A/N:

Hier is hij dan, het laatste hoofdstuk.

Ik hoor natuurlijk graag of jullie ervan genoten hebben, maar ook wil ik graag weten of er nog vragen zijn waar geen antwoord op is gekomen.

Onafgemaakte zaken, plotholes, dat soort dingen. Please let me know ^^

Veel plezier met dit laatste hoofdstuk en heel erg bedankt voor het lezen en stemmen <3

---

Emma

De vraag is zacht gesteld, toch schrikt ze. Wat ze wil? Ze heeft geen idee. Of toch wel? Haar blik schiet vlug naar de kabbelende golfjes en dan weer terug. Ze wil een heleboel dingen en geen van die dingen is haalbaar.

Ze wil kunnen vliegen, maar zodra ze door de poort stapt, zal ze haar vleugels verliezen. Ze wil met Poffie praten, maar die zal ze nooit meer zien. Ze wil geaccepteerd worden voor wie ze is, maar haar tante zal altijd haar moeder in haar blijven zien. En ze wil Shai, maar die droom is nog ongrijpbaarder dan alle andere.

Haar ogen worden weer vochtig en dit keer drukt ze haar handen tegen haar gezicht. De punt van het stokje steekt in haar haar, maar ze houdt hem stevig vast. Alles van deze wereld wil ze vasthouden en toch zal ze door die poort stappen zodra Shai dat doet. Want hoe onzeker ze ook is over wat hij voelt voor haar, ze moet er niet aan denken te wonen in een perfecte wereld zonder hem.

"Em?"

Een paar keer knippert ze, haar wangen zijn nog droog.

"Ik weet het niet", liegt ze schouderophalend. "Wat wil jij?"

Nu is hij degene die moeilijk kijkt. Ze probeert zich te verplaatsen in zijn schoenen. Hij is een jaar ouder dan zij. Als ze het goed heeft, hoeft hij vanaf volgend jaar niet meer bij een pleeggezin te wonen, dan kan hij doen en laten wat hij wil. Zou hij verder willen leren? Wat zal hij willen worden later? Ze heeft zoveel met hem beleefd de afgelopen dagen, maar eigenlijk weet ze helemaal niets van hem.

In deze fantasiewereld lijken ideeën als vervolgopleidingen en werk in de maatschappij zo misplaatst. Hij heeft gevochten met een generaal en op de troon gezeten als een toekomstige koning, hoe ga je van dat punt terug naar havo 4?

De gedachte brengt haar aan het lachen. Ineens proest ze het uit. Ze ziet Shai zijn wenkbrauwen optrekken en met een hik, legt ze uit: "Ik moest denken aan, aan hoe jij straks weer in de klas zit, je was h- hier een prins en straks ..."

"Straks ben ik weer niets", zucht Shai. Meteen is ze weer bedaard, "zoals ik altijd was."

"Nee", zegt ze vlug, een hand heffend, alsof ze die gedachte fysiek wil terugduwen. "Je was nooit niets."

Als hij zijn kin een stukje heft en vraagt: "Wat was ik dan?" slikt ze. In zijn ogen leest ze kwetsbaarheid en moed verzamelend, rolt ze het stafje tussen haar handen heen en weer.

Dan zegt ze: "Je was grappig. Als de sfeer gespannen was door iemands foute opmerking, dan maakte jij de klas weer aan het lachen. Je vond het niet erg om voor gek te staan, tenminste", ze verliest haar moed om hem aan te kijken en zoekt de tenen van haar muiltjes op terwijl ze half fluistert: "Zo leek het. Je was altijd vrolijk, ik was altijd erg blij als je in dezelfde klas zat."

Met een scheef hoofd, durft ze het aan om een klein stukje omhoog te kijken. Shai staart haar nogal ongelovig aan.

Vlug vervolgt ze: "En toen ik je eenmaal leerde kennen, ontdekte ik dat je ook een harde werker was en verstandig, ik bedoel", ze kijkt weer omlaag, "je ging niet met die jongens mee. Met dat vuurwerk en zo, dat deed je niet."

Voor het eerst onderbreekt hij haar. "Nee, dat niet, maar ik heb een hoop stomme dingen gedaan die niet door de beugel konden."

"Dat hebben we allemaal wel", zucht ze, schuivend met haar voet over het witte steen. Ze begint honger te krijgen, haar maag knort.

Als hij snuivend lacht, kijkt ze verward op.

"Jij? Jij hebt nooit iets stoms gedaan, jij bent perfect."

Haar mond valt open en ondanks zijn donkere huid, ziet ze toch echt zijn wangen een paar tinten roder worden.

"Jah, tss, als perfect een ander woord is voor saai."

Nu schudt hij wild zijn hoofd. Ze bijt op haar lip en moet toegeven dat het vreselijk goed voelt om hem dat te horen zeggen.

"Helemaal niet, je werkt hard, bent altijd vriendelijk en rustig. Je bent beleefd en ... nou ja, je bent jezelf, altijd zo vol zelfvertrouwen."

Is ze dat? Vol zelfvertrouwen? Haar gedachten gaan over de afgelopen tijd. Ze heeft zichzelf beter leren kennen in deze wereld, dat is waar. Wanneer was de laatste keer dat ze zich druk maakte om haar schrale huid? Maar betekent dat dat ze voor die tijd ook al zelfverzekerd was en het gewoon nog niet wist? Als dat zo is, dan heeft Shai dat eerder gezien dan zij.

Maar ... wacht eens even. Haar hartslag schiet in de hoogste versnelling, betekent zijn opsomming dat hij op haar heeft gelet? Net zoals zij op hem? Waarom?

Ze duwt haar verlegenheid naar de achtergrond en kijkt hem aan. Twee warme, bruine ogen staren terug. Een klein lachje speelt rond zijn lippen, alsof hij een geheimpje heeft.

"Wat?" vraagt ze, toch nog wat terughoudend.

"Je was blij als je bij mij in de klas zat." Hij zegt het als een feit en als ze haar wangen heet voelt worden, wordt zijn grijns breder.

"Ja, nou ..." begint ze te zeggen, al heeft ze geen idee wat er achteraan moet komen. Ze rolt iets te wild met haar stafje, waardoor die op de grond valt. Voordat ze kan bukken, duikt Shai al naar voren om hem op te pakken.

Als hij overeind komt, is hij ineens een stuk dichterbij. Zijn hand met het stafje komt omhoog en een lichte zucht ontsnapt uit haar mond wanneer ze zijn vingers raakt om het over te nemen.

"Emma ..."

"Ja?" fluistert ze.

"Ik was ook altijd blij als ik bij jou in de klas zat." Hij schuifelt nog een stukje dichterbij.

"Oh ja?" Ze slikt.

"Mmm."

Als hij voorover buigt en met een vederlichte beweging zijn lippen tegen de hare drukt, laat ze bijna het stafje weer vallen. "En ik wil graag nog wat langer bij jou in de klas zitten."

Ze kan niet meer nadenken, in ieder geval nergens anders over dan hoe dichtbij zijn neus is en hoe grappig zijn krullen kriebelen tegen haar wang. Haar ogen fladderen dicht. Wat zei hij ook alweer?

Met een half oog, kijkt ze opzij naar de poort. De poort terug naar school; naar de sprookjesloze wereld; naar haar tante.

En dan wijkt ze terug, haar ogen wijd open. Abrupt volgt Shai haar voorbeeld.

"Sorry", zegt hij meteen, maar ze wuift zijn verontschuldiging weg.

"Nee, nee, geen sorry, ik bedacht me gewoon ... je zei," ze hapert. "Je zei dat je nog langer bij mij in de klas wilde zitten, maar ... nou. Is dat om mij of om de klas?" floept ze er uiteindelijk uit. Wanneer zijn wenkbrauwen naar elkaar toe bewegen, gooit ze erachteraan: "Ik bedoel, wil je terug om mij of wil je terug omdat ik terugga? Dat slaat nergens op, ik bedoel, als ik terugga en jij gaat terug ... nee, dat bedoel ik ook niet, ik-"

Shai plaatst drie vingers tegen haar mond, trekt één wenkbrauw omhoog en vraagt: "Wil je vragen of ik terug wil gaan? Want ik ga terug als jij teruggaat."

Hij laat zijn hand zakken als ze haar mond beweegt. Ze voelt haar bloed razen door haar lichaam, maar zo langzaam als ze kan, zegt ze: "En ik ga terug als jij teruggaat, maar ..."

"Maar, als jij blijft ..."

Beiden zwijgen een paar tergend lange seconden en dan fluistert ze: "Dan blijf ik ook."

Haar vleugels bewegen één keer heel vlug dicht en open. Shai knippert. Een verre echo van een bekend gekrijs weergalmt tussen de bergen en dan begint Emma te lachen.

Ze gooit haar armen om zijn nek en hoort Shai's vreugdevolle lach in haar oren. Over zijn schouder kijkend, zwaait ze met haar stafje en de glanzende poort verdwijnt in het niets.

Shai wijkt achteruit, neemt haar gezicht tussen zijn handen en kust haar dit keer vol overtuiging. "Weet je het zeker?" vraagt hij, met zijn voorhoofd tegen de hare?

Ze knikt. "Blijkbaar ben ik degene die de poort maakt, dus we kunnen altijd terug als we willen, dus: honderd procent ja."

"Ik word wel koning, hè?"

Ze grinnikt. "En ik je trouwe onderdaan."

"Nee," zegt hij zacht, "jij wordt mijn koningin. Maar eerst mag je Poffie terugroepen, want ik heb geen vleugels en ons kasteel wacht aan de andere kant van de zee."

Het einde