Emma

Biologie, Nederlands, pauze, wiskunde, Engels, pauze. Emma leunt met haar kin op haar armen en staart uit het raam naar de bomen. De bladeren kleuren langzaam geel, oranje en rood. Nog even en de lokalen zullen weer vol liggen met zand en rottende bladeren. Dat heb je met een school in het bos.

Het is een schitterend gebouw met heel veel houtwerk en elk lokaal kijkt uit op de natuur, maar als het geregend heeft, is het binnen al snel een troep.

"Hé, luister je wel?"

"Hmm?" Ze kijkt om, ziet de deksel van haar lunchtrommel nog los liggen en komt overeind.

Tijdens het sluiten en opbergen van het lege bakje kijkt ze Roos schuldbewust aan. "Sorry Roos, ik kan maar niet ophouden te denken aan wat mijn tante zei. Ik bedoel, kun je geloven dat ze me simpelweg vergelijkt met mijn moeder? Ze wil niet eens stilstaan bij het feit dat ik een compleet ander persoon ben."

Een zucht van opzij bereikt haar oor en vlug zegt ze: "Sorry, ik heb het allemaal al een keer gezegd. Jij wilt dit niet horen. Ik wil het niet eens horen. Ander onderwerp."

De vriendinnen staan op en lopen samen in de richting van het volgende lokaal. Emma heeft haar telefoon deze ochtend weer teruggekregen met de waarschuwing dat ze zich in het vervolg minder moet laten gaan. Bijna had ze alles verpest door een grote mond terug te geven. Tante Erika haalt soms het bloed onder haar nagels vandaan.

"Weet je wat?" Ze draait zich om en begint achteruit te lopen, terwijl ze vervolgt: "Vrijdag gaan we uit. Het kan me niet schelen wat ze thuis zeggen. Ik wordt zestien jaar en heb het recht om het te vieren."

"Ehm, Em –"

"Nee, dit gaan we doen, ik zeg gewo– Oh!" Met een schok staat ze stil. Ze is tegen iemand aangelopen en vlug draait ze zich om.

Met samengeperste lippen staart ze recht in twee bruine ogen. Shai's blinkende tanden lijken extra wit in zijn getinte gezicht en aan de pretlichtjes in zijn ogen te zien, heeft hij haar aan zien komen.

"Sorry," mompelt ze en met een heet hoofd duikt ze langs hem heen het O&O lokaal in.

Wanneer ze haar tas op de tafel zet en haar laptop eruit trekt, is het echter niet Roos, maar Shai die naast haar plaatsneemt. Met grote ogen kijkt ze hem aan. Afwachtend kijkt hij terug.

Uiterst zorgvuldig zet ze haar tas op de grond naast de tafel en dan neemt ze ruim te tijd om haar laptop precies in het midden van het blad te positioneren. Pas dan gaat ze voorzichtig zitten op de stoel achter haar.

Rondom hen is de klas rumoerig en luid, net als altijd. Zij lijken in hun eigen persoonlijke bubbel te zitten en Emma heeft geen idee hoe ze die lek moet prikken. Als langzamerhand ieder tweetal aan de gang gaat en zij nog steeds voor zich uit zitten te staren in het niets, haalt ze diep adem. Dan klapt ze haar laptop open.

Dat lijkt het signaal te zijn waarop Shai gewacht heeft, want hij pakt zijn eigen laptop, opent die en tikt op een paar toetsen, totdat ze het beginscherm van Google Docs voor zich ziet. Heeft hij echt al wat voorwerk gedaan? Wanneer hij een leeg document opent, zakken haar schouders in. Natuurlijk niet.

Tot haar verrassing zegt hij echter: "Dus, over dat idee van die poort. Ik dacht zo, we kunnen beginnen net als bij Droomvlucht, met van die wagentjes, of met zwevende dingen aan een rails, dat lijkt me gaver."

Ze knippert een paar keer en schudt zichzelf dan wakker. Ze kan moeilijk de hele les apathisch blijven staren. "J-ja, goed idee," weet ze uit te brengen.

Op haar eigen laptop pakt ze haar document erbij. Vanwege de ruzie gisteren is er niet veel meer bij haar lijstje gekomen dan 'draken'. Vlak onder het woordje 'portaal'.

Shai moet hebben meegekeken, want hij zegt: "Ja draken, goed idee. Wacht, ik schets even wat."

Hij opent een tekenprogramma, vouwt zijn laptop om en een beetje jaloers kijkt Emma toe hoe hij zijn scherm als kladblok gebruikt. De jaloersheid verandert al snel in ontzag wanneer er binnen een paar minuten een ruwe schets van een draakvormige gondel verschijnt.

"Wauw, jij kan goed tekenen."

Shai kijkt op en vlug draait ze haar hoofd weg. Was dat een stomme opmerking? Ze trekt aan het haarbandje dat haar steile haar bijeenhoudt en speelt een paar tellen met het uiteinde van de, nu losse, staart.

"Dank je," is Shai's eenvoudige antwoord en wanneer ze uiteindelijk durft op te kijken, ziet ze dat hij doelloos wat cirkels rondom de tekening trekt. Het lijkt wel of zijn schouders iets hoger staan, hij is toch niet verlegen?

Emma raapt al haar moed bijeen en wil net voorstellen om de verhaallijnen te gaan uitwerken, wanneer er een prop papier op haar bureau belandt. Vanaf de andere kant van het lokaal schreeuwt Thijs: "Oeps, sorry Emma, die was niet voor jou bedoeld."

Hij ziet er allerminst schuldig uit. Ze klemt haar handen om de prop en mikt die iets te wild op de papierbak in de hoek. Mis. Kan die jongen nou nooit normaal doen? Hoe oud zijn ze inmiddels? Onder normale omstandigheden zou ze Thijs en zijn domme grappen niet eens een blik waardig gunnen, maar na het gedoe met haar tante kan ze weinig hebben.

Als Shai dan ook nog eens opstaat en op zijn vriend afloopt om hem in een houtgreep te nemen, verstopt ze haar gezicht in haar handen. Zo is het genoeg, ze moet nu iets doen, anders kan ze dit project beter opgeven.

"Meneer Voerman?" Haar stem klinkt schel en iets te luid. De halve klas kijkt haar kant op, maar ze negeert hen en stormt naar de tafel waar de leraar staat.

"Mogen we de rest van de les in de bibliotheek werken? We moeten ... onderzoek doen en daar staan wat boeken die we nodig hebben." Volkomen onzin, natuurlijk, wat staat er nou in de bibliotheek wat ze niet online kunnen vinden? Toch wacht ze met opeengeklemde kiezen op het antwoord. Ze moet weten of Shai ook serieus kan werken aan het project en dat kan alleen als hij weg is van de rest van de klas. Als het in de bieb ook niet gaat, zal ze om een andere partner vragen. Desnoods doet ze het project in haar eentje.

Meneer Voerman kijkt over haar schouder en als ze omdraait, ziet ze Shai staan met een frons op zijn voorhoofd.

"Tja," zegt de kalende O&O leraar, "het is niet helemaal volgens de regels, maar een uitzondering kunnen we wel maken, nietwaar, mevrouw Van der Fee? Goed, jullie werken in de bibliotheek. Meld je voor het eind van de les bij mij af, anders zet ik jullie beiden op ongeoorloofd afwezig."

Met een grimmige trek om haar mond weet ze er nog net een 'dank je' uit te persen, dan walst ze naar haar tas en propt haar spullen erin.

Naast haar vraagt Shai: "Waar ging dat over?"

Hij deinst een stukje achteruit als ze hem woest aankijkt. Wat ziet hij in haar ogen? Vlammen? Dolken?

"Ik geef je één kans, Shai, als je je niet serieus inzet voor dit project, dan ... dan werk ik niet meer met je samen."

Een schamper lachje rolt over zijn lippen. "Wat? Ga je me dan drie maanden ghosten?"

Ze negeert zijn steek onder water en zegt, hopelijk niet al te dramatisch: "Ik ga in de bieb werken, ga je mee?"

Het kost haar moeite om zijn blik vast te houden. Adrenaline raast in verhitte golven door haar lichaam en als hij nu niet met haar meegaat, dan barst ze waarschijnlijk over twee seconden in huilen uit.

Om dat te voorkomen, stampt ze langs hem heen het lokaal uit.

Het is rustig op de gangen; stil, nu iedereen die nog op school is in een lokaal les heeft. Ze gaat iets zachter lopen en wanneer ze niet veel later sloffende voetstappen achter zich aan hoort komen, verliest ze alsnog bijna haar zelfbeheersing. Nog net weet ze haar tranen in te houden.

Vlak voor de dubbele klapdeuren van de bibliotheek haalt Shai haar in. Zijn hand grijpt de deurhendel voordat zij dat kan doen en doodstil wacht ze tot hij iets zegt. Hij is wel heel dichtbij. Hij torent boven haar uit en als ze haar best doet, hoort ze zijn hartslag. Of is dat de hare? Is die echt zo luid?

"Luister, het spijt me, oké? Ik liet me een beetje gaan." Hij klinkt serieus en zachtjes laat ze haar adem ontsnappen.

"Ik wil me inzetten voor dit project, goed? Je hoeft me niet van je lijstje te schrappen, ik zal mijn best doen. Mag ik nu mee naar binnen?"

Bijna moet ze lachen om zijn smekende stem, maar zo ontspannen is ze nog niet. Meent hij het, of is dit een andere grap? Vanonder haar wimpers gluurt ze naar zijn gezicht. Hij lacht niet, zijn donkere ogen staren haar ernstig aan. Ze wil hem geloven, ze wil dat dit werkt.

Met een zucht duwt ze de klapdeuren open. "Kom mee."