"En toen ging hij weg"

Jona en Emmy keken me met grote ogen aan, waar ik wat opgewonden van werd.

"Ik weet het! Wat waren de kansen zelfs dat het mij ging overkomen"

Ik voelde me echt blij, het was eindelijk eens mijn tijd om iemand te vinden, mijn tijd om elke dag een zalig vrijdag gevoel te hebben.

"Zeg dat wel, en zie mij hier dan. De forever alone van ons drieën, die dat daadwerkelijk ook zal blijven."

Emmy draaide met haar ogen nadat ze dat zei.

"Wow, niet zo snel. Je kent die jongen maar amper, en wie weet kent hij jou naam wel via via ofzo. Je kunt niet zomaar denken dat jullie 'iets hebben'. We zitten hier namelijk niet in een van jouw geliefde romance films."

"Dankjewel voor die positive woorden, Jona"

"En 'plop' zei de bubbel", voegde Emmy er nog aan toe. Hoewel Jona ergens wel gelijk had, voelde ik me gekwetst. Hoe kon ik ze nou bewijzen dat hij echt een goeie jongen is?

"Ik heb een idee!"

"O nee! Hier gaan we dan, Weer een van Félicia's ideeën waarvan we op voorhand al weten dat het zal mislukken."

"Nee Emmy, deze keer zal het lukken! Zorg er gewoon voor dat je een bus later kan nemen naar huis. En jij, Jona, moet gewoon aan je zussen zeggen dat je na school nog even bij mij langs moet komen. Dan zal ik jullie alles vertellen."

De dag verliep verder gewoon zoals alle andere. Een paar toetsen hier, een paar boze leerkrachten daar, niets ongewoonlijks.

Toen de laatste bel was gegaan, ontmoette ik Jona en Emmy aan de schoolpoort. Ik en Jona met onze fiets aan de hand en Emmy met een oortje in. We stapten samen naar het centrum en kochten wat lekkers voor we gingen zitten.

"...Het is echt niet zo erg, het is gewoon een soort van test en als hij door is betekent het dat we hem kunnen vertrouwen."

Jona en Emmy gadden hun gezicht in een afkeurende blik veranderd, maar zo snel ging ik ze niet laten gaan.

"Kom op, ik zou het ook voor jullie doen."

Ik wou niet aandringen, maar daar was het al te laat voor.

"Je verwacht toch niet dat we zomaar iets van een onbekende zouden stelen zodat jij het terug zou kunnen brengen en een 'diepgaand gesprek'met hem hebben waardoor jullie elkaar kunnen 'vinden'? Je bent toch niet ziek ofzo?"

Emmy tikte op haar slaap terwijl ze dat zei.

"Zeg dat toch niet, Emmy. De liefde is waarschijnlijk naar haar hoofd gestegen waardoor ze hopeloze dingen gaat doen."

Wat Jona zei maakte me echt kwaad, ik dacht dat beste vriendinnen achter je zouden moeten staan ookal maakte je een fout. Ook teleurstelling overspoelde mij en ik wou ze even niet meer zien. Ik kon het even goed alleen aan, ik had hun hulp toch niet nodig.

"Weet je wat, ik zal het zelf wel doen als jullie me niet willen helpen. Ik had wel al gedacht dat jullie het me niet zouden gunnen."

"Goed dan, als jij je belachelijk wilt gaan maken. Kom dan niet zeggen dat ik je niet heb gewaarschuwd, wat ik nu doe."

Zoals altijd antwoorde Emmy alsof het haar niets kon schelen. Ik vroeg me soms echt af of ze het meende of niet. Maar op dit moment kon het me zelf niet schelen. Ik stond op en vertrok en kon Jona nog juist iets horen zeggen:

"Zo bedoelden we het niet, kom toch terug dan kunnen we..."

Ik liep gewoon verder.

"Doe het niet Félicia!"

▲▲▲

Hey, hey, ik ben er weer. Sorry dat het zo lang duurde, ik had even geen tijd/zin meer om iets te schrijven... Maar geen zorgen! Ik heb een paar hoofdstukken op voorhand geschreven die ik weer elke zondag zal publiceren (ja, ook deze zondag).

Veel groetjes en leesplezier,
Lovely_dreamer✯