002 • the Prancing Pony

De lieden die zo net nog vrolijk met de hobbit meezongen kijken nu verontwaardigd om zich heen, ik kan alleen maar verbaasd naar de plek kijken waar de Hobbit net nog uit de lucht viel.
De Hobbit met de rode krullen en nog twee andere Hobbits staan onrustig met elkaar te praten.
"Zou meester Frodo de ring gebruikt hebben?" vraagt een blonde hobbit ongerust aan de andere Hobbits.

Aragorn staat nu ook op, hij laat zijn ogen over het gezelschap glijden. Duidelijk op zoek naar de donkerharige Hobbit.
"Aragorn, ze hebben het over een of andere ring?"
Aragorn zijn gezicht betrekt, "daar was ik al bang voor".
Ik kijk de man nu vragend aan, wat weet hij allemaal?

Maar voordat ik daar te lang over kan nadenken beent Aragorn snel naar de andere kant van de kamer.
Ik kijk de man alweer vragend aan, maar loop toch achter hem aan.
Aragorn slaat een gang in, ik loop hem vlug achterna.
"Strider wat ga...."
Daar staat de donkerharige Hobbit.
"Jij trekt te veel aandacht meneer Underhill, of moet ik Frodo Baggins zeggen?

Aragorn heeft de hobbit stevig bij zijn gewaad vast de hobbit kijkt hem angstig aan.

" Aragorn!"

Aragorn kijkt mij aan alsof hij nu pas doorheeft dat ik er ook nog ben.

"Laat hem los".

Aragorn verslapt zijn greep maar kijkt de hobbit nog steeds ernstig aan.
" Betreft de ring die jij bij je draagt, zal ik de volgende keer maar iets voorzichtiger zijn".

" Hoe weet jij over mijn ring?"
vraagt de hobbit verdedigend.

" Ik heb onderweg veel gehoord over jou en jou ring, ook heb ik dingen gehoord over een stel vreemde lieden die jou volgen. Ik denk dat jij ze herkent als de Zwarte ruiters, Frodo."

Ik zag de Hobbit naar adem happen maar hij herstelde zich snel, "hoe kom je aan die informatie?"

"Dat doet er niet toe, wat er wel toe doet is dat jij hier niet lang kan blijven".

"Ik kan mijzelf heus wel redden" zegt de hobbit verdedigend.

" Strider heeft gelijk Frodo, als de ringgeesten achter jou aan zitten ben je nergens meer veilig, ze zullen niet stoppen voordat jij dood bent."

Ik zag de hobbit huiveren, "goed dan" zei hij uiteindelijk.

"Mooi, jullie gaan met mij mee. Tara, jij gaat met Frodo mee en haalt zijn gezelschap."

•••

Pov { strider / Aragorn }

De Hobbits zaten trillend op hun bed, ik had al tegen ze gezegd dat zij moesten gaan slapen maar steeds kwamen zei uit bed en keken ze uit het raam om te kijken of de Zwarte Ruiters er waren.

Tara zit bij hun op bed en probeert ze gerust te stellen.
"Jullie hoeven niet bang te zijn. Als er nu wat gebeurt zijn jullie niet alleen".

"Dat klopt" stem ik met Tara in.
"Nu hebben jullie mij en Tara".

De Hobbits leken wat gerust gesteld te zijn en kropen weer in bed.

Tara kwam nu bij mij zitten, ik zag dat zij af en toe een zenuwachtige blik naar buiten wierp.
Het gedraai van haar ketting tussen haar vingers verried ook dat ze zenuwachtig was.

Ik bekeek de ketting eens goed, het leek wel een medaillon.
" hoe kom jij eigenlijk aan die ketting?"
Tara stopte met het draaien van de ketting en haalde hem over haar hoofd heen ze gaf de ketting aan mij, "kijk maar".

Ik klik de ketting open, twee gezichten lachen mij toe. "Je ouders".

De elf knikte, "ik denk dat nu het juiste moment is om te vertellen waarom ik Imladris verlaten heb".

Pov { Tara / Alatáriël }

"Mijn vader heeft zich nooit thuisgevoeld in Rivendell, hij was een mens en mijn moeder een elf (een half-elf om precies te zijn ;)).
Lang heeft mijn vader het volgehouden in Rivendell maar toen het minder ging tussen hem en mijn moeder heeft hij besloten om te vertrekken. Ik moest kiezen, tussen mijn vader en moeder. Een onmogelijke keuze zou je denken maar toen wist ik precies wat ik wilde. Ik wilde vrij zijn, ik wilde schieten en paardrijden. Ik wilde niet in een jurk rondlopen en niet kunnen zijn wie ik wilde zijn.
De keuze was dus makkelijk ik vertrok.
We gingen in een klein huisje aan het water wonen, het was een prachtige plek.
Een paar maanden ging het goed, mijn vader en ik konden het prima redden.
Mijn vader leerde mij elke dag meer over boogschieten en ik werd steeds beter.
Maar toen ging het mis, mijn vader hield nog steeds heel erg van mijn moeder en kon het gemis niet aan. Hij dronk zijn verdriet weg en hij kwam steeds vaker dronken thuis, ik bleef steeds vaker weg. Ik ging schieten en sliep onder de sterren.
Uiteindelijk kwam ik niet meer terug, ik kon het niet meer aan.
Toen ik na een paar maanden terug kwam heb ik via via gehoord dat mijn vader overleden is aan een Alcoholvergiftiging".

Aragorn zijn ogen staan verdrietig, "het spijt mij voor jou, Tara".

" het maakt niet uit, ik ben gelukkig nu. Ik heb zijn boog als aandenking en mijn ketting natuurlijk".

Aragorn knikt, "maar kon je niet terug naar Rivendell gaan?"

"Jawel.... maar ik durfde niet, ik was bang dat mijn moeder boos zou zijn. Dus ik ben in de natuur gaan leven."

"Tara, jij weet toch dat ouders hun kinderen nooit zouden laten vallen".

Ik kijk naar mijn voeten, "mijn vader heeft dat wel gedaan" mompel ik.

Aragorn wil nog wat zeggen maar ik ben afgeleid door zacht hoefgetrappel.

Pov { strider / Aragorn }

Ik wil tegen Tara zeggen dat haar vader niet helder kon denken en dat hij dit ook nooit gewild heeft, maar Tara staat plots op en loopt naar het raam.
" Tara? Wat zien jouw elfen ogen?"

"De ruiters, ze zijn hier".
Tara haalt haar boog van haar rug.

" ze zullen woedend zijn dat de Hobbits niet in hun slaapkamer liggen".

Tara knikt, "en of ze woedend zijn, het is van groots belang dat Frodo de ring niet om zijn vinger schuift".

"Ik hou de wacht hier, ga jij bij de Hobbits zitten? Let op Frodo".

Tara knikt en loopt de slaapkamer van de Hobbits in.

Pov { Tara / Alatáriël }

De Hobbits liggen rustig te slapen, hun borsten gaan langzaam op en neer.
Buiten klinken angstige kreten, de rest van 'The bree' heeft ook door dat er wat mis is.
Ik houd mijn boog stevig vast, als de ruiters hier komen ben ik er klaar voor.

Na een tijdje word het stil buiten en keert de rust terug in 'The bree'.
Niet veel later komt Aragorn de kamer in, " ze zijn weg".

"Dat dacht ik al, wat doen wij nu? We kunnen hier niet lang blijven".

"Morgen ochtend vertrekken wij naar Rivendell, het gaat een lange reis worden en ik hoop vurig dat de Ruiters ons niet zullen vinden".

•••

"Waarom moeten wij zo vroeg weg? Je zei toch dat de ruiters weg waren? Dan kunnen wij toch wel wat langer blijven en trouwens wij hebben ons ontbijt nog niet eens gehad!?" Merry en Pippin kijken mij aan alsof ik gek geworden ben.

Ik zucht, "pak nou asjeblieft jullie spullen. Onderweg zullen wij ontbijten".

Ik loop de kamer uit, Sam en Frodo zitten al klaar. Aragorn is nergens te bekennen. "Waar is Strider?"

" Hij is opzoek naar een pony om de spullen te dragen" vertelt Frodo mij.

Even later komen Merry en Pippin de kamer binnen. "Klaar?"
De Hobbits knikken, "maar toch zijn wij het er niet mee eens dat wij niet rustig ontbijten, ontbijt is de belangrijkste maaltijd van de dag".

Ik begin te lachen, die Hobbits hebben altijd honger.

Vijf minuten later staan wij klaar, Aragorn heeft een kleine maar sterke pony weten te vinden die het meeste van onze bagage kan tillen.

Sam loopt gelijk naar de pony toe, die trouwens Bill heet.
Hij aait liefkozend over het hoofd van de pony.

"zullen wij gaan?"

"Waar gaat de reis eigenlijk heen, Strider?" Vraagt Pippin nieuwsgierig.

"Wij zullen naar Rivendell gaan, daar is de ring veilig".

Ik betwijfel of de ring in Rivendell veilig is. Als het oog van Sauron door heeft dat daar de ring ligt weet ik zeker dat Sauron Rivendell aanvalt.
Ik denk niet dat de elfen een ring belangrijker vinden dan hun eigen leven.