Ze verwijdert de mark van JayJie bij je, jij ongecontroleerde dodo. Ik zorg ervoor dat een rogue uit de groep die jou ontvoerden, jou mate en het compleet, want dan kan ik voor altijd bij HEM zijn, zonder dat JIJ in de weg staat," ik kijk geschrokken op. "Ik zal nooit, maar dan ook echt nooit, iemand anders als mate nemen." Verdedig ik mezelf.
"Het is ook geen vraag, liefje. Dwingen maakt alles mogelijk. En als een band compleet wordt, kan niks het nog stoppen."

POV Hope
Ik moet dit voorkomen, maar hoe? -gebruik je mate-communicatie-bond- fluistert Feline. -De band is niet sterk, maar alles valt te proberen- voegt ze er aan toe. Dat is waar. Ik bedank haar, en probeer het direct uit.

-Jason, luister naar me. Hoor je me?- geen antwoord. -JASON LUISTER NU- schreeuw ik nu. Gekraak aan de andere kant. -Hallo?- zijn de onrustige woorden van Jason. -ze gaan mijn mark weghalen, een heks- roep ik, zo duidelijk mogelijk. -ze gaan Marc koppelen met een heks ??- is het antwoord.
Hij verstaat me niet.
-waar ben je?- is zijn vraag. -in het niemandsland aan de zuidkant, volgens mij, kom snel-
-ik houd altijd van je, onthoud dat- zeg ik snikkend. -ik ook lieverd, maar ik bevrijd je zeker! Ik zal de roedel er op af sturen-. Met die woorden, stopt de conversatie.

POV Jason
Het gesprek houdt op. Ik licht direct mijn ouders in over de gebeurtenis. We besluiten samen, door mij met veel tegenzin, om niet te veel mensen te sturen, omdat dat op zal vallen. We besluiten dan Beta Kyle, packleden Harry en Gale, en natuurlijk niet te vergeten Lara en Julia meegaan.

'We moeten snel zijn,' roep ik. Daarna val ik, door een brandende
,pijnlijke steek in mijn bovenbeen, op de grond.

Mijn ouders staan bezorgt voor me. 'Gaat het schatje?' Ik lig met tranen in mijn ogen, en met een helse pijn in mijn been, op de grond. Het spreidt zich over mijn hele lichaam, tot mijn nek. De lijn verdwijnt daarna, en ik zit versuft om me heen te kijken, en ik probeer te begrijpen wat er net gebeurde..

POV Hope
De schuur wordt voor de zoveelste keer opengegooid. De deur knalt met een harde klap tegen de stenen muur aan. 'Je gezichtsuitdrukking op dit moment is echt onbetaalbaar,' lacht ze. Ik kijk angstig, vanbinnen vol met haat, naar haar. Ze maakt het slot, waarmee het touw aan een ring in de muur aan vast zat, open. Ik probeer op te staan, en ik ren naar de deur. Net voordat ik de deur bereik, voel ik een stekende pijn in mijn bovenbeen. Op de plek waar het steekt, sijpelt bloed. Al gauw kleurt het gedeelte op mijn blauwe broek rood. Ik val neer, en gil het uit van de pijn.

'Je dacht toch niet dat je ervoor snel vanaf zou komen?' schreeuwt ze. Ze bekijkt het mes, dat bedekt is met mijn rode bloed, demonstratief. 'Zo leuk, je bloed te zien vloeien,' schatert ze.

'Waarom vermoord je me niet gewoon?' Schreeuw ik uit. Ze kijkt me aan. 'Dan zal Jason nooit mijn mate worden. Hij moet geloven dat je hem hebt laten vallen'.
'Maar dat heb ik niet...." ze geeft een ruk aan het touw. Ze doet mijn handen vast aan de voorkant, zodat ik mee kan lopen. Als ze klaar is, roep ze geïrriteerd: 'Meekomen,'

We lopen door het bos. Het bloeden van mijn wond is grotendeels gestopt. Dat is in ieder geval een voordeel van weerwolf zijn; je heelt snel. Het doet nog intens veel pijn. Elke stap die ik zet voelt aan alsof een cactus die met kleine mesjes in me steekt.

We komen vlak bij het niemandsland aan. Net daarnaast ligt een bos. Ik zie, dat in de verte iets gaande is. Al gauw komen we dichterbij. Door het ondervoeden ben ik flink verzwakt, dus het kost me veel moeite om het tempo bij te houden. Soms geeft ze er extra trekken aan, soms hangt het touw helemaal slap.

We komen bij een open plekje aan. Je ziet bomen aan alle kanten. Langs de randen groeien grote heksenzwammen*.

*Heksenzwammen zijn een soort zwammen/paddestoelen die in een cirkel groeien.

Naast elke zwam staat een fakkel, die flakkert. Het ziet er eigenlijk best raar uit; midden op de dag fakkels aansteken, denk ik bij mezelf.
In het midden staat de zogenoemde Violet, op ons te wachten.

'Het duurde lang,' zegt ze verveeld. Ze staat demonstratief met een nagelvijl haar nagels te vijlen. 'Sorry, we werden opgehouden,'  ze kijkt doordringend naar mij, maar ik kijk naar mijn versleten gympen, die in de natte aarde staan. Violet kijkt naar mijn broek. 'Ik vroeg je of ze ONGEDEERD HIER KON KOMEN. IS HET NOU ZO MOEILIJK OM EEN SLAP WIJF HIERNAARTOE TE BRENGEN,' ze schreeuwt verschrikkelijk hard en schel. Ik laat de opmerking langs me heen gaan. Ik breng me zelf daardoor toch alleen maar in de problemen.

'Laten we snel beginnen,' zegt Violet, deze keer beangstigend rustig. Ze pakt me bij mijn arm vast. In de cirkel van zwammen en fakkels is, precies in het midden, een stip. Naast die stip steekt zoals gewoonlijk weer een ijzerrondje uit de grond. Ze maakt me eraan vast.

Ik begin tranen in mijn ogen te krijgen. Dit kunnen ze me niet aandoen!

------------------------------------------

Dat was het da..... (scroll naar beneden)

Wat? Houden jullie niet van cliffhangers of zo? Nou.....Oké dan, ik maakte maar een grapje! Ook al zijn dit al meer dan 900 woorden....

On to the story!

------------------------------------------

Uit het bos komen verschillende gedaantes aangelopen. Al gauw zie ik dat het, naar mijn gevoel, heksen zijn. De ene heeft vuurrood, de andere heldergroen, de andere wit en de laatste blauw haar. De kleur staat voor het element dat ze beoefenen. De ene vuur, de anderen natuur, ijs, water en bloemen krachten.

Violet begint te praten. 'Mijn zusters, wij zijn hier verenigd met elkaar. Nu moeten wij onze krachten bundelen en wij voeren de Stella Sacrorum uit. Ik vraag jullie allen om plaats te nemen,'

De dames gaan op hun plaats staan. Ik probeer me los te maken, maar niks helpt. Ik trek, graaf de ring er onderuit, transformeer, maar ik blijf vastzitten.

'Engangelium secundum Marcum Libera Sua.....,' ze sommen een hele lange tekst op. Ik bekijk mijn mark, die langzaam vervaagt.

Violet stapt uit de kring, en fluistert. 'Zet je tandjes maar even op elkaar...,'

POV Jason
Ik ben bijgekomen van de shock die ik net heb ervaren. 'Wat was dat?!' vraag ik mijn ouders, half roepend. Ze zuchten, waarna mama mij aankijkt. 'Dat is ook een deel van de bond, schatje...,' begint ze ongemakkelijk. 'Nu jullie het nog niet compleet, voelen jullie vlagen van de ander zijn of haar emotie, en gevoelens. Dus dat betekend..,' Ik kijk boos, nee woedend, nee furieus.

'IK MOET NAAR HAAR TOE,' schreeuw ik. Nog voordat ik iets kan uitbrengen, schiet er weer een helse pijn, deze keer alleen door mijn nek. Ik val op de grond, en de wereld om me heen wordt zwart...

/Piep...Piep....Piep..../

'Jongen, ben je al wakker,' hoor ik mijn vader ongerust in de verte zeggen. Ik kijk langzaam om me heen. Mijn ouders kijken me niet in mijn ogen aan. Ze vertellen me dat vrienden in de gang op me staan te wachten, en ze worden binnengelaten.

Lara, Kyle, Julia en Morris, de gevonden mate van Julia, staan aan mijn bed. Ze overladen me niet met duizenden vragen, zoals ze normaal gesproken doen. Ze zeggen me gedag.

'Kunnen jullie even naar buiten,' vraagt Kyle de rest. Ze lopen zwijgend weg, en doen de deur achter hen dicht.

Bro, ik moet je iets vertellen wat je niet leuk gaat vinden.....
------------------------------------------
Nu is het wel finito, the end, over!! Volgende keer meer!
Like, Comment, share!

Ook een dikke shoutout naar al mijn nieuwe lezertjes, en natuurlijk ook de rest!!💕

Love you all, StoryWriterLarissa!❤

[1324 woorden]