Mijn wekker maakt me wakker met mijn oh zo favoriete muziek *kuch* sarcasme *kuch*. En dat betekent dus weer een geweldige maandagochtend. Terwijl ik mijn geweldig zittende haar in model probeer te krijgen, trek ik mijzelf uit bed en kruip naar mijn wekker.
Ik sla hem uit met zo veel agressie dat mijn geliefde wekker een geluid maak wat een beetje lijkt op een verkouden zeehond die op zijn gezicht is gevallen. Dat word dus een nieuwe kopen.

Nadat ik een outfit heb uitgekozen stap ik onder de douche, maar die is ijskoud, dus ik ga dood. Einde verhaal. Just kidding, ik gil alleen maar de hele buurt bij elkaar. Nadat ik de traumatiserende douche ervaring heb gehad, stap ik weer onder de douche uit en doe ik een beetje mascara op nadat ik mijn outfit aan heb gedaan.

Omdat ik te laat ben probeer ik terwijl ik van de trap loop mijn Adidas schoenen aan te doen, maar natuurlijk moet ik weer met een driedubbele koprol naar beneden vallen. Soepel Scarlett, heel soepel.

Het ergste van dit verhaal is dat mijn moeder me vol zit uit te lachen. Haar rode haar, net als dat van mij, danst rond haar gezicht terwijl ze zichzelf weer probeert te herpakken. Met een ingehouden lach weet ze nog net de woorden "Goedemorgen schat." over haar lippen te krijgen, maar zodra ze oogcontact maakt, gaat ze weer helemaal stuk. Ik snap niet waarom totdat ik mij realiseer dat ik naast dat extreem soepele moment, ook nog eens mijn haar niet gekamd heb.

Het komt er dus op neer dat ik compleet voor schut sta, ik nog niet heb ontbeten en nu mijn haar moet gaan fixen als ik nog op tijd wil komen. Nadat ik mijn haar heb gekamd en mijn rugzak heb gepakt, pak snel een appel uit de fruitschaal en ren naar de schuur voor mijn fiets.

Eenmaal op school aangekomen wordt ik bijna gewurgd door Chloë en Melody. Chloë haar blonde, golvende haren zitten in een rommelige knot, waar ze duidelijk geen tijd in heeft gestoken. Melody haar donkerbruine haar zit in een half opgestoken knot, wat mij meteen aan Belle laat denken. Ik schiet in de lach daardoor en iedereen kijkt me aan alsof ik een gestoorde debiel ben, wat mij alleen nog maar harder laat lachen.

De bel gaat en ik ren meteen naar binnen, omdat ik mijn boeken nog niet heb gepakt. En als ik zeg rennen, dan bedoel ik een bejaarde schildpad op het randje van de dood tempo. Wanneer ik eindelijk aankom bij mijn kluisje en die open, valt er een blauw briefje uit.

"Dat jij niet weet wat dit briefje doet,
betekent niet dat het zijn waarde verliest."

Ik kijk verbaasd om mij heen, maar zie niemand staan. Chloë en Melody kijken mij raar aan als ik geen woord zeg, wat ik nooit doe. Ik laat ze het briefje zien en ze kijken nog verbaasder dan dat ik deed.

Terwijl ik naar het juiste lokaal loop, zit ik diep in gedachten en ben ik wonderbaarlijk stil. Ik kan gewoon niet bedenken wie zoiets zou schrijven naar mij, mijn kluisnummer überhaupt weet en mij dan ook nog zo goed kent, terwijl ik dat persoon, waarschijnlijk, niet eens ken. Hoe langer ik er over na denk, hoe gekker en raarder het wordt. Zonder dat ik het door heb, sta ik al voor het lokaal, laten we het feit dat ik 10 minuten te laat ben en mijn Nederlands docent mij haat, niet vergeten.
Ik open voorzichtig de deur, en probeer zonder dat Mevr. Vink het door heeft naar de enige lege plek te sluipen. Gelukkig is iedereen gewoon stil en is er niet een irritant kindje dat me gaat verklikken. De plek is helemaal achterin het lokaal, en net als ik bijna bij de stoel ben aangekomen, struikel ik en val ik vol op mijn gezicht. De hele klas barst in lachen uit, en Mevr. Vink kijkt met een dodelijke blik dwars door mijn ziel heen. Tenminste, mijn beleving. Eigenlijk keek ze mij gewoon boos aan, maar op mijn manier klinkt het gewoon dramatischer.
"En, Mevrouw Lincoln, wat is hierop uw antwoord?" vraagt Mevr. Vink. Ik kijk haar met de meest onbegrijpelijke en waarschijnlijk ook domme blik aan. Hierdoor lijk ik een klein lachje te zien op haar gezicht, maar dat verbeeld ik me gewoon denk ik. Of ze is blij omdat ze mij voorschut heeft gezet en mij nu laat nablijven. Ik ben er vrij zeker van dat dat dus nablijven wordt voor mij.

Wanneer de les eindelijk voorbij is, ga ik meteen naar de aula toe om wat te eten met Melody en Chloë. Als ik daar aankom zie ik ze nergens. Ik besluit om naar mijn kluis te lopen. De gang is helemaal leeg, behalve 1 persoon, die net een hoekje om glipt. Wanneer ik mijn kluis open, valt er een groen papiertje uit.

"Zo makkelijk laat ik dit spel nou ook weer niet voorbij zijn,
Veel leuker om het spannend te houden en je ijsblauwe ogen
te zien zoeken vol verwarring ;D"

Oke, dit begint gewoon creepy te worden. Dit moet wel een grap zijn van Melody of zo, zij verzint altijd van dat soort rare 'grappen'. Maar ik moet toegeven, dit persoon maakt mij wel heel nieuwsgierig.

Ik zie Chloë al de gang in lopen. Ik ga snel naar haar toe en laat haar het briefje lezen. "Scarlett, dit moet je echt gewoon aangeven bij de politie of zo! Dit begint echt eng te worden." Zo typisch Chloë, zo snel overdreven en gepanikeerd. Dat is waarom ik vrienden met haar ben. Ze is altijd al bezorgd en lief. Ik weet nog die dag dat ik 1 dag ziek was in de vakantie en Chloë zat letterlijk de hele dag naast me met allemaal tijdschriften, films en eten. Elke minuut vroeg ze wel een of twee keer hoe het ging en of ze echt geen dokter hoefde te bellen. Even voor de duidelijkheid, ik was gewoon misselijk met wat hoofdpijn.
Ik denk dat ik wel duidelijk heb gemaakt wat ik bedoel met bezorgd.

Maar Chloë zat terwijl ik in mijn gedachten was verzonken, blijkbaar een heel verhaal te vertellen en toen ze iets vroeg was ik een beetje verbaasd, wat mijn charmante "Huh?" duidelijk maakte.
"Scarlett! Ik was iets belangrijks aan het vertellen, het kan mijn leven veranderen!"

Laat zeker even wat tips achter in de reacties zodat ik mijn boek kan verbeteren!
Ik ga proberen om elke week een hoofdstuk te uploaden, maar ik beloof niks.

Spellingsfouten mogen ook in de reacties verbeterd worden.

Zie jullie in het volgende hoofdstuk!
XO Caron