Έστρωσε το φόρεμα της και κοιτάζοντας τον εχθρικά κατέβασε το σκιαστρο της θέσης της, κοίταξε στο εσωτερικό καθρεφτάκι και ανεβάζοντας το ξανά προς τα πάνω γύρισε μουτρωμενη προς το μέρος του.

"Είμαι κατακόκκινη Λογκαν! Πως διάολο θα μπούμε έτσι μέσα;;"

"Εγώ φταίω πάλι;;Από τη μια με βαράς από την άλλη μου ορμας από μόνη σου ! Τελικά δεν μπορείς να αντισταθείς στη γοητεία μου..."

"Εγώ;Εσυ εκανες στη άκρη και ασελγησες στο κορμί μου παλιό διεστραμμένε σεξομανή!"

"Τς τς τς... Εγώ απλά ήθελα να μιλήσουμε πριν πάμε στους δικούς μας..."

"Ναι ναι... πιάνοντας το μπούτι μου και ..."

"Και ;" ρώτησε πονηρά κι εκείνη κοκκινησε

"Βλέπεις; Τέτοιες φάτσες παίρνεις και άντε μετά να ηρεμήσω..."

Άπλωσε το χέρι στο μάγουλο της και πλησιάζοντας στα χείλη της τα φίλησε πεταχτά. 

"Νομίζω έχω πάθει εξάρτηση..." παραδέχτηκε "Είσαι ότι πιο όμορφο έχω δει στην ζωή μου και ..." πριν ολοκληρώσει, άγρια φρεναρισματα ακούστηκαν από το χωματόδρομο. Ένα αυτοκίνητο μπήκε με τα χειρόφρενα στον ιδιωτικό δρόμο της έπαυλης και βγάζοντας το όπλο του από το πλάι της πόρτας, την άνοιξε και βγήκε.

"Τι διάολο;;;" ψέλλισε έντρομος μόλις αναγνώρισε το αμάξι του Τζέικ.

"Τι δουλειά έχει εδώ ο Τζέικ;" ρώτησε και η Ιζαμπέλ με τη σειρά της. Τόσο το παρουσιαστικό όσο και ο τρόπος που κοπάνησε τη πόρτα και βγήκε έδειχναν ξεκάθαρα πως ότι κι αν συνέβη ήταν σοβαρό.

"Που είναι;" ρώτησε χωρίς περιστροφές το Λογκαν

"Ποιος ρε μαλάκα; Τι έπαθες;;"

"Τώρα ήρθατε;;; Έχει μια ώρα που φύγατε από το σπίτι!"

"Τζέικ θα μου πεις τι έχει συμβεί; Τώρα ήρθαμε αλλά δε καταλαβαίνω το..."

"Η Κάρλα ήρθε από το σπίτι..." ξεκίνησε να λέει "Έκτοτε τη παίρνω τηλέφωνο και δεν απαντάει..."

"Η Κάρλα; Στο δικό μας σπίτι; Γιατί ήρθε και τι ήθελε;" είπε βγάζοντας το κινητό του.

"Που θες να ξέρω ρε μαλάκα! Βγήκα από το μπάνιο και δεν πρόλαβα να μάθω με την άλλη την ηλίθια σπίτι!"

"Ει ! Η Σκάρλετ τι δουλειά έχει σε όλο αυτό;" χώθηκε η Ιζαμπέλ

"Μάζεψε την. Μόνο αυτο θα σου πω. Δεν έχω καμία όρεξη να τη πηδήξω και είναι η τελευταία φορά που το λέω,  έγινα κατανοητός;;"

"Δε το σηκώνει ούτε σε μένα.." Ο Λογκαν έβαλε το τηλέφωνο στη τσέπη τον κοίταξε "Δεν καταλαβαίνω το λόγο που ήρθε τέτοια ώρα... Εκτός κι αν έπαθε κάτι και δεν ήθελε να το μάθει η μαμά και ο μπαμπάς... Δεν μπορώ αλλά προβλήματα θα σκάσω!"

Ξαφνικά είδαν φώτα να πλησιάζουν

"Αυτή είναι σίγουρα!" Ο Λογκαν εστίασε στο αυτοκίνητο που πλησίαζε και δεν έπεσε έξω. Μόλις η Κάρλα πάρκαρε και τους είδε μαζεμένους έξω, φόρεσε ένα χαμόγελο και τους χαιρέτησε αποφεύγοντας να κοιτάξει το Τζέικ μα ο Λογκαν την άρπαξε αμέσως απ τα μούτρα

"Τι δουλειά είχες στο διαμέρισμα; Σε πείραξε κανένας; Και γιατί τα μάτια σου είναι κόκκινα;;;Αν έχεις πάρει τίποτα που σου έδωσαν οι φίλες σου ειλικρινά θα γίνουμε κωλος!"

"Χαλάρωσε..." Η απαλή της φωνή έβγαζε μια νότα λύπης που φυσικά πέρασε απαρατήρητη από το Λογκαν μα όχι από το Τζέικ. "Ούτε πήρα κάτι, ούτε έπαθα κάτι... Τα μάτια μου είναι κόκκινα γιατί τα έτριψα επειδή νυστάζω . Ερχόμουν στο διαμέρισμα να σε βρω... Ήθελα να μιλήσουμε για τη μαμά..." δικαιολογήθηκε

"Κάρλα μου έκοψες το αίμα! Και γιατί έφυγες χωρίς να εξηγήσεις στο Τζέικ; Τρόμαξε κι εκείνος και ήρθε ως εδώ!"

"Δεν ήθελα να μπω σε λεπτομέρειες της οικογένειας μας με ένα ξένο" είπε άκρως σοβαρή

"Από πότε ο Τζέικ είναι ξένος;; Το χεις χασει;"

"Από σήμερα..." απάντησε και κάνοντας τους στην άκρη έφυγε προς τα μέσα.

"Δεν μπορώ αλλά προβλήματα... Η εφηβεία της με έχει ταράξει. Ούτε ξέρει τι της γίνεται..."

"Ναι.... Ούτε ξέρει...." αποκρίθηκε η Ιζαμπέλ ρίχνοντας μια άγρια ματιά στο Τζέικ χωρίς να την καταλάβει ο Λογκαν. "Πάμε μέσα;"

"Και δεν πάμε... Ο μπαμπάς με ενημέρωσε πως σε πρώτη φάση θα δεις τους δικούς σου μόνη και έπειτα θα φάμε...Τζέικ θα έρθεις;"

"Όχι... Καλά να περάσετε..." είπε φεύγοντας  μα σαν γύρισε τη πλάτη η Ιζαμπέλ τον σταμάτησε και πήγε κοντά του.

"Πήγαινε και έρχομαι Λογκαν ! Θέλω να του πω κάτι για τη Σκάρλετ..." Ο Λογκαν κούνησε το κεφάλι όπως όπως και προχώρησε.

"Νομίζω ξεκαθάρισα για τη φίλη σου και ήμουν σαφής"

"Σκάσε ρε ηλίθιε! Την έχεις δαγκώσει με την αδερφή του έτσι δεν είναι; Κι αν κρίνω και από εκείνη είδε κάτι που δεν έπρεπε στο σπίτι !" Είπε ευθέως και ο Τζέικ γρυλισε "Μη μου μουγκριζεις εμένα! Απορώ με τον Λογκαν  που δεν το κατάλαβε! Τώρα υπάρχει εξήγηση για όλα..." είπε κατανοητικα

"Δεν έχω αισθήματα για τη μικρή Ιζαμπέλ..."

"Καλα σε είπα ηλίθιο λοιπόν! Τράβα τότε μακριά της και μείνε ένας δειλός!"

"Έχεις συναίσθηση των λέξεων σου;;; Θα σε ακούσει και κανένας και.."

"Τι και ρε;;; Ολόκληρη γυναίκα είναι σχεδόν και φοβάσαι;; Ποιον φοβάσαι; Τέλος πάντων... Δεν είναι η ώρα ούτε το μέρος για μια τέτοια κουβέντα, δεν ξέρω τι συνέβη στο σπίτι μα σαν συμβουλή..." είπε πιο χαμηλά "μην αρνείσαι όσα νιώθεις Τζέικ... Θα φύγει... κι αν φύγει μετά θα τη χάσεις για πάντα... Κάποιος άλλος θα πάρει τη θέση σου πλάι της και τότε δεν θα υπάρχει επιστροφή. Αν φοβάσαι, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου..."

Η Ιζαμπέλ τον παράτησε και ακολούθησε το Λογκαν προς τα μέσα.. 

Την ίδια στιγμή

"Με αυτά τα μούτρα θα σε δει το παιδί;" Ο Κάσιεν έκλεισε τη κουρτίνα του παραθύρου που έβλεπε στην είσοδο και βάζοντας τη μπλούζα του , ετοιμάστηκε για να κατέβει κάτω.

"Αυτά τα μούτρα έχω. Αυτά μου έφτιαξες..."

"Τώρα γιατί θέλεις να σκοτωθούμε πάλι; Ξεφτίλα θα γίνουμε δε το καταλαβαίνεις;"

"Εγώ δεν μαλωσα με κανέναν... Εσύ με άρπαξε απ τα μούτρα μόλις ήρθαμε στο δωμάτιο...Ωραια προσπάθεια κάνουμε μεταξύ μας..."

"Σε άρπαξα εδώ γιατί αν μιλούσα κάτω θα γινόταν χαμός... Αντιλαμβάνεσαι πως αυτοί οι άνθρωποι σώζουν το τομάρι σου; Τι πάει να πει <ελπίζω να μη ξέχασε κανένα βρακί!!> , ξέρεις πως φάνηκες; Σαν μια μνησικακη γυναικούλα..."

"Αυτό σε πείραξε και όχι ότι η άλλη σε αποκάλεσε σκύλο!"

"Αυτό φάνηκε στα μάτια τους..." αφήνοντας έναν αναστεναγμό , κουρασμένος από τους τελευταίους καυγάδες, πήγε κοντά και την κράτησε από τα χέρια. "Τι σου συμβαίνει Βαλερια; Εσύ κάποτε εσφιζες από ζωή... Καναμε λάθη μα όλοι κάνουν... Πλέον ανοίγεις το στόμα σου και πριν μιλήσεις ξέρω πόσο δηλητήριο θα βγάλεις..."

"Δε θέλω να σε χάσω..." είπε εκείνη θλιμμένη.  "Δε το θέλω μα συγκρίνω τον εαυτό μου μαζί της..."

"Αυτό το ξέρω και πίστεψε με δε χρειάζεται να το κάνεις. Η Καταλινα ήταν μια γυναίκα σταθμός...Εσύ είσαι και σου δίνω ευκαιρία να μείνεις. Σου δίνω όπως μου δίνεις κι εσύ τη δυνατότητα να παλέψουμε για χάρη της κόρης μας..."

"Δεν θέλω να τη πλησιάζεις!!!" Τσιριξε και ο Κάσιεν ένιωσε πως μιλούσε σε τοίχο.

"Με είδες γαμωτο να τη πλησιάζω;;; Ούτε καν με κοίταξε!"

"Εγώ στο λέω Κάσιεν! Αν σε δω κοντά της θα γίνει χαμός !"

"Ειλικρινά είσαι αδιόρθωτη!"

"Ερωτευμένη ειμαι !"

"Δε το νομίζω... Απέχει πολύ ο έρωτας από αυτό που αντιπροσωπεύεις αυτή τη στιγμή!" Ο Κάσιεν πήγε να φύγει μα εκεινη έτρεξε και τον αγκάλιασε

"Συγγνώμη... Δεν ξέρω τι παθαίνω.. ζηλεύω Κάσιεν... Είμαστε είκοσι χρόνια μαζί και απλά ζηλεύω. Γίνομαι κακιά, μίζερη, πες το όπως θες... Άγγιξε με... Κάνε μου έρωτα... Αγάπησε με όπως τότε..."

"Στο είπα και παλαιότερα... Δεν επιβάλλεται αυτό που ζητάς. Κερδίζεται... Στο χέρι σου είναι λοιπόν..." Ο Κάσιεν άνοιξε τη πόρτα και βγήκε πρώτος. Η Βαλερια μένοντας μόνη, προχώρησε ως το καθρέφτη του κομοδίνου και κοιταχτηκε .

"Δεν έχεις να ζηλέψεις τίποτα από μια γυναίκα πόρνη που πηδιοταν με δύο αντρες... Ξεπαστρεψες πολλές σαν κι αυτή στο παρελθόν..." Μουρμούρισε φτιάχνοντας τα μαλλιά της. "Δεν πήρες εκείνο το θρόνο...Εδώ όμως, υπαρχει κι άλλος ..." φόρεσε ένα χαμόγελο, έφτιαξε και το φόρεμα της και βγήκε από το δωμάτιο...

Άκουσε πως  το εισόδημα τους  πηγαινει σε ιδρύματα και δεν πίστευε στα αφτιά της. Ήταν αρκετά παχυλο... Στη θέση τους θα ζούσε σαν βασίλισσα. Όχι πως στο Μπαλί της έλειπε τίποτα μα πλέον είχε πατήσει στην Αμερική. Θα μπορούσε να γίνει τρανή... Να κάνει αγαθοεργίες στην επιφάνεια κερδίζοντας το σεβασμό της κοινωνίας και όχι στην αφάνεια όπως αυτοί. Με τη κόρη της στα πόδια του γιου τους θα ήταν πιο εύκολο να βουτήξει τα χέρια της στα λεφτά...Τον Κάσιεν τον αγαπούσε αλλά η θεωρία του πως τα λεφτά δεν έχουν αξία την έβρισκε αντίθετη. Έπρεπε να κερδίσει την εύνοια του , να τη προστατέψουν από το Βλαντιμίρ και έπειτα να παραμείνει σε κάποια εξίσου μεγάλη έπαυλη με τον Κάσιεν. Εκείνος να ξεκινήσει ξανά τη "δουλειά" του κι εκείνη να γίνει η σιδηρά κυρία... Το μόνο πρόβλημα ήταν ένα... Η Καταλινα Ραμίρεζ...

Σας φιλώ...