου είδαν τον Ίαν να βγαίνει...
Τα κουρελιασμένα του χαρακτηριστικά και η ψυχική του ταραχή ήταν αρκετά. Κανένας δεν του μίλησε και όλοι ήξεραν τι ακριβώς συνέβαινε...

Ο Λαντον, μην αντέχοντας την αλήθεια που ήξερε, έφυγε πρώτος και κλείστηκε στο δωμάτιο του...

Εκείνη τη νύχτα δεν κοιμήθηκε κανένας στο σπίτι... Εκεί που έπεφτε η σιωπή, ένα καινούριο ουρλιαχτό έβγαινε από τα χείλη της και τη βίαζε...

Λίγες μέρες αργότερα...

Καταλινα

Τι κατάλαβες; Έφυγες και χάθηκες... Ξέρεις πόσο πονάει; Εύχομαι με όλη μου τη δύναμη να ήσουν εδώ. Να ήσουν εδώ και να σου έδινα ένα δυνατό χαστούκι. Πώς μπόρεσες Κας ; Πώς τόλμησες να φύγεις;  που να πάω; Πώς να έρθω να σε βρω όταν δεν ξέρω που ταξιδεύει η ψυχή σου;

Πλέον τα ξέρω όλα. Όλα μάτια μου...
Μάτια μου...

Ποτέ δεν στο είπα πίσω... Σου άρεσε τόσο να με κατονομαζεις με αυτή τη λέξη και εσυ τι έκανες;;; Ποιος σου είπε να χαθείς;;; Πώς τόλμησες να πεθάνεις;;; Πώς...

Αισθάνομαι ξανά τα πόδια να λυγίζουν. Κανένας δεν θα με νιώσει ποτέ... Γιατί πολύ απλά, δύσκολα κάποιος θα νιώσει  πως είναι να αγαπάς δυο ανθρώπους το ίδιο δυνατά. Τον καθένα για τους λόγους του. Ο Ίαν για μένα είναι το πάθος. Είναι ο άνθρωπος που με βγάζει εκτός εαυτού αλλά μ'αρέσει. Είναι ο σταθμός...

Ο Κάσιεν όμως... Εκείνος ήταν ο βράχος. Ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ένιωσα. Πόσο ειρωνικό είναι... Ο Ίαν κατάφερε να μου δείξει μια οπτική της αγάπης εντελώς διαφορετική από εκείνη του Κάσιεν. Της έδωσε αέρα και εκείνη πέταξε μπρος στα μάτια μου. Πότε δεν θα καταφέρω όμως να ξεπεράσω το χαμό του... Δεν τον αγαπούσα, τον λάτρευα... Είχε το τρόπο να με ηρεμεί. Να διώχνει τους φόβους που μου δημιουργούσε ο Ίαν. Γιατί αυτό ηταν...
Η καρδιά μου πάλεψε φορές ανάμεσα τους.
Ήταν ο κίνδυνος και η ασφάλεια.
Ήταν η τρέλα και η λογική...

Τόσο αντίθετοι, μα τόσο ίδιοι καταβαθος. Αγαπάς μια φορά λένε... Λάθος. Εγώ πιστεύω πως έχεις τη δυνατότητα να αγαπήσεις πολλές φορές με διαφορετική οπτική. Η αγάπη εξάλλου δεν έχει μορφή. Εσύ την πλάθεις...

Σήμερα θα βγω...
Θα πάω να τον δω...

Όχι φυσικά σε εκείνο το μνήμα που έστησαν  μα στον δικό του ναο... Στο δωμάτιο του... Σε εκείνο το δωμάτιο που μοιραστήκαμε πολλές στιγμές... Ξέρω πως πονάει και ο Ίαν. Δεν χρειάζεται να μου το πει... Το νιώθω. Κάποια στιγμή ίσως καταφέρουμε να ξεπεράσουμε την απώλεια και ξέρω καλά πως μόνο ενωμένοι θα το επιτύχουμε...

Μου είπαν πως η χειροβομβίδα έσκασε... Πώς το κορμί του έγινε θρύψαλα... Οπότε θα κρατήσω μόνο τη ψυχή... Μια ψυχή που ξέρω καλά πως όπου κι αν είναι  , όπου κι αν ταξιδεύει,  πάντοτε ένα κομμάτι της θα βρίσκεται μέσα μου....

Σας φιλώ...

Θα αρχίσουμε σιγά σιγά, να μπαίνουμε στο βιβλίο από την αρχή. Θα δούμε στα πρώτα κεφάλαια περιληπτικά την εξέλιξη της ζωής τους και πως κατάφεραν να αντεπεξέλθουν οι ήρωες έτσι ώστε να έχουμε μια γενική εικόνα για το μετέπειτα.

Τα κεφάλαια όπως σας είπα θα μπαίνουν λίγο πιο αραιά.

Να είστε όλοι καλά...