Ο Ντεβ όρμησε στο δωμάτιό μου την επομένη κρατώντας ένα κομμάτι χαρτί. "Η Σκάι το παρατράβηξε". 
"Τι έκανε πάλι;" ρώτησα.
Εκείνος μου άπλωσε το κιτρινισμένο χαρτί και κάθισε δίπλα μου στο κρεβάτι. Διάβασα βιαστικά αυτά που έλεγε και γούρλωσα τα μάτια όταν κατάλαβα ότι το γράμμα αυτό προοριζόταν για τον Κάρτερ και όχι για εμένα. Το χαρτί μεταξύ άλλων, έγραφε: Η μικρή Ρέιβεν είναι ένα εμπόδιο στο να μπορέσουν οι οικογένειές μας να κυβερνήσουν αρμονικά, μαζί. Στέλνω το γράμμα σε σένα, Κάρτερ Κέιν, γιατί είσαι ο μοναδικός που μπορεί να βγάλει τη Ρέιβεν από τη μέση, με μια μικρή θυσία, όπως πάντα, αλλά είσαι ο μόνος που μπορεί. Ξεφορτώσου την, δεν κάνει καλό σε κανέναν. Μάθε να ξεχωρίζεις τους συμμάχους σου και πέταξε μακριά σκουπίδια σαν την Χιονάτη των Μπλακ. Ξέρω ότι θα πράξεις το σωστό. Θα με έχεις σύμμαχο αν το κάνεις. Αν όχι, θα γίνω ο νούμερο ένα εχθρός σου. Σκάι Μπ. Κοίταξα τον Ντέβερελ. 
"Πού στα κομμάτια το βρήκες αυτό;" 
"Μου το έφερε ο Κάρτερ πριν λίγο, όσο ξεκουραζόσουν. Του το έδωσε η Σκάι προσωπικά χθες μετά τον αγώνα. Έφυγε όσο όλοι ήμασταν εδώ μαζί σου". 
"Και ο Κάρτερ το έφερε σε εμάς;" ρώτησα χωρίς να μπορώ να το χωνέψω. 
"Ναι κι εγώ εξεπλάγην" σχολίασε ο Ντεβ παίρνοντας αγκαλιά του την Τζινξ. "Αλλά το έκανε". 
"Ντεβ;"
"Ναι, Χιονάτη;"
"Δεν μου έχεις μιλήσει ποτέ για την περίοδο που εσύ και ο Κάρτερ... εννοώ... τότε που εσείς..."
"Τότε που ήμασταν φίλοι;" ρώτησε για να με βγάλει από τη δύσκολη θέση. Έγνεψα θετικά. "Ρέιβεν, δεν έχω και πολλά να σου πω. Ομολογώ πως δεν θέλω να σκέφτομαι αυτή την εποχή, με κάνει να πονάω και να θρηνώ για τον φίλο που έχασα... Ήταν όμως ταυτόχρονα και από τις καλύτερες εποχές της ζωής μου. Ο Κάρτερ ήταν σαν αδερφός μου και καλύτερος ακόμα, με ήξερε καλύτερα από τον καθένα, η οικογένειά μου δεν μπορούσε να με αντέξει πάντα, ο Κάρτερ όμως ήταν πάντα εκεί όποτε του το ζητούσα, πάντα έτοιμος να πεθάνει για μένα. Ήταν ο καλύτερος φίλος που θα μπορούσα να ζητήσω, που θα μπορούσα να έχω και αν βρίσκομαι εδώ σήμερα είναι εξαιτίας του". 
Τον κοίταξα ερωτηματικά και μιας και η ατμόσφαιρα είχε γίνει επικίνδυνα μελαγχολική, αποφάσισα να κάνω κανένα αστείο να σπάσω τον πάγο. "Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι ο Κάρτερ ήταν όλα αυτά που προανέφερες". 
"Κι όμως. Ο Κάρτερ δεν έχει κακιά ψυχή, Ρέιβεν". 
"Θες να σου θυμίσω ότι είμαι παγωμένη στο χρόνο εξαιτίας του;"
"Λάθη κάνουν όλοι. Το λάθος το δικό του είναι πολύ βαρύ, ναι το ομολογώ, αλλά τον ξέρω καλύτερα από σένα. Η ψυχή του δεν είναι μαύρη. Στην πραγματικότητα, είναι λευκότερη από όσο νομίζεις. Ο Κάρτερ δεν ήταν ποτέ γεννημένος δολοφόνος, τον ανάγκασε όμως η ζωή να γίνει, για να επιβιώσει". 
"Δεν θέλω να εμπλακώ σε τέτοια κουβέντα, Ντεβ. Δεν είμαι ακόμα σε φάση να μπορώ να δω τα καλά μέσα στον Κάρτερ και για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω και να βρεθώ ποτέ σε αυτή τη φάση". 
Ο Ντεβ μου χάιδεψε τα μαλλιά και σηκώθηκε. "Πάω κάτω. Θα έρθεις;"
"Μπα, θα περάσω από τη βιβλιοθήκη" σχολίασα. "Δεν έχω όρεξη να πέσω πάνω στη Σκάι". 


Μέσα στη βιβλιοθήκη έκανε κρύο, αλλά το ήδη παγωμένο δέρμα μου δεν είχε κανένα πρόβλημα. Οι μελανιές από την μπότα της Σκάι είχαν ξεθωριάσει και ο πόνος είχε εξαφανιστεί. Οι δικές μου μπότες πάλι, απλωμένες πάνω στο μακρύ δρύινο τραπέζι της βιβλιοθήκης του Σάντοουφορτ Μουρ έκαναν αντίθεση με το καφέ ξύλο και μου έκρυβαν ένα κομμάτι του παραθύρου απέναντί μου. Το βιβλίο στο οποίο ήμουν χωμένη, έκρυβε και το υπόλοιπο παράθυρο, έτσι όταν ο Κάρτερ Κέιν εμφανίστηκε πίσω από το τζάμι, χρειάστηκε να χτυπάει τη γυάλινη επιφάνεια με τα δάχτυλά του επί πέντε λεπτά για να τον ακούσω. Πήγα και άνοιξα το παράθυρο. 
"Σα πολύ συχνά δεν σε βλέπουμε τώρα τελευταία;"
"Φροντίζω να μην σου λείψω" σχολίασε και έκανε να αρπάξει μια τούφα από τα μαλλιά μου. Τίναξα το χέρι του μακριά. 
"Τι θες;"
"Ήρθα να δω αν ο Ντέβι σου έδωσε το γράμμα της Σκάι". 
"Μου το έδωσε". 
"Και ήρθα να δω αν είσαι καλύτερα". 
Τον κοίταξα με περιέργεια. "Λέγε, τί χάρη θέλεις; Για να με καλοπιάνεις έτσι, κάτι θες να ζητήσεις". 
Ο Κάρτερ χαμογέλασε και κάθισε στο περβάζι σαν να μην τρέχει τίποτα. "Ξέρεις, είναι γνωστό ότι δεν είστε αληθινά αδέρφια με τον Ντέβι, αλλά αυτό που είπες ακούστηκε σαν κάτι που θα έλεγε εκείνος". 
"Αποφεύγεις την ερώτηση". 
"Ξεκόλλα, πιτσιρίκα, δεν θέλω τίποτα. Ήρθα απλώς να δω αν ξεθώριασαν οι μελανιές από τον αγώνα. Ξέρεις θα βοηθούσε αν έβγαζες το μπλουζάκι σου". 
"Είναι απίστευτη η ικανότητα που έχεις να γίνεσαι ηλίθιος". 
"Σταμάτα να μου μιλάς τότε, αφού με θεωρείς ηλίθιο" σχολίασε και ένα στραβό, πονηρό χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του. 
"Με προκαλείς" είπα. 
"Πίστεψέ με, αν με άφηνες, είχα πολλά περισσότερα να πω για να σε προκαλέσω, αλλά φοβάμαι τις αντιδράσεις σου. Όσο όμορφη είσαι, είσαι και απρόβλεπτη". 
"Γι' αυτό λοιπόν, μη μου πας κόντρα και πάψε να λες ανοησίες". 
"Με πληγώνεις που σκέφτεσαι έτσι για μένα... κι εγώ ήρθα για να δω αν είσαι καλά..."
"Κόψε το δούλεμα και μην κάνεις βήμα πιο μέσα, αν δεν θες να καίγεσαι στις φωτιές της Κόλασης για μια αιωνιότητα". 
"Ώστε για την Κόλαση με προορίζεις, γλυκιά μου;"
Τον κοίταξα όσο πιο σταθερά μπορούσα, μαχόμενη με την παρόρμηση να του βγάλω τη γλώσσα σαν πεντάχρονο. "Ευελπιστούσες να έχεις καλύτερη μοίρα;" ρώτησα ειρωνικά. 
Άπλωσε το χέρι του και το έβαλε στον αυχένα μου, τραβώντας με κοντά του, σε σημείο που τον κοίταζα αλλήθωρα. 
"Όλοι στην Κόλαση θα καιγόμαστε, μωρό μου, είμαστε βρικόλακες, τα παιδιά της Νύχτας. Σε διπλανά καζάνια θα βράζουμε και οι δυο μας μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία". Και με αυτά τα λόγια πίεσε τα χείλη του στα δικά μου απλά για να με εκνευρίσει ακόμα περισσότερο. Ένιωσα τα δόντια του στο δέρμα μου, καθώς με δάγκωσε απαλά και έπειτα απομακρύνθηκε σβέλτα και πήδηξε πάλι από το παράθυρο. 

Πέρασα όλη την υπόλοιπη μέρα μου στη βιβλιοθήκη, παίρνοντας το ένα βιβλίο μετά το άλλο, γυρνώντας της σελίδες κάθε δύο λεπτά, ενώ στην πραγματικότητα δεν είχα διαβάσει ούτε μια ολόκληρη παράγραφο στο σύνολο. Ο Κρις μπήκε μέσα χωρίς να περιμένει να με βρει εκεί και γούρλωσε τα μάτια μόλις με είδε πίσω από μια στοίβα βιβλίων. 
"Τι κάνεις εδώ;"
Τον κοίταξα κάπως χαμένη στον κόσμο μου. "Διαβάζω". 
Εκείνος πλησίασε το τραπέζι και πήρε στα χέρια του το πιο κοντινό του βιβλίο, κοιτάζοντας τον τίτλο. Έπειτα στράφηκε σε μένα με το ένα φρύδι όρθιο, έτοιμος να με τσιγκλίσει. Πάλι. "Οικονομική Ανάπτυξη της Γαλλίας στον Μεσαίωνα;" έκανε στο ίδιο ύφος. "Άρρωστη είσαι;"
Του πήρα το βιβλίο από τα χέρια και τον κοίταξα όσο πιο σοβαρά μπορούσα. "Σε πληροφορώ, πως είναι πολύ ενδιαφέρον βιβλίο". 
"Παράτα μας, Ρέιβεν, που σου ήρθε ξαφνικά ενδιαφέρον να μάθεις για την οικονομική ανάπτυξη της Γαλλίας στον Μεσαίωνα!" Με αυτά τα λόγια με πλησίασε, έριξε τα πόδια μου από το τραπέζι της βιβλιοθήκης στα γόνατά του και κάθισε στην καρέκλα δίπλα μου. "Λέγε τι έγινε. Και όχι ψέματα". 
Τον κοίταξα, προσπαθώντας να διακρίνω στο βλέμμα του αν μπορούσα να του πω όλα όσα θα έλεγα στον Ντεβ και το σχεδόν διάφανο, διαπεραστικό βλέμμα που έπεσε στο δικό μου μού είπε πως μπορούσα. "Πέρασε από εδώ ο Κάρτερ". 
Με κοίταξε απορρημένος. "Μαζί σου ήμουν. Ήταν λίγο αφού σε τάραξε στο ξύλο το ηλίθιο πλάσμα". 
"Βρε έξυπνε, δεν εννοώ τότε. Εννοώ σήμερα, τώρα, πριν λίγη ώρα. Ήρθε λέει, να δει τι κάνω". 
"Ώπα, εξέλιξη ο Κέιν Junior. Δεν του το είχα, μπράβο!"
"Τί, δηλαδή τον πίστεψες; Ότι ήρθε να δει αν είμαι καλά;"
"Ναι, τον πιστεύω. Ρέιβεν, μην είσαι τόσο απόλυτη μαζί του". 
"Ε; Εσύ δεν ήσουν που ήσουν με το μέρος μου όταν έλεγα ότι θέλω να εκδικηθώ και τα συναφή; Τώρα τι έγινε και άλλαξες γνώμη;"
Ο Κρις με κοίταξε, ζυγίζοντας προφανώς τις επιλογές του και εν τέλει, δεν μου απάντησε ξεκάθαρα. "Κοίτα, Ρέιβεν" άρχισε και ήρθε πιο κοντά μου "δεν μπορώ να σου πω με κάθε λεπτομέρεια τί γνωρίζω, αλλά αυτό που σου αρκεί να ξέρεις είναι ότι όταν τα λέγαμε αυτά, αγνοούσαμε κάποιες παραμέτρους τις οποίες τώρα γνωρίζω, αλλά εσύ όχι. Δώσε λίγο χρόνο στις καταστάσεις, μην κάνεις κάτι βιαστικό και θα δεις. Σύντομα θα ξεκαθαρίσουν τα πάντα και θα δικαιολογηθούν πολλές συμπεριφορές". 
"Μη μιλάς με γρίφους, δεν με έχεις συνηθίσει" παραπονέθηκα. Ο Κρις χαμογέλασε γλυκά. 
"Για εμένα, για τον Ντεβ, για την οικογένειά σου, για τον ίδιο τον Κάρτερ και πάνω από όλα για σένα, μην κάνεις κάτι βιαστικό και μην βγάζεις συμπεράσματα πριν μάθεις όλη την αλήθεια. Μόνο αυτό κράτησε, είναι το μόνο που μπορώ να σου πω". 
"Πολύ με μπερδεύεις, Κρις" του είπα και χαμογέλασα. 
"Θα ξεμπερδευτείς σύντομα" σχολίασε και σηκώθηκε. Με πλησίασε, μου άφησε ένα φιλί στο μάγουλο και βγήκε από τη βιβλιοθήκη κλείνοντας την πόρτα πίσω του. 

Είχαν περάσει δύο μέρες από το περιστατικό στη βιβλιοθήκη και δεν είχα κάποια επαφή με τον Κάρτερ, ή κάποιον από τους Κέιν. Αντιθέτως έβλεπα την Σκάι καθημερινά στη τραπεζαρία, που με υποχρέωναν να κατέβω παρόλο που είχα κάνει ξεκάθαρο μέσα από μια σειρά παιδιάστικων διαπραγματεύσεων ότι δεν γούσταρα να δω τη μούρη της Σκάι μετά από όλα αυτά. Τον υπόλοιπο καιρό μου τον περνούσα στη βιβλιοθήκη όταν τα ιστορικά, φανταστικά, ρομαντικά μυθιστορήματα μου απομυζούσαν ώρες διαβάσματος και όταν βαριόμουν να γυρίσω μέχρι και τις σελίδες, καθόμουν στο δωμάτιό μου, συνήθως με τον Ντεβ, μιας και οι γονείς μου - και ο Κρις - ήταν στη μέση των διαπραγματεύσεων με τις Νεράιδες, που ζητούσαν υπερβολικά πολλά δικαιώματα, σχετικά με τη χάρη που τους ζητήσαμε. Καταραμένα, πορτοκαλί πλάσματα. 
Όσο και να προσπάθησα να μάθω κι άλλα για την περίοδο που ο Ντεβ και ο Κάρτερ ήταν φίλοι, δεν τα κατάφερα. Ο Ντέβερελ κατέβαζε ρολά, πολύ πριν καταλάβει στα σίγουρα ότι πήγαινα να τον ψαρέψω, κι έμενε απλά σιωπηλός, ή μερικές φορές, μου έλεγε να μην μπλέκω τα πράγματα και πως δεν ήθελε να μιλήσει γι' αυτό. 
Το βράδυ της δεύτερης μέρας που δεν είχα δει τον Κάρτερ, ξύπνησα απότομα, έχοντας ένα κενό στο στομάχι μου και εκνευρίστηκα, όταν κατάλαβα ότι εν μέρει υπεύθυνος γι' αυτό ήταν ο βλάκας Κέιν. Σχεδόν έβρισα τον εαυτό μου, κοπάνησα το κεφάλι μου με το μαξιλάρι για να ξεκολλήσω και έπεσα και πάλι στο κρεβάτι, προσπαθώντας να φανταστώ οτιδήποτε άλλο εκτός από το γοητευτικό πρόσωπο του Κέιν. 
Αν δεν ήξερα ότι δεν τον ένοιαζε και πολύ η πάρτη μου, θα ορκιζόμουν ότι μου είχε ρίξει κανένα ερωτικό ξόρκι.