Beeeep... beeep... beeep... beeep...

Ik zette mijn wekker uit en kwam met veel moeite uit mijn bed. Het was nog maar 8 uur maar de zon scheen al fel door de gordijnen van mijn kamer. Terwijl ik de slaap uit mijn ogen wreef vroeg ik mee af waarom ik mijn wekker zo vroeg had gezet.  

Normaal gezien stond ik tot op de laatste vakantiedag niet vroeger op dan om 10 uur. Maar toen ik mijn gordijnen wijd open deed om de zon binnen te laten wist ik het weer, de afscheidsbrunch.

Elk jaar houden ik en mijn zussen op de laatste of voorlaatste dag van de vakantie een uitgebreide brunch om afscheid te nemen van de vakantie. We blikken dan terug op al het leuke dat we in die twee soms te korte maanden hebben gedaan. En als dat gepaard gaat met al het lekkers op tafel, is het een moment om nooit te vergeten. Dit jaar was het mijn beurt om alles klaar te maken. Wat voor mij natuurlijk een eer was. 

Ik maakte me snel klaar, want ik moest nog naar de bakker en de winkel om een paar ingrediënten te kopen. Ik nam een winkeltas en mijn bagagedrager mee op mijn fiets en reed dan snel naar de winkel.

De tijd ging snel voorbij, maar ik had gelukkig niet veel dingen nodig en wist alles al zitten. Ik vond de bio eieren, bloem, chocoladepasta en bosbessen snel en ging dan naar de kassa. 

Bij de bakker daarentegen moest ik lang wachten omdat er een nieuwe werknemer was die nog steeds niet wist hoe de kassa werkte. Finn heette hij, hij had zijn vakantiejob op een zilveren plaatje aangeboden gekregen omdat zijn ouders goed bevriend waren met de bakker. Maar hij was eigenlijk nog niet zo mis -7 op mijn schaal van Centineo- en hij was maar een jaar ouder dan mij. Toch was hij een no-go omdat hij al een vriendin had.

Toen ik eindelijk alles had, ging ik naar mijn fiets die aan de lege fietsenstalling stond. Ik zocht een manier om alle boterkoeken die ik gekocht had in mijn bagagedrager te proppen zodat ik niet te veel gewicht aan mijn armen moest dragen. Maar zoals het van mij wel te verwachten was begon ik te sukkelen en liet ik een van de zakken vol boterkoeken en de doos met bosbessen vallen.

Ik keek snel rond om te kijken of iemand me had gezien, wat ik heel gênant zou vinden. En zuchtte van opluchting toen ik niet meteen iemand kon zien. Dus ik draaide me weer rustig om, om de zak en de doos op te rapen.

"Hulp nodig?" Hoorde ik iemand vragen. Ik schrok er wat van, maar liet het niet merken.

Shizzle, heb ik dat weer.

"Oh, uhm... nee hoor het lukt wel", zei ik terwijl ik me omdraaide om de persoon aan te kijken. Ik hoopte stiekem dat het Finn was, want voor hem hoef ik me niet te schamen. Maar hij was het niet. Ik kreeg een rare rilling in mijn buik en liet een paar bosbessen vallen.

"Wist je dat 80% van de mensen die dat zeggen eigenlijk juist wel hulp nodig hebben", lachte hij, "jij bent er volgens mij een van."

Toen hij zich bukte om te helpen alles op te rapen was zijn gezicht dicht bij die van mij, waardoor de kleine kuiltjes in zijn wangen super duidelijk werden. Hij had mooie licht krullende, donkerbruine haren en zijn felle groene met lichtbruin erin verwerkte ogen waren adembenemend. Spijtig genoeg wende hij zijn gezicht van me af voordat ik nog verder kon kijken naar de rest.

Ik bleef wel gewoon naar zijn zijaanzicht staren zonder het zelf te merken. Waardoor hij eigenlijk al het werk deed.

"B... bedankt voor je hulp", aarzelde ik. Het voelde raar aan om hem in de ogen aan te kijken, dus richtte ik mijn blik op zijn handen.

"Graag gedaan hoor. Zoals je kunt zien help ik graag speciale mensen zoals jij, " zei hij voor hij zich omdraaide om weg te gaan.

Wat bedoel je daar nu mee, ik ken je niet eens... Ik ken hem niet eens!

"Hé, wacht even", riep ik bijna, "ik weet je naam niet eens!"

"Niet erg, ik zeg het je wel de volgende keer."

"komt er dan een volgende keer?" Ik was verbaasd dat hij daar überhaupt aan dacht.

"misschien." Hij hief zijn schouders nonchalant op en verdween achter de hoek van de bakkerij.

Die avond waren het niet de vreugdevolle gesprekken met mijn zussen die me wakker hielden, maar de vraag of ik die mysterieuze jongen ooit nog  terug zou zien.

▲▲▲

Wow, het is me gelukt! Ik hoop dat mijn eerste hoofdstuk jou wat beviel. En ik vraag me af of jij je afvraagt wie die jongen nu in hemelsnaam kan zijn. ( I know, I'm weird)

Tot volgende week!

Lovely_dreamer✯