Nadat ik al mijn schoolspullen thuis had gedumpt, ging ik zonder iets te zeggen en nog steeds een beetje boos naar de bakker. Dat was de plaats waar ik de kans had om 'Miel' nog eens tegen te komen. Hij mocht me natuurlijk niet zien dus ik ging om de hoek van de parking staan en begon te wachten.

Er kwamen veel mensen binnen en buiten, een paar mensen die ik kende, anderen die me raar aankeken en nog anderen die me niet eens opmerkten toen ze langs me liepen. Maar daar trok ik me niets van aan en ik luisterde met een oortje in naar muziek. Een halfuur moest ik er ongeveer hebben gestaan voordat hij kwam opdagen en ik begon me echt als een stalker te voelen. Iets vanbinnen zei me dan ook dat het niet goed was, maar ik ging er toch voor. Ik kon moeilijk stoppen, dat zou Jona en Emmy hun gelijk geven.

Hij was bezig op zijn gsm en leek geen aandacht te schenken aan wat er om zich heen gebeurde dus ik greep mijn kans. Ik ging langs de struiken achter de bushalte staan en reikte uit naar zijn tas die aan zijn voeten op de grond lag. Maar zoals alijd gebeurde er weer iets. Ik moest kei hard niezen toen ik de tas bijna te pakken had. Ik bleef even stokstijf staan, bang dat hij me gehoord had. Daarna trok ik mijn hand zo snel mogelijk terug en zette het op een lopen.

Ik was net bij mijn fiets aangekomen toen ik besefte dat er geen muziek meer in mijn oren was. Ik voelde dus snel eens in mijn zakken om mijn gsm te pakken, maar er was niets. Een rilling van paniek ging over mijn rug en ik begon meteen rond me te kijken, want ik wist zeker dat ik hem onderweg was verloren.

"Is dit van jou?"

Ik schrok me te pletter toen Miel dat zei.

"Ten eerste, het is niet netjes om mensen te besluipen en ten tweede... ja, die is van mij."

Ik pakte mijn gsm snel uit zijn handen en wou zo snel mogelijk terug naar huis gaan.

"Telt het nog als jij mij eerst hebt beslopen? Of was het iemand anders die ik in de struiken hoorde niezen?"

Hij had een grijns op zijn gezicht, maar ik kon er niet mee lachen. Ik schaamde me dood en durfde hem niet meer aan te kijken, dus keek ik naar zijn schoenen die er best wel versleten uitzagen.

"Niet verlegen doen Fé, zeker niet bij mij."

Hoorde ik dat nou verkeerd of heeft hij me net Fé genoemd?

De bijnaam Fé had ik gekregen toen ik nog klein was omdat blijkbaar bijna niemand rond die leeftijd mijn naam kon onthouden. Maar sinds het middelbaar had ik het niet meer gehoord.

"Waarom zeg je toch al die dingen? Ik ken jou helemaal niet, en zeker niet na drie ontmoetingen. En dat maakt deze situatie dus echt wel raar..."

Ik maakte aanstalten om te vertrekken maar hij greep mijn pols toen vast, dat was voor mij de druppel. Want ook al stalkte ik soms mensen of was ik soms raar, ik maakte nooit fysiek contact met onbekenden als het niet ging om een handje schudden. En pakte ze al zeker niet bij de pols vast.

"Laat me los jij gek!"

Ik draaide mijn arm zoals ik geleerd had bij de zelfverdediging en stapte op mijn fiets.

"Wacht! Nee! Het spijt me. Ik bedoelde het niet zo."

Hij kwam voor mijn fiets staan. Je kon zien dat hij pijn had, ik had waarschijnlijk iets te hard doorgedraaid.

"Hoe bedoelde je het dan hè."

"We waren vroeger vrienden. Ik wou dat je er zelf achter kwam, maar misschien is het al te lang geleden... Maar als je wilt kan ik het je allemaal uitleggen. Als je met me mee komt tenminste."

Ik keek hem nu wel recht in de ogen aan om te kijken of hij de waarheid sprak. Want ik wou niet eindigen als in die film waar de jongen eerst vriendelijk deed tegen het meisje en haar dan ontvoerde.

▲▲▲

Wat denk je dat ze gaat doen? Naar huis gaan of met hem meegaan?

Hey, hey, het spijt me dat ik vreselijk ben in mijn belofte te houden. Kheb het snel voor het slapen gedaan dus ik had geen tijd om te overlezen. Daarvoor nogmaals sorry.

Veel groetjes en leesplezier,
Lovely_dreamer✯