Emma

Ze weet niet wat haar overkwam en vlug laat ze Shai's arm weer los. Hij is helemaal gespannen, hij vindt het vast vreselijk dat ze nu alweer in dezelfde ruimte moeten slapen. Toch meent ze wat ze zei. Als ze dan vast moet zitten in deze wereld, dan is ze blij dat ze hier met hem is en niet met iemand als Thijs.

Zou Shai zich nog zorgen maken om zijn vriend? Vanaf haar plekje bij het vuur, waar ze weer is gaan zitten, bekijkt ze zijn gebogen rug. Hij gooit takjes en steentjes uit de slaapplaats en klopt met zijn handen op de laag mos. Zuchtend wendt ze haar gezicht af. Het lijkt eeuwen geleden dat ze met simpele problemen te maken hadden als het halen van goede cijfers en het omgaan met lastige kennissen. Ze gooit een nieuwe tak hout op het vuur van de stapel die ze heeft verzameld. Het brandt snel op, misschien moet ze nog wat gaan sprokkelen.

Haar blik valt op het zwaard dat Shai naast de vuurcirkel heeft neergelegd en voorzichtig wrijft ze over de eenvoudig versierde schede. Er zit een laagje leer om het metaal, waarin een mooie, krullerige E is gestanst. Vanaf de punt lopen enkele lijnen omhoog, die overgaan in een patroon van stipjes en streepjes en eindigen bij het heft.

Voor de zoveelste keer laat ze haar adem in een zucht ontsnappen en de neiging om te gaan gillen komt gevaarlijk dicht aan de oppervlakte wanneer haar blik verschuift naar het stafje dat ze naast het zwaard heeft gelegd. Als het de bedoeling is dat haar stafje net zozeer een wapen is als Shai's zwaard, dan moet ze toch echt een manier vinden om hem te gebruiken.

Hoort dit bij de test? Zelf ontdekken hoe het werkt? Konden de feeën niet een paar tips geven op zijn minst?

"Hé."

Ze schrikt op als Shai naast haar neerhurkt.

"Zal ik nog wat brandhout zoeken? Misschien kan ik met mijn zwaard wat grotere brokken hakken."

Zijn bruine ogen staan zacht, niet geheel ontspannen, maar hij ziet er niet uit alsof hij het heel vervelend vindt dat hij met haar zit opgescheept. Ze ziet hoe ook zijn oog op het glazen stafje valt.

"Misschien moet je het net als Poffie doen, je concentreren en het je inbeelden, enzo? Hij kreeg het ook voor elkaar." Hij gebaart naar het vuur en langzaam knikt ze.

"Uiteindelijk."

"Ja." Met een langzame beweging trekt hij het zwaard uit de schede en dan staat hij op. "Het lukt je vast, niet opgeven."

Haar grijns voelt vals als ze hem toelacht en vervolgens nakijkt. Zijn rug verdwijnt tussen de bomen en even later hoort ze hakkende geluiden echoën door het vredig ogende bos.

Oké, visualiseren, niet opgeven, ze kan het. Emma haalt diep adem, grijpt het stafje in beide handen vast en sluit haar ogen. Wat wil ze eigenlijk bereiken? Wat moet ze zich precies inbeelden?

Ze herinnert zich hoe de stafjes van de andere feeën begonnen te gloeien en hoe zij daarmee haar vleugels tevoorschijn haalden. Misschien moet ze zich daar op richten.

Het hakken van Shai's zwaard leidt haar af en na een aantal minuten voelt ze aan de trillende grond hoe Poffie op de terugweg is. Dan komt het oefenen straks wel, eerst eten, haar maag voelt inmiddels zo leeg dat het pijn begint te doen. En ze moeten ook de veldfles nog vullen voor de nacht valt.

Het is wat geklungel, maar uiteindelijk weet ze vier vissen aan redelijk schone stokken te spietsen. Haar rug wordt koud, maar ze krijgt het niet voor elkaar om de mantel over haar vleugels te hangen zonder dat het zeer doet. Als de vis straks klaar is, gaat ze wel een tijdje omgekeerd zitten. Slapen wordt een serieus probleem als het haar niet lukt ze in te vouwen.

Het leek zo makkelijk toen de blauwe fee het deed. Gewoon een beweging met haar schouders en hup.

Ze probeert de beweging na te doen, maar als Shai omkijkt, houdt ze er vlug mee op.

"Stel je voor dat het me nooit lukt om ze weg te krijgen, dat wordt nog wat als we terug naar huis gaan", zegt ze, in een poging grappig te zijn. Het lukt niet zo goed, ze vindt het zelf namelijk niet zo grappig.

Shai blijkbaar ook niet, want hij reageert niet.

Zwijgend eten ze hun vissen op. Het is verrassend lekker en goed vullend.

---

Na het eten staat Shai op om de veldfles te vullen en Emma neemt een besluit. Desnoods blijft ze de hele nacht wakker, maar ze moet en zal haar vleugels kwijtraken. Met of zonder stafje.

Zodra Shai uit zicht is, neemt ze het ding in haar handen en sluit ze opnieuw haar ogen. In gedachten hoort ze de stem van Poffie: 'Vanuit je hart, fee.'

Haar hart? Juist, haar hart. Dat betekent vast dat ze er niet teveel over na moet denken.

In plaats van zich te concentreren op het stafje, richt ze al haar gedachten op haar vleugels en dan maakt ze haar hoofd leeg. Stuk voor stuk stopt ze elke gedachte aan haar tante, haar moeder, school en de Efteling in een doosje. Ze verbant alle emoties naar de achterkant van haar hoofd. Angst, zenuwen en ook haar suffe verliefdheid en zelfs de kou duwt ze naar de achtergrond.

Ze is alleen op de wereld, ze is een fee en ze heeft vleugels die een deel van haar zijn. Vleugels die ze net zo kan besturen als een arm of een been. Ze beeldt zich in dat de zenuwen onder haar huid oplichten en volgt met gesloten ogen de contouren van haar lichaam. Haar tenen, enkels, scheenbeen, knie. Overal waar haar geestesoog de lijnen van haar lichaamsdelen ziet, voelt ze het tintelen. Omhoog, omhoog, langs haar heupen, over haar buik en dan naar de achterkant, naar haar rug, totdat ze de nieuwe lijnen ziet oplichten; de lijnen van de sierlijke vleugels, en plotseling weet ze hoe ze werken.

Net zoals een baby moet leren om zijn armen bewust te bewegen, zo begint zij nu te begrijpen hoe de vleugels werken. Dicht. Ze voelt haar haar opzij schuiven, wanneer de vleugels tegen elkaar aan klappen. Het gaat snel, alsof de gedachte en de actie een en dezelfde zijn. Open.

Het lijkt wel of er een nieuw deel van haar hersenen ontsluit, één die sneller reageert dan ze bewust kan denken. Sneller nog dan haar oogopslag of zelfs haar hartslag. Ze opent haar ogen en kijkt opzij terwijl ze haar vleugels laat klapperen. Stop. Gaan. Stop. Ze neemt even de tijd om haar haar over haar schouder naar voren te trekken. Gaan. Sneller en sneller. Blaadjes vliegen op, stof dwarrelt om haar heen en dan ineens slaakt ze een gil en stort ze terug naar beneden.

Haar billen raken de grote steen waar ze op zat, maar vanwege haar verstoorde balans valt ze achterover. Voordat ze de grond raakt, klappen ineens haar vleugels in en dan barst ze in lachen uit. Ze vloog! Ze vloog echt! 

Zo vindt Shai haar even later.

"Emma, is alles goed?"

Ze lacht nog steeds als ze zich door hem overeind laat helpen. "Ik vloog, Shai, ik vloog en ik weet nu hoe mijn vleugels werken." Ze keert haar rug half naar hem toe, wrijft haar haar weer opzij en maakt een kleine schokbeweging met haar schouders.

In haar ooghoek ziet ze een glinstering en in een oogwenk zijn daar haar vleugels. Breed lachend en half op en neer huppend, kijkt ze Shai weer aan en als ze de zorgelijke lijnen ziet verdwijnen van zijn gezicht, slaat ze in een opwelling haar armen om zijn nek.

Ze voelt zijn handen op zijn rug in een voorzichtige poging om haar te omhelzen zonder de vleugels te raken en vlug klapt ze die weer in. Dan wordt ze tegen hem aan gedrukt en tevreden laat ze haar armen iets zakken tot haar handen op zijn borst liggen.

Met haar oor tegen zijn schouder ademt ze zachtjes in en uit. Zijn hart klopt snel, net zo snel als de hare. Dit keer ruikt ze hem wel, een fijne geur van aarde en herfstbladeren.

Het touwtje van zijn hoodie kietelt haar neus en onverhoeds ontsnapt haar een nies.

Even blijft het stil, dan hoort ze Shai een mislukte poging doen zijn lach in te houden en proest ze het uit.

Teleurgesteld dat het knuffelmoment zo vroeg is geëindigd, stapt ze naar achteren. Haar mantel ligt opgevouwen naast de tas en vlug slaat ze hem om. Er zit een grote zak in, waar ze haar stafje in laat verdwijnen. Daar gaat ze morgen wel mee aan de slag. Shai stapelt een paar dikke blokken in het vuur dat ze tot haar schaamte bijna uit heeft laten gaan en dan biedt hij haar de veldfles aan. Dankbaar neemt ze een paar grote slokken.

Iets om haar tanden mee te poetsen komt ook op het lijstje voor morgen te staan, voor nu klotst ze het water een aantal keer goed door haar mond voor ze het doorslikt.

Het vuur is dichtbij genoeg om een warme gloed te geven, wanneer ze naast elkaar in de opening van de schuilhut gaan zitten. Ook Shai slaat zijn cape om en na een tijdje trekt ze ook de witte rok aan over haar legging. Zo gaan ze uiteindelijk liggen, met hun ruggen tegen elkaar aan.

Pas wanneer haar hartslag is gedaald tot een redelijk normaal tempo en ze meer sterren heeft geteld dan ooit tevoren, lukt het haar om haar ogen te sluiten.