Emma

Ondanks de keren dat Shai zich gedroeg als een kleuter, heeft Emma zich best vermaakt in het park. Hij schreeuwde naar zijn vrienden, trapte tegen elk stuk afval dat hij tegenkwam en behalve het ene idee van het portaal, heeft hij niets meer aangedragen. Met heel haar hart hoopt ze dat het lag aan de aanwezigheid van de andere jongens uit de klas.

In de bus zit ze weer naast Roos en in een poging om de jongen voorlopig even uit haar gedachten te bannen zegt ze: "Ik ga mijn tante vragen of ik een feest mag geven."

"Voor je zestiende verjaardag?"

"Uhu." Ze houdt haar spiegeltje voor zich om haar gezicht te checken en vangt ineens twee bruine ogen die dit keer een stuk dichterbij zitten. Meteen moffelt ze het spiegeltje weg.

"Zit hij achter ons?" sist ze Roos toe, die meteen omkijkt.

"Nee, niet kijken."

Gehoorzaam draait Roos haar hoofd weer naar voren. "Jij vroeg het," fluistert ze terug. "Volgens mij niet, hoezo?"

"Laat maar." Emma stopt het spiegeltje terug in het voorvak van haar tas en buigt haar hoofd, terwijl ze diep uitademt. "Dit is zo irritant." Vanachter haar donkerblonde haar vraagt ze treurig: "Denk je dat we nog mogen ruilen van meneer Voerman?"

Roos slaat een arm om haar schouders. "Kop op, het is niet het einde van de wereld. En je hebt nog alle tijd. Je went vast wel aan hem en wie weet, misschien kom je zo eindelijk van je verliefdheid af."

De opgetogen stem van haar vriendin negerend, overweegt Emma die mogelijkheid. Het is niet zo alsof haar gevoelens zijn gebaseerd op heel veel kennis. Shai ziet er goed uit, maar behalve dat hij een lolbroek is, weet ze eigenlijk niets over hem. Ze denkt terug aan zijn kleine openbaring over zijn afkomst. Half Egyptisch, dat is best gaaf.

"Je hebt gelijk." Ze heft haar kin en veeg met een zwierig gebaar haar paardenstaart over haar schouders. "Ik moet me er niet zo druk om maken, hij is gewoon een jongen. Mijn verjaardagsfeest is veel belangrijker, je wordt tenslotte maar één keer zestien, nietwaar?"

Overdreven glimlachend kijkt ze opzij en als Roos knikt, houden ze zich de rest van de rit bezig met de details.

---

"Geen haar op mijn hoofd. Zaterdag is de drukste dag van de week, de jongens moeten voetballen en Bram heeft ook nog scouting 's avonds. Ik wil niet thuiskomen met een vermoeid kind in een huis vol herriemakende pubers."

Met open mond staart Emma haar tante aan, die met haar rug naar haar toe gekeerd aardappels staat te schillen.

"Ik heb nog niet eens gezegd hoeveel mensen ik wil uitnodigen."

"Het antwoord is nee, Emma. Je gaat maar met een paar meiden naar de bioscoop. We vieren het met familie en dat is genoeg." De volgende aardappel plopt iets te hard in de pan, spetters vliegen over de rand en zuchtend veegt tante Erika ze weg met een doekje.

"Maar ik word zestien!" probeert Emma nog een laatste keer. Ze weet niet eens meer waarom ze het überhaupt heeft gevraagd. Haar tante houdt absoluut niet van lawaai, het is een wonder dat ze drie jaar geleden voor een derde kind zijn gegaan.

Tot haar verrassing draait haar tante zich om, maar door de blik in diens ogen is ze meteen op haar hoede.

"Luister Emma, je bent een lieve meid en ik vertrouw je, heus waar, maar zestien is een leeftijd waarop er ontzettend veel gebeurt in je leven en een hoop kan zomaar fout gaan."

Moeizaam slikt Emma een brok in haar keel weg. Ze kan niet geloven dat haar tante dit zegt.

"Serieus? Ik ben niet mijn moeder! Ik heb nog niet eens een vriendje gehad. Ga je me echt verbieden om een feestje te houden omdat mijn moeder zo stom was om zwanger te worden op die leeftijd?"

Ze wacht niet op antwoord, maar marcheert de keuken uit. Achter haar hoort ze haar tante roepen dat ze terug moet komen en niet zo'n toon mag aanslaan, maar ze moet nu echt even weg, anders gaat ze heel hard schreeuwen.

Op haar kamer slaat ze de deur met een knal dicht en dan stampt ze een paar keer hard op de grond. Hopelijk valt de keukenlamp van het plafond.

Met een woest gebaar grijpt ze haar mobiel en appt naar Roos: 'Ik mag GEEN feestje, want blijkbaar lijk ik op mijn MOEDER!!!'

Nog steeds stampend loopt ze naar de muur en net wanneer ze het fotolijstje van haar zestienjarige moeder van de muur heeft gerukt, gaat de deur open.

"Emma, dit gedrag duld ik niet. Ik wil dat je nu je excuses aanbiedt." Tante Erika vouwt haar armen over elkaar en kijkt haar afwachtend aan.

"Waarvoor? Ik ben niet degene die mij vergelijkt met háár." Ze smijt het fotolijstje in de hoek van de kamer, waar het glas breekt.

"Ik vergelijk je niet met haar, ik wijs je alleen op de feiten. Tijdens feestjes maken veel tieners domme fouten."

Emma balt haar vuisten naast haar zij en gooit eruit: "Ik vraag toch ook niet om een halve disco in de woonkamer? Ik wil gewoon wat mensen uitnodigen om gezellig mee te kletsen! Weet je wat, laat maar zitten, ik ga wel gewoon naar de kroeg met wat vriendinnen, dan hebben jullie geen last van ons."

Een geluidje van haar telefoon laat haar weten dat Roos gereageerd heeft, maar voordat ze het toestel kan pakken van zijn plekje op haar kussen, grist haar tante hem weg.

"Voor die brutaliteit ben je deze de rest van de dag kwijt. Ik stel voor dat je afkoelt en voor het eten je huiswerk maakt."

Als Emma haar mond opent in protest, heft haar tante een hand en zegt: "Ah, denk goed na, anders geldt het voor de rest van de week."

Moeizaam klemt Emma haar kaken op elkaar, haar tante maakt geen grapje. Ze hebben de laatste tijd wel vaker ruzie, maar meestal weet ze zich in te houden voor er ernstige maatregelen genomen worden.

Wanneer haar tante zich omdraait en voor ze de deur sluit ook nog zegt: "En ik wil voor de maaltijd je excuses horen," bijt ze zo hard op haar onderlip dat ze bloed proeft.

Ze laat zich op haar bed vallen, verstopt haar gezicht in haar kussen en schreeuwt zo hard ze kan. Daarna haalt ze een paar keer diep adem en trekt haar laptop naar zich toe. Via WhatsApp Web leest ze het meelevende bericht van Roos en dan sluit ze af. Als ze nu gaat vertellen wat er net is gebeurd en Roos appt terug, weet ze zeker dat haar tante haar privacy zal schenden en alles zal lezen. Ze moet echt die meldingen op het vergrendelscherm een keer uitzetten.

Langzaam komt haar hart weer wat tot rust. Haar oog valt op het gebroken fotolijstje in de hoek van haar kamer en ernaast neerknielend, pakt ze het op. "Ze haat je nog steeds, mam."

De blauwe ogen van het meisje op de foto kijken haar uitdagend aan. Ashlyn was knap en populair en haar oudere zus heeft haar nooit vergeven voor de grootste fout van haar leven. Erika kreeg de zorg voor een baby op zich, toen ze zelf nog maar net klaar was met school.

Emma laat haar wijsvinger over de rand van het lijstje gaan en haalt dan voorzichtig de achterkant los boven de prullenbak. Kletterend vallen de scherven op de metalen bodem, de foto legt ze op de kop op haar bureau.

Nog een half uur voordat het etenstijd is; ze kan net zo goed nog even aan het project werken. Wat lijken haar problemen rondom Shai ineens onbeduidend.

Ze zoekt haar aantekeningen op en legt haar kin op haar armen terwijl ze naar de lettertjes staart. Een paar minuten laten voegt ze 'portaal' toe aan het lijstje met ideeën, dan verzinkt ze weer in gedachten. Een queeste, drie of vier? Eén wereld of meerdere? Iets met draken, ze houdt van draken.

Ze sluit haar ogen en wenst dat ze zelf door een poort kan gaan. Weg van dit huis, weg van deze familie die nooit helemaal van haar is geweest.